Yort werd 7 jaar
Ik weet nog dat hij de avond ervoor zijn dino-pyjama al had klaargelegd en me drie keer had gevraagd of ik zeker wist dat hij écht zeven kaarsjes kreeg op zijn taart. “Niet vals spelen, hè mam,” had hij er lachend bij gezegd. Hij was er klaar voor, klaar voor zijn feestje, klaar om groot te zijn. Het kinderfeestje vierden we op woensdagmiddag. 6 jongetjes uit zijn klas kwamen, allemaal druktemakers, maar stuk voor stuk dol op speuren, rennen en verstoppen. We hadden in het parkje achter ons huis een speurtocht uitgezet met aanwijzingen, opdrachten en als eindpunt een kist vol kleine cadeautjes. Mijn man en ik liepen mee met fluitjes, flesjes water en zakjes chips.
Het was een vrolijke chaos
Ze schreeuwden het uit bij elke vondst, duwden elkaar omver van enthousiasme en liepen soms per ongeluk helemaal de verkeerde kant op. Maar het maakte allemaal niet uit. Het was júíst leuk omdat het zo chaotisch was. Na de speurtocht gingen we naar huis, waar mijn moeder al klaarstond met zelfgebakken cupcakes. Yort blies zijn kaarsjes uit op een grote chocoladetaart, kreeg zijn felbegeerde dinoboek van ons en daarna kwamen de cadeautjes van zijn vriendjes. Lego, dino’s, een kleine zaklamp in de vorm van een haai, precies wat hij leuk vond. Ik zag zijn gezicht glunderen. Dit was zijn dag.
Een week later was het tijd voor het familiefeest
De ‘grote mensen dag’, zoals Yort het zelf noemde. Mijn ouders, schoonouders, broers, zussen, zwagers, schoonzussen, neefjes en nichtjes, het huis zat vol. De kamer rook naar koffie en slagroom, kinderen renden over de gang met hun sokken glijdend over het laminaat en de volwassenen praatten honderd en een. Yort kreeg opnieuw cadeautjes, grotere, zwaardere dozen, met netjes geplakte linten. Hij was dankbaar, zoals altijd, al moest ik hem hier en daar fluisterend herinneren aan een ‘bedankje’. Tot het moment kwam dat ik nooit meer zou vergeten.
Zijn oom, mijn broer Joost, kwam aan met een langwerpig pakketje
Niet ingepakt met kinderpapier, maar met glimmend zilverfolie en een donkerblauwe strik. Joost had het breed lachend aan Yort gegeven. “Speciaal voor jou. Ik denk dat je deze nog niet hebt,” zei hij. Yort keek nieuwsgierig, trok het papier los, en toen gebeurde het. Een pop. Een echte pop. Geen actiefiguur. Geen dino met bewegende klauwen. Geen bouwpakket of raceauto. Een pop, met lang bruin haar en een zacht gezichtje. Ze droeg een roze jurkje en had beweegbare armen.
Ik voelde mezelf verstijven
Wat nu. Mijn blik schoot automatisch naar Yort. Hij moest dit helemaal alleen doen. En toen keek ik naar de rest van de kamer. Er viel geen grote stilte, want veel mensen waren druk, maar ook een flink aantal mensen keken mee, ik hoorde niets meer. Alleen mijn gedachten. Zou hij het raar vinden? Zou hij ‘ieuw’ zeggen? Zou hij de pop opzij leggen en zeggen dat het niks voor hem was?
Maar dat deed hij niet
Hij draaide zich naar zijn zus, keek haar aan en zei vrolijk: “Kijk! Dan kunnen we vadertje en moedertje spelen!” Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Alsof het geen kwestie was van ‘voor meisjes’ of ‘voor jongens’, maar gewoon van ‘leuk’ of ‘niet leuk’. Hij hield de doos in zijn handen, liep naar haar toe en overhandigde de pop. “Wil jij de moeder zijn?” vroeg hij. “Dan ben ik de vader.” Ik moest slikken. “Dank je wel, oom Joost,” zei hij toen nog. En Joost, die zijn biertje vasthield en nonchalant tegen de keukendeur leunde, knikte tevreden. “Graag gedaan jongen,” zei hij. “Iedereen moet vadertje en moedertje kunnen spelen. Ook als je een jongen bent.” Ik weet dat Yort liever een dino had gehad. Hij had die ochtend nog plannen gemaakt om zijn dinopark uit te breiden met een ‘lavavallei’. Hij had het liefst iets gekregen dat daar bij paste. Maar hij maakte er geen punt van. Geen gezicht van teleurstelling. Geen ‘ik wil iets anders’. Hij ving mijn blik even, en glimlachte. Die glimlach voelde als een les. Niet voor hem – maar voor mij.
Ik had me druk gemaakt
Over zijn reactie, over hoe anderen zouden kijken, over of hij zich misschien zou schamen. Maar hij deed dat niet. Niet een seconde. Hij nam het zoals het kwam. En dat raakte me. Hij was 7, maar soms leek hij wijzer. In de dagen daarna werd er thuis ook echt met de pop gespeeld. Niet urenlang – het was geen favoriet – maar ze kreeg een naam: Elly. En Elly kreeg een plek op het nachtkastje van zijn zus. Soms kwam ze even logeren bij Yort, dan mocht ze naast de dino’s in de lavavallei slapen. “Want als er een lava-uitbarsting komt,” zei hij bloedserieus, “moeten we Elly wel redden.”
Ik weet nog dat ik met een vriendin belde en het vertelde
Dat ik zei: “Hij kreeg een pop. Van zijn oom. En weet je wat? Hij deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was.” En zij zei: “Dat ís het ook.” En ik dacht: ja. Dat ís het ook. Maar ik was degene die vastzat in oude gedachten. In reflexen. In ‘wat zullen anderen denken’. Ik had me zorgen gemaakt over een pop. Ik was bang dat oom Joost gekwetst zou worden. Mijn zoon had zich daar niks van aangetrokken. Hij was gewoon zichzelf. Hij kreeg een cadeau. En zei: dank je wel.
NIENKE
Wat een mooie reactie!
En inderdaad, wij zitten vaak vast in oude patronen, en van nieuwe dingen leren we alleen maar.
Mijn dochter zit ook in de dino fase, maar ook poppen, en ook duplo (politie, brandweer, motoren en auto’s).
Ik ben toch ook wel stiekem benieuwd wat de broer heeft gedacht bij het kopen/geven van de pop. Misschien kan de schrijfster het daar nog eens over hebben met hem.
Bedankt voor het delen en herkennen van je eigen denkpatroon 🫶🏼
Sorry hoor, maar wellicht heeft je zoon wel eens. heel fijn waar je broer bij was gespeeld met een pop.
Waar maak je je druk om, gezien het feit dat hij bij dit cadeau WEL uit zichzelf bedankte, vond hij het een prima presentje.
wat een bullshit verhalen allemaal
ik vind dit dus niet normaal! jegaat een jongen geen barbie of pop kopen tenzij die erom vraagt
dit slaat werkelijk nergens op en van mij had die de pop mee terug gekregen !
moet niet gekker worden 2025 het jongetje heeft netjes gereageerd maar de pop staat niet voor niks op het nachtkastje van zn zusje !!
je gaat toch niet iets stimuleren wat er niet is
dus volgend jaar maar een jurkje voor hem kopen kijke als jullie dt normaal vinden !
Wat stimuleer je dan met het kopen van een pop voor een jongen? Verantwoordelijkheid? Zorgen voor een baby? Lief zijn voor een kind?
Het zou inderdaad vreselijk zijn om deze eigenschappen te stimuleren bij je kinderen…
Vaders zouden niet voor hun baby’s moeten zorgen, het is een schande om zoiets te denken.
wauw. in 2025 nog? echt waar? mensen mensen, wat moeten we nog een eind.
fijn dat u van uw zoon wat heeft geleerd, en wat een gouden oom heeft die jongen. het zat hem dus ook niet in uw opvoeding, of juist wel en uw broer agiteert op een heel gezonde manier tegen deze belachelijk onnodige genderverdeling.
het is overigens voor een kind wel zo netjes om te vragen waar die het liefst mee speelt en daar rekening mee te houden, je hoeft het ook niet op te dringen. maar uw zoontje vond het blijkbaar een prima cadeau, en u heeft weer wat geleerd. dat is altijd fijn!
gehoord in een speelgoedwinkel, toen een jochie van een jaar of acht een roze haarband met glitter en een prachtige veelkleurige paardenstaart wilde afrekenen, en zijn vader zei dat dat voor meisjes was:
“doe nou niet zo stom papa. dat dachten ze vroeger alleen maar. maar dat komt omdat de mensen toen nog niet zoveel wisten als nu, omdat ze kleinere hersentjes hadden. en trouwens ik kan toch geen glitterdraak zijn zonder glitter.” en hij huppelde naar buiten met zijn haarband.
wat een heerlijk kind is dit. Hou ervan. kunnen we wat van leren.
Zo een heisa voor een kind van zeven die een pop krijgt? Hoe zou hij zich voelen? Zou oom gekwetst worden? …. Voor een pop?? En daar wordt zo een verhaal over geschreven terwijl het het vermelden niet waard is…
Een kind van 7 krijgt een pop. So?
Met een “hysterische” moeder als dit, kan oompje volgende keer maar beter een abonnement geven voor de kinderpsycholoog. Dit kind gaat het nodig hebben.
Hahaha zo mee eens, op die leeftijd spelen kinderen echt met alles om maar lekker te kunnen spelen. Die denken echt niet verder dan dat. Tenzij hun ouders zo paniekerig gaan doen. En ouders alvast laten sparen voor een abonnement bij de psycholoog later is nooit een verkeerde optie, psychologen krijgen hun hypotheek op jeugdtrauma’s, hoe goed je ouders ook willen zijn.
Mijn zoon zat in groep 1 of 2 toen de juffrouw zei hij speelt altijd in de poppenhoek.
ik heb 3 zonen( hij is de jongste) en we hadden heel veel auto’s in alle variaties
Ach ja dacht ik misschien is het wel leuk een pop te geven met zijn verjaardag.
Nou dat pakte helemaal verkeerd uit ik ben geen meisje riep hij.Brscaamd heb ik de pop maar achter in de kast opgeborgen blijkbaar verkeerd begrepen.
maar zoveel jaar later heeft hij inmiddels 2 dochtertjes en kwam ik ineens de pop weer tegen.
Voor Sinterklaas de pop in de nieuwe kleren gestoken en alsnog als kadootje naar mijn kleinkinderen die er heel blij mee waren.
zoonlief herkende de pop nietwaar ik later zei dat was jou pop.
Hij haalde zijn schouders op is dat zo ik kan het me niet meer herinneren.
Maar eind goed al goed
Wat reen goede oom ‘het is belangerijk om vadertje en moedertje te spelen. Ook voor een jongen”. Inderdaad, ik onderschrijf dat helemaal, immers hij word toch op een dag ook vader! Jong geleerd is oud gedaan. Als jonge jongens nu al spelenderwijs leren hoe je voor een kind (pop) zorgt is dat later is hun leven een groot voordeel.
Een jongen een pop geven is hetzelfde als een hond vegetarisch laten eten. Het is datzelfde misplaatste, links progressieve wensdenken.
Hoezo? Hij word op een dag toch ook vader? Of zeg jij dat zijn vrouw alles in dr uppie moet doen en dat een vader slechts ‘vader’ is in genetische zin en niet in de totale (verzorgende, lerende en beschermende )zin? Ik heb altijd geleerd dat een echte man verzorgend is. Hij zorgt voor zijn vrouw en kind!
😱
pardon?? wat een onzin. u komt blijkbaar niet veel met kinderen in aanraking. ik ken zat jongens die graag met poppen spelen.
eem hond alleen vegetarisch laten eten betekent de dood voor het dier. een jongen een pop geven betekent een kind speelgoed aanbieden. lijkt me toch heel wat anders. speelgoed heeft geen gender. dat zijn dingen, geen personen.
Mogen vrouwen wel een broek dragen? En naar school? En stemmen? Het is 2025, niet 1900.
wat een onzin! laat jongens lekker spelen met waar ze blij van worden is helemaal niets mis mee. mijn dochter kijken juist niet naar poppen om die zijn te druk bezig met voetballen, in bomen klimmen, spelen met auto’s en dinosaurussen . de oudste heeft ook een stoere dino kamer met een t Rex kop boven haar bed, en kan meer over dinosaurussen vertellen dan kindrren die veel ouder dat zou ik dan ook maar moeten verbieden want het is een meisje? mijn dochter mag tenminste lekker zichzelf zijn. doordat ze mag spelen wat ze wil zit mijn dochter ontzettend goed in haar vel.
Wat heerlijk dat je je nog kunnen opwinden over een jongen die een pop cadeau krijgt. Als dat je grootste zorg is heb je een fantastisch leven.
Teveel Azijn gedronken, Elles?
Ze heeft m.i. een valide punt.
Elles,
Ik ben het helemaal met je een.
Nou, zo zie je maar weer moeders: van je kind kun je nog veel leren!!
of het nu een verzonnen verhaal is of niet..
het is goed dat hier bij wordt stilgestaan. en nee ik ben absoluut niet woke.
maar ik vind wel dat het normaal moet worden dat je een jongen een pop heeft.
zo kunnen meisjes en jongens leren om om te gaan met emoties en samen verzorgen en spelen.
Grappig dat hij, onverwacht voor jou, toch blij is met het cadeau! Hoewel ik snap dat een kind liever iets krijgt waar het om gevraagd heeft, toont deze jongen wel zijn dankbaarheid en daar gaat het om. En het hoeft natuurlijk niet per se zijn lievelings speelgoed te zijn.
Wat een zeikverhaal zeg
haha ja Ilse dat dacht ik nou ook. Ik kon het niet eens opbrengen het hele verhaal te lezen ppfffff
Ik snap wat je bedoelt. Wat een geweldige zoon hebben jullie!!
Mijn zoon wou een poppenwagen heeft hij ook gekregen en loop nu als vader achter een kinderwagen
Haha, ik dacht: nu komt er iets heel geks, maar nee hoor, gewoon een pop!
Ik heb ook wel eens auto’s gekregen voor mijn verjaardag.
ik vroeg zelfs om auto’s voor mijn verjaardag, pas na mijn 10e ging ik met poppen spelen. ( ben van1963)
Wat een drama over een pop, mijn man speelde vroeger met poppen en ik voetbalde met jongens.
En toch allebei goed terechtgekomen? Wow.
(sarcasme, voor de zekerheid)
wat een drama over een pop.
ik had vroeger als kind ook een pop en poppenbuggy en mijn broertje ook. we liepen er beiden trots mee rond en ook gewoon ermee over straat.
Toen waren er ook al van die bekrompen mensen die tegen mijn moeder zeiden zo kweek je homo’s etc.
Mensen blijven prehistorisch denken alsof je als jongens niet met poppen kan en mag spelen.
Ik speelde op school ook altijd met de meisjes en nooit met de jongens want die voetbalden alleen maar op het plein en daar vind ik niets aan. speelde liever vadertje en moedertje met de meisjes etc…
wat maakt het uit waar een kind mee speelt. Als ze maar plezier hebben.
Fijn dat ondanks al die achterlijke opmerkingen je ouders toelieten dat je met poppen en buggies speelden. Heel leuk.
Zo achterlijk ook hoe mensen met poppen spelen met homo-zijn associeren. Heteromannen worden toch ook vader oip een dag. Ze zullen dan ook de baby moeten tillen en achter een buggy lopen(hoewel vele dat nog helaas te vaak overlaten aan hun vrouw). Maakt dat hen plots ook homo? Mensen hebben nog te vaak dat prehistorische denken idd.
Drama om niets, inderdaad.