Willemijn: “‘Wat hebben jullie gedaan met het kinderfeestje?’, ik schrok me rot, deze ouders hadden echt moeten overleggen dat ze dit gingen doen”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Het was zaterdagochtend, weekend

Sjoerd, mijn zoon, had een verjaardagsfeestje van Colin, een jongen uit zijn klas. Ik had geen idee wat ze gingen doen – Colins moeder had er niks over losgelaten. “Een verrassing voor de kinderen,” had ze gezegd toen ik Sjoerd bracht. Ik vond dat prima. Het was tenslotte een feestje, dacht ik. Ze zouden wel ergens gaan voetballen of een escaperoom doen. Dingen die jongens van 12 leuk vinden. De hele dag was ik met andere dingen bezig: de was, de boodschappen, een drankje in de tuin. Maar ergens in mijn achterhoofd bleef het in mijn achterhoofd. Wat zou die verrassing zijn? Ik was zelf ook zo nieuwsgierig. Ik zat in de luie stoel toen Sjoerd binnenkwam. Zijn wangen waren rood, zijn ogen glommen. “Mam! Het was echt geweldig!” riep hij. “We hebben geschoten! Met echte geweren, mam!”

Ik verstijfde

“Wat bedoel je, Sjoerd?” vroeg ik, terwijl ik hem aankeek. “Paintballen!” zei hij enthousiast. “Colins moeder had het geregeld. We wisten het niet, het was een verrassing. We kregen allemaal zo’n masker en zo’n geweer en toen mochten we schieten op elkaar.” Hij stak zijn armen uit en lachte breed. “Kijk eens mam, wat een blauwe plek!” Zijn bovenarm was paarsblauw, een vlek die zich verspreidde tot bijna bij zijn elleboog. Ik slikte. Wel drie keer. Paintballen. Op een kinderfeestje. “En… vond je dat leuk?” vroeg ik. “Ja, het was super! Eerst vond ik het wel spannend hoor. Die wapens waren groot en het deed soms best pijn. Als de jongens stiekem toch dichtbij schoten. Maar iedereen vond het cool en toen vond ik het ook leuk. Colin zei dat het stoer was als je goed kan schieten. Richten!”

Ik probeerde te glimlachen, maar het lukte niet

“Ga je even douchen, Sjoerd?”, vroeg ik. Hij had veel rondgerend. “Oké mam,” zei hij, nog steeds stralend. Toen hij weg was, bleef ik zitten. Mijn hoofd tolde. Schieten. Wapens. Mijn zoon van 12. Het voelde verkeerd, alsof er iets verschoven was wat ik niet meer recht kreeg. Ik hou niet van geweld. Ook niet van wapens en schieten. Van jongs af aan mocht Sjoerd niet met plastic messen of namaakgeweren spelen. Hoe graag hij het ook wilde… Hij kreeg altijd een ferme ‘nee’ te horen. En nu had hij met bijna-echte-wapens geschoten. Ik vond dit veel te ver gaan.

’s Avonds kwam mijn man, Tjeerd, thuis van werk

Ik vertelde het meteen. “Ze zijn gaan paintballen,” zei ik. “Op Colins verjaardagsfeestje. Het was een verrassing.” Tjeerd lachte. “Echt waar? Wat stoer voor die jongens.” “Stoer?” herhaalde ik, mijn stem schoot omhoog. “Hij zit onder de blauwe plekken, Tjeerd. En… ik weet niet. Het klopt niet voor mij. Ik vind het echt erg.” Hij haalde zijn schouders op. “Ach Willemijn, het is maar een spelletje. Jongens vinden dat geweldig. Dat hoort erbij.” “Het is schieten,” zei ik. “Echt schieten. Met geweren. Wat leren we ze nou eigenlijk als we dat als een feestje zien?” Blauwe plekken, als trofeeën. Tjeerd zuchtte. “Je ziet het veel te zwaar, meid. Het is verf. Het is niet echt. Hij weet echt wel dat hij niet op mensen mag schieten.” Ik haatte het als hij mij ‘meid’ noemde. Doe even normaal.

Ik schudde mijn hoofd

“Maar hij vond het leuk. Hij vond het stoer. Dat vind ik erg.” Tjeerd haalde zijn schouders op en schonk zichzelf een glas water in. “Laat hem lekker stoer zijn. Het is goed voor z’n zelfvertrouwen.” Ik zei niks meer. Maar mijn gedachten maakten overuren. Ik zag Sjoerd voor me, met die grote blauwe plekken. Met dat masker op zijn gezicht, dat geweer in zijn handen. Hij was nog maar 12. En ik kon het niet loslaten – het idee dat we kinderen leren dat op elkaar schieten ‘leuk’ is. We moeten juist kinderen aanleren dat wapens niet-leuk zijn, en gevaarlijk bovendien. Helemaal niet stoer. Ik dacht aan de oorlogen op tv, aan het nieuws dat ik soms wegzapte omdat het te gruwelijk was. En dan had mijn kind het nagespeeld – als spel.

Ik wilde een gesprek met Sjoerd

De volgende ochtend zat hij aan tafel, zijn boterham met hagelslag voor zich. Ik ging tegenover hem zitten. “Sjoerd,” begon ik, “over gisteren… vond je het echt leuk?” Hij knikte heftig. “Ja mam! Het was spannend! Ik was bang in het begin, maar daarna was het super. Alleen die blauwe plekken, die doen wel zeer.” Hij grijnsde een beetje scheef. Ik legde mijn hand op de tafel. “Ik vind het moeilijk om te zien dat jullie met geweren op elkaar hebben geschoten. Zelfs al is het maar verf. Ik wil niet dat jij denkt dat dat normaal is, snap je?” Hij keek weg. “Maar het is toch maar een spel?” “Ik weet het,” zei ik. “Maar ik vind dat geen goed spel. Ik wil niet dat jij denkt dat je stoer moet zijn door op anderen te schieten. Zelfs niet voor de lol.” Hij zuchtte. “Ik wou gewoon meedoen, mam. Iedereen deed het.” En ik snapte dat. Ik snapte dat hij erbij wilde horen. Maar in mij bleef het protesteren.

Ik appte een paar andere moeders uit de klas

“Hebben jullie gehoord dat ze gingen paintballen?” vroeg ik. Ik bleef neutraal. De een stuurde terug: “Ja joh, dat vonden ze geweldig!” Een ander zei: “Onze zoon had ook een paar blauwe plekken, haha. Maar ach, het hoort erbij.” Ik voelde me een zeurpiet. De enige die het niet ‘gewoon’ vond. Maar ik bleef het voelen: dit was niet wat ik wilde dat Sjoerd stoer vond. Of leuk vond. Op welke manier dan ook. Maja, een vriendin, belde ik later. Zij begreep me beter. “Ik zou het ook niet fijn vinden,” zei ze. “Die kinderen zijn nog zo jong. Het idee alleen al – schieten als vermaak.” “Ja,” zei ik opgelucht. “Precies. Het is de boodschap die je ermee geeft.” Ze zuchtte. “Misschien moet je Colins moeder bellen? Of gewoon even zeggen dat je het niet fijn vond?” “Misschien,” zei ik. Maar ik wist niet of ik dat durfde. Iedereen vond me vast een aansteller. Een feest-verpester.

Mijn schuldgevoel

Misschien is dit gewoon hoe kinderen spelen tegenwoordig. Maar in mijn buik bleef het trekken. Ik vond het niet normaal. En ik wilde niet dat Sjoerd dacht dat het dat wel was. Ik zag Colins moeder op het schoolplein een paar dagen later. Ze zwaaide en lachte. “Hoe vond Sjoerd het feestje?” riep ze. Ik forceerde een glimlach. “Leuk,” zei ik. Maar ik zei niks over wat ik echt vond. Misschien was ik laf. Misschien durfde ik de confrontatie niet aan. Maar ik wist niet hoe ik het moest zeggen zonder die andere moeder aan te vallen.

Dagen werden weken

Sjoerd praatte er niet meer over. Maar ik wel – in mijn hoofd. Hij voelde haarfijn aan dat ik het ‘feest’ niet ok vond. En ik dacht aan wat ik hem wilde meegeven. Dat stoer zijn niet hetzelfde is als schieten. Dat grenzen er niet alleen zijn om over te gaan. Op een avond, toen Sjoerd alweer boven was en ik met Tjeerd in de keuken stond, zei ik het hardop: “Ik wil dat Sjoerd dit nooit meer doet. Geen paintballen meer.” Tjeerd zuchtte. Hij liet merken dat hij het er niet mee eens was. “Hij is 12, Willemijn. Hij heeft gewoon gespeeld.” “Het is geen gewoon spel,” zei ik scherp. “Het is schieten. Op elkaar. Hij leert dat dat stoer is. Ik wil niet dat hij dat normaal vindt. Als hij 18 is en hij wil het zelf doen, prima. Dan ben je nog zes jaar verder. Maar nu niet. ” Tjeerd keek me aan, scheef bijna. “Denk je niet dat je overdrijft?” Daar gingen we weer. “Nee,” zei ik vastbesloten. “Hij mag het niet. Punt.” We bleven elkaar een moment aankijken. Tjeerd zuchtte weer, maar hij zei niks meer.

Sjoerd vroeg de volgende ochtend of hij met zijn eigen verjaardagsfeest ook mocht paintballen

Ik zei het hardop, zonder aarzeling: “Nee. Niet zolang je nog een kind bent. Als je 18 bent en je zelf mag beslissen, dan moet je het zelf weten. Maar nu niet.” Hij keek me aan, zijn mond half open. Ik zag het protest in zijn ogen. Zijn hele gezicht trok mee. Maar ik zag ook dat hij het voelde: dat dit een grens was die ik niet liet varen. En vanaf dat moment besloot ik: ik wil voortaan van tevoren weten wat er gebeurt op een feestje. Geen verrassingen meer. Geen blauwe plekken en geen geweren meer, hoe onschuldig het voor anderen misschien lijkt.

Ben jij het altijd eens met een verjaardagsfeest? Ik ben benieuwd naar ervaringen van andere moeders.

WILLEMIJN