Emmely: “Ga ik nou echt in het vliegtuig bevallen?”, riep ik. Ik was nog maar 26 weken zwanger toen de weeën begonnen tijdens een vlucht naar Curaçao”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Ik weet nog dat ik in de taxi naar Schiphol zat en me zó gelukkig voelde. Een beetje rozig van de vroege ochtend, met m’n koffertje op schoot en mijn hand op mijn buik. 26 weken zwanger en eindelijk op babymoon: nog één keer met z’n tweeën weg voordat ons leven voorgoed zou veranderen. Curaçao werd het. Tien dagen zon, zee en tijd met elkaar. Gewoon even niks. Ik had het nodig ook. Iedereen vroeg van tevoren nog of ik het wel zag zitten, zo’n lange vlucht. “Je weet het hè, 10 uur?” Ja. Maar ik voelde me goed. Fit. Geen gekke klachten, geen harde buiken, geen rugpijn. De verloskundige had ook groen licht gegeven: “Zolang je je goed voelt, lekker gaan.” En dat deden we. Alsof het ons laatste grote avontuur was, voordat de baby zou komen.

In het vliegtuig begon het te rommelen

We zaten prima. Ik had steunkousen aan, een paar lekkere snacks in mijn tas, en m’n e-reader opgeladen. De eerste uren gingen prima. We kletsten wat, keken een film, ik liep af en toe een rondje. Ik voelde me echt nog steeds goed. Tot ergens rond uur acht. Ik kreeg ineens een drukkend gevoel in mijn onderbuik. Geen harde buik, niet iets wat ik eerder had gevoeld, maar echt krampachtig. In eerste instantie dacht ik: misschien gewoon even verkeerd gezeten, of wat obstipatie. Maar het trok niet weg. Het kwam en ging. Ik keek mijn vriend aan en zei: “Ik voel me niet goed.” Hij draaide zich meteen naar me toe en vroeg wat er aan de hand was. “Ik heb krampen… het lijkt op… weeën. Denk ik.” Het woord ‘weeën’ uitspreken maakte het ineens écht. Mijn ademhaling versnelde. Wat als…?

“Ik denk dat ik hulp nodig heb”

Ik drukte op het knopje boven mijn hoofd en binnen een minuut stond er een stewardess naast me. “Gaat het wel?” vroeg ze vriendelijk. Ik begon te huilen. “Ik weet het niet… ik ben 26 weken zwanger en ik heb pijn. Krampen. Het voelt alsof ik weeën heb.” Vanaf dat moment ging het snel. Een andere stewardess werd erbij gehaald. Ze vroegen of ik kon opstaan en meelopen naar de achterkant van het vliegtuig. Daar was meer ruimte. Ik liep, maar ik voelde de krampen steeds harder worden. Het zweet brak me uit. Mijn vriend liep strak naast me, met een blik in zijn ogen die ik nooit eerder had gezien. Paniek, maar ook complete focus. Er zat een arts aan boord, toevallig. Ze werd erbij geroepen en stelde me wat vragen. Ze legde haar hand op mijn buik en keek me aan. “Het lijkt op hevige voorweeën. We moeten het even goed in de gaten houden.”

Alle ogen waren op mij gericht

Ondertussen had de halve cabine natuurlijk door wat er aan de hand was. Ik voelde de blikken. Mensen die zich omdraaiden, probeerden te kijken. Sommigen kwamen zelfs even kijken toen ik bij de crewruimte zat. Ik was ineens een soort attractie geworden. De arts vroeg of ik bloed had verloren. Nee. Vruchtwater? Ook niet. Dat was positief. Maar de krampen kwamen nog steeds. Om de paar minuten. Soms iets heftiger, soms minder. Ik was doodsbang. “Als ik nu beval… dan… dan is de baby er veel te vroeg,” fluisterde ik tegen mijn vriend. Mijn hele lichaam trilde. Hij kneep in mijn hand. “We zijn er bijna. Nog anderhalf uur. Dan kunnen ze je echt helpen.”

De langste anderhalf uur van mijn leven

Ik probeerde me te focussen op mijn ademhaling, op het feit dat ik niet moest bevallen. Ik dacht aan alle verhalen die ik had gelezen over vroeggeboortes, couveuses, wekenlang in het ziekenhuis. Dit kon toch niet op onze babymoon gebeuren? Dit was het tegenovergestelde van wat ik had gehoopt. Mijn vriend bleef naast me zitten, een doekje in zijn hand waarmee hij mijn voorhoofd depte. De stewardessen bleven checken hoe het ging. De arts was dichtbij. De pijn bleef, maar het leek niet erger te worden. Niet zoals in een ‘actieve bevalling’. Misschien viel het mee? Toen we de daling inzetten, kreeg ik nog één flinke kramp. Ik hield m’n adem in. Daarna werd het rustiger. Alsof mijn lichaam voelde: we zijn bijna beneden.

Direct door naar het ziekenhuis

Op de grond ging alles als in een waas. Er stond al een ambulance klaar. In de rolstoel, infuus erin, vragen over mijn medische geschiedenis, mijn laatste controle, wanneer ik voor het laatst de baby had gevoeld. Ik wist nog amper hoe ik heette. In het ziekenhuis werd ik aan een monitor gelegd. Ze hielden mijn buik in de gaten, m’n hartslag, de hartslag van de baby. De weeënactiviteit was er nog, maar nam af. Geen ontsluiting, gelukkig. De nacht was onrustig. Elk pijntje voelde als een voorbode van rampspoed. Maar er gebeurde niks. De krampen kwamen steeds minder.

Wat nu? Terugvliegen of blijven?

De artsen in Curaçao waren ontzettend fijn. Ze hielden me nog een dagje ter observatie, maar toen alles rustig bleef en de CTG helemaal goed was, mocht ik naar ons verblijf. Wel met het dringende advies: rust. Alleen maar rust. Onze verloskundige in Nederland werd gebeld. We spraken haar via FaceTime. “Je moet nu niet direct terugvliegen,” zei ze. “Neem je rust.” En dus deden we dat. Met een huurauto reden we naar ons verblijf. Ik plofte op bed en heb de eerste twee dagen nauwelijks iets gedaan. Geen strand, geen uitjes, geen zwembad. Alleen maar slapen, lezen, en Teun voelen bewegen.

De rust keerde langzaam terug

Na een paar dagen durfde ik voorzichtig het zwembad in. Mijn vriend las een boek naast me en hield me nauwlettend in de gaten. Alles ging goed. Geen krampen meer. Mijn buik groeide rustig door. En ik leerde langzaam weer te ontspannen. We aten ’s avonds aan zee, ik dronk spa rood met limoen, en voor het eerst in dagen lachten we weer om niks. De schrik was nog niet weg, maar het vertrouwen groeide weer een beetje.

De terugvlucht: opnieuw spannend

Na tien dagen was het tijd om naar huis te gaan. De terugvlucht voelde als een tikkende tijdbom. Wat als het weer begon? Wat als ik toch een ‘trigger’ kreeg? Ik had alles voorbereid: veel drinken, steunkousen, regelmatig lopen. Ik deed mijn ogen dicht, hand op mijn buik, en probeerde te vertrouwen. En het ging goed. Wonderbaarlijk goed. Geen krampen, geen paniek. We landden veilig in Amsterdam en ik heb nog nooit zo opgelucht ademgehaald.

Met 38 weken kwam Teun

Elke controle daarna was weer spannend. Maar mijn lijf hield het vol. Geen voortekenen, geen herhaling van krampen. Alles groeide goed. En op een regenachtige donderdag, met 38 weken zwangerschap, werd onze zoon geboren. Teun. 3.190 gram. Een gezond, prachtig jongetje. Alsof dat avontuur op Curaçao nooit was gebeurd. Maar ik weet het nog als de dag van gisteren. Hoe ik daar zat, op 10 kilometer hoogte, met tranen in mijn ogen en mijn hart in mijn keel. Bang dat ik hem zou verliezen. Bang dat ik te vroeg zou bevallen, in een vreemd land. Maar het liep goed af. En die babymoon? Die vergeten we nooit meer.

EMMELY