Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Wat als je als oma dingen ziet die niet kloppen?
Ik weet dat ik moet oppassen met mijn mening. Het is tenslotte mijn kleinzoon, niet mijn kind. Ik ben niet degene die hem opvoedt. Maar wat als je als oma iets ziet gebeuren en je voelt dat het niet klopt? Wat als je alarmbellen hoort rinkelen, maar je eigen dochter die meteen wegwuift?
Mijn kleinzoon is acht. Een vrolijke jongen, slim, vol fantasie en dol op alles wat met superhelden te maken heeft. Maar de laatste tijd gebeuren er dingen die ik moeilijk los kan laten. Het begon klein, maar er lijkt een patroon te ontstaan. En ik ben bang dat we het onderschatten.
Het begon met een gum en een pen
Mijn dochter vertelde het eerst luchtig, bijna lachend: “Julian had een pen uit school meegenomen, zat in zijn jaszak. En een gum trouwens ook. Hij zei dat hij die per ongeluk had meegenomen.” Ze haalde haar schouders erbij op. “Ach, dat gebeurt toch. Dat doen ze allemaal weleens.” Ik zei er op dat moment niets van, maar het bleef aan me knagen. Een gum, een pen – tuurlijk, dat kan gebeuren. Maar toen kwam er meer. En toen voelde ik: dit is geen ongelukje meer.
De Spiderman-sleutelhanger
Een paar weken geleden vertelde mijn dochter over een berichtje in de klassenapp. “Iemand heeft de sleutelhanger van Noah meegenomen,” stond er. Een dure zeldzame Spiderman-sleutelhanger, blijkbaar vastgemaakt aan de tas van het jongetje. Mijn dochter dacht er niet veel van. Tot ze diezelfde avond iets hards onder Julians kussen voelde. Ze dacht eerst aan een speeltje, maar het was de sleutelhanger.
Hij had hem verstopt. Niet in een la, niet in een doosje, maar onder zijn kussen. Alsof het een geheimpje was. Een trofee. Ze vroeg hem ernaar. Hij keek haar aan en zei: “Ik vond hem op het plein.” Geen blikken van schaamte. Geen rood hoofd. Geen verzet. Geen traan. Mijn dochter zuchtte: “Ik heb hem gezegd dat hij hem morgen moet teruggeven.” En dat was het. Ik kon niet geloven dat dat alles was. Geen goed gesprek. Geen duidelijke straf. Geen idee waar dit gedrag vandaan komt.
Nog meer “gevonden” spullen
En het bleef niet bij school. Bij een vriendje thuis bleken er ook dingen verdwenen. Knikkers. Lego-poppetjes. De moeder vroeg voorzichtig of Julian ze misschien per ongeluk had meegenomen. Mijn dochter vroeg het hem. Eerst ontkende hij. Toen gaf hij toe. “Die lagen daar gewoon.” Weer geen spijt. Geen traan. Alleen een gelaten schouderophalen.
Een week later stond mijn dochter met hem in de Kruidvat. Ze kocht wat shampoo, hij liep wat rond. Thuis kwam ze erachter dat hij een klein doosje Lego in zijn jaszak had. Niet betaald. Niet aangegeven. Gewoon erin gestopt. “Ik zag het doosje liggen en ik wilde het hebben,” zei hij. Mijn dochter werd boos, zei ze. Ze pakte zijn tablet af. Hij moest sorry zeggen. En dat deed hij, zonder gevoel. Zonder echte spijt. Gewoon, omdat het moest.
Ik zie deen angst. Geen verdriet.
Wat mij het meeste zorgen baart, is zijn reactie. Of beter gezegd: het gebrek daaraan. Geen schuldgevoel. Geen verdriet. Geen angst. Zelfs niet toen mijn dochter zei: “De volgende keer bellen ze misschien wel de politie.” Hij haalde zijn schouders op. “Dan zeg ik gewoon dat ik het niet wist.”
Geen traan. Geen paniek. Geen besef. En dát beangstigt me.
Mijn dochter wordt fel als ik erover begin
Ik heb mijn dochter gevraagd of ze niet met iemand moet praten. Een kindercoach, een psycholoog, de huisarts. Iemand die kan meekijken. Niet omdat ik zeg dat er iets mis is met Julian, maar omdat ik bang ben dat we iets over het hoofd zien. Dat dit niet vanzelf overgaat. Maar zij wordt dan fel. “Mam, je overdrijft. Hij is acht. Dit hoort erbij. Jij doet alsof hij straks crimineel wordt.”
Maar wat als ze het mis heeft?
Ik weet dat mijn dochter een goede moeder is. Ze houdt van hem met heel haar hart. Ze zorgt goed voor hem. Maar misschien ziet ze het niet. Of wil ze het niet zien. Want het is natuurlijk makkelijker om te denken dat dit allemaal vanzelf wel overgaat, dan om hulp te zoeken en te moeten toegeven dat je je zorgen maakt. Ik wil geen bemoeial zijn. Maar ik wil ook niet toekijken en mijn mond houden terwijl mijn kleinzoon gedrag laat zien dat steeds zorgelijker wordt. En ik wil al helemaal niet straks achteraf denken: had ik maar meer mijn mond opengetrokken.
Is dit normaal?
Ik weet het niet. Echt niet. Misschien maken andere kinderen ook wel fases door waarin ze spullen meenemen. Misschien hoort het erbij. Maar wat ik moeilijk kan loslaten, is het feit dat hij geen schuld voelt. Geen angst. Geen wroeging. Alsof het hem niet raakt. Alsof het hem niets doet. Ik zou willen dat mijn dochter het ook zag. Dat we samen konden nadenken over wat hij nodig heeft. Want ik hou van dat joch. En ik wil hem niet kwijt aan een wereld waarin stiekem doen en liegen normaal worden. Waarin hij denkt dat je gewoon maar dingen kunt pakken als je ze wilt.
Ik ben een bezorgde oma. Misschien te bezorgd. Maar liever dat, dan dat ik straks te laat ben.
Hoe moet ik dit gedrag zien? Is het zo ‘normaal’?
MAGDA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Klinkt als een gebrek aan oprechte aandacht. Zo krijgt hij het immers ook.
Moeder zorgt goed voor hem, maar is ze er ook echt voor hem? Of is ze emotioneel op afstand? Goed zorgen voor en er oprecht voor iemand zijn, zijn twee heel verschillende dingen. Je kan een goede ouder zijn en toch onbewust je kind op één of meer vlakken verwaarlozen. Dit is typisch gedrag wat je ook vaker ziet bij Jeugdzorg kinderen, kinderen die vaak in meer of mindere mate zijn genegeerd of verwaarloosd.
In plaats van direct te gaan doomdenken moeten ze eens gaan praten met een psycholoog gespecialiseerd in families. Grote kans dat er wat borrelt op de achtergrond dat dit gedrag aanwakkert.
Nederland is vol met ‘spullen ‘ … nog nooit zoals in andere landen is zo’n materialisme gegroeid …dat maak een kind of een kinderlijk state of mind misschien zo luchtig over stelen… de echte gevolgen zijn niet dat aleen iemand anders verdriet of schade brengen , maar op lange termijn vooral voor jezelf …dat onrust en oneerlijkheid met jezelf … oma heeft zeker een rol : zeg het gewoon tegen dochter en kleinkind de gevolgen van STELEN voor maatschapij en jezelf.
Een van de psihologische betekenissen is dat via ‘gestolen spullen ‘ de persoon in kwestie probeert wat meer aandacht en ‘gestolen ‘ of gemiste liefde te compenseren.
Herstel is er wel . Vooral als dat op tijd herkend is .
er zijn veel spullen, maar die zijn van iemand. kinderen denken daar niet luchtiger over dan vijftig jaar terug, of meer. natuurlijk begaat ieder kind wel eens een fout, maar hier lijkt echt wel meer aan de hand. ik heb een tienjarige thuis en ik ken geen kind die zo denkt.
Even voor de helderheid mijn zoon heeft mcdd van af zijn geboorte was voor alles bang . nu niet meer . maar ik weet nog heel goed hij was 19 jaar. en steelde ook als de raven ,!! waar we later achterkwamen middels verhalen die aan de keukentafel werden medegedeeld . maar goed hij was 19 . mijn vrouw en ik zitten aan de koffie op zaterdagochtend krijgt mijn vrouw via Faceboek een filmpje binnen waarop te zien is dat een jonge jongen mijn zoon helaas 2 vazen in zijn handen heeft die hij onbetaald meeneemt . na de ” verbazing schaamte woede” …..wat doe je hiermee . eerst naar boven. de vazen opzoeken en ja daar stonden ze . wat nu ? we hebben de vazen op tafel gezet hij sliep bij zijn vriendin ……hij komt binnen ziet de vazen en zegt . mooi hè. waarop mijn vrouw zegt jij gaat nu naar de winkel met de vazen. gaat je excuus aanbieden en koop de vazen plus een bloemetje voor de winkelier. ik ben achter hem aan gegaan om hem te controleren .
Dus is hulp nodig voor deze dame . ik denk het wel en de vader en moeder hebben ook hulp en opvoeding nodig. het spreekwoord ….
(Struivogelpolitiek heet dit )
mijn zoon was 9 jaar en thuis niet meer te handelen toen heb ik hem uit huis laten plaatsen vrijwillig . Eindstand hij is nu 24 jaar en word in oktober vader heeft een meer dan prima baan . Maar heeft gewoon begeleiding nodig gehad . Maar dit is onze taak ls ouder .
Lijkt dat je dochter liever een vriend(inne)tje van haar zoon wil zijn dan zijn opvoedster.
Kinderen moeten leren wat het verschil is in voor zichzelf op komen en wat onbeschoft is (of nog erger) En dat leren ze niet op straat waar het meer is de sterkste wint.
ik zou dit zeker niet op z’n beloop laten. Vergeet niet dat hij in deze fase het fundament legt voor zijn hele verdere leven. Hij is nu nog bij te sturen. Misschien eens een bezoek brengen aan het politiebureau en uitleggen wat de gevolgen kunnen zijn van stelen. Uit je verhaal komt het op mij over alsof hij niet heel gevoelig is voor gesprekken alleen, hierover. Geef hem straf. Laat hem maar ondervinden wat de gevolgen zijn als hij dit doet. Ik zou het verder goed in de gaten houden en aankloppen bij de hulpverlening als hier geen drastische veranderingen in optreden. Beter nu ferm optreden dan dat hij later zijn leven vergooit.
Uw hele verhaal staat bol van de ‘hij’ en ‘hem’, maar het gaat om een meid.
Ik vraag mij af waar je dat uit opmaakt? Ze omschrijft het kind met ‘kleinzoon’, ‘joch’ en een naam die doorgaans aan jongens wordt gegeven. Dan is hij/hem gebruiken logisch.
Nergens in het verhaal maak ik op dat het om een meisje gaat, dus ik ben benieuwd waar dat dan staat
zij is de dochter, hij is de kleinzoon
“je doet alsof hij een crimineel wordt”
Wel, dat is ie al.
Het is een zij.
Oei! Hier zou ik professionele hulp voor vragen, want dit gedrag zou eventueel kunnen uitgroeien tot egoïsme, of erger og: narcisme!
Of hij kan een psychopaat worden!
Mijn zoon heeft als hij 11j was samen met 2 vriendjes ook bewust iets gaan stelen. 2mooie pennen en een hoop inktbuisjes gewoon voor de fun. Na de ontdekking ben ik toen samen met de andere 2 mama’s naar die winkel gegaan en ze hebben het toen zelf kunnen gaan uitleggen wat ze gedaan hadden.Ze vonden dit toen heel gênant maar ze hadden wel hun les geleerd. De baas vd winkel vond dit heel fijn dat ze dit kwamen zeggen en heeft met hun nog een gesprekje gehad. Nooit is dit nog voorgevallen.
Voor mij heeft Anita met haar waarschuwing dat dit kan uitlopen tot psychopathie de spijker op zijn kop geslagen. Dat wil je echt niet.
Hier moet echt actie op worden ondernomen met deskundigen en wel zsm.
Sterkte oma, dit is een moeilijke positie. Maar Uw bezorgdheid deel ik volledig.
eens. tis een jochie van 8. mijn geeft aan dat het minder onschuldig dan dat het is. zijn actie zoals omschreven zijn zeer bewust. geen schaamte en schuldgevoel. de reden dat ik het met Pien en Anita; eens ben is dat hij zelf al weet dat hij waarschijnlijk wegkomt over zijn antwoord om met vermeende onschuld zijn onschuldigr 8jarigr rol te veinzen. poh lastig voor je oma. Blijf nu dicht bij je dochter en nog dichter bij jezelf. In haar rol als moeder lijkt het me doodeng om toe te geven dat jouw achtjarige zoon zo bewust gewetenloos kan handelen. veel veiligheid nodig voor haar om dat te erkennen en hier actie op te zetten voor uiteindelijk toch gewoon een 8jarig kindje, haar kindje.
Ieder kind op enig tijdstip pikt wel eens een kauwgum oid. Zijn reactie op het betrapt worden op…. baart mij zorgen.
Dit is beslist abnormaal. Dit is gebrek aan geweten.
Een kind dat betrapt wordt gedraagt zich doorgaans ” betrapt” en voelt zich opgelaten.
Zou hier maar heel snel zeeeeer streng tegen optreden en/of hulp zoeken
Oma, u bent op het goede weg diagnostiseren, door een specialist, of specialisten.
Uw dochter is alleen nog niet zover. Zij heeft meer tijd nodig om daaraan toe te geven.
Wat zegt zijn vader, wat vindt hij hiervan.
Het gedrag van kleinzoon doet me denken aan een kind met het syndroom van Asperger
wat is dit een rare reactie. Ik heb een zoon met syndroom van asperger, maar dit heeft hij nooit gedaan.
Nee, ik heb ook een zoon met asperge die zeker wroeging, spijt en angst kende, wanneer hij iets ongevraagd zo graag wilde hebben dat hij het meenam.
Niet elk kind dat steelt heeft Asperger. Beetje vreemde opmerking.
U bedoelt: Niet elk kind met het syndroom van Asperger steelt?
mijn neefje heeft Asperger. Die meldt aan zijn moeder: mamma, je had gezegd dat we 1 snoepje mochten pakken, maar ik heb er 2 genomen. Liegen kan hij niet.
Klopt liegen kan een Asperger niet omdat ze wat puurder zijn. Jokken kun je het ook noemen.
Jokken kost te veel moeite voor een Asperger. De meeste zijn ook echt leuk en grappig .
In relaties en huwelijken zijn ze vaak ook ideaal. vreemd gaan doen ze zelden omdat ze heel trouw zijn. Je moet er een beetje rekening mee houden dat ze tikje anders zijn maar voor de rest alleen maar voordelen.
Dit lijkt eerder op kleptomanie, wat iets totaal anders is dan asperger/autisme.
Ik heb zelf autisme en zou nooit stelen
Wat een bijzondere conclusie van u! Kort door de bocht en volledig onterecht. Het gedrag van dit kind heeft niets met Asperger te maken.
Wel lijkt het mij zeer zinvol en dringend dat er hulp wordt ingeroepen.
Ik héb Asperger! En ik vraag me af hoe u op deze gedachte kwam! Ik zou het dan ook op prijs stellen dat u mij hier een antwoord op wilt geven. Mensen met autistische beheptheid (Asperger is een autistische stoornis) zijn juist meer dan gemiddeld de braveriken. Eerlijk tot op het bot, en zeer van de regeltjes. Oké, er zitten ook rotte, foute appels in de autisme-mand, maar dat is vrij uitzonderlijk.
Ikzelf had mijn “ik jat ook, dus nu hoor ik ook bij de stoere kids”-periode in het laatst van de lagere school ( tegenwoordig groep 8). Er kwam net zo snel een einde als het begon. Deels omdat ik me er steeds ongemakkelijker onder begon te voelen en me eigenlijk líet betrappen. Dat was wel een flinke schrik! En ik scháámde me dood! En ik vond het stom, achteraf.
Als kind wist ik niet dat ik Asperger had. Dit was in de jaren 60. Asperger bestond eigenlijk niet. In Nederland ten minste. Dat wil zeggen dat de geestelijke hulpverlening hier nog niet wat ze aan moesten met matig autisme, zoals Asperger, het Syndroom van Rett en PDD-NOS. Dat zou nog tot in de 80er, 90er jaren gaan duren en kwam maar moeizaam op gang.
Alle vormen van autisme ( tegenwoordig ook wel aangeduid met Autisme Spectrum Syndroom, afgekort tot ASS) zijn aangeboren. Veel kinderen uit die tijd met matig autisme hadden gewoon pech. Verkeerde diagnose of… kwamen gewoon bij de hulpverlening niet in beeld. Dat is nu gelukkig eenn heel stuk verbetert.
Hoe het gesteld is met kinderen met matig autisme die wél zulk uitgesproken deviant gedrag vertonen, weet ik eigenlijk niet. Ik weet wel iets van volwassenen met ASS die op het slechte pad geraken. Vaak als gevolg van een vervelende samenloop van omstandigheden waardoor ze volkomen vastlopen én geen of een heel gebrekkig sociaal netwerk hebben.
Maar als u mij iets kunt vertellen over jonge, deviante Aspergertjes… ik houd me aanbevolen.
Huiskamer huisarts? Knap alleen vanuit een verhaal die diagnose stellen.
Alles behalve…. mensen met asperger gaan hier net een extreem schuldgevoel over voelen.
Dit gaat richting psychopaat of narcist.
Wat een onnodig kwetsende reactie. Het gedrag doet mij juist denken aan iemand die beslist geen autisme heeft. Kinderen met autisme hebben vaak een zeer goed ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel. Ze tonen ook zeker emoties en liegen staat zeiden in de hun woordenboek.
Dit is zeker niet normaal, vooral niet zonder schuldgevoel. Het verwijst idd naar het ontwikkelen van een psychopatie. Daarom, er moet worden ingegrepen en snel!
met mijn dochter zelfde gehad. zij is er overheen gegroeid. door haar beperkingen echter heeft zij nauwelijks empathie of impulscontrole. ze heeft minstens 6x wat gestolen. consequenties eraan verbinden…. ze ondergaat die gewoon. doen haar niks. het is lastig. maar ik denk dat bij deze jongen ook meer aan de hand is
hoe oud is jouw dochter nu ? is die erover gegroeid ?
Ja, veel kinderen hebben dit op een bepaalde leeftijd wel eens gedaan. Maar dit is niet ‘wel eens’, dit is inderdaad een duidelijk patroon en inderdaad de reactie (of het gebrek ervan) zou ik zelf ook zorgwekkend vinden.
In een ‘normale’ variant waar een kind een keer iets heeft gestolen dan is de reactie zodra betrapt doorgaans huilen en een enorm gevoel van schuld (zelfs als de ouders het relatief zacht aanpakken) omdat het kind ergens wel al weet dat wat hij/zij heeft gedaan niet goed was.
Dat besef van dat het fout is lijkt bij deze kleinzoon te missen, en dat is inderdaad zorgwekkend. Al helemaal gezien hij er blijkbaar mee weg komt ook want mama doet er niks aan.
Ik heb als kind ook een keer iets gestolen uit de Hema en zodra mijn moeder het vond en mij hiermee confronteerde was ik zodanig onder de indruk dat ik enorm heb zitten huilen omdat ik eigenlijk wel wist dat het niet mocht.
Zij heeft mij toen ook meegenomen naar de winkel om het terug te geven en mijn excuus aan te bieden (wat ook met heel veel tranen gebeurde ondanks dat de winkel manager er erg lief onder was). Daarna ook nooit meer durven doen.
Het onthouden van (medische) zorg is een vorm van kindermishandeling. Zie ook https://www.kinderbescherming.nl/themas/k/kindermishandeling. Succes oma om dat subtiel aan je dochter mede te delen (en anders te melden bij de huisarts of de Kinderbescherming, maar dat zal de relatie niet bijster goed doen, ook al is het nog zo essentieel).
ik denk dat bijna iedereen als kind wel iets heeft gestolen, van een snoepje tot iets groters.
Maar voor de meesten was dat wel iets spannends, besef dat ze iets doen wat eigenlijk niet mag.
als je als ouder dit weet en er niets aan doet dan zeg je eigenlijk tegen je kind dat het ok is . dan gaan ze telkens hun grens verleggen. want het mag toch?
nu is hij 8 en zou hij moeten beseffen dat hij echt verkeerd is en idd een blijk van schuld moeten tonen.
als je niet ingrijpt dan vrees ik dat het in het beste geval bij diefstal blijft maar geen empathie tonen, geen schuldgevoel, geen angst voor consequenties… Ik zou angst hebben dat hij geen genoegen meer gaat nemen met iets stelen dat hij wil. wat als hij andere dingen wil die hij niet zomaar krijgt? ik wil zeker niet zeggen dat hij een psychopaat kan worden of is maar elke psychopaat is ooit kind geweest en niemand heeft dat ooit gezien in dat kind.
heel duidelijk, ik zeg zeker niet dat dit zo’n kind is he. Maar wat als hij een meisje ziet dat hij verliefd op is en het is niet wederzijds? gaat hij dan ook nemen wat hij wil?
Hulp zoeken, probleem met empathisch vermogen kan serieus probleem zijn/worden
U nornaaldekend persoon weet dat dit niet normaal is. Ik denk dat je dochter (on) bewust haar zoon wil beschermen en daarom zo erop reageert. Alleen ookal doet ze het uit liefde ze helpt hem er juist niet mee. Als hij niet wordt behandelt wordt het erger. Maar ieder normaal dekend persoon weet dit allemaal en u dus ook. Mijn advies leg deze situatie uit aan uw huisarts (vertrouwen persoon) hij/zij kunt u verder helpen en advies geven zonder dat de relatie met uw dochter hiermee in gevaar komt.
Nee, dit is niet normaal. Eén van mijn kinderen heeft ook een keer wat gestolen, ze was een jaar of 7. We zijn teruggegaan naar de winkel, waar ze het terug moest geven en haar excuus moest aanbieden.
Wanneer moeder hier niets aan doet zal kleinzoon het als normaal gaan zien. Zorgelijk.
Mijn jongste zoon heeft ook eens gestolen in een winkel bij ons in het dorp. Ik wist dat er wat aan de hand was met hem, maar kon er geen vinger opleggen……tot ik werd gebeld door de eigenaar van de winkel en hij vertelde dat er camera beelden waren van mijn zoon dat hij heel gehaaid en kalm dingen pikte bij de kassa en het in de winkel open maakte en gewoon weer deed en de winkel weer uit liep.
Ik was in shock dat ik dat zag, maar ook gelijk heel boos! Heb hem er thuis mee geconfronteerd en hij ontkende en zelfs nog een beetje dat ik zei dat er beelden waren en toen knikte hij wel.
Heb gezegd wat er voor winkeldiefstal aan boete op staat. Hij moest van mij mee naar de winkel om excuses te maken en het gestolen waar te betalen.Thuis was de straf dat zijn (net nieuwe) Nintendo 3ds die hij zelf had gekocht, verkocht ging worden en dat hij dat geld kwijt was als boete voor het liegen.
Omdat ik voelde dat er wat speelde heb ik ook de huisarts ingeschakeld en in de gesprekken die ik met hem had kwam eruit dat hij zich verveelde op school (groep 7). Ik wilde hem laten testen, maar school vond dit onnodig, dus heb ik dat via de huisarts laten doen.
De uitslagen van de test waren duidelijk. School pakte het slecht op en de juf van groep 8 wist van niks dat het nieuwe schooljaar begon, dus daar gelijk een pittig gesprek mee gehad en vanaf die dag had ik een hele blij jongen die het jammer vond dat het schooljaar om was aan het eind van groep 8.
Ik zou het dus zeker niet negeren, want er speelt iets in dat hoofdje en hij heeft iemand nodig die hem helpt.
Op zich is een eerste maal iets wegnemen op een bepaalde leeftijd niet verontrustend, dat wordt het wel als de ouders hem er niet werkelijk op aanspreken. Dit moet zeker en duidelijk gebeuren, zodat hij in gaat zien dat dit niet kan anders blijft hij dit doen en wordt het van kwaad tot erger.
Ik ben kinderexpert, maar heb alleen de ervaringen van m’n eigen kinderen (4). Eén daarvan heeft 1 keer iets gestolen toen hij 7 was van een vriendje. Na een paar dagen biechtte hij dat mij op, behoorlijk van slag. Hij heeft het teruggegeven en er vervolgens nog heel lang last van gehad. Elke avond in bed piekeren om het schuldgevoel. Dat is ook de leeftijd dat empathisch vermogen de hoek komt kijken. En juist dat lijkt een beetje te ontbreken bij de kleinzoon in kwestie.
*geen kinderexpert…
nee dit is niet normaal. de dochter dient hier ferm in op te treden. Ja het gebeurt maar bij een gemiddeld gezin maar één keer. Dit kont omdat er helder tegen wordt opgetreden. Samen met de zoon naar de school en naar het vriendje waar wat is gepikt en terug geven. Niet met een simpele sorry maar met echt spijt.
Laat hem van zijn eigen zakcentje maar wat extra kopen voor dat vriendje. Weet hij gelijk wat zoiets kost. Leert hij aan de kassa ook nog redenen.
Veel kinderen stelen wel eens, daarin heeft uw dochter gelijk. Maar de meeste kinderen voelen terwijl ze stelen al een zeker schuldgevoel, en zeker als ze er dan ook nog op worden aangesproken. Zulke diefstallen zijn meestal redelijk eenmalige incidenten.
Dat uw kleinzoon dat schuldgevoel niet voelt en zonder enige gêne blijft stelen en liegen dat hij die dingen’gevonden’ heeft (alles wat los ligt, is van niemand?), is niet normaal en lijkt me absoluut reden om hulp te zoeken.
Spijt ergens van hebben kun je niet afdwingen als dat er niet is. Dan krijg je idd het verplichte excuses maken. Maar dit is niet normaal. Klinkt mij een beetje als ‘mijn kind is niet zo’. Helaas kan óók jouw kind wèl een probleem hebben. En dan bedoel ik niet het stelen van dingen, maar juist het geen spijt ervan hebben zodra het uitkomt. Werk aan de winkel moeders. Hou op met je kop in het zand steken..
ook ik vind het zorgwekkend. wat gebeurd er later als er nu niets aan gedaan wordt? hier moet duidelijk wat mee gebeuren. oma maakt zich terecht zorgen.
Niet wegkijken. Vaak een roep om aandacht. Negatief aandachtsvraag. Als je dit niet al vroeg de kop indrukt dan wordt het erger. Zet ‘m eens af bij het politiebureau, alsof je ‘m weg gaat brengen en waarom je dat doet. Kijken hoe snel hij ermee stopt.
stelen kan niet, er mort een goed gesprek volgen , na een incident,
het kan echt niet .
Dit moet een vervelende situatie zijn voor een Oma om in te zitten. Wetende dat dit gedrag niet normaal is en eigenlijk niet met de opvoeding hoort te bemoeien.
Toch is het gebrek aan schuld gevoel en schaamte zeker rede om uit je “titel” als oma te stappen en weer Mama te zijn van je dochter. Je dochter gaat hier matig tot slecht mee om. Ze onderschat de situatie en daar mag je als haar moeder zijnde zeker wat van zeggen.
Een professionele hulp organisatie kan hier zeker nuttig zijn.
Voor mij neigt uw verhaal naar psychische problemen en al hoop ik niet dat dit het geval is is uw dochter als moeder moreel verplicht hier iets aan te doen.
Dus voor u even geen Oma spelen maar weer Moeder.
succer
ik vind dit ook best zeer zorg wekkend.
want als dat nu weggewuifd wordt…hoe moet dit dan over een paar jaar?
kinderen moeten leren dat ze niet mogen stelen.
Kinderen stelen weleens. dat is niet zo vreemd. De vraag is hoe het wordt opgepakt. Belangrijk om er vriendelijk, rustig, maar duidelijk begrenzend een consequentie aan te verbinden. Samen terugbrengen en sorry zeggen. Dan leert hij ook de andere kant van het verhaal zien en dat er grenzen zijn.
Dit jochie steelt niet weleens, er zit een patroon in. En als u had gelezen, had u opgemerkt dat terug brengen en sorry zeggen weinig indruk op hem heeft gemaakt. Ik zou mij ernstig zorgen maken als ouder.
Precies. Maar door de slappe hap-behandeling van zijn moeder, gaat het van kwaad tot erger, Kleptomaan-kind.
oei, beetje kort door de bocht, joris. denk eerder aan het autistisch spectrum, het gebrek aan empathie is veelzeggender dan de daad zelf.
succes oma magda, mettertijd komen jij en je dochter er wel uit.
Het was niet bedoeld als diagnose, maar als kwalificatie. Ik ben geen arts.
Dit vind ik een hele goede reactie, Joep
Helemaal eens met de rest, dit is inderdaad niet normaal. Er komen vást reacties met: kom op, het is een kind van 8, hij wordt heus geen crimineel enz. Maar ik blijf erbij: het is niet normaal! En moeders reageert wel erg slapjes hoor. Wat Linda ook zei: hij had zelf alles terug moeten geven, excuses aan moeten bieden en vervolgens thuis straf moeten krijgen. Laat je dochter anders deze reacties maar lezen…
Nou dat is in ieder geval duidelijk; nee, het is niet normaal! Wel normaal is vertoon van schaamte en schuldgevoel als een kind hiermee wordt betrapt. Hier is daar geen sprake van. En dat is idd reden tot grote zorg!
Ik kan me voorstellen dat moeders het niet wil zien vanwege de mogelijkheid dat het een teken van iets veel ernstigers is. Dan hebben we het in dit geval dus over psycho- of over sociopathie. Beide zijn ernstige persoonlijkheidsstoornissen en in veel gevallen raken mensen die dat hebben verwikkeld in ernstige criminaliteit. Ik weet niet precies op welke leeftijd de vroegste tekenen zich hiervan vertonen, maar dat dat rond deze leeftijd zou zijn, zou mij niet verbazen. De onverschilligheid bij het betrappen en het net zo makkelijk vinden van leugenachtige vergoeilijkingen en uitvluchten is beslist géén goed teken en dat hoort er niet bij!
Dat kinderen op een bepaalde leeftijd dingetjes stelen? Ja, dat komt vaker voor. Maar onveranderlijk hoort daar ook schaamte, spijtbetuiging rn schuldgevoel bij. Dat ontbreekt hier volkomen. Dus… oma… aktie? Je kunt dit niet alleen aan iemand overlaten die het niet wil zien.
Nee niet normaal. Ik mis in het verhaal een beetje de consequenties; de pen en de gum naar de juffrouw brengen en vertellen dat jij die hebt weggenomen; de sleutelhanger naar het vriendje brengen en dan daar ook sorry zeggen; het legodoosje zelf terugbrengen naar de winkel en daar ook sorry gaan zeggen. In een ander verhaal hier liet de moeder haar kind ervaren wat het was als wél de politie wordt ingeschakeld; dat lijkt me in deze casus nog zo gek niet. Laat hem maar voelen dat dit gedrag écht niet okee is, anders gaat het van kwaad tot erger. Bijzonder dat de ouder er zo nonchalant mee om lijkt te gaan, als het mijn kind betrof had ik dit heel erg gevonden.
Dus ik snap helemaal dat je je als oma zorgen maakt.
Heb het ook meegemaakt dat mijn dochter iets had gestolen in een boekwinkel. Ik werd gebeld door de eigenaar of ik naar de winkel wilde komen. Aldaar kreeg mijn dochter van de eigenaar te horen dat hij de volgende keer de politie in zou schakelen. Van schaamte zat ik te huilen dat mijn dochter iets had gestolen. Dit alles heeft haar wel doen beseffen dat ze mij en de eigenaar verdriet deed. Dit was voor haar wel het keerpunt en ik was de eigenaar enorm dankbaar.
Helemaal mee eens. Goed verwoord
Ik moest idd ook denken aan dat verhaal.
Die jongen, ongeveer van dezelfde leeftijd kreeg een rondleiding op het politiebureau. Indrukwekkend voor een kind een heel leerzaam.
Omdat het in dat andere verhaal pas de eerste keer was dat hij iets had gepikt en de jongen al spijt en tranen liet zien, vond ik het wel wat ver gaan.
In geval van herhalend stelen en liegen, zoals dit verhaal, vind ik dit zeker een passende les. Dat hij leert dat stelen niet loont.
Nee, lijkt me niet normaal. Het stelen noch de reactie noch het handelen van (of het nalaten daarvan door) moeder. Zitten vader en moeder op één lijn? En wat vindt opa?
Volgens mij is dit niet normaal.
Mijn 2 zoons hebben allebei een keertje iets gepikt in de super. Wij zijn toen teruggegaan, ze moesten hun excuses aanbieden en het bedrag wat het kostte van hun zakgeld in de zendingsbus doen (dat had je vroeger nog op school ;))
Ze schaamden zich enorm en hebben zoiets (volgens mij) nooit neer geflikt.