Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Iedere zaterdag was het raak
Chris die al om half acht naast mijn bed stond met zijn blouse aan, zijn das om en zijn laarzen aan zijn voeten. Zelfs als het regende. Zelfs als het vroor. Zelfs als we de avond ervoor nog tot laat bij vrienden waren blijven hangen. “Mama, scouting is vandaag!”. Alsof ik dat zou zijn vergeten. Chris leefde voor die zaterdagen. Voor dat kleine clubhuis in het bos waar ze vuur maakten, touwbruggen knoopten en moddergevechten hielden waar zelfs ik me ongemakkelijk van ging voelen als ik de was deed. Hij zat nu bij de welpen. Acht jaar oud, maar al met het zelfvertrouwen van een patrouilleleider. Hij wist precies hoe hij zijn das moest knopen en liep altijd een beetje extra rechtop als hij zijn uniform aanhad. Ik vond het heerlijk voor hem. Dat hij buiten speelde, met zijn handen bezig was, zijn grenzen verlegde.
Scouting was heilig
Er was maar weinig dat hem kon tegenhouden. Eén keer had hij koorts – 38.6 – en wilde hij toch gaan. “Ik kan gewoon rustig meedoen,” zei hij met van die rode wangetjes. Hij kreeg een dekentje op de bank en een kop thee. Tegen zijn zin. Hij kwam altijd terug met verhalen. Hoe ze hun eigen soep hadden gemaakt boven een vuurtje. Hoe ze een speurtocht hadden gedaan waarbij ze dierenpoep moesten herkennen (“Mam, wist je dat van een ree lijkt op chocolade-rozijnen?”). Of dat hij gewonnen had met knopen leggen. Ja, dat is een ding bij scouting: knopen zijn cool. En altijd als ik hem kwam ophalen, zat zijn broek onder de aarde, had hij viezigheid in zijn haar en een enorme glimlach op zijn gezicht.
Die ene zaterdag
Chris at zijn boterham met pindakaas sneller dan normaal en had zelf zijn drinkfles gevuld en in zijn rugtas gedaan. Ik reed hem in de auto, met de radio zachtjes aan. “Mam,” zei hij terwijl we de bocht naar het bos maakten, “volgende week gaan we overnachten, hè?”. “Ja, dat weet ik. Je slaapzak ligt al klaar.” “Mag ik dan ook mijn hoofdlamp mee? Die van opa?” Dat mocht. Ik parkeerde voor het clubgebouw. Ik merkte nog op dat er weinig auto’s waren, maar stond daar totaal niet bij stil. De ingang zat precies aan de andere kant. Ik gaf Chris een knuffel en keek nog even hoe hij de heuvel opliep, in zijn eentje. Ik dacht nog: wat wordt hij groot. Toen reed ik weg. Naar huis. Naar de was die al een halve week in de mand lag te wachten. Naar de wc’s die écht weer eens een goede poetsbeurt konden gebruiken. Scouting duurde best lang, tot 13:00 uur, dus ik had tijd genoeg om het huis weer even op orde te krijgen.
Een uur later
Ik stond net een was op te hangen – sokken die geen setje meer leken te hebben en shirts met mysterieuze vlekken – toen ik gestommel hoorde bij de voordeur. Ik verwachtte niemand. Mijn man was naar voetbal. Mijn ouders waren op vakantie. Ik keek door het raam van de gang en verstijfde. Er stonden twee ouders van scouting voor de deur. Willemijn en Dinant, de ouders van Berto. En daarachter… Chris. Mijn hart sloeg een paar slagen over.
Ik rukte de voordeur open
Chris stond wat ongemakkelijk tussen hen in, zijn rugtas nog op zijn rug. “Wat is gebeurd?” vroeg ik, al voelde ik de paniek opkomen. “Er was geen scouting vandaag,” zei Willemijn zacht. “We kwamen toevallig ook net aan met Berto. En daar stond Chris. Helemaal alleen.” Ik voelde hoe mijn wangen heet werden. “Wat? Maar… er stond niks in de app toch? Of heb ik iets gemist?” Mijn stem was onstabiel. Ik wilde weten waar het fout was gegaan. Ik wilde weten hoe dit kon. “Wij wisten het ook niet,” zei Bart. “Blijkbaar hadden ze vorige week tijdens de bijeenkomst gezegd dat er dit weekend geen bijeenkomst zou zijn. Maar ja, als je er dan een keertje niet bent…” Mijn ogen schoten naar Chris. Hij was wel bij die bijeenkomst geweest. Blijkbaar was hij het vergeten. Hij zei niets. Hij stond daar, met z’n handen in zijn zij, een beetje bleekjes. Ik vond dat ze ook even een berichtje hadden moeten sturen naar ouders. Die verantwoordelijkheid lag toch niet bij de kinderen?
“Hoelang stond je daar, lieverd?”
Ik had medelijden met Chris. “Weet ik niet,” mompelde hij. “Ik dacht eerst dat ik gewoon vroeg was.” “En toen?”. “Toen kwamen er geen andere kinderen. Alleen Berto. En toen zijn we met z’n drieën hierheen gekomen.” Ik keek naar Willemijn en Dinant. “Dank jullie wel. Echt. Dank jullie wel.”
Toen ze weg waren
Chris ging op de bank zitten, zijn jas nog aan. Hij zei niks. Ik ook niet. Na een paar minuten liep ik naar hem toe en ging naast hem zitten. “Het spijt me, Chris.” Dit was niet zijn schuld in ieder geval. “Geeft niet,” zei hij, terwijl hij naar zijn schoenen keek. “Maar ik heb je daar afgezet. Jij dacht dat het doorging. En ik heb niet gecontroleerd. Dat is mijn fout.” Hij knikte. Ik pakte mijn telefoon en keek in de groepsApp. Geen bericht over uitval. Ik surfte naar mijn e-mail, ik opende de nieuwsbrief en daar stond het. De bijeenkomst die niet door ging. Het was mijn eigen stomme schuld. “Ik dacht… misschien ben ik iets vergeten. Of heb ik iets niet goed gehoord vorige week.” En toen kwam het. Die brok in mijn keel. Die enorme klap van schuldgevoel. Ik had hem niet alleen op een veld afgezet. Ik had hem laten twijfelen aan zichzelf.
We deden weinig
Geen plannen meer. Geen boodschappen, geen klusjes. We zaten samen op de bank, keken Netflix en aten boterhammen met choco. ’s Avonds vertelde hij aan zijn vader wat er gebeurd was. Die keek me aan en zei niets. Niet verwijtend. Niet troostend. Gewoon… begrijpend. Ik had een fout gemaakt. En hij wist het. En ik wist het.
Wat me het meest raakte
Het was pas een dag later dat Chris iets zei wat bleef hangen. We liepen buiten, even een luchtje scheppen. En hij zei ineens: “Mama? Ik dacht even dat niemand me zou komen halen.” Ik stopte met lopen. Mijn hart brak in duizend stukjes. “Maar toen kwam Berto. En die ouders. En toen wist ik: gelukkig. Ik hoef niet alleen terug.” Hij wilde zich sterk houden. Alsof hij mij wilde troosten. En dat vond ik misschien nog wel het ergst. Dat hij míj gerust wilde stellen, terwijl ík degene was die een fout had gemaakt.
Ik controleer nu extra goed
Ik bekijk alle appgroepen aandachtig, open nog een keer mijn mail. Ik wil mijn kind nooit meer in de kou laten staan.
MARLOE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Mooi leermoment toch. Mijn dochter van 8 heeft haar reactie klaar op dit soort momenten. Van fouten leer je, of Elk nadeel heeft z’n voordeel. Wat dat betreft sluit de school perfect aan bij thuis.
Wat leer je hiervan? 1. Beter opletten en de app lezen, dat geldt voor dochter en vader. 2. Zelfstandigheid. Wat zou je doen als… En Hoe zou je dit oplossen?
Geen reden voor paniek.
Ik ben mijn zoon van (toen) 4 jaar vergeten op te halen bij het kerstdiner op school. Hij was nooit ‘s avonds weg, dus het zat niet in m’n systeem….
Toen ik het me realiseerde ben ik gauw naar school gerend, en daar stond hij onder het afdakje met z’n kerststukje geduldig te wachten in het donker. Het is nu 28 jaar geleden maar het gevoel kan ik nog zó oproepen. Hij heeft er niks aan overgehouden hoor, geen trauma.
School had niet even gebeld toen er voor hem geen ouder was?
OMG wat een drama…. Dit meen je niet toch? Enjij moet een kind opvoeden, begeleiden tot aan zijn “volwassenheid” en jij maakt al een drama van dit?
Wil jij een watje de wereld insturen dat op 18 jaar nog zielig aan jouw rokken kleeft?
Sorry, maar dit is zo een onverantwoord gedrag van jou. Er is niks,nul, komma nul gebeurd. Dat jouw kind van 8 jaar daar staat te staan tot er andere ouders komen en niet zelfredzaam is, is jouw verantwoordelijkheid. Dat snap je hopelijk wel! Schuldgevoel, medelijden, je verantwoorden bij je kind… Pfffff. Maar hem leren hoe hij zijn plan moet trekken, ho maar, dat doen we niet. Dat is wel jouw taak. Nee je hebt hem niet laten twijfelen aan zichzelf. Hij wist het en vergat het. Wijze les! Dat heet opvoeding. De gevolgen dragen en verantwoordelijkheid nemen. Wat jij doet, de schuld volledig op jou nemen is het meest foute signaal. Het enige wat hij moest weten, was dat hij hier ook verantwoordelijkheid in draagt. En tegelijkertijd dat mensen moeten leren uit hun fouten. En ja, jij bent verantwoordelijk voor het feit dat hij zich niet kon behelpen. Sorry. Dat was jouw taak. Of wachten tot hij binnen was en je wist dat er nog iemand was of hem zeggen wat hij moet doen als hij bv. verloren loopt, ergens alleen staat. In plaats van vol zelfmedelijden aandacht zoeken voor jouw misplaatst schromelijk overdreven schuldgevoel. Zo niet ok dit! Een kind graag zien is niet een kind geen verantwoordelijkheid laten opnemen en aan je kleven…. integendeel. Je hebt de plicht om hem op te voeden tot een zelfzekere volwassene die (zoals bv hier) mee verantwoordelijk is voor wat er gebeurt. Moeder zijn is niet de drama Queen spelen. Laat dit een wijze les zijn en herpak je. Jij ja. Wees een MOEDER, een OUDER! Geen vriendin.
Btw ik heb drie zonen. Empatische volwassen jongens die hun verantwoordelijkheid nemen, hun plan trekken en zelfzeker in het leven staan. En dat is niet door “geluk” Zo zijn ze opgevoed en dat voorbeeld zagen ze ook. Veel moeilijker dan de pamperdoos en de zak watten die jij meesleurt. Dat wel. Jouw methode heet gemakzucht. Als je alles overneemt krijg je zelf aandacht en heb je maar half zoveel (denk)werken. Nog een paar jaar en je kind kan, zonder identiteithij kopieert de jouwe, jij neemt alles over, naar de psycholoog. Daar zal hij vooral leren hoe fout jij was. . Bij deze bent u gewaarschuwd.
Het lijkt een onschuldig verhaal, maar bij mij gaan alle alarmbellen af …. (ik werk in de jeugdzorg… ik weet waarover ik praat)
Dit is hard, maar nodig. Hopelijk neem je deze harde boodschap ter harte. Jij en vooral je kind zal er wel bij varen. Het is nog niet te laat… Welke volwassene wil jij de wereld insturen??? Dat begint voor jou vandaag….
hey het is niet om jij in de jeugdzorg werkt dat jij die mama zo moet aanvallen je weet totaal niet wat die vrouw meegemaakt heeft meschien eeft ze zelf in haar kindertijd geen enkele verantwoordelijkheid gekregen daar al een bij nagedacht zo ver ben je waarschijnlijk niet gekomen maar bij jullie is het altijd wat draag je echt zorg voor je kinderen dan ben je volgens jullie diensten geen goeie mama en ben je streng tegen je kind en leer je hen zelfstandig zijn is het naar jullie mening ook niet goed want dan doe je aan kindermishandeling volgens jullie pkus de mensen die bij jullie komen aankloppen om hulp omwille dat er bij de ouders zware kindermishandeling en misbruik is wordt erdoor jullie diensten niets ondernomen dus u heeft totaal geen recht om zo uut te varen tegen die mama veeg eerst zelfs eens voor jullie deur als dienst want jullie zijn zeker niet heilig
inderdaad juffrouw Elvira hangt nu de dramaqueen uit. als jeugdzorg hun werk beter zou doen en ook kinderen niet steeds zouden laten overplaatsen van pleegouder naar instelling etc en de kinderen niet vanaf 18 jaar op straat zouden zetten dan zag de wereld ookal beter eruit.
Beste Elvira,
Ik wil graag reageren op jouw bericht, ook al is het niet aan mij gericht. Je uit op bijzonder harde toon je mening over een situatie die een ander heeft gedeeld in alle openheid en kwetsbaarheid. Wat mij vooral opvalt, is het totale gebrek aan inlevingsvermogen in jouw reactie.
Je stelt dat je in de jeugdzorg werkt en “weet waar je over praat”, maar juist dat doet bij mij alarmbellen afgaan. Want wie in de jeugdzorg werkt, zou moeten weten hoe belangrijk empathie, nuance en een veilige ruimte voor openheid zijn. Die elementen mis ik volledig in je woorden.
Het verbaast me dat je zo stellig oordeelt over iemands ouderschap op basis van één verhaal, zonder enige ruimte voor context of reflectie. Als je werkelijk ervaring hebt in de jeugdzorg, dan weet je hopelijk ook dat daar regelmatig fouten worden gemaakt en dat er genoeg schrijnende voorbeelden zijn waarbij gezinnen juist beschadigd zijn door een gebrek aan luisteren en menselijkheid vanuit de hulpverlening. Dat je beroep op je functie als argument gebruikt om je ongenuanceerde oordeel kracht bij te zetten, overtuigt daarom niet het ondermijnt je geloofwaardigheid eerder.
Kwetsbaarheid en reflectie zijn geen zwakte, en iemand publiekelijk afbranden is geen daad van zorg of opvoedkundig inzicht. Misschien is het goed om daar zelf ook even bij stil te staan.
Met vriendelijke groet,
Gideon
mooi verwoord Gideon.
Je haalt me de woorden uit de mond.
Ik werk ook in de jeugdhulpverlening en mijn taak is o.a. ouders in hun kracht zetten.
Nou dat doe je niet zo…
Groetjes Krista
Als jij in de jeugdzorg werkt snap ik dat het daar zo slecht mee is gesteld. Echt heel erg slechte reclame vor jeugdzorg dat bericht van Elvira, hoop dat het verzonnen is. Dit is namelijk echt heel erg onprofessioneel gedrag op socials, en je zou er voor ontslagen kunnen worden.
vroeger normale kost en nu drama.
we worden er allemaal groot mee hoor
nou precies mijn gedachte
Godallemachtig… je bent niet goed.
Het is al zeker 60tig jaar geleden ik was een hele week op kamp geweest .. In de Drunense Duinen fietsen werden met een vrachtwagen gebracht en de koffers ook.In tenten sliepen wij met ong 6 pers denk ik en sochtends bij het wakker worden zaten we helemaal onder de bulten…muggen
We moesten ook snachts wel eens naar de wc zo een houten hokje waar een lantaarn hing
Geen bril waar je op kon zitten nee een plank met een gat daar zat je op en stinken in dat hok alles ging flop de grond in..haha
Douchen weet ik niet meer hoe dat ging maar het was maar een week dat dee ik dan thuis wel weer…
Op woensdag middag mochten de ouders op bezoek komen dan werd er door hun gevraagd hoe het was harstikke leuk zeiden we dan en dat was ook zo..
Tijd van me leven die geen ouders om je heen lekker toch?
De laatste keer dat ik mee mocht was in klas 6 en terug op school werden de kinderen door hun ouders opgehaald…
Behalve ik 😢😂 ik zelf zat daar mee als kind want ja hoe kreeg ik die voor mij zware koffer mee..
Is gelukt ik ben thuis gekomen..
Mijn vader zei had die koffer laten staan maarja waren mijn spullen..he
Ik heb er geem trauma aan over gehouden als kind word je juist sterk doordat soort dingen enne er werden geen watjes gekweekt…
Tegenwoordig wel..
Ik kan alleen maar aan die week denken hoe heerlijk ik het gehad heb…
Nu wel watjes kweken?
ik weet niet waar jij vandaan komt maar hier in Brabant gaat het nog steeds precies zoals in de jaren 80 en 90 die 17jaar die mij gevormd hebben.
onze zoon is 15jaar is geslaagd en gaat nu zelfs via Defensie een opleiding doen omdat hij juist nog verder wil.
en zo lopen er hier nog veel meer rond!
watjes…….. ga je toetsenbord spoelen !
Wat een fantastische reactie !!!!!
Jij bent echt het lichtpuntje van de week.
Wauw jij belichaamt alles wat er mis is met de samenleving.
Als je niks positiefs te zeggen hebt praat dan gewoon niet.
Zoals je het zegt inderdaad daar lernen ze van. Destijds vond ik op kamp gaan begin jaren 90. Ik was toen 16 à 17 jaar Ook steeds fijn. Ik kom uit België en leef sinds bijna 3 jaar in Duitsland. Mijn ouders hadden geen rijbewijs en ook geen telefoon, vrienden moesten ons komen ophalen. Die zijn ons uiteindelijk als laatste komen ophalen, blijkbaar waren die het ook vergeten. Ik heb daar geen trauma aan overgehouden. Mijn broer ook niet we zijn er sterker door geworden.
Je hoeft geen perfect moeder te zijn om even fatsoenlijk te wachten tot je kind veilig binnen is
onzin. Op bepaalde leeftijd, hij is 8, kunnen ze gewoon zelf naar binnen lopen.
Ik zet kind ook gewoon bij tennis af en fiets dan direct weg. Ik loop niet mee naar de club.
Kind is 9 en kan dat zelf. Reden dat ze niet alleen gaat is de gevaarlijke oversteek wegen.
Dit had mij ook kunnen overkomen en ik ben een geweldige moeder. Je kan ook teveel bovenop je kind zitten.
In ons geval zou mijn kind zich overigens prima in haar eentje vermaken tot ik er weer was om haar op te halen.
Ik zou excuus aanbieden en er verder geen drama van maken.
Soms moet je gewoon even die fout maken, om toch maar de volgende keer even te wachten, om te kijken of er iemand komt …. wij moeders en vader maken allemaal wel eens een foutje ….🤷♂️
als jouw kind 6 jaar is moet je daar wel allert op zijn!!
Jij wilde toch een kind of was dat per ongeluk?
Zo’n Jong ventje moet op zijn ouders kunnen vertrouwen!!
hou toch op zeg, maak er niet zo’n drama van!!!
Wat een.ongepaste opmerking zeg!
bij dit soort gebeurtenissen is een mobielen telefoon of een smartwatch toch wel handig .
Dit komt echt wel vaker voor, hoor.
Scoutsleiding of Chiroleiding doen echt wel hun best. Remember! Het zijn vrijwilligers, maar beseffen best wel dat ze een zware verantwoordelijkheid dragen.
Wie zonder fouten is mag de eerste steen werpen.
Mijn dochter is lid en ook leider geweest van een jeugdbeweging.
Als ze na een halve dag “amusement” op de kleivoorraad van een steenfabriek terug thuis kwam kon je de kleur van het uniform niet meer ontdekken.
Maar!!! Van één ding kon je wel zeker zijn.
De kids hebben een waanzinnig leuke dag gehad.
Ik doe dat niet zo snel, beginnen over vroeggah. We liepen overal naartoe, alleen, er was geen auto. En als er zoiets was, pech, dan liep je terug, dan zei je thuis dat er niets was. En niemand maakte zich druk.
precies
Mijn dochter kwam terug van kamp en was boos dat ik haar kwam halen, ik had extra vrij gepakt. zo kan het ook gaan. Gelukkig geen trauma aan over gehouden
Ook eens vergeten dat school op woensdag een kwartier eerder uit was.
Mijn dochter was 5/6 en was alleen naar huis gegaan. Loop je elkaar mis, sta ik op school en zij thuis voor het raam …..
Jaren heeft er op woensdag een briefje op het aanrecht gelegen: Woensdag 12.00 !!!!!
Ik kan me nog steeds het gevoel van paniek herinneren …. mijn dochter is nu 35 … 😅😅
Ik kwam eens terug van een kamp en moest alleen met m’n spullen naar huis lopen omdat m’n moeder het was vergeten hoe laat ze me moest ophalen. Het kan erger. Uiteindelijk komen ze hier echt wel weer overheen. Dus verwijt je niks, het kan iedereen gebeuren.
Beetje erg melodramatisch gebracht. Beetje hoog Remi en Shakespeare gehalte.
Hij staat niet in een jungle met tijgers en krokodillen hé?!
Je bent overduidelijk géén moeder!
wauw wat een oordeel. alsof jij nooit fouten maakt. vanwaar al die haat altijd? zou je dit ook in dr gezicht zeggdn
Ik wel en ik ben het met Bart eens. Hele dag niks gedaan en choco gegeten, hele week mee gezeten. Want in het ergste geval had ie zelf naar huis moeten lopen (wat niet eens is gebeurd). Beetje dramatisch hoor.
No shit?! Afgaande op de naam is het een man.
zo hey @kirsten dat is nog eens een ferme uitspraak.
Net of jij geen ene enkele fout maakt in de opvoeding van je kind(eren)
We zijn allemaal mens en ja ook ik ben wel eens iets vergeten/ niet aan gedacht.
Dat houdt dus in dat ook ik geen moeder!!! ben
Nou ik kan je beloven mijn jongens zijn alle twee nu volwassen kerels en ze zijn niks te kort gekomen door hun moeder.
ik denk dat ze op de reactie van Bart reageerde.
Dat denk ik ook, Ashley. Is ook duidelijk te zien als je de onduidelijke lijntjes volgt.
We Worden moeder, ik hebben er 5,allemaal ter wereld gekomen ZONDER gebruiksaanwijzing.
tsjongejonge…. Lieve Marloe ik snap dat je twijfelt aan jezelf… dit is écht het ergste wat jullie had kunnen overkomen!
tsjongejonge…. Lieve Marloe en zo creëren we dus een generatie die werkelijk nergens meer weet om te gaan besef je dat wel? Hoe gaat dat als jullie échte problemen op je pad vinden?
tot de laatste zin heel herkenbaar maar wel hoop schukdgevoel om iets wat iedereen wel eens gebeurt maar dan zegt ze: volgende keer check ik de app extra goed. Meid wacht dacht je ervan om je kind diichtbij af te zetten en stukje mee te lopen ?
Het kind is 8 hè? Die kunnen de laatste meters echt wel zelf afleggen.
Drama om niks zeg! Gebeurd iedereen wel een keer en is toch goed afgelopen. Als je als moeder zon drama queen bent heb ik medelijden met het kind.
doe effe normaal,is een heel gewone reactie niks drama Queen.
het stond in de nieuwsbrief… ja leuk! voor zoiets belangrijks had er best even een extra berichtje of appje uit kunnen gaan naar alle betrokkenen.
Mee eens!
Wat een onzin. De nieuwsbrief is er om mensen te informeren. Moeten ze je dan een week vooraf nóg een keer informeren? En de dag ervoor en de ochtend zelf nog een keer een laatste en allerlaatste reminder? Er is ook nog zoiets als eigen verantwoordelijkheid.
Fijn hoor al die reacties van de perfecte mensen die nooit iets fout doen of vergeten. Bla bla bla…….
sjonge jonge wat ongevoelig. Ik zou me ook dagen schuldig voelen. Maar mss ben ik ook wel een drama Queen?
je bent niet de enige of de 1e, wij als Scouting leiders maken dit regelmatig mee, of het nou wel of niet in een brief of een app staat. ik kan uiteraard niet oordelen over deze dame ik ken haar niet of de parkeer situatie, maar het fenomeen park&dump of drive by ouders maakt helaas vaak dat er weinig contact is met de ouders of verzorgers. Ja en als je dan een memo hebt gemist dan heb je dit. Mijn advies loop even mee, maak een praatje met de leiding toon interesse in de tijd die wij als vrijwilliger in je kind steken, vinden we leuk.
dit ! 😉☺️
Je hebt helemaal gelijk. Deze moeder wil een perfecte, foutloze moeder zijn naar haar kind toe. Het sociale aspect wordt vergeten.
Weet dat er ook héél veel mensen zijn, zelfs moeders! die best regelmatig stilstaan bij vrijwilligerswerk. inzet, motivatie, creatieve acties en een positieve insteek allemaal voor het belang van een ander of de gemeenschap.
Ik waardeer jullie werk zeker. Dank je wel voor wat jij samen met de andere begeleiders doet.
Wat een lieve reactie Mieke.
Maar zo is het wel.
Ik zelf ben al jaren een vrijwilligster bij een speeltuin.
Iets dat ik gewoon mijn werk noem.
Ben als jonge meid afgekeurd voor mijn lijf wat niet mee wil werken.
Dit kan ik nog wel en doe het met heel veel plezier.
Ook bij ons in de speeltuin worden kinderen “gedropt” en worden wij als oppas gezien. Maar dat zijn wij beslist niet.
Wel hebben wij van de meeste kinderen het telefoonnummer (meestal moeder)
Want mocht er iets gebeuren kunnen wij bellen. Ik blijf mij verantwoordelijk voelen voor”onze kinderen” in de speeltuin
zo is dat… ik liep altijd even langs.. maar…als er belangrijke dingen waren, kregen de kinderen altijd een bief mee. hoe makkelijk is dat ?
Die ‘brief’ had de geïnterviewde óók gekregen, maar niet gelezen. Tja.
heel triest zo moeder een fout is menselijk .maar kom op jas aan portemonnee in je zak smeer een paar broodjes en treruch naar dat bos laat je zoon zijn speur tocht zijn
zijn vuurkuil zijn klimboom eet een broodje op een boomstam en eet savods wat hij graag wild pannekoeken .
slap verhaal slap einde .
Wie wil naar de scouting? ..en wie is degene die op zijn/haar kind moet passen??
Flikker op met die onzin. Het gaat om een kind van 6 jaar!!
helemaal mee eens met deze reaction.
“Acht jaar oud”.
Wat een slap verhaal. Als lezer kun je niet écht meedenken met dit verhaal, niet in de huid van de schrijver kruipen, er zijn geen opvoed tips, het stimuleert niet tot na- en uitzoeken van feiten en heeft geen enkele diepgang.
Wat ik wel opvallend vind is het vervolg, de acties van moeder: “Geen plannen meer. Geen boodschappen, geen klusjes. We zaten samen op de bank, keken Netflix en aten boterhammen met choco.”
Waarom laat je je als moeder zo schaamteloos gaan? Waarom ben je niet met je kind naar het bos gegaan, hebben jullie geen marshmallows thuis gemaakt, touwslagerij bezocht of wat voor een alternatief ook? Je hebt een avontuurlijke kind, activiteit gaat niet door en je gaat voor de tv hangen? Zeuren dat je je zo schuldig voelt, dat initiatiefloze, daar heeft niemand wat aan. Doe iets!
hahahaha. wat een leuk gecreëerd verhaal.
OMG dus als je iets vergeet dan moet je helemaal door t stof kruipen? Het is niet leuk en waarschijnlijk bedenk je als ouder wat er allemaal had kunnen gebeuren maar om hier nou zo dramatisch over te doen. Overigens er stonden daar autos alhoewel weinig, maar iig waren er meerdere mensen. Misschien een idee om je kind een 06 nummer mee te geven zodat een ander even kan bellen als er iets is?
Hier wordt eerder de boodschap gegeven je mag nooit iets vergeten want dat is onvoorgevelijk
Amen !
Wat een bizarre reactie, u lijkt een beetje de weg kwijt? Een ouder hoeft echt niet door de modder te kruipen en in bomen te klimmen als scouting een keer niet doorgaat. En samen naar Netflix kijken en een broodje eten is jezelf schaamteloos laten gaan? Ik vraag me af in wat voor een Stepford Wife-achtige simulatie u leeft, maar ik leef mee met uw kinderen, leven met zo’n moeder kan niet gezond zijn.
wow spijkers met koppen,
misschien kon mvr niet meer schakelen door de “heftige” emoties 😂
kinderen hebben niet meer de ruimte zoals vroeger, alles aangeharkt en ingedeeld,
ik heb me zoon ook te lang klein gehouden, was vw pestgedrag misschien,
de discussie ouders van nu, tja, om een kind gelijkwaardig te zetten als een volwassene?
laat iedereen het maar voor zichzelf uitzoeken, maar hou op in derde persoon te spreken, mama dit mama dat, je eigen Ik staat in de koelkast?
Dit is toch het typische verhaal van de ADV dagen of de vergeten schoolvakantie waarbij drukke ouders kun kind aan het begin van de straat afzetten voor school en doorrijden?
Elk jaar kwam het wel een keer voor dat een kindje moederziel alleen had staan te wachten op een leeg schoolplein tot het moment dat een leerkracht of ouder het kindje toevallig zag staan.
Zulke dingen gebeuren aan de lopende band. Logisch dat je je schaamt als ouder, maar het gebeurt nou eenmaal. Niemand houdt er wat aan over, behalve een bijzonder verhaal.
Het is gelukkig goed gegaan , ik heb die van mij een keer naar het zwembad gebracht , toen wist ik het ook niet , zwembad dicht, zijn ze 6 km naar huis komen lopen .
Zulke dingen gebeuren
Het kind stond voor de “voor de deur met leiding”. Dat bleken de ouders van een vriendje te zijn. Waren zij de leiding? En hoe konden zijn het dan niet weten dat er geen opkomst was?
Hoe heeft het precies een uur geduurd dan? Ik neem aan dat Chris en Berto dezelfde starttijd hadden en dus grofweg in een tijdvak van een minuut of 10 zijn weggebracht. Dan zijn jullie elkaar net misgelopen daar. Was het 50 minuten rijden van het clubhuis naar jullie huis?
De zoveelste olifant gemaakt van een little muggetje. Want wat een vreselijke fout heeft deze moeder gemaakt zeg. En nu is dat kind helemaal tot in de hemel over zijn toeren. Wat een grote dikke fout zeg. Jah. NEE.
Snap je gevoel, maar wees mild naar jezelf! Dit kan iedereen overkomen. Je bent een goede moeder! Wees niet zo streng dat je dit niet gezien hebt. Er komt nogal wat informatie op je af als ouder. Het is goed afgelopen. En een Welp kan best wel wat uitdagingen aan zeg ik uit ervaring. (moeder van een welp en een gids).
Ex-scout hier (40 jaar terug).
Een beetje scout had zelf gewoon teruggelopen. Big deal.
Scouting gaat toch om het zelf kunnen oplossen van problemen?
Ben blij dat ik op mijn achtste een stuk zelfstandiger was. Ik fietste met een paar vriendjes naar het clubhuis. 8 km de bossen in. Nooit gebracht met de auto. Prima gelukt altijd.
bij de scouting noemde ze dat vroeger een dropping 😉
Nog steeds hoor…