Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Iselle en ik waren vriendinnen sinds de brugklas
Twee pubermeisjes die meteen klikten, omdat we allebei een soort ontembare drang hadden naar vrijheid, lol, onafhankelijkheid. We deelden geheimen, logeerpartijtjes, huilbuien na liefdesverdriet, wilde festivals en vakanties naar plekken waar we eigenlijk veel te weinig geld voor hadden. Zo waren we naar Kreta geweest, maar ook naar Turkije. We waren onafscheidelijk. Als ik terugkijk, dan denk ik dat ze toen al iets meer de regie had. Maar dat vond ik niet erg. Ik vond haar krachtig, grappig, aanwezig. We vulden elkaar aan.
Tot ik moeder werd
Niet op de seconde, niet op de dag, maar ergens in die weken en maanden na de geboorte van mijn dochter Nova, begon er iets te schuiven. Iets kleins, iets ongemakkelijks. Alsof je favoriete jas net niet meer lekker zit. Je trekt hem nog aan, maar voelt bij de mouwen dat het niet klopt. Ik was veranderd, ja. Hoe kon het ook anders? Ik sliep drie uur per nacht, had melk op mijn trui, een lijf dat nog aan het bijkomen was van een bevalling en een brein dat zich volledig richtte op het in leven houden van een mensje van vijf kilo. En zij? Zij wilde nog precies hetzelfde van me als altijd. “Wanneer gaan we weer een avond doorhalen?”, “Ik mis je hoor, jij bent altijd zo leuk in de stad!” en “Kan Nova niet gewoon even bij je vriend blijven?” Alsof ik op een pauzeknop had moeten drukken. Even moeder worden, maar daarna gewoon weer op ‘play’ drukken en verdergaan waar we gebleven waren.
Maar zo werkte het niet
De eerste paar keren dat ik iets afzegde, begreep ze het nog. Dacht ik. Ze stuurde hartjes, schreef: “Geeft niks hoor, volgende keer!” Maar toen er geen volgende keer kwam, werd het anders. Kouder. Kattiger. “Ster, ik zeg het maar gewoon eerlijk: ik voel me een beetje ingeruild.” Ik las het bericht midden in de nacht, terwijl ik Nova aan het voeden was. Mijn ogen prikten van de slaap en ik voelde een steek van schuld. Ingeruild. Alsof ik haar had ingeruild. Alsof ik bewust gekozen had voor dit chaotische, oververmoeide, liefdevolle moederschap en háár eruit had gewerkt. Alsof zij niet kon bedenken dat dit allesbehalve een ruil was, maar gewoon een complete verschuiving in mijn bestaan.
Ik appte terug:
“Je hebt gelijk dat ik weinig van me laat horen. Maar ik ben echt aan het overleven hier. Ik ben niet meer dezelfde als eerst. Dat moet ik zelf ook nog een plek geven.”
Ze liet niks meer horen
Dagen niet. Pas later, in een gesprek op een terras, kwam het er ineens uit. “Je bent veranderd. Ik herken je niet meer. ” zei ze. Ze prikte met haar vork in haar salade. “Je bent niet meer zoals vroeger. Je was altijd zo spontaan, zo open. Nu ben je alleen nog maar bezig met voedingstijden en slaapjes en doekjes. En praat alleen nog maar over Nova.”
Ik slikte.
“Dat is ook mijn leven nu, Isel. Het is niet dat ik niet wíl praten over andere dingen. Het is gewoon dat dit is waar ik in zit.”
Ze haalde haar schouders op.
“Ja, maar ik ben je vriendin. Ik verwacht ook gewoon een beetje… aandacht. Je bent geen robot.”
Ik had het gevoel dat ik onder een microscoop lag
Alsof mijn moederschap werd gewogen, bekeken, afgekeurd. En dat raakte me. Want ik hield nog steeds van haar. Nog steeds. Maar op een andere manier. Ik kon haar niet meer op die eerste plek zetten, die plek waar ze jarenlang had gezeten. Die plek was bezet. Door Nova. Ik voelde het schuiven, die dag. In het gesprek, in haar blik, in de afstand die tussen ons was ontstaan. Ze begreep het niet. En ik kon het haar niet uitleggen. De maanden gingen voorbij. Ik probeerde het te redden. Ik stelde koffiedates voor, nodigde haar uit op Nova’s eerste verjaardag, stuurde haar soms een foto van Nova met een knipoog. Ze reageerde beleefd, kort. En toen ineens weer dwingend. “We moeten weer een weekendje weg. Zoals vroeger. Alleen jij en ik. Kom op, laat papa een keer oppassen. Je kunt toch wel even loskomen?” Loskomen. Alsof ik vastzat.
Ik schreef terug:
“Dat klinkt heerlijk. Maar nu nog even niet. Ik heb er de rust niet voor.”
Geen reactie
Op een gegeven moment stond ze ineens voor mijn deur. Onverwacht. Nova lag net te slapen. Ik opende de deur op mijn sokken, met een vlek in mijn trui en haar in een knot. “Kunnen we praten?” vroeg ze. We gingen zitten in de keuken. Ze zat stijf op haar stoel. En ze begon: “Sterre, ik heb het gevoel dat ik je kwijt ben. Jij bent nu moeder, en ik… ik voel me overbodig.” Ik keek haar aan. En ineens voelde ik de opgekropte woede. Niet eens omdat ze zich overbodig voelde – dat begreep ik – maar omdat ze er niet kon zíjn, zonder eisen. Omdat mijn verandering voor haar voelde als een verlies, terwijl ze geen oog had voor alles wat ik gewonnen, maar ook verloren had. “Ik heb mezelf ook kwijtgeraakt, Iselle,” zei ik. “Mijn lijf, mijn tijd, mijn slaap, mijn vrijheid. Maar ik krijg er iets voor terug wat jij misschien niet snapt. En dat is oké. Maar laat me dan gewoon moeder zijn. Zonder dat ik me schuldig hoef te voelen tegenover jou.”
Ze keek me aan.
“Dus je kiest Nova boven mij?”
Ik zuchtte.
“Dat is geen keuze. Dat is moederschap.”
En daar viel het stil
Na dat gesprek werd het minder. Contact verwaterde. Ze stuurde soms nog een appje met een ‘hoe is het?’ maar ik merkte dat ik er niet meer meteen op antwoordde. Niet uit onwil, maar omdat het me leeg trok. Het voelde als een vriendschap die bleef trekken aan iets wat niet meer paste. En ergens voelde ik me schuldig. Natuurlijk. Ik had tien jaar lang mijn diepste geheimen gedeeld met haar. Maar het leven vraagt soms andere dingen van je. En als een vriendschap dat niet kan verdragen, dan breekt het. Wat me het meest pijn deed, was dat ze Nova nauwelijks meer zag. En dat was haar keuze.
Toch was er een moment, niet eens zo lang geleden, dat me nog vaak door het hoofd spookte
Een middag waarop ik dacht: misschien, misschien is het toch nog te redden. Het was in de lente, Nova was toen net een jaar oud. Iselle had gevraagd of ze langs mocht komen. Ik had wat getwijfeld, maar uiteindelijk ‘ja’ gezegd. De zon scheen, we zaten op het balkon en dronken ijsthee. Nova zat in haar kinderstoel, vrolijk brabbelend met een knuffel in haar hand. En Iselle? Die leek zichzelf weer een beetje te hervinden. Ze lachte om Nova, hield haar even vast en maakte zelfs een paar selfies met haar. Misschien was dit het begin van herstel. Misschien had ze het toch begrepen, of tenminste geaccepteerd.
Maar toen kwam het moment waarop Nova begon te jengelen
Ze was moe, wilde haar middagslaap. Ik stond op, nam haar mee naar binnen om haar naar bed te brengen. Toen ik terugkwam, zat Iselle op haar telefoon. Ze keek op en zei: “Heb je haar nou echt een eigen kamer gegeven? Zo zonde van de ruimte.” Ik lachte wat ongemakkelijk. “Ja, het is gewoon handig. En ze slaapt beter zo.” Iselle rolde met haar ogen. “Je bent echt zo’n moeder geworden, hè. Alles voor het kind.” Die woorden bleven hangen. Niet als een compliment, maar als een verwijt. Alsof het iets slechts was. Alsof het mijn tekort was naar haar toe.
Een paar weken later hoorde ik via via dat ze met een paar vriendinnen een weekend weg was geweest
Een soort ‘oude tijden herleven’-tripje, noemde iemand het. Ze had foto’s gepost waarin ze lachend in een spa zat, met een glas prosecco in haar hand. De caption luidde: “Sommige dingen veranderen gelukkig nooit.” Ik bekeek de foto’s zonder jaloers te zijn, maar met een gevoel van gemis. Niet om het tripje, maar om wat het symboliseerde. Alsof zij wél door kon zonder mij, maar ik niet zonder dat verdriet. Want dat is het gekke met vriendschappen die verwateren: het voelt als een soort breuk, zonder ruzie. Zonder afscheid. Zonder duidelijk einde. Alsof iemand langzaam uit beeld verdwijnt terwijl jij nog zwaait.
Misschien komt er ooit een moment dat Iselle weer opduikt
Misschien als zij zelf moeder wordt. Misschien ook nooit. Maar ik zal altijd de deur op een kier laten – niet wijd open, maar ook niet helemaal dicht. Want liefde verdwijnt niet zomaar. Maar prioriteiten veranderen. Ze zei: “Je bent veranderd sinds je moeder bent.” Maar ik vraag me nog steeds af: wie van ons twee was er nou echt veranderd?
STERRE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
In een echte vriendschap accepteer je gewoonweg een nieuwe situatie van de ander. Zonder voortdurend kritiek te hebben of eisen te stellen.
Lieve Sterre, jouw verhaal raakt me enorm. Ik heb iets soortgelijks meegemaakt. Jouw vriendin is nooit jouw vriendin geweest. Ze had jou alleen nodig als het haar uit kwam, om haar agenda te vullen of er voor haar te zijn als zij jou nodig had. En zo werkt het natuurlijk niet. Zij moet er ook zijn voor jou. Ik heb zelf ook zo’n vriendschap meegemaakt, maar zij was degene die zwanger was. Tijdens haar zwangerschap raakte ik zwaar depressief. Ik hoorde niets van haar. Tot de baby werd geboren. Toen kreeg ik het verwijt dat ik tijdens haar zwangerschap niets van me had laten horen en dat ik ook niet meteen aan haar bed had gestaan toen haar kindje werd geboren. Ze heeft niet eens naar mijn kant van het verhaal geluisterd. Altijd had ik voor haar klaargestaan, ik kon het gewoon niet geloven. Het contact stopte abrupt en ik ben echt in de rouw geweest om het verlies van deze ‘vriendschap’. Ik miste haar enorm. Tot ze een aantal jaren later ineens weer contact met me opnam en wilde afspreken. Dat heb ik een paar keer gedaan, maar tegelijkertijd werd ik ook gelijk weer gebruikt. Een keer ‘mee met het kinderfeestje van haar dochter’ bleek dat ze nog iemand met een auto nodig had en een keer ‘mee met haar en haar dochter naar de dierentuin’. Wie kon er rijden denk je? En het parkeergeld betalen? Ik heb het contact meteen weer verbroken. En het is de beste keuze die ik ooit heb gemaakt. Ik mis haar nu ook niet meer; ik miste iets wat er niet was. Geloof me, jij bent beter af zonder haar. Jij verdient iemand die je helpt met de baby, zodat jij even bij kunt tanken. Die je niet verwijt dat jouw baby nu voorgaat op stappen en ‘doorhalen’. Ze hoort er onvoorwaardelijk voor je te zijn. Ik hoop dat er iemand op je pad komt die dat wél is!
wat een egoïstisch mens die vriendin van jouw natuurlijk gaat je baby Nova
voor zij heeft ook haar tyd met jou gehad
Wat een gedram zeg. Laat haar doen waar zij zich goed bij voelt. Die vrijheid heeft ze, net als ieder ander.
En ja, als moeder kunnen je proriteiten veranderen. Niks mis mee.
het is een feit….vriendinnen met en zonder kinderen….blijft niet duren. hun werelden en leefstijlen liggen mijlen uit elkaar. die met kinderen worden echte moekes die alleen nog maar interesse hebben in kinderen en alles wat er mee te maken heeft. die daarover doorzeuren tot ten treuren tegen hun kinderloze vriendinnen die van heel dat kindergedoe geen snars snappen en het hun echt weinig kan schelen en die inderdaad ook niet snappen dat een kind een heel leven overhoop gooit en een serieuze aanpassing vraagd van de fonkelnieuwe ouders. ze staan loodrecht tegenover elkaar. het is ook een wereld van verschil. kinderen hebben of kinderloos zijn. ik snap beide kanten. er is geen goed of slecht. er is gewoon anders
misschien vanuit jou perspectief een feit.. ik heb meerdere vriendinnen zonder kinderen (of relatie) met wie ik nog steeds een zeer goede band heb en regelmatig afspreek. Ik heb 2 kids onder de 3 en nee ik ga niet meer tot 4 uur snachts door, maar tot een uur of 12 kan je het ook prima gezellig hebben.
als zowel de moeder als de vriendin zonder kinderen een beetje flexibel in het leven staan is het allemaal echt niet zo dramatisch als dit verhaal hoor.
Precies dit. Ook ik heb geen kinderen of partner en de meesten om mij heen wel. Als je beiden moeite blijft doen om in elkaars leven te blijven, kan dat prima. Dat betekent dat ik begrip opbreng voor de beperkte mogelijkheden qua plaats/tijd van mijn vriendinnen met moeders en ik vraag naar hun kids. En andersom verwacht ik dat ze ook informeren naar hoe het met mij gaat en hun best doen mij te blijven zien. Kan prima, mits het van beide kanten blijft komen
Je bent moeder gworden en gaat daar helemaal in op. Zelfs je kind zijn gespreksonderwerp. Dit is de valkuil van heel veel moeders. Alles, maar ook werkelijk alles draait om het kind. Ik ben zelf moeder maar ik maakte tijd vrij voor mijn vriendinnen of zorgde dat de gesprekken niet alleen over het kind gingen. Maar waar is je partner in dit verhaal? Hij kan ook voor het kind zorgen als je een paar uurtjes of een avond wrg bent. Je kind is inmiddels een jaar en dan is er nog geen ruimte voor andere leuke dingen? Dan mag je toch wel eens bij je zelf te rade gaan.
Hear, hear!
Er is altijd ruimte voor andere leuke dingen. Maar wat die leuke dingen zijn veranderd ook als je moeder (of vader) wordt. Een nachtje doorhalen in stad is simpelweg niet zo belangrijk meer. Een festival heeft niet dezelfde aantrekkingskracht als daar voor.
Prioroteiten verschuiven simpelweg.
Nou precies!
En ik lees dat er wel gewoon samen geluncht en afgesproken wordt overdag.
Ik wil zelf ook veel liever gezellig lunchen, terassje pakken of gewoon thuis theetje doen.
Moet er niet aan denken na 10 uur nog eruit te moeten :p
Wat is die vriendin voor een narcist zeg? “Dus je kiest je kind boven mij?” Eh, ja duh! Ik heb geen kinderen en mijn beste jeugdvriendinnetje heeft net een kindje gekregen en dat vind ik gewoon hartstikke leuk! Natuurlijk gaat haar kindje voor alles! Natuurlijk zie je elkaar minder! Natuurlijk is een jonge moeder druk en moe! Ik snap deze troela niet hoor. Wees blij dat het verwaterd is, dit is echt geen normale reactie… ‘Alleen op de wereld’ was vroeger haar favoriete boek zeker…?
Duidelijk 2 levens die te veel zijn gaan verschillen. Haar verwijten naar jou zijn onterecht, en de vraag of je je dochter verkiest boven haar al helemaal. Maar het is ook logisch dat ze niet kan begrijpen hoe jouw leven er nu uit ziet. Dat is geen onwil maar onmacht. Het klinkt voor mij alsof ze echt haar best wel heeft gedaan het te laten werken en ergens had ze natuurlijk gelijk met haar vragen of je weer eens mee wilde gaan omdat er nog meer belangrijk en leuk is in het leven. Jouw dochter staat op 1, dat zal nooit veranderen, maar op 2, 3, 4 en misschien 5 staan ook nog mensen die niet vergeten willen (en mogen) worden.
Tja, logisch dat je leven verandert als je ouder wordt (en de ander niet). Maar als je allebei begrip hebt voor de ander, hoeft het echt niet tot verwatering van een vriendschap te leiden. Ja, je hebt een kind, maar nee, dat betekent niet dat de ander tot in den treure daarover wil horen. Haar opmerking over een eigen kamer voor het kind slaat natuurlijk nergens op, maar dat ze aangeeft dat je af en toe best van huis zou moeten kunnen, zijn m.i. raak. Als je kunt overleven op 3 uur slaap per nacht door een kind, kun je ook lekker de stad in met een korte nacht als gevolg… Je bent naast moeder ook nog gewoon partner, mens, vriendin, collega, enz. Toch?
niet helemaal met het laatste stukje eens. Je bent namelijk zo kapot vermoeid door wekenlang <5u slaap, dat je er niet aan moet denken 'verplicht' leuk te moeten doen in een bar, of tot de late uurtjes te gaan stappen. Je valt gewoon letterlijk en figuurlijk om van vermoeidheid. Dan ben je geen leuk gezelschap, en ga je jezelf en je partner 2 dagen uit de routine halen (want reken maar dat je nog minder belastbaar / gezellig bent na zo'n nacht) om iets waar je zelf op dat moment helemaal geen behoefte aan hebt. Je wilt slapen, niet stappen. Mi moet een goede vriendin dan dus genoegen nemen met koffie dates, lunchafspraken en een enkele keer uit eten. Maar een hele nacht feesten alsof je 20 bent is dan echt het laatste waar je je schaarse energie aan wilt besteden.
zal ongetwijfeld tussen vrouwen verschillen, maar ik vind het dus niet gek dat een vrouw hiervoor past.
Als ouder ken ik die nachten goed. Het kan prima dat ze geen puf heeft voor nachtelijke uitjes. Maar een weekendje weg naar een spa klinkt niet als intens vermoeiend, maar dat was kennelijk ook niet haalbaar. Van een koffie-date is het niet gekomen, kennelijk, maar lunchafspraken of uit eten ook niet – ik lees er althans niets over. Het kind is 1. Dan is het voor iedereen echt leuker als je ook weer wat andere sociale contacten doet dan alleen moederen. Heeft de vader ook eens wat 1 op 1-contact met z’n kind.
Hoi H,
Het is geen wedstrijd absoluut niet. Met onze tweeling maanden geen slaap, maar deze mama haalde wel energie om soms wel ff eruit te gaan. Al was het dat ik de boodschappen mocht doen haha. Dus misschien was ze kapot en moe. Maar zoals ik lees heeft deze mama op geen enkele manier het voor elkaar gekregen om ff een bakkie te doen, ff spa dag nu zelf met 1 jaar oud niet. Tsja, het is gewoon echt heel gezond voor je om af en toe, al is het een uurtje, lekker eruit te gaan. Geen slaap gehad, gewoon om de hoek bij een broodjeszaak, broodje, koffietje hoeft niet zo spannend toch?
Tja, dan moet je een nachtje doorhalen in de stad nog wel leuk vinden. Maar dat soort dingen verliezen hun waarde als je ouder wordt.
Het gaat er niet om hoe lang of op welk tijdstip je iets doet, maar je vrienden (m/v/x) helemaal niet meer zien, helpt niet. Sociale contacten en vriendschap verliezen pas waarde als je het verwaarloost, niet als je ouder wordt (en/of een kind krijgt).
Juist Joris!
inderdaad kun je gewoon vriendinnen zijn met kinderloze anderen of met moeders!
Onze tweeling van 17 maanden, ey papa gaat iedere 2 maanden lekker met de mannen stappen of weekendje weg. Ik ga lekker stappen in de stad en pak de laatste trein, gewoon omdat ik tegenwoordig verder woon en niet meer wil doorhalen. Je moet elkaar ook wat gunnen in het ouderschap. Oh en 3x per jaar samen eruit en een oppas aan huis.
Inderdaad de opmerking van kind boven vriendschap kiezen en opmerking van die kamer is nogal gevoelloos. Maar ouders zijn niet alleen ouders en als deze mama echt niet weg wil en alleen bij d’r dochter wik zijn, is de consequentie van einde vriendschap ook gewoon een logisch gevolg.
Oh en buitenshuis met de vrienden en vriendinnen, wordt er nauwelijks over de kinderen gepraat. Gewoonweg omdat het wel erg relaxed is om gewoon over andere dingen te kletsen zowel met de kinderloze vrienden als mede de andere ouders…