Gaby: “De buurvrouw stond aan mijn deur: ‘Ik wil graag even iets uitpraten’, ik snapte er niets van, was er iets gebeurd?”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen en kijk op de website: old.kidsenkurken.nl

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

We woonden in een rustige, gezinsvriendelijke straat

Veel kinderen, veel tuinen, veel standaard begroetingen. Behalve van de buurvrouw. Zij was anders. Een oude, norse vrouw, met een gezicht als een standbeeld en een stem die we zelden hoorden. Ze liep altijd met een stok, langzaam, alsof elke stap op wilskracht gebeurde. Een glimlach kregen we zelden. En als ze al wat zei, was het een brommend “goedemiddag” waar geen enkele warmte in zat. Je voelde aan alles dat contact maken met haar niet vanzelf ging. Zelfs de kinderen uit de straat hielden onbewust wat afstand.

Ze had een klein hondje

Geen idee welk ras, misschien een kruising. Het beestje liep stug naast haar, vaak met een truitje aan als het koud was. Het blafte nooit. De buurvrouw zat vaak in haar voortuin op een plastic tuinstoel met het hondje op schoot. We groetten haar altijd vriendelijk. Ook mijn dochter Ilse van negen deed dat, al voelde ik aan alles dat zij het hondje een beetje eng vond. Ze stak altijd even een hand op, zei netjes “hoi” en ging dan weer verder met haar spel. Ilse speelde veel buiten. Onze straat was daar perfect voor. Met een groepje kinderen uit de buurt deed ze verstoppertje, stoepkrijten, hinkelen, alles wat hoort bij een kindertijd zonder scherm. Soms bleven ze tot het donker werd buiten, spelend onder de lantaarnpalen.

Ze gingen de hond wel altijd een beetje uit de weg

Soms staken ze over als de buurvrouw eraan kwam. Niet omdat ze stout waren, maar gewoon… voorzichtig. Niet iedereen is dol op honden. En dat mag, toch? Toen kwam die dag. De bel ging. En daar stond ze: de buurvrouw. Voor het eerst in jaren stond ze echt op onze stoep. Ze leunde zwaar op haar stok, haar hondje stond naast haar aan de riem. Ik opende de deur. “Ik wil graag even iets uitpraten.” Mijn hart sloeg slagen over. Uitpraten? Wat dan? Was er iets gebeurd? Had Ilse iets stukgemaakt in haar tuin? Hadden we te hard gejuicht bij een voetbalwedstrijd? Ik nodigde haar aarzelend binnen, maar ze schudde haar hoofd. “Het zit me dwars,” vervolgde ze. “Uw dochter…” Ze keek even naar haar hondje, en toen zei ze: “Ze kijkt steeds zo boos naar hem.” Haar gezicht vertrok geen spier. Alsof ze een serieuze aanklacht indiende. Ik knipperde met mijn ogen. “Sorry?” “Hij voelt zich er ongemakkelijk bij. Ze kijkt hem aan alsof ze hem haat. Dat is niet prettig.”

Ik wist niet wat ik hoorde

Ik wilde lachen, maar hield me in. Ze meende het. Heus. Ze keek me aan alsof ik haar serieus moest nemen. En ik wilde beleefd blijven, dus ik antwoordde rustig: “Dat wist ik niet. Ik zal het met Ilse bespreken.” Een rare mix van verbazing en medelijden kwam in me op. “Graag,” zei ze. En weg was ze weer. Langzaam, met het hondje strak aan de lijn. De deur viel dicht en ik bleef met open mond staan. Mijn dochter keek boos naar haar hond? Wat? Hoe kwam ze erbij? Wat moest ik daar überhaupt mee? Ik vertelde het mijn man en we kregen samen een lachbui. Het was zó absurd. Maar ergens was het ook zielig. Zat de buurvrouw echt thuis met haar hondje te piekeren over Ilse’s blik? Dacht ze echt dat een kind van negen iets tegen haar hond had?

Toen Ilse thuiskwam, vroeg ik het voorzichtig

“Zeg, Ilse, kijk jij wel eens boos naar het hondje van de buurvrouw?” Ze keek me aan alsof ik gek was. “Wat? Nee! Hij kijkt boos naar mij!” Haar ogen stonden wijd van verontwaardiging. Ik moest lachen. “Nou, de buurvrouw denkt dus dat jij hem steeds boos aankijkt.” Ilse rolde met haar ogen. “Mag ik gewoon naar buiten?” Haar schouders zakten. Ze had geen zin in drama. “Ja hoor,” zuchtte ik. “Maar kijk voortaan dan maar gewoon naar de stoep.” Het werd een running gag in huis. Als iemand chagrijnig keek: “Pas op, straks denkt de buurvrouw dat je haar hond wil slaan.” Zelfs Mees, onze jongste, zei een keer: “Ik kijk heus niet boos naar de hond hoor!”

De weken daarna vermeed Ilse automatisch de stoep van de buurvrouw

Ze stak over, liep een rondje om. De buurvrouw groette haar niet meer. Uiteindelijk liet ik het los. Je kunt niet alles oplossen. Niet elk misverstand gladstrijken. Sommige mensen blijven liever boos, blijven liever geloven dat de wereld tegen ze is. Ik bleef glimlachen. Naar het hondje. En naar de beledigde buurvrouw.

GABY