Judith: “‘Ik zei het voorzichtig tegen zijn juf: ‘Kan hij dat nog steeds niet’?, antwoordde ze, mijn zoon is 9 en heeft deze mijlpaal nog niet behaald, moet ik me zorgen maken?”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen en kijk op de website: old.kidsenkurken.nl
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Soms denk ik dat het moederschap vooral bestaat uit twijfelen
Je maakt keuzes, denkt dat je het goed doet, en dan komt er ineens een klein dingetje dat je uit het veld slaat. Voor mij was dat… veters strikken. Of beter gezegd: het feit dat mijn zoon Thijs van negen jaar oud het nog steeds niet kon. En eerlijk? Het zat me meer dwars dan ik wilde toegeven.
Altijd een beetje later
Thijs is een lieve jongen. Best slim, maar als baby was hij al wat trager. Niet motorisch gehandicapt of zo – hij deed alles, maar gewoon later. Later rollen. Later kruipen. Later praten. Later fietsen zonder zijwieltjes. Ik weet nog dat ik dat vroeger vaak opzocht: “Is het normaal dat mijn kind pas met 10 maanden rolt?” En het antwoord was meestal: “Ieder kind heeft zijn eigen tempo.” Dus ik leerde dat ik niet moest stressen. Dat Thijs gewoon zijn eigen ritme had. En dat kwam altijd goed. Maar nu hij negen is, merk ik dat sommige dingen toch gaan knellen. Vooral omdat de buitenwereld wel een soort meetlat heeft. En één daarvan blijkt… veters strikken te zijn.
Klittenband en elastiek
We hebben het lang kunnen omzeilen. Zijn schoenen hadden klittenband. Of elastische veters. Of gewoon een rits. Nooit een probleem. Ik dacht er eerlijk gezegd niet eens over na. Waarom moeilijk doen als er makkelijke alternatieven zijn? Tot vorige week. Hij had nieuwe gymschoenen nodig. En hij wilde “die coole Nikes” met echte veters. En ik zei, zonder na te denken: “Tuurlijk, als je die leuk vindt, doen we die.” Pas thuis realiseerde ik me: Hij kan zijn veters helemaal niet strikken. We hebben daar ook eigenlijk nooit aandacht aan geschonken. In mijn gedachten ging: “Dat leert hij ‘vanzelf’ wel.”
Toen ik het voorzichtig tegen zijn juf zei, keek ze me een tikkeltje verbaasd aan
Niet veroordelend, maar wel oprecht verbaasd. “Oh… ik dacht eigenlijk dat hij dat al kon. De meeste kinderen leren het in groep 3.” Groep 3. Hij zat inmiddels in groep 6. En ineens voelde ik me niet goed. Alsof ik iets had gemist. Iets simpels. Iets dat bij ‘basisopvoeding’ hoort. Veters strikken. Alsof ik was vergeten hem te leren tandenpoetsen.
Ik probeerde het luchtig te houden
“Kom,” zei ik de dag erna, “we gaan even oefenen. Veters strikken.”
“Maar waarom?” vroeg Thijs.
“Omdat het handig is. En je kunt het nog niet.”
“Maar ik heb toch schoenen zonder veters?”
Daar had hij een punt. En ik voelde de twijfel weer opkomen. Moet ik hier nu echt een ding van maken? Ik besloot toch door te zetten. We gingen zitten met een oude schoen op tafel. Niet te lang. Niet te streng. Gewoon oefenen. Omdat leren soms een lange weg is. En hij die op zijn eigen manier mag lopen. Ik liet het hem zien. De konijnenoren, het lusje, het andere lusje eromheen. Maar zijn vingers deden niet wat zijn hoofd wilde. Hij werd gefrustreerd. Gooide de schoen weg. “Ik haat dit!” En ik snapte hem.
Is het eigenlijk nog wel nodig?
Die avond zocht ik weer op internet. Zoals ik vroeger deed. “Kind van 9 kan geen veters strikken.” En weer las ik hetzelfde: ieder kind ontwikkelt zich op zijn eigen tempo. Maar ook: Het is wel belangrijk voor zelfstandigheid. Oefening baart kunst. Kinderen leren het meestal rond 5 à 6 jaar. Ik belde een vriendin. Zij heeft twee zoons, allebei ouder dan Thijs. “Leren ze dat nog op school?” vroeg ik. “Volgens mij niet,” zei ze. “Dat moet je thuis doen. Of je koopt gewoon sneakers met rits. Werkt ook.”
“Maar… moet ik dat hem dan echt gaan leren?”
“Wil hij het zelf?” vroeg ze.
“Niet echt.”
“Dan zou ik me niet druk maken.
De vergelijking ligt altijd op de loer
Op school, op het plein, in appgroepjes – je krijgt ongewild mee waar andere kinderen staan. En dan komt die stem. Die venijnige, moederlijke stem: Anderen kunnen dit al. Waarom jouw kind niet? En nog een stap verder: Ben jij misschien te gemakzuchtig geweest? Had ik te veel klittenband gekocht? Te weinig tijd gemaakt? Was ik een ‘luie moeder’ die het gewoon nooit had opgepakt? En toen besefte ik: dit ging niet over veters. Dit ging over loslaten. Je niet schamen. Over dat ik hem niet altijd ‘bij’ kan laten lopen. En dat ik soms moet accepteren dat het bij hem anders gaat. Dat zijn tempo niet fout is. Alleen anders. En dat als hij ooit wél wil leren strikken, ik er ben. Maar dat ik het niet moet opdringen omdat ík bang ben voor wat andere mensen vinden.
JUDITH