Chantal: “Ik hoopte zo dat het over zou gaan nu ze niet meer bij de kleuters zit, maar toen kreeg ik een bijzonder bericht van de juf…”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen en kijk op de website: old.kidsenkurken.nl

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Ik had het nog zo gehoopt

Dat het dit jaar aan ons voorbij zou gaan. In de wandelgangen op school had ik het al een paar keer gehoord: “Luizen bij de kleuters.” Zuchtend dacht ik nog: als het maar niet in de klas van mijn meiden is. Dori zit in groep 6, Elena in groep 4. We waren de kleuterklassen gelukkig al even voorbij. Ze waren geen knuffelende kleuters meer, toch? Misschien waren we nu veilig. Misschien.

Toch had ik buikpijn, kopzorgen

Het woord ‘luizen’ werkt bij mij als een jeuk-trigger. Als ik het hoor, voel ik ze al kruipen. Alleen al het idee van die zwarte beestjes die feestvieren in de volle krullenbos van mijn dochters, maakte me zenuwachtig. Het was alsof ik het bijna voelde. Alsof mijn hoofd al wist wat eraan zat te komen. En toen kwam dat appje binnen. Het was om 11.03 uur. Ik zat net aan een tweede kop koffie toen mijn telefoon trilde. “Vandaag luizenpluisdag. Helaas zijn er neten en luizen gevonden bij een aantal kinderen in groep 4 én groep 6.” Pling. Een privebericht. “Dori en Elena hebben ongelofelijk veel neten, maar ook flink luizen. We zijn gestopt met tellen, toen we de 20 aantikten. Bizar. We gaan er van uit dat er direct behandeling plaatsvindt.”

Mijn hart zakte in mijn schoenen

Dit meen je niet! Ik keek op van mijn telefoon en zag de krullen van Elena en Dori voor me. O, nee. Ik voelde paniek opkomen. Het zal toch niet…? Ik kreeg meteen jeuk. Letterlijk. Mijn handen vlogen automatisch naar mijn eigen haar. Alsof ik kon voelen dat daar iets liep. Ik probeerde het te negeren, maar het lukte niet. De jeuk werd erger. Een soort fantoomjeuk die zich uitbreidde naar mijn nek en zelfs mijn armen. Ik stond op, liep naar de badkamer en draaide mijn hoofd langzaam naar links in de spiegel. Mijn hart bonkte in mijn borstkas. “Niet doen, Chantal,” zei ik nog hardop tegen mezelf. “Je beeldt het je in.”, zei mijn man. Maar ik wist het al. Ik kende dit gevoel. En ik kende de stress die ermee kwam. Maar toen ik een krul oplichtte, zag ik het. Iets kleins. Iets zwarts. Bewegend.

“NEE”

Ik gilde niet, maar het scheelde weinig. Ik kneep mijn ogen samen, pakte de kam uit het laatje, en ging met een ruk door een pluk haar. En ja hoor. Daar zat-ie. Eén luis. Zwart, levend, bewegend. In de kam. Mijn maag draaide zich om, en om. Ik voelde de rillingen door mijn lijf trekken. Dit was echt. Dit was niet ingebeeld. Dit was een regelrechte ramp. Gadverdamme. Ik kreeg het warm. Als ik het al had… dan wist ik hoe laat het was. Dan konden Dori en Elena er ook op rekenen. Er was geen ontsnappen aan. Ik wist precies wat ons te wachten stond: paniek, gekrijs, eindeloze kambeurten en bergen wasgoed.

Mijn krullenbos

Mijn altijd zo volumineuze, weelderige haar. Daar waar ik normaal trots op ben. Die ochtend had ik er nog complimenten over gehad op mijn werk. “Wat zit je haar mooi vandaag.” Nou, dat was dus voorbij. Het voelde meteen alsof ik er 80 beestjes in had zitten. Alsof ik elk moment een luis kon zien wegspringen.

Ik moest gaan handelen

Maar ik wilde ook niet dat de meiden het gelijk doorhadden. Ik was nog niet klaar voor hun drama. Voor het gekrijs. Voor de ontploffing aan emoties. En vooral: ik wilde mezelf eerst even bij elkaar rapen. Ik moest mezelf kalmeren voordat ik hen kon kalmeren. Ik besloot het planmatig aan te pakken. Eerst de meiden ophalen en niets zeggen. Dan rustig de meiden bekijken. Vanavond. Als het stil is in huis. Daarna ging mijn eigen hoofd behandelen. Misschien viel het bij hen nog mee. Misschien had ik gewoon pech. Misschien… was er nog hoop. Al wist ik diep vanbinnen dat dat ijdele hoop was. Diep vanbinnen wist ik het al. Dit was het begin van een nieuwe luismarathon. En ik had er nu al buikpijn van…

De vorige luizenhel

Het was drie jaar geleden, maar ik voelde het alsof het gisteren was. De eerste keer dat we luizen ontdekten bij Dori en Elena. Toen zaten ze nog in groep 2 en groep 1. Kleine meisjes met grote krullen, onwetend van het leed dat ‘luizen’ heette. Ze hadden geen idee wat er allemaal bij kwam kijken. Dori had ‘s avonds op de bank liggen krabben. Eerst dacht ik dat ze gewoon moe was. Maar toen ik haar hoofd bekeek, zag ik het: een hele rij neten. Alsof iemand met een pincet eitjes had geplakt aan elk haartje. Ik wist niet wat ik zag. Het voelde alsof ik een nachtmerrie binnenstapte. Diezelfde avond ontdekte ik ook beestjes bij Elena. En ik raakte in paniek. Mijn man probeerde te helpen, maar zijn aanpak was te hard. Elena krijste het uit. “Niet papa! MAMAAA!” riep ze steeds. Ik moest alles alleen doen. Kammen, wassen, kalmeren, nog eens kammen. En dan nog een keer, omdat ik het anders niet vertrouwde.

Elke avond zaten we met een natte handdoek op schoot, een bakje water en een metalen kam

“Als jullie even volhouden, dan krijgen jullie morgen een verrassing.” We hebben weken in luizenstand geleefd. Alles moest op 60 graden: lakens, knuffels. Ik had mijn hoofd nog niet gekamd, ik had de meiden nog niets verteld, maar ik wist al: dit wordt een rampweek. Een week waarin ik weer alles alleen zou moeten regelen, want papa mocht zich er zoals altijd niet mee bemoeien. Niet vanwege luiheid, maar omdat hij niet kon omgaan met de gevoelige hoofdhuid van onze dochters. Hij trok altijd te hard. En dus zou ik het straks weer alleen moeten doen. Met eindeloos geduld. En pijn in mijn armen van het kammen.

Maar eerst: actie

Ik moest middelen in huis halen. Ik reed naar de drogist en kocht shampoo, een nieuw setje metalen luizenkammen, ik geloof dat ik er al minstens vijf ergens in huis had liggen, maar deze keer wilde ik nieuw. Vers. Klaar voor de strijd. Ook een anti-klit spray. En iets met tea tree olie, want dat zou preventief werken, volgens de verkoopster.

In de auto begon ik te twijfelen: moest ik het delen?

Moest ik de ouders van de kinderen met wie Dori en Elena vaak speelden appen? Ik stelde me het gesprek voor. “Hoi, met Chantal. Even een heads-up, mijn dochters hebben ontelbare luizen.” Ik kon het niet. Mijn wangen kleurden bij het idee alleen al. Alsof ik iets smerigs had gedaan. Ik schaamde me kapot. Alsof ik persoonlijk had gefaald als moeder. Alsof ik viezigheid had binnengelaten in mijn veilige gezinswereld. En dus besloot ik niets te zeggen. Gewoon even geen speelafspraken. “We hebben een familieweekend.” Een leugentje om bestwil.

Eenmaal thuis verstopte ik de tassen achter in de kast

Vanavond zou ik het pas vertellen. Dan zou ik de meiden zachtjes roepen na het eten. Dan zou ik het nieuws brengen met een glimlach en hopen dat het mee zou vallen. Al wist ik diep vanbinnen dat dat ijdele hoop was. Ik liep naar buiten, op weg naar het schoolplein, met mijn hoofd vol jeuk en zorgen. Ik was er bijna, ik voelde blikken prikken.

LEES HIER HET VERVOLG

CHANTAL