Het was ochtend
Mijn dochters Ally (12) en Dais (9) lagen nog in bed. Terwijl ik in mijn ochtendjas voor het aanrecht stond en naar buiten staarde, voelde ik de spanning alweer opbouwen in mijn borstkas. Maar toen keek ik op de kalender. En toen wist ik het. Het was vandaag. Ally’s schoolkamp. Mijn ogen schoten naar de envelop op tafel. De envelop die ik al dagen zag liggen, maar waar ik niks mee had gedaan. De envelop waarin ik honderd euro had moeten stoppen om het kampgeld te betalen.
Mijn hart sloeg over
Dit meen je niet. Ik had het helemaal vergeten. Mijn bankapp opende ik met klamme handen. 8,73 euro. Achttien cent meer dan gister. Misschien was er ergens een vergeten Tikkie binnengekomen en een kleine rekening betaald. Maar dat kampgeld, dat stond er niet. Hoe kon dit? En toen herinnerde ik het me. De wasmachine. De kreng had het twee weken geleden begeven en moest vervangen worden. Dat was een rib uit mijn lijf. En toen was er de zomervakantie naar Griekenland, geboekt in een opwelling toen ik dacht dat het financieel allemaal best kon. Een paar dure etentjes, een voorschot op de energierekening… en ineens was mijn salaris verdampt.
En alsof het universum me nog een trap na moest geven, had de school natuurlijk aangegeven dat het kampgeld contant betaald moest worden
Niks online overboeking, nee hoor, lekker ouderwets cash. Alsof ik nog in 1995 leefde. Ik kon geen geld pinnen. Help. Ik voelde paniek opkomen. Dit kon toch niet? Ally had het al wéken over dat kamp. Over hoe ze met haar vriendinnen in een tent zou slapen, hoe ze een speurtocht gingen doen, hoe ze eindelijk een paar dagen ‘vrijheid’ zou hebben. En nu kon ik het niet betalen?
Mijn blik dwaalde door de kamer
Waar kon ik geld vandaan halen? De boodschappentas? Nee, daar zaten alleen oude kassabonnetjes en verpieterde rozijntjes in. Mijn jaszakken? Misschien een verdwaalde twee-euromunt. En toen zag ik ze. Bovenop de kast in de woonkamer. De spaarpotten van mijn dochters.
Mijn maag draaide zich om bij de gedachte alleen al
Maar dit was een noodgeval. Een moederlijke crisis. Ik kon Ally niet vertellen dat ze niet mee kon. Dat zou haar sociale leven verwoesten. Ik liep naar de kast, pakte eerst de spaarpot van Ally, het was immers haar reisje. Ik zette de pot op tafel. Dit voelde zo fout. Maar er was geen andere optie. Toch? Met een diepe zucht deed ik voorzichtig de deksel open. Het geluid van muntjes die tegen elkaar tikten was oorverdovend in de stille kamer. Ik sloot even mijn ogen. Dit was geen keuze meer. Dit was overleven.
Ik begon het geld te tellen
Alleen de biljetten. Mijn hart bonsde in mijn keel. Dit geld was voor haar, niet voor mij. Maar als ik het nu niet gebruikte, dan stond Ally morgen als enige op het schoolplein terwijl de bus zonder haar wegreed. Ze had geld zat. Er bleef nog ruim 110 euro over in haar spaarpot. Met een diepe zucht propte ik het geld in een envelop en legde die snel in haar tas.
De meiden liepen de trap af naar beneden
Ik voelde ik een steek van schuld. Ally had er echt zin in. En ik had haar spaarpot leeggehaald. ‘Mam, weet je waar mijn spaarpot is?’ vroeg ze plots. Mijn hart stopte. ‘Ehh, vast ergens op je kamer, schat,’ mompelde ik, terwijl ik overdreven druk deed met het ontbijt. Ze haalde haar schouders op. ‘Nou ja, ik zoek wel als ik terug ben. We mogen toch niets zelf kopen tijdens kamp.’ Ik knikte snel. Ik zei: “Het geld zit in een envelop in je tas” en gaf haar een extra knuffel.
De rest van de dag voelde ik me opgejaagd
Elke keer als ik een munt hoorde vallen, kreeg ik een paniekaanval. Wat als ze erachter kwam? Wat als ik het nooit terug kon leggen? Ik stelde me voor hoe Ally thuiskwam en haar spaarpot open deed, haar ogen groot van schrik. Ik moest dat geld op tijd terugleggen.
Een paar dagen later werd gelukkig mijn salaris gestort
Op vrijdag, toen Ally nog op kamp was, haalde ik opgelucht adem. Ik had het bedrag terug bij elkaar. Stiekem legde ik de biljetten terug in Ally’s spaarpot. Net op tijd. Ik moest echt zorgen dat ik wat reserves kon opsparen. Dat bleek maar weer. Die avond, vlak voordat ze thuiskwam, keek ik mezelf aan in de spiegel. Moederschap was soms gewoon overleven. En in mijn geval: op het randje van crimineel gedrag. Maar goed, Ally had een topkamp gehad, en daar ging het om. Toch?
CLAIRE
dit had gewoon in overleg gekund.
denk je niet dat je dochter het maar wat graag had willen lenen aan jou? Had haar misschien nog trots gemaakt ook…
Doet de moeder van mijn dochter ook wel regelmatig, met overleg. En dochter vind dat helemaal niet erg. Die ziet het belang wel in.
raar verhaal, lijkt mij erg onwaarschijnlijk dat de school zo kort van te voren nog het geld wil aannemen. tenslotte moeten zij van te voren weten wie er meegaan en hoeveel inkopen ze moeten doen. goed het is toch opgelost. zou het volgende keer wel anders aanpakken. zodat het geld ruim op tijd is betaald. en je wa beter je budget in de gaten houdt zodat je geld hebt op het moment dat je het nodig hebt.
Ja dat voelt klote he. I know! Verdient geen prijs maar ik zou me ook niet uit schuldgevoel blijven downtalken. Op het moment dat je de spaarpot zocht, wist je al dat je het geld terug zou stoppen zodra het op je rekening stond. Absoluut geen stelen! Als je schuldgevoel groot is, stop dan een beetje extra geld in die spaarpot als “rente”. Zo heb ik dat zelf wel eens gedaan toen het even niet anders kon. Mijn kind zit niet in traumatherapie daardoor en hij heeft met zijn spaargeld en de rente een mooie boot gekocht. Weet van niks. Zeilt lekker fluitend over de plas. Leg het geld altijd terug, doe beetje rente erbij. Maar eens: beter is gewoon zeggen/vragen en uitleggen voordat je het doet. Nog steeds geen kind overboord hoor.
idd. uitleggen
Bizar!
“De wasmachine. De kreng had het twee weken geleden begeven en moest vervangen worden. Dat was een rib uit mijn lijf. En toen was er de zomervakantie naar Griekenland, geboekt in een opwelling toen ik dacht dat het financieel allemaal best kon. Een paar dure etentjes, een voorschot op de energierekening… en ineens was mijn salaris verdampt.”
Je smijt met geld en in plaats van daar eerlijk over te zijn naar jezelf, krijgt zelfs het universum de schuld.
Schandalig dat je een vakantie boekt en duur uit eten gaat en vervolgens steelt uit de spaarpot van je eigen dochter.
Ze steelt niet, ze leent iets (zonder overleg). Je overdrijft dus.
Dus dan is het ook niet lenen toch? Wanneer het zonder overleg is?
Stelen? Lenen. En neen het hoort niet echt, en overleg met de dochter had misschien beter geweest. Alhoewel waar belast je dat kind mee? Jouw oordeel en hoe jij het beoordeelt is eeb vriezer dan wat deze moeder gedaan heeft. Maar goed, jij bent wellicht dermate zuiver en loopt de ganse dag rond met een vermanend vingertje. Eerlijk? Als ik moest kiezen, ik wil de ‘stelende’ vrouw als mama en geen persoon die zichzelf beschouwt als heiligen dan de paus en iedereen terecht wijst.
Ik vermoed dat jij erg eenzaam bent en zelf niet begrijpt waarom…. Ik wel!
Dus dan is het ook niet lenen toch? Wanneer het zonder overleg is?
“een tijdelijke herverdeling van kinderkapitaal”. Of “een renteloze ouderlijke lening met wederzijdse stilzwijgende toestemming”
Of liefdevol lenen onder ouderlijk toezicht 😄
die vakantie zal vast wel voor het hele gezin zijn, denk je niet?
maar een beetje boekhouden en vooruitzien is natuurlijk nooit weg.
ja lijkt mij ook beter budgetteren
potjes maken het loopt en keer fout
schrijf op wat er uitgaat en wat er binnen komt en met je nan praten
so iets doe je samen
Fijn dat je dochter een goede spaarpot heeft. Ik ken het probleem wel. Ineens komt er van alles bij elkaar. Sparen is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Bij mij ging ineens de C.V. kapot. Of je het tegen je dochter kunt zeggen, hangt er vanaf. Enerzijds is het een goed idee, anderzijds nog wat twijfelachtig.
Je dochter zou zelfs zelf voor het reisje kunnen betalen, het hoort er ook bij. En wellicht had je het van iemand anders kunnen lenen, familielid etc.
Een kind van 12 zelf voor haar schoolreisje laten betalen?
Overigens rammelt het verhaal; in de eerste alinea is het de dag van vertrek (best krap om het bij een derde te lenen), een paar alinea’s laten lijkt het opeens om morgen te gaan (tijd zat om het even bij een bekende te lenen).
zelf een spaarpot hebben zou beter zijn.
beetje goede voorbeeld geven. 😉
Je had het ook eerlijk kunnen vragen en van haar kunnen lenen. Zeker omdat je het uiteindelijk toch weer terug gestopt hebt. Dan breng je haar meteen wat verantwoordelijkheid bij. Wij lenen ook wel eens wat contant geld van onze zoon. Omdat wij weinig cash in huis hebben. Dat storten we dan vervolgens weer op zijn rekening. Pas deed hij de deur open vppr een collectant toen ik de baby boven bv gaf. De dame wou al weg gaan toen hij vertelde dat ik met de baby bezig was tot hij zei, wacht maar even. Toen rende hij naar zijn kamer, haalde wat geld uit zijn spaarpot en stopte dat in de collectebus. 11 is ie mijn grote, stoere, verantwoordelijke zoon.
Het lijkt me heftig als je dochter van 12 meer geld heeft dan jij als ouder. Een buffer is altijd een goed idee (en dan niet voor vakanties, maar voor als de wasmachine stukgaat, zodat je niet van salaris naar salaris hoeft te leven). Alle goed gewenst!
Ik heet ook Claire!
Wat leuk!