
De baliemedewerkster op het vliegveld zei tegen mij bij het inchecken: “Mevrouw, u heeft echt een heel groot probleem”
Al maanden keken we uit naar onze vakantie naar Italië
Mijn man Cor en ik hadden alles tot in de puntjes gepland. We hadden lijstjes gemaakt van goede respect en leuke uitjes. Onze kinderen, Rianne en Timo, konden nauwelijks wachten om hun eerste vliegreis te maken. Ze hadden zelfs een aftelkalender gemaakt, die elke ochtend met veel enthousiasme een dag dichterbij de grote dag bracht. De voorbereidingen gaven veel voorpret. We keken samen in reisboeken en leerden zelfs een paar Italiaanse woorden zoals ciao en bello.
Eindelijk was het zover: de vertrekdag
Onze koffers waren gepakt met zwemkleding, korte broeken, zonnebrillen en zonnebrandcrème, klaar voor avontuur. Tijdens de treinreis naar het vliegveld speelden we spelletjes en maakten de kinderen een tekening. Bij het vliegveld aangekomen, nam de opwinding toe. We stapten uit, checkten onze grote koffers in en liepen naar de incheckbalie voor onze boardingpassen.
Aan de balie glimlachte de medewerkster vriendelijk en vroeg om onze paspoorten
Ik overhandigde ze een voor een: Cor, Timo, Rianne en als laatste de mijne. Ze scande ze zorgvuldig, maar haar glimlach verdween toen ze naar mijn paspoort keek. “Mevrouw, er is een probleem”, zei ze zacht. “Uw paspoort is verlopen.” Mijn hart sloeg een slag over. “Dat kan niet”, stamelde ik, maar toen ik keek, zag ik het zelf. Mijn paspoort was vorige maand verlopen. Een detail dat ik compleet over het hoofd had gezien. Ik kleurde helemaal rood van de spanning. Wat een vreselijk domme fout van mij. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Het vliegtuig zou over enkele uren vertrekken.
Panisch vroeg ik wat we konden doen
“Is er een manier om dit op te lossen?” De medewerkster schudde haar hoofd. “Of jouw man moet alvast met de kinderen gaan? En jij gaat later”, opperde ze. “We gaan toch niet ons gezin splitsen? Nee, dan is de lol er vanaf. Het is samen uit en samen thuis”, dacht ik hardop. Cor probeerde te onderhandelen, vroeg of er een spoedprocedure was, iets, wat dan ook. Maar de regels waren duidelijk. Zonder een geldig paspoort kon ik niet mee.

Toen moesten we het de kinderen vertellen…
“Betekent dit dat we niet naar Italië gaan?”, vroeg Rianne ter bevestiging, met haar ogen groot en vol ongeloof. Timo probeerde stoer te blijven, maar ik zag de spanning in zijn gezicht. Hij glimlachte nerveus. Dit was allemaal mijn schuld. “Nee, lieverd, we gaan samen of we gaan niet”, zei Cor terwijl hij hen dicht tegen zich aantrok. Het besef dat de vakantie niet doorging, werd te veel voor hen. Rianne barstte in tranen uit en zelfs Timo, keek emotioneel. Daar stonden we dan, midden in de hal van het vliegveld, een gezin vol van teleurstelling.
We pakten onze koffers terug
De terugreis naar huis was stil. Iedereen had een sombere stemming. Werkelijk niets kon dat doorbreken. Thuisgekomen probeerde ik het goed te maken door voor te stellen om toch iets leuks te doen. Het viel in het niets in vergelijking met de vakantie. Niets kon de situatie verzachten. Het huis voelde leger dan ooit, en de volle koffers in de hoek waren getuige van onze mislukte poging naar Italie te gaan.
In de dagen die volgden, probeerden we het normale leven weer op te pakken
De schaduw van onze verloren vakantie hing zwaar over ons gezin. “Wanneer gaan we dan wel mama?”, vroeg Timo keer op keer. Iedereen moest hun verwachting bijstellen, maar dat lukte niet. Mijn kleine fout had zoveel gevolgen. Cor en ik boekten nog een vakantieweek naar de Belgische Ardennen, maar dat viel in het niet bij onze grote Italiaanse droom. We hopen volgend jaar te gaan, en dan wel met geldige paspoorten. Dit gebeurt me geen tweede keer.
MARINA