Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Ik stond met trillende handen in de badkamer, terwijl ik naar het teststaafje staarde
Twee duidelijke strepen. Zwanger. Ik moest even gaan zitten. Het was geen verrassing, we hadden het er bewust op aan laten komen. Maar toch voelde het als een schok. Niet negatief, eerder groots, overweldigend. Dit zou ons vierde kindje worden. Ik had drie dochters. Stella, 8 jaar, al een echte meid. Anneloes, 7, altijd in beweging. En Frenchy, net 4, het koddige nakomertje dat in alles nog baby was. En nu… nog een kindje. Een laatste kindje. Want dat hadden we besloten: 4 was het maximum.
Maar deze keer voelde het anders, “dit is een jongen”
Ik weet nog precies dat ik het tegen mijn man zei, toen ik misschien zeven of acht weken zwanger was: “Ik weet het gewoon. Dit is een jongetje.” Hij glimlachte. “Voel je dat echt?” Ik knikte. “Meer dan ooit.” Het zat in alles. Hoe mijn lichaam reageerde. Hoe ik sliep, at, droomde. De zwangerschap voelde zwaarder, lager. Ik had minder hunkering naar zoet. Mijn huid bleef rustig. Zelfs mijn haar was anders. De baby lag als een blok onderin mijn buik. En terwijl ik normaal twijfelde over alles, voelde ik nu één ding glashelder: dit is een jongen. “Ik wil geen geslachtsecho,” zei ik tegen de verloskundige. Ze keek me een tikje verbaasd aan. “Je wilt het niet weten?” “Ik weet het al,” zei ik.
Alles in voorbereiding op een zoon
We begonnen al vroeg met de voorbereidingen. De meisjeskamer van Frenchy werd omgebouwd tot babykamer, dit keer met donkergroene muren, houten details, een rek met stoere kleren in legergroen en roestbruin. De box kreeg een teddykleed met beertjes. Ik verkocht alles wat nog roze was van mijn andere meiden. De oude lakentjes met bloemetjes. De gebreide vestjes in pastel. De jurkjes en glitterpakjes. Ik voelde me opgeruimd. Klaar voor een nieuw hoofdstuk. “Eindelijk een jongen,” grapte mijn moeder toen ze zag wat we aan het doen waren. “Ja mam, ik weet het gewoon. Wacht maar. Alles voelt anders dan bij mijn andere zwangerschappen”. Mijn man geloofde het inmiddels ook. “Hij zal onze rustbrenger worden,” zei hij bij het in elkaar zetten van de commode. We noemden hem al Benjamin. En op dagen dat ik me slecht voelde, dacht ik aan hoe hij zou zijn. Donker haar, net als zijn vader. Een beetje verlegen misschien. Hij zou zijn zussen aanbidden.
“Je krijgt zeker weer een meisje?”
Iedereen in mijn omgeving wist van ons vierde kindje. En telkens kwam die vraag: “Zal het weer een meisje zijn?”
“Nou,” zei ik dan, “ik denk dat het dit keer een jongen is.”
“Ach ja, je weet het nooit hè,” zeiden mensen dan.
“Jawel,” dacht ik dan. “Dit weet ik dus wél.”
Het was geen wens meer. Het was een verwachting. Een zekerheid. Mijn hele emotionele voorbereiding was gericht op het verwelkomen van een zoon. En als mensen grapten dat ik ‘nu wel een dansteam kon starten’, lachte ik beleefd. Ze begrepen het niet. Ik wilde geen vijf kinderen. Ik wilde een zoon. Dít was het.
De bevalling
Op een dinsdagavond begonnen de weeën. Mijn moeder kwam de meisjes halen. “Ik weet het zeker, hoor,” fluisterde ik haar toe. “We krijgen Benjamin.” Ze lachte voorzichtig. “Ik hoop het voor je.” In het ziekenhuis verliep de bevalling snel. Pijnlijk, ja, maar ik was er klaar voor. En toen, na een laatste perswee, hield de verloskundige een glibberig klein lijfje omhoog en riep: “Daar is ze!” Ik dacht oprecht dat ik het verkeerd had verstaan. “Wat?” schreeuwde ik. “Een meisje!” Ik voelde hoe mijn hart in mijn buik zakte. Alles in mij verstijfde. Ik keek naar mijn man. Hij keek naar mij. We zeiden niets. De baby werd op mijn borst gelegd. Mijn lichaam reageerde zoals het moest: ik hield haar vast, ze zoog aan mijn borst, ik streelde haar hoofdje. Maar in mijn hoofd was het chaos.
Woede, verwarring, schaamte
Ik was boos. Niet op haar, maar op de situatie. Op mijn lijf, op mijn overtuiging, op hoe het universum mij voor de gek had gehouden. Ik had dit zó zeker geweten. Zó diep gevoeld. En nu lag hier een meisje. Een naam hadden we niet. De lijstjes zaten vol jongensnamen. Ik keek mijn man aan. Hij zei niks. Na een tijdje fluisterde ik: “Emily?” Hij knikte. “Ja. Emily.” Er was (nog) geen kaartje. Geen roze mutsje. Alles voelde geïmproviseerd. Alsof we overvallen waren door iets wat we niet hadden verwacht.
De kraamweek was een waas
Ik functioneerde. Maar ik voelde niets. Of misschien voelde ik juist alles, maar niet wat ik zou moeten voelen. Iedereen zei: “Wat een rijkdom, 4 meiden!” Ik zei: “Ja, we zijn blij.” Maar binnenin huilde ik. En ’s nachts ook. Ik huilde om de baby die ik nooit zou hebben. De zoon die ik al jaren in mijn hoofd had gekoesterd. De broer die mijn dochters nooit zouden krijgen. De jongen die we Benjamin zouden noemen. Maar er niet was. En nooit zou komen. Ik droomde zelfs een paar nachten van hem. Ik zag een jongetje op het gras zitten, spelend met een autootje. En als ik dichterbij kwam, verdween hij.
Mijn man begreep het maar half
Ik probeerde erover te praten. “Ik had zó gehoopt dat het een jongen was,” zei ik voorzichtig. Hij haalde zijn schouders op. “Ze is prachtig.” Hij voelde blijkbaar niet wat ik voelde. “Ja,” zei ik. “Dat weet ik. Maar het is niet dat ik haar niet wil. Het is dat ik afscheid moet nemen van iets wat ik dacht dat zou komen.” Hij snapte het, denk ik, maar niet helemaal. Voor hem was Emily gewoon onze vierde. Een nieuw wonder. Hij had die diepe wens naar een zoon nooit zo gevoeld als ik.
De liefde moest groeien
Ik voelde me schuldig. Schuldig dat ik niet meteen zielsveel van haar hield. Schuldig dat ik haar aankleedde in neutrale kleertjes en haar Emily noemde zonder dat die naam echt voelde als ‘haar’. Voor mij voelde die naam ook nieuw. Ik had er nog nooit mee geoefend. Het duurde weken voor ik écht contact voelde. Een keer lag ze op het aankleedkussen en keek ze me aan. Ze maakte een raar, giechelend geluidje. Ik lachte terug. Een kleine klik. Maar de liefde kwam niet met donder en bliksem. Ze kwam met kleine sprankjes. Ik vertelde het niemand. Wie zou het begrijpen?
Emily is inmiddels 8 maanden
Ze is vrolijk, makkelijk, lief. Ze slaapt goed, eet goed, kruipt als een speer. Iedereen zegt dat ze een “geluksbaby” is. Ik doe mijn best. Ik hou van haar, daar twijfel ik niet aan. Maar er zit nog steeds iets ongemakkelijks in mij. Een verdriet dat ik moeilijk kan uitleggen. Ik kijk soms naar gezinnen met een zoon. Naar moeders die tegen hun kleine jongens praten. En dan steekt het. Ik voel me jaloers. Klein. Niet compleet. Ik ben dankbaar voor Emily. Natuurlijk. Maar ook nog steeds in rouw. Omdat dit het was. Er komt geen vijfde. Geen Benjamin. Geen zoon. En dat gevoel… zit er nog steeds. Niet alles komt vanzelf goed.
DIAAN
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Dit verhaal raakt mij diep. Mijn moeder had hetzelfde met haar derde zwangerschap, het moest een jongen zijn. Mijn geboorte was een teleurstelling, en toen 2 weken later haar 3e baby kreeg, die na 2 meisjes wel een jongen was, heeft ze alles bij elkaar gebruld.
Dit heeft zij mij meerdere keren in mijn leven verteld, altijd op momenten dat ik haar teleurstelde.
Ik heb een schild om me heen opgetrokken en nooit een warme band met mijn moeder gekregen.
Dus: zoek hulp voor je gevoel, en vertel het je dochter nooit. Dit kan alles kapot maken.
De wereld is niet maakbaar. En je kunt geen jongetje of meisje kopen.
Een gezond kindje!
Zoveel mensen die dat niet kunnen krijgen.
Of een gehandicapt of ziek kindje krijgen.
Wees toch dankbaar en geef je jezelf een flinke schop onder je jeweetwel.
Verwend gedrag om hier zo in te blijven hangen
de wens was de moeder van de gedachte.
jammer dat je met deze gevoelens moet dealen, en jouw kleintje ook straks die heeft daar niet om gevraagd.
doe er iets mee en los het op en verlies geen tijd meer, dit had je kunnen voorkomen.
Toen ik zwanger was had ik meteen het gevoel dat het een jongentje zou worden. ik was heel erg misselijk, drang naar zuur en hartig. mijn baby lag onder in de buik. ik had een puntige buik. er waren mensen die zeiden ook bij het zien van mijn zwangerschaps buik jij krijgt een jongen. ook mijn schoonzus wist het helemaal zeker. Ik kreeg later twijfels door andere vrouwen die alles hetzelfde hadden ( in de tijd dat je nog niet wist wat het geslacht word) maar kregen uiteindelijk een meisje. mijn man en ik wilden ook absoluut niet van te voren weten. het maakte ons niet uit en wilden het graag zien bij de geboorte. en het werdt uiteindelijk een zoon! en soms denk ik, had ik maar naar mijn gevoel geluisterd maar tegelijkertijd is het beter om er in te staan dat het niet uitmaakt. wij vonden het belangrijkste dat hij/zij gezond is. en dat is hij gelukkig:)
Ik herken het ook wel, ik dacht dat ik na een zoon, daarna een dochter en dat onze jongste ook een dochter was. Er is wel een echo gemaakt, maar ik wilde het geslacht niet weten. Was over tijd, wat ik ook niet kende. We hadden de babykamer neutraal en onze jongste zoon heeft er heerlijk geslapen. Dit is ondertussen al weer 20 jaar geleden en ik ben heel trots op onze zoons en dochter.
Alledrie (hebben ze) gestudeerd en inmiddels hebben de oudste 2 een vaste baan.
Nadat ik 3 baby’s had weg gebracht had ik niet gedacht ooit nog moeder te worden. Mijn beide meisjes zijn in mijn buik overleden en mijn zoontje op.mijn buik. Het waren prematuur baby’s 24 weken maar alles zit er op en aan. Achteraf was mijn baarmoedermond te zwak. Wietse is door een chirotcabandje heen gekomen. Ik ben daarna naar het UMCG gebracht in Groningen ( toen nog academisch ) ze hebben daar een veter geplaatst dat wat ze eingelijk alleen in Engeland doen. Daarna moest ik een paar maanden wachten met proberen zwanger te worden. uiteindelijk ben ik op.19 mei 2004 moeder geworden van een gezonde dochter 🎉🎊💐🥳 ze is inmiddels 21 jaar en ze is mijn allerliefste dochter een droom die is uitgekomen. Was nl eerst 13 jaar kinderloos geweest met alle behandelingen KI IUI IVF ……
Dus ben heel dankbaar ❤️
wauw.. dat is wat.. en mensen maar zeuren om een meisje of jongen..
Ik snap uw verdriet, hoe mooi is het als je kinderen van het beide geslacht hebt
Ik denk dat de meeste ouders dat graag zouden willen, maar helaas werkt het niet zo
Bij ons was de eerste een jongentje, dat gevoel heb ik ook de hele zwangerschap gehad, maar we hadden zeker de baby kamer neutraal en ook zowel een jongens als meisjes naam
Bij de tweede had ik heel erg het gevoel dat het een meisje zou worden, bij deze zwangerschap hebben we wel een geslachtsecho gedaan, aangezien ik er ook best op gefocust was en ik voor mezelf niet wilde dat als het een jongetje zou zijn ik daar in eerste instantie dus niet blij mee zou zijn en ik dan in een depressie ofzo zou komen ( ik heb namelijk de achtergrond met depressies)
Ook onze tweede bleek een jongen en doordat e weer het al wisten was het voor mij makkelijker.
Tuurlijk denk ik wel eens een meisje was ook leuk geweest
Maar ik zou beide jongens voor geen goud willen missen
Tuurlijk begrijp ik dat je na een paar dochters graag een zoon had willen hebben en tuurlijk snap ik de teleurstelling. Maar ook niet helemaal eerlijk gezegd. Je bent nu volledig op je gevoel afgegaan, volledig níet gebaseerd op feiten. Je kreeg de kans om een geslachtsecho te laten maken. Hiermee had je je gevoel kunnen bevestigen, of juist niet, maar dan had je nog een paar weken gehad om er mee te leren omgaan. Ik snap niet zo goed hoe je zó overtuigd kon zijn. Al die beweringen als hoe je je voelt, hoe het kind ligt enz. is allemaal niet wetenschappelijk bewezen. Ik denk dat je jezelf een hoop ‘leed’ had kunnen besparen…
Precies, zo sta ik er dus ook in. Het is een welbewuste keuze geweest om het niet zeker te weten. Je had jezelf zoveel rust en tijd kunnen geven door niet zo eigenwijs te zijn.
Je hebt 4 gezonde dochters. Geniet ervan!
Hoe komt het toch dat het geslacht van iemand zo belangrijk is? Naast fysieke kenmerken weet je niets van die nieuwe mens: hetero, homo, bi, trans, non-binair. Of creatief of rechtlijnig. Of depressief of autistisch. Dat lijken me allemaal belangrijker dingen.
Hoe komt het dat iemand denkt te weten of er een jongen of meisje komt? Dat je denkt dat te voelen? Je weet toch wel dat dat onmogelijk gevoeld kan worden? Ik snap er niks van.
Ik vind het verdrietig dat je jezelf zolang voor de gek hebt gehouden. En ik snap dat het moeilijk is om dat te accepteren. Maar hou vol! Elk mens is waardevol!
volhouden, eerst kwamen er 4 zonen, en als laatste een dochter, ergens hoopte ik dat het weer een jongen zou worden, maar de vreugde was groot met een dochter.
ehmmm een nieuwe kind op de wereld zetten. dat ze niet willen, alleen voor de 50% kans dat het een jongen is? en wat nou als het een 5e meisje is? nog tien kinderen krijgen die ze niet willen?
Als het alleen om een jongen gaat had je een geslachtsecho moeten laten doen, dan was je met je verdriet overheen geweest als het meisje geboren was. Nu komt dit meisje wel wat te kort, verdrietige ouders, jongenskamer, snel een naam bedacht, geen kleertjes die voor haar zijn gekocht. Ik begrijp het hoor met twee jongens, ik had graag een meisje gehad, met de echo dacht ik shit, twee jongens maar geen tranen hoor dat verdient de baby niet, het is alleen maar een gevoel.
ah in eestste plaats wat jammer dat je er zo lang last van hebt ik heb de eerste 2 a 3 weken na de bevalling ongeveer hetzelfde gehad, niemand begreep het eigenlijk echt, maar toch heb ik er over gepraat met een paar mensen die ik vertrouwde, en het hielp me een plekje te geven. wij wilde bij de eerste het geslacht niet weten, zodoende zat er heel d’r zwangerschap een kans in dat er een jongetje of meisje in mijn buik zat. op het moment van die zwangerschap had ik veel te zwaar werk, ik moest dingen tillen wat eigenlijk te zwaar was maar omdat ik alleen stond in de winkel kon ik moeilijk het aan een ander vragen. Mijn man en ik hadden een jongens en een meisjes naam bedacht en elke keer als ik dus iets deed wat eigenlijk te zwaar was zei ik kom op …of….je kunt het mama moet dit ff doen. Toen ik uiteindelijk beviel en dus 1 kindje kreeg het was een meisje , had ik compleet het gevoel dat ik het jongetje verloren had, gewoon omdat ik compleet dus met 2 namen had geleefd, gelukkig mocht ik daarna nog zelfs 2 zonen en 2 dochters ontvangen maar heb ik altijd het geslacht willen weten en daarna pas een naam bedacht. omdat dit voor mij ook echt een rouwproces was van iets wat er niet was, maar in Je gedachten dus blijkbaar wel. en ik heb daar toen echt om gehuild.
ik ben moeder van 4 kinderen. voor ons was elke baby gender een welkome verrasing. maar toch had ik bij de 1e. stiekem jongenskleding gekocht. het was een stiekeme wens. de 1e een jongen en de 1e was een jongen. ik kan deze moeder beetje begrijpen, ander gevoel bij de zwangerschap en daardoor heeft ze zich blind gestaart op dat ene gevoel. het is een jochie. ik had dat gevoel of hoop maar we hebben de babykamer neutral gehouden qua kleur . ik vind het voor haar best wel verdrietig en snap dat ze enigszins verdrietig voelt om iets dat niet meer zal gebeuren, wat voorbij is en geen kans meer heeft. dan heeft het tijd nodig om te schakelen. deze verhalen zijn van moeders die door deze schrijven ook een soorten therapie hebben, van je af schrijven helpt, want dan kun je er op een andere manier over praten. ik begrijp ook dat het voor sommige mensen een beetje naar klinkt , dat ze niet blij is. zij kan nog kinderen krijgen, haar lukt het wel om ervan te genieten. maar als je alles hebt, mag en kun je ook verdrietig zijn. het is niet altijd even aardig en leuk voor iedereen. en in deze tijd kun je ook van gender wisselen. al denk je dat je een mooi stoer jochie hebt, het wordt ineens anders als je deze dan in zijn/haar jurken ziet.
Wat een heftige reacties allemaal. Ik mag mezelf gelukkig prijzen dat ik in staat ben om zwanger te raken en gezonde baby’s te baren. Dat neemt niet weg dat ik bij ons (althans geplande) laatste kind toch een beetje verdriet voelde toen ik realiseerde dat ik hierna nooit meer zwanger zal zijn en nooit kinderen van het andere geslacht zal mogen opvoeden. Het is niet anders, en inderdaad, ik ben al lang blij dat ik kinderen heb mogen krijgen (en nog niet heb verloren). En bij een zwangerschap was ik ook in de war omdat ik er qua gevoel helemaal naast zat met het geslacht. Dan moet je wel even schakelen. En die hormonen gaan alle kanten op, dus hoe ik erover denk en wat ik daar bij voel, is misschien buitenproportioneel. Toch doet het zeer. En dit soort ervaringen verwerken doen we allemaal net een beetje anders. Misschien verklaart dat wel de negatieve reacties; oud zeer dat nog steeds verwerkt moet worden.
Je hebt je er te veel aan vast gehouden. Te veel de nadruk op gelegd dat het een jongen moest zijn en toen werd het een meisje. Die teleurstelling heb je jezelf aangedaan. En het meisje kan er niks aan doen. Ik denk dat je heel hard je zegeningen moet gaan tellen 4 meiden, wat een rijkdom. Elk kind is een wonder op zich.
precies!
gecondoleerd en heel veel sterkte bij verdriet om je dochter. wat is het moeilijk om dan verhalen te lezen over ouders waarvan de mama niet ziek is en wel haar kinderen mag leren kennen hun hele leven. ik begrijp dat het voor U erg zwaar is. heel veel sterkte gewenst.
Ongelooflijk, wat zielig voor het kind.
Wees blij met wat je hebt .
Ik lees vaker verhalen op forums en word bijna altijd droevig van de reacties van mensen. Mensen willen gewoon hun verhaal delen om hun emoties te verwerken. Maar iedereen voelt zich altijd geroepen om te schrijven kijk dit heb ik meegemaakt en is veel erger. Wees blij want… Deze moeder is natuurlijk blij met een gezond kind. Maar haar rouw gevoelens van een droom die niet in vervulling gaat mogen ook bestaan. Wil jij je verhaal kwijt over iets wat je hebt meegemaakt deel het vooral op het forum en dan zal ik het ook lezen zonder te oordelen.
Mooi gezegd.
Ik wist zeker dat de 2de een meisje zou zijn. Was een jongen. Hij is 1 van de 2 leukste jongens op de wereld. Geen moment om gehuild. Hij is mijn kind. Vrouwen met dezelfde verwachtingen als de schrijfster, moeten even de reactie van Silvia lezen op deze pagina. Dat is een moeder die werkelijk heeft verloren en weet wat verwachtingen waard zijn.
mijn dochter had ook verwachtingen, een gezin met kinderen, na de 1e kreeg ze kanker, en overleed ze . afscheid nemen van je droom dat je een jongen wil?
wat denk je van afscheid nemen omdat je je dochter maar 3 jaar mag kennen?
Het gaat om een moeder die afscheid moet nemen vanhet beeld dat ze had. Daar mag ze verdriet om hebben. Het is geen wedstrijd wie het ergste mee heeft gemaakt.
Nee voorkeur of teleurstelling rondom geslacht zal ik nooit begrijpen en mag echt niet genormaliseerd worden. Het geeft enkel aan dat je al van te voren verwachtingen hebt van het hebben van dat meisje of die jongen. Op die verwachtingen is namelijk je voorkeur/teleurstelling gebaseerd. Maar geslacht zegt werkelijk niks over wie een kind is en hoe het zich ontwikkelt. Misschien had dat jongetje waar jij zo van droomde wel geen jongetje willen zijn. En dan? Was je dan teleurgesteld geweest in wie jouw kind was/wilde zijn? Jouw dochter gaat voelen dat ze niet het zoontje is waar jij van droomde en ik begrijp niet op wat voor manier dat oké is. En ik snap dat dit hard is om te horen, maar het mag wel gezegd worden. Wees gewoon blij als je kindje gezond is en wacht af hoe het zich ontwikkelt. Een kind is veel meer dan zijn/haar geslacht en moet alle ruimte voelen te zijn wie hij of zij wil zijn zonder aan een bepaalde verwachting te moeten voldoen.
Wat jammer dat sommigen het niet (kunnen) begrijpen. Natuurlijk ben je blij met 4 gezonde meisjes, maar je moet tegelijk afscheid nemen van een jongetje dat 9 maanden in je gedachten was en naar wiens komst je uitkeek. Het heeft tijd nodig, maar de band met je meisje zal intussen alleen maar groeien. Aan de naam zal het in ieder geval niet liggen, ik vind Emily een heel mooie naam!
dan had ze even TOCH een geslachts echo moeten maken. Was haar een hoop verdriet bespaard gebleven en had ze zich in alle rust kunnen voorbereiden op het 4e meisje.
Ik begrijp dat je een voorkeur kan hebben voor een geslacht (dat is nou eenmaal menselijk)
Ik droomde altijd van een klein meisje
Ik heb 7.5 jaar lang geprobeerd kinderen te krijgen.. de eerste keer zwanger hoopte ik zo erg op een meisje, werd een miskraam.
9 ICSI behandelingen, 17 terugplaatsingen, 4 miskramen en 2 vroeggeboortes verder wilde ik gewoon een gezond kindje in mijn armen.
Inmiddels heb ik er 3, een tweeling en 1 spontaan na al die jaren.
Ik denk nog steeds dat een voorkeur niet erg is, maar ik denk ook dat je verschrikkelijk dankbaar moet zijn dat het je gegeven is om 4 gezonde kinderen op de wereld te zetten.
En deze maanden, die babytijd, ga je nooit meer overnieuw kunnen doen. geniet ervan!
Ik begrijp je helemaal. Bij ons was de eerste na twee intensieve jaren, 3 ICSI pogingen en 7 terugplaatsingen ook een wonder. Toch had ik altijd het beeld gehad van een dochter en heeft het me een week of 14 gekost voordat ik een beetje aan het idee gewend was van een zoon.
Bij de tweede jongen was het gevoel niet zo sterk. Even naar elkaar uitgesproken dat het jammer was dat we nooit een meisje zouden ervaren. Maar ook dat een broertje geweldig zou zijn voor onze oudste (wat in de praktijk ook zo blijkt te zijn).
De jaloerse gevoelens naar mensen die meisjes kregen, gingen pas een jaar na de geboorte van de tweede weg.
Ik ben ongelooflijk dankbaar dat ik moeder heb mogen worden van twee super leuke lieve en gezonde jongens. Maar toch, ondanks die dankbaarheid, zijn er gevoelens van jaloezie geweest. Helaas kan je dat niet sturen, het is er.
Zoals S ook zegt, geniet van wat je hebt, je kan het nooit meer over doen. Tel je zegeningen met vier gezonde meiden!
Wees dankbaar en blij met jou gezonde kinderen. Kon ook een vrouw ze kreeg de 3 keer weer een zoon. Ze was verschikkelijk chagerijnig tijdens de 3 zwangerschap. Weer een jongen. Huwelijk is kapot. Dit is gezeur op helemaal niks af!
Echt waar, van zulke ouders krijg ik echt vlekken in mijn nek. Bah walgelijk, word ik kotsmisselijk van. Je wil toch kinderen krijgen vanwege het feit dat het je kind is, ongeacht het geslacht. Echt hoor, vreselijk. Begrijp ik niets van.
ik begrijp volledig dat mensen last kunnen hebben van gender teleurgestelling. Je hebt immers al snel een beeld gevormd en als je daar afscheid van moet nemen kan dat moeilijk zijn. Zeker als er geen volgend kindje komt.
Wat ik niet snap is dat je er van uit gaat te weten/voelen wat het wordt om he vervolgens de hele zwangerschap lang 100% aan dat onderbuikgevoel vast te houden en er zelfs aankopen op baseert. Allemaal omdat je je 6e zintuig meer vertrouwd dan de geslachtsecho die zelfs werd aangeboden. Het verdriet had je niet bespaart kunnen worden natuurlijk maar het had er wel heel anders uit kunnen zien. Hoe triest voor een kindje om ter wereld te komen en eigenlijk gelijk een schok en teleurstelling te zijn. Hoe veel fijner zou het zijn als je al grotendeels door het proces van verwerken heen bent voor de geboorte. Voor mijn gevoel is dit onnodig leed en het klinkt alsof die verwerking ook het opbouwen van een band aardig in de weg zat.
Als het geslacht zo belangrijk voor iemand is, laat het dan gewoon even checken of stel je er in iedergeval op in dat het ook 50/50 het andere geslacht kan zijn.