Er zijn van die zinnen die in je hoofd blijven zitten
Ik hoor deze zin elke dag. Niet omdat ze hard geschreeuwd werden, niet omdat ze grof waren. Maar omdat ze iets afbraken. Onomkeerbaar. Marijke, mijn vriendin, zei het kalm. Zonder emotie. “Je komt niet meer op m’n bruiloft.” En op dat moment wist ik het. We waren geen vriendinnen meer. Het gekke is: we waren jarenlang onafscheidelijk. Marijke was mijn eerste échte vriendin. Zo’n vriendin waarbij je de voordeur niet meer hoeft dicht te doen. Die je koelkast opent alsof het haar eigen huis is. We leerden elkaar pas kennen op de zwangerschapscursus van onze eerste kinderen. We waren eind twintig. Zij verwachtte een meisje, ik ook. Haar Mila werd drie weken eerder geboren dan mijn Fien. Vanaf dat moment waren onze levens in elkaar verstrengeld.
We deden alles samen
De eerste jaren wandelden we eindeloos met de kinderwagens. Bespraken slaapjes, sprongetjes, krampjes, moederschap en vermoeidheid alsof het onze religie was. Later gingen we samen naar zwemles, dansles, speelafspraakjes, vakantieparken. Onze mannen leerden elkaar kennen, door ons. En ze konden het wonderbaarlijk goed met elkaar vinden. Onze kinderen groeiden op als neefjes en nichtjes. We vierden verjaardagen samen. Oudejaarsavond samen. Pasen samen. Ze was erbij toen mijn vader ernstig ziek werd. Ik bij haar toen haar man haar (tijdelijk!) verliet voor een ander. Ik herinner me nog die ene zomer waarin we met z’n tweeën een huisje huurden in Frankrijk. Alleen wij en de kinderen. Zonder onze mannen. We zaten tot diep in de nacht buiten met Franse kaas en wijn, spraken over onze toekomst, onze dromen. We zouden samen oud worden, in een bejaardentehuis, hadden we toen gezegd. Onze kinderen zouden later op elkaars bruiloften staan, als getuigen. Hoe naïef waren we eigenlijk, besef ik nu.
En toen kwam er een breuk
Het sluimerde al langer. Ik herinner me nog een middag bij haar thuis, een zondagmiddag in de lente. De kinderen speelden in de tuin en wij zaten op het terras. Er waren nog drie andere moeders, uit de buurt. Vriendinnen van haar, die ik niet goed kende. We dronken wijn en praatten over van alles, maar ik voelde me buitengesloten. Marijke lachte om hun grapjes, vulde hun zinnen aan, deelde blikken die ik niet begreep. Toen ik iets vertelde over mijn werk, viel het gesprek stil. Niemand reageerde. Marijke keek op haar telefoon. Een vriendin van haar knikte. Het was alsof ik even niet bestond. Ik voelde me oprecht buitengesloten. Alsof ik in de coulissen stond van haar leven, terwijl ik jarenlang de hoofdrol had gedeeld. Dat moment, die middag op haar terras, voelde als een barst in glas. Nog niet gebroken, maar wel beschadigd. En ik wist: dit wordt niet zomaar meer heel. Ik had al een onderbuikgevoel. Dit ging niet goed aflopen. En ik kreeg gelijk.
Zij werd kritischer
Op mij. Op hoe ik mijn kinderen opvoedde. Op hoe vaak ik werkte. Op hoe weinig ik me meldde in de Whatsapp. Ze maakte opmerkingen als: “Oh, wéér geen gezonde traktatie?” Of: “Tja, als jij de hele dag werkt, krijg je dat.” Ik voelde me steeds vaker beoordeeld. Het contact werd met de weken en dagen minder. Ze kon steeds vaker niet afspreken. Of reageerde gewoon niet. Maar ik wilde het niet zien. Niet geloven. We waren toch vriendinnen? Dus ik lachte, slikte, negeerde. En ik wachtte. Tot die ene week, vorige maand. Ze zou trouwen met haar Calvin. Groot feest, veel mensen, trouwjurk met kant. Ik was al maanden op de hoogte. We hadden zelfs samen naar locaties gekeken. Een hele tijd terug. Ik had haar geholpen met de save-the-date kaarten. Maar toen kreeg ik uiteindelijk geen uitnodiging. Geen appje. Geen kaart. Niets.
Ik dacht eerst dat het een vergissing was
Ik stuurde haar een bericht: “Gekke vraag, maar ik heb niks ontvangen. Misschien is het kaartje kwijt?” Een uur later belde ze. “Ell, ik wilde het je eigenlijk eerder zeggen. Maar… ik wil liever niet dat je komt.” Ik weet nog precies waar ik stond. In de gang, mijn jas half aan, sleutels in mijn hand. “Wat bedoel je?” “Je komt niet meer op m’n bruiloft. Het voelt niet meer goed. We zijn uit elkaar gegroeid. Ik wil op die dag alleen mensen om me heen die me écht steunen. Mijn echte inner circle” Ik zei niets. Het duurde even voor ik überhaupt kon ademen. “Marijke,” begon ik, “waar komt dit vandaan? We spreken iets minder, ja. Maar… dit?” Ik merkte niet eens dat ik huilde. “Ik heb geen zin om op mijn bruiloft te doen alsof.” We beëindigden het gesprek zonder ruzie. Maar de stilte die volgde was oorverdovend. De week erna stuurde ik haar een lange mail. Eerlijk. Open. Dat ik haar miste, dat ik wilde praten, dat ik schrok. Ze las het, antwoordde met één zin: “Dank je voor je woorden. Maar ik wil geen contact meer.” En zo eindigde onze vriendschap. Met maar één slotzin.
Ik denk nog elke dag aan haar
Als ik een suikerklontje zie die ze altijd bij de thee wilde. Als ik haar kinderen zie op school. Als ik een app wil sturen over iets lulligs wat alleen zij grappig zou vinden. Maar ik doe het niet. Want ik ben niet langer welkom in haar leven. Hoe pijnlijk ook. Ik droom er zelfs vaak over. Sindsdien ben ik voorzichtiger geworden. Ik laat niemand meer zo dichtbij als ik Marijke ooit liet. Zij kende elke kant van mij: mijn zwaktes, mijn geheimen, mijn verleden. Ik ben mijn vertrouwen in de mensheid verloren. Niet zomaar een beetje op mijn hoede zijn, niet een gezonde afstand bewaren – nee, echt kwijt. Marijke was niet zomaar een vriendin, ze was mijn veilige haven, mijn constante factor, de persoon die me nooit zou laten vallen. Dacht ik.
De dag van de bruiloft brak aan
Ik wist het, ook al stond het niet meer in mijn agenda. Er zou een foodtruck zijn, bloemen in het haar, livemuziek. Alles waar Marijke van hield. Ik liep die dag met Fien door het bos. We verzonnen verhalen over boskabouters, lachten om alles en niets. Maar ergens, heel diep, huilde ik. Om wat er niet meer was. Soms lees ik oude appjes terug. “Wat zou jij doen?” schreef ze ooit. “Ik weet dat ik bij jou altijd eerlijk advies krijg.” Of die ene foto van ons op dansend op een festival. Arm in arm, zonnebrillen op, en een glas wijn in de handen. We hadden geen idee dat we eindig waren.
ELLEN
Iemand die jou op zo’n laffe wijze dumpt zonder enige uitleg of reden is gewoon een pak rammel waard! Zij is jou verdriet en tranen niet waard. Laat haar maar gewoon in haar vet gaar koken. En als ze op hangende pootjes terugkomt als ze uitgekeken is op die nieuwe, z.g.n vriendinnen zou ik haar ook de deur wijzen. Wacht maar, Karma is a bitch. Misschien vond haar man jou misschien iets té leuk en heeft ze jou daarom gedumpt. Dat ze die waardeloze man van haar maar dumpt! Want hij heeft haar al eens verlaten voor een ander…..
Wat heeft de man van de vriendin van de geïnterviewde er opeens mee te maken?
Afscheid van een vriendschap voelt als rouw.
Je vertrouwen in vriendschap heeft een deuk gekregen. En we kunnen allemaal wel zeggen dat je los moet laten en door moet ademen, maar als er iets zwaar op je hart ligt, is dat rouw. Als een liefdes relatie breekt, snapt iedereen dat je tijd nodig hebt, maar een vriendschap is ook een relatie.
Veel sterkte en hou vertrouwen, gun jezelf een nieuwe vriendschap.
Alles begint met begrip. Je hoeft het ergens niet mee eens te zijn, als je het maar begrijpt.
Die mogelijkheid is er niet als er geen gesprek volgt.
Soms groeien mensen door en krijgen anderen behoeften. Behoeften waar de (ex) vriendin niet meer in past.
Dat is een hard gelag, geeft het gevoel alsof je afgeserveerd wordt, voelt niet eerlijk, voelt alsof hetgeen ervoor was niet echt was. Helaas gebeurt dit best vaak. 2 mensen die alles delen, denken dat alles zo zal blijven zoals het altijd is geweest.
Helaas is dat een utopie. Mensen veranderen , de 1 wil op dezelfde voet door, de ander slaat een andere weg in.
Dat is slikken maar uiteindelijk komen /komt er voor iedereen ook weer iemand anders op zijn of haar pad.
Waar de ene deur sluit, gaat een andere open
Dankzij de vele reacties hier, realiseer ik mij dat wat jou is overkomen, wat ook mij is overkomen, geen uitzondering is. De reacties van anderen lezen, die delen hoe ook zij dat verdriet herkennen, troost mij en stelt mij gerust dat er misschien toch niets mis is met mij.
Als dit je overkomt rouw je niet alleen om het verlies van een vriendschap maar ook om het verlies van zelfvertrouwen dat zoiets veroorzaakt. Je denkt dat er iets mis is met je, je twijfelt aan jezelf.
Er is niets mis met jou, jij was wel een goede vriendin. Laat de pijn je vooral niet veranderen, je was goed zoals je was.
Vrouwenvriendschappen kunnen echt prachtig en ook raar zijn. Vaak een soort symbiotisch iets dat breekt bij verandering. Jij werkt, zij niet/minder en daarom is haar vriendschapsgevoel van haar voor jou gebroken. Je bent ‘haar’ niet meer. Dus is het kapot. Het was mooi, maar voorwaardelijk.
kijk om je heen die mensen die echt van je houden blijven altijd in je buurt en de rest zijn geen vrienden.je hebt vrienden die je voor iets nodig hebben en je dan laten vallen. Ik heb zelf geen vrienden en niet omdat ik een slecht mens ben maar wil niet meer gekwetst worden in het leven heb dit al te veel meegemaakt ben al kapot gemaakt voor mij niet meer dan maar alleen!!
Ja… zo herkenbaar “ niet meer gekwest willen worden, mijn hele leven is het al zo… terwijl je Altijd voor iedereen klaar hebt gestaan.want de pijn is hetzelfde dan als je rouwd😢, mensen weten en beseffen niet ze je aandoen…😔 en ik weet dat dat gevoel is, omdat ik mijn partner 2024 plotseling als een donderslag bij heldere hemel verloor.. toen was mijn leven, mijn leven niet meer, begin tja dan komen ze nog wel( ( nieuwsgierig?) maar dat gaat ook weg, behalve dan mijn dochter .. die is er ondanks haar mentale gesteldheid❤️👌🏼maar vrienden( als je die echt zo wel kunt noemen?! Hebben te druk met hun eigen!
Je valt in een gat, waar je bijna niet uit kunt…
Goh eventjes alle reacties gelezen!
maar mijn god als zo’n mens jou in de kou zet,
Laat gaan is mijn advies! die negatieve energie vreet je op.
leef je leven, en doe leuke dingen met je man en kinderen!
goedemiddag dames
waar zijn jullie mee bezig?
in welke kleuterklas houden jullie je op?
hoe de ene persoon iets incasseert is voor de ander waarschijnlijk in gevoelens niet te volgen.
ze is gewoon gedumpt omdat er andere vriendinnen in de buurt zijn.
zij voelt zich nu zwaar vernederd,kan ik me best voorstellen.
zoals er op gereageerd word zijn ook de oorlogen om ons heen bestaan,ofwel heel kinderachtig gedrag van sommige.
Dit komt zó ontzettend hard en respectloos over..waarom??
jij hebt haar verhaal écht niet begrepen dat is wel duidelijk!!
ik heb zoiets ook een keer meegemaakt en dat kwam als een hele harde klap aan!
misschien komt mijn diepe pijn door meerdere dingen die ik heb meegemaakt in mijn leven (Ik werd heel erg gepest op de middelbare school, werd vroeger erg door mijn moeder gekleineerd)
Het feit blijft dat je niet zonder duidelijke taal een innige vriendschap eenzijdig beëindigt. dat is onmenselijk!!!!
Ik heb het ook meegemaakt. Beste vriendinnen vanaf het MBO. Altijd samen, door dik en dun. Ceremoniemeester op haar bruiloft. Een jaar na de bruiloft sloeg het ineens om. Gewoon geen contact meer kunnen krijgen. Afspraken werden afgezegd, ze had steeds vaker geen tijd.
Het kwartje viel bij mij toen ik hoorde dat ze een groot feest had gegeven voor de verjaardag van haar eerste dochter. Waarvoor ik niet was uitgenodigd.
Het deed pijn, maar toen heb ik het opgegeven. Geen idee waarom ik niet meer mee mocht doen…
Ik heb het inmiddels los gelaten, maar er wel echt maandenlang om gerouwd.
Ze heeft 5 jaar laten een berichtje gestuurd: “hé, ik moest ineens aan je denken”. Toen dacht ik, rot op, ik heb maandenlang dagelijks aan je gedacht, begreep er niks van..
Ik heb dus ook niet op dat bericht gereageerd. Hoorde via via dat ze aan het scheiden is. Dus ik zal wel “weer nodig” zijn…
soms zijn vriendschappen diep en innig en wanneer 1 vd 2 veranderd (misschien de komst van nieuwe mensen in hun leven), doet dat ongelooflijk veel pijn.
jarenlang samen alles delen en opeens niet meer dan kun je gewoon in de rouw zijn, levend verlies word het ook wel genoemd!
ik wens je heel veel sterkte met het verwerken hiervan!
Geen gesprek aangaan is zo gemeen. Je bent gewoon weggegooid. Net zoals ik, een aantal maanden geleden. Ze was dan wel geen vriendin, wel mijn grote voorbeeld. En toen ik die een cadeau wilde geven, kon dat ook opeens niet. Dat was raar, want “je bent geen vriendin”, moest ik nota bene horen van háár vriendin. Een paar weken later werd ik ook zonder gesprek gewoon weggestuurd, en ben ik helemaal niet meer welkom. En geloof me, dat doet echt wat met je, helemaal omdat het bij jou wel een vriendin was. Je beste vriendin nog wel, wat gigantisch vals.. Ik snap dat het geloof in de mensheid bent verloren, dat had ik ook. Ik hoop oprecht dat het weer terugkomt en dat je gaat inzien dat er echt nog heel leuke mensen bestaan. Maar voor nu kan ik niets anders dan met je meeleven, ik voel je zo goed aan.. Jezus wat naar..
Ik begrijp haar. Jij neemt blijkbaar erg veel ruimte in, verstikkend hoe je over haar praat
Ik had ook ooit zo een vriendin.
Ik heb dit ook zonder veel woorden kortgesloten. Geen zin in drama, gedoe. Geen zin om mij te verantwoorden wat de schuld zou toch bij mij liggen. Mensen evolueren, vrienden komen en gaan. En hoe vrijer je elkaar laat, hoe langer ze blijven.
Je tekent geen for ever contract.
Laat mensen vrij, geef wat je wil bieden maar zonder verwachtingen. Kleef je niet vast aan mensen. En weet dat jullie beide verantwoordelijk zijn voor het einde van deze vriendschap. Beiden of geen van beiden. Zij is jou niets verplicht. En elke levensfase komt met vaak andere vrienden.
Ergens wou hij niet accepteren dat het over was. Bleef je jezelf opdringen en wijsmaken dat alles oké was.
Jij dwong haar om hard te zijn, anders begreep je het niet. Ook pijnlijk voir haar. Je had je buikgevoel moeten volgen en toen het gesprek aan gaan. Jouw mail achteraf is veel te laat. Voor jou is dit heel erg, maar dat zij zo kordaat moest zijn omdat jij het maar niet begreep is voor haar ook moeilijk.
Ze respecteert je tenminste door eerlijk te zijn. Dat is meer dan wat jij deed. Jij deelde jouw gevoel niet eerlijk met haar …
Weet, elk einde is een nieuw begin. Richt je op je eigen leven en doe zoals zij, omring je met mensen met wie het juist voelt, jij beef ook al voelde het niet juist…. Leer hier uit!! Sterkte
Ik begrijp helemaal niks van deze reactie.
zo hard en zonder enig begrip.
“Jij neemt blijkbaar erg veel ruimte in”?
dat haal ik nergens uit het verhaal. Volgens mij ben je lekker aan het projecteren.
Deze meiden waren dikke vriendinnen, die veel samen deden en deelden.
Dat lijkt eenzijdig bekoeld, zonder het lef om daar het gesprek over aan te gaan. Een sneer hier en daar is niet het gesprek aangaan.
Ik snap Anna’s gevoel van in de steek gelaten te zijn heel erg goed.
helemaal mee eens wat je schrijft
misschien een vriendin van die andere vrouw??? die reactie slaat echt nergens op. misschien heeft ze dit verhaal niet begrepen.
Ja dat dacht ik dus ook. Of de vriendin zelf die even haar frustraties lekker laf anoniem deelt
Dat dus Erica,dat was dus ook mijn eerste ingeving…kon die vriendin wel eens zijn en dan onder een anonieme naam
zo mee eens.
Nee ik vind Anna haar reactie enorm sterk en gewoon eerlijk en ik denk dat de schrijfster van dit verhaal daar het meeste aan heeft.
we lezen dit verhaal enkel uit haar perspectief. tuurlijk snap ik dat zij zich gepasseerd voelt en vind ik haar gevoel absoluut vervelend voor haar.
toch ontbreekt de andere kant van het verhaal om een echte mening te kunnen vormen. die vriendin heeft hier misschien wel iets anders over te zeggen.
verder denk ik niet dat zij veel vraagt, maar dat zij zich wel ook heeft weggecijferd in het contact. nadat ze voelde dat het anders was is heeft ze haar eigen gevoelens aan de kant gezet om zo niet bij haar eigen pijn en eenzaamheid te komen. ik hoop dat je daarmee aan de slag kan gaan en vriendschappen aantrekt die net zo graag met jou om willen gaan als met jou. liefs
wat een afschuwelijke reactie, zo negatief, bah.Had je zelf zo’n negatieve ervaring, dat je iemand nog zo’n trap naar moet geven of ben je een van de nieuwe vriendinnen die wel even zullen oordelen
Wauw Anna, dat zijn wel heel veel onwaarheden vanuit je eigen zwarte perspectief om iemand de grond in te boren die net op de grond ligt.
Genadeloos hard en kil om zo te oordelen.
Ooit van het begrip compassie gehoord?
Leer hier uit!!! Sterkte.
Voor de schrijfster: Wat moeilijk als je een vriendschap los moet laten omdat die ander je daartoe dwingt. Verlies het vertrouwen in jezelf en anderen niet. Jouw vriendin is kennelijk zichzelf kwijtgeraakt en daardoor jou ook. Hopelijk krijg je ooit antwoorden op het waarom. Sterkte!
nou nou je lijkt wel een psycholoog wat maakt dat jij dit zo kan verwoorden. denk dat je vreselijk hard persoon bent die alles bagatelliseert en geen vrienden heeft. in deze zit zoveel onrecht en ongeloof. dingen spreek je uit als volwassenen en als je zo hard kan zijn dan moet je leven wel heel triest zijn. heeft niets te maken met de zwarte Piet die jij deze dame toe speelt. dat is mijn mening een gelukkig kan ik deze verwoorden zonder te trappen.
wat n harteloze reactie
dit is een wel heel narcistische opmerking. De vriendin vond juist dat ze minder voor haar had en het gevoel had dat se uit elkaar groeide. ze hadden meer een zussen band dan een vriendinnen. Het rotte is dat de vriendin niet even de tijd nam om het persoonlijk te bespreken maar heel bot in de app te gooien. Deze vrouw was niet meer nodig in haar leven, dus werd ze zo opzij gezet alsof het niets is.
Dat gezegt lezen we enkel haar kant van het verhaal.
BS Anna, jij maakt er een eigen verhaal van en verdraaid de boel. Of je bent uit op reacties en sensatie, misschien is het je eigen verhaal of zelfreflectie.
Get a life…
Anne, dat is een aanname.
Stel dat het wel zo is, is dat niet op een goeie manier uitgepraat!
Zelf ben ik bewust nooit zo close geweest met een vriendin.
Ik weet van mezelf dat ik zo’n vriendschap niet kan onderhouden.
Mijn vrienden zijn meer kennissen die ik zo nu en dan spreek.
Dat vinden zowel mijn vrienden, als ikzelf perfect.
Deze reactie zegt meer over jou dan over haar en jouw manier van met mensen omgaan. Prima zolang ze nuttig voor je zijn, en als je genoeg van ze hebt, gewoon dumpen zonder er energie in te steken. Want dat ben je toch niet ‘verplicht’?
Uiteraard kunnen vriendschappen op zeker moment ophouden. Net zoals relaties op zeker moment uit kunnen gaan. En net al bij een scheiding heb je fatsoenlijke en minder fatsoenlijke manieren om een einde aan een vriendschap te maken. Iemand ghosten, want ja, je bent toe aan een nieuwe levensfase, dus waarom zou je er energie in steken om het netjes te doen, is zo ongeveer de meest onfatsoenlijke manier die een mens kan bedenken. De enige troost die de ander dan heeft, is dat je geen aardig persoon bent en zijn of haar vriendschap eigenlijk van de meet af aan niet had verdiend.
Beste Anna, Jouw reactie komt harteloos, narcistich over. Je komt direct over, dus zult zelf kunnen incasseren. Doe er je voordeel mee en wordt een mooi mens.
Lieve groet, Ada.
Sorry, maar dit vind ik een belachelijke reactie. Je zit alles maar te ontleden alsof je erbij geweest bent. En de schuld bij degene te leggen die dit verhaal heeft geschreven.
Waar je ogen niet geweest zijn, hoort je mond niet over te spreken. En als je haar kent en er wel bij bent geweest, hoor je niet langs deze weg te reageren.
Naar mijn mening ben jij wel heel kort door de bocht. Je kent beide dames niet persoonlijk. Je kunt het ook vanuit een ander perspectief bekijken, maar dat heeft weinig zin aangezien je de vriendschap niet hebt gekend. Je zou dus ook kunnen denken dat de vriendin zich heeft laten beïnvloeden door de andere dames en niet direct eerlijk is geweest. Maar zoals Anja in haar reactie schreef mensen ontwikkelen en veranderen.
Wat een walgelijke reacties. Denk dat hij uit de nieuwe inner circle van de vriendin komt. Wie denk je dat je bent, om een dergelijk verhaal op te hangen. Hou je bij je eigen sores, denk zomaar dat je die zelf hebt en dit hier ventileert.
Wat ben jij een hard en gevoelloos wezen. Ben ik even blij dat ik jouw vriendin niet ben !
Nou, sorry, ik ben zelf hulpverlener maar dit is echt een misselijke rot streek!
zelfs traumatisch om iemand zo weg te gooien!
Ik begrijp haar?
Ik zou me maar schamen dit er nog eens achteraan te gooien!
Dit is meer een stel vrouwen die met elkaar…vanuit geroddel en buitensluiten haar langzaam van de weg af manoeuvreerde…zonder enig recht in handelen dit echt typisch ” queenbye ” elkaar afserveren!
Geen enkele daad van eerlijkheid of lef, eerder laf achter de vriendinnen club aanlopen!
Dit zijn idd levenslessen, en hierdoor wordt je uiteindelijk authentiek. Althans, ik gun het je dat je deze keuze maakt.
Want weet, degenen die zo met de vriendschap omgaan…wees blij dat je daar ook nooit, never nooit bij gaat horen!
Succes Agnes!
een enkel recht
wat ben jij hard.
Aan iedereen. Zelf heb ik heel vroeg in mijn leven een paar keer zo’n situatie meegemaakt. Na de derde vriendschapspoging heb ik het concept vriendschap in de prullenbak gegooid. Vanaf die tijd, nu alweer 50 jaar geleden, heb ik mensen bezien als aardig, leuk of juist tegenovergestelde. Ik ging uit van het concept” kennis” of iemand die je kent of ziet, maar nooit meer als vriend eer afstandelijk dus. Dat is veiliger voor het gevoel en de emotie; ook omdat je dan geen diepere gevoelens aan de dag brengt of te delen, waarmee je ook voorkomt dat anderen er over gaan lachen en jou als minderwaardig achten. Dat wil ik jou wel aanraden, Ellen. Je wordt dan niet meer zo geraakt.Aan de andere kant heb ik ook wel een paar keer kennissen los gelaten. Maar omdat ik het emotioneel heb meegemaakt, heb ik altijd wel aangegeven wat de redenen waren voor het afscheid, want gebrek aan informatie kan voor de ander pijnlijk zijn en onzekerheid veroorzaken. Dat is ook niet wat jij uiteindelijk wilt. Een nieuwe partner, vriendinnen of buren kunnen ook nog jaloers zijn en een wig willen drijven, maar voor iedereen die die een part hierin speelt zou het wel zo goed zijn om enig begrip en empathie të tonen voor het mogelijke verdriet en verlies, want dat zou jij ook voor jezelf wensen, toch Anna!
Wat een kille kutreactie. Je hebt geen empathisch vermogen. Zoiets doet toch verschrikkelijk veel pijn.
Zo te lezen ben jij ook een vriendin van niks Anna. Wat een meedogenloze reactie. Bah!
jij spoort niet en dat zeg ik als hetero man.
op het einde …5 j later reageert ze weer ( omdat haar relatie naar de klote is) en dan is zij weer goed voor haar????
ik zou haar eigenlijk een bericht sturen met…..oohhh je relatie is naar de klote en nu ben ik weer in beeld?
en ik als man ben meer haatdragend dan haar.
Die ene zin over schuld laat zien hoe je erin staat liever vrienden ghosten dan een eerlijk gesprek aangaan over hoe het gaat, puur en alleen om zelf nergens schuldig aan te zijn. Volwassen zijn is verantwoordelijkheid nemen en naar jezelf kunnen kijken. Als je dat niet kunt is elke vriendschap, relatie gedoemd te mislukken.
Anna,
Wat een lelijk antwoord, en zo niet nodig. Marijke had duidelijk ineens ‘nieuwe, interessantere’ vriendinnen opgeduikeld. Het zegt heel veel over Marijke dat ze niet volwassen en empathisch genoeg is om meerdere soorten vriendschappen naast elkaar te onderhouden. Er was duidelijk geroddeld over haar nog voor de schrijfster de nieuwe vriendinnen in de tuin ontmoette . Niet oké als je dat in je volwassen leeftijd nog nodig hebt. Jouw reactie is echt een trap na, dat jij Marijke begrijpt zegt ook veel over jou, misschien ben je zelf ook een soort Marijke die andere mensen makkelijk laten vallen en doorgaan met een ander. Het siert je niet.
zo kwam het ook op mij over inderdaad. erg verstikkend en claimend, alsof er niets anders meer was dan enkel die vriendschap. zoals jij ook zegt… vrienden komen en vrienden kunnen ook weer gaan. soms werkt het niet meer na een aantal jaren. dat kan dan negatief opgepakt worden, maar zeker ook positief. Zo nu en dan eens wat nieuwe mensen in je leven kan verfrissend zijn.
wat een onpersoonlijke reactie Anna, je bent iemand die gehard is en hebt emotioneel weinig diepgang als je het normaal vindt dat ze zo aan de kant wordt gezet. Ik hoop voor jouw ontwikkeling dat je deze levenservaring ook eens op mag doen en je meer inzicht krijgt in de gevolgen van een dergelijke breuk!
Ik heb helaas vergelijkbare ervaringen.
Daarin liet ik juist anderen misschien wel te vrij was ik waarschijnlijk te flexibel zonder ruimte op te eisen, dus jouw (kort door de bocht) psychologische onderbouwing, slaat kant nog wal.
Het heeft mij veel tijd gekost om hier niet meer gekwetst of onzeker door te voelen, door dit niet op mijzelf te betrekken, maar te bedenken dat alles ik wat ik investeerde niet door de juiste persoon werd gewaardeerd. Iemands vertrouwen schenden is snel gebeurd en kan diepe sporen achterlaten. Dus zo maar naast je neerleggen en accepteren is vaak een traag proces, terwijl ik geloof dat
Ik vind het persoonlijk niet van klasse getuigen dat iemand niet de moeite neemt om bij het beëindigen van een contact dit toe te lichten. Ze willen er geen energie aan kwijt zijn; wat egocentrisch. Ik heb ooit ook een contact beëindigd maar wel met de juiste onderbouwing. Ja dat is niet altijd even een fijn gesprek, maar als je enigszins een geweten hebt, is dat nodig, zodat de ander kan reflecteren en niet met 1000 vragen blijft zitten.
Ooit iets soortgelijks meegemaakt.
Ik woonde met met gezin 1 zoon toen wat verder weg. Zij ging trouwen en belde dat ik niet uitgenodigd werd, reden: hij had veel vrienden dus haar vriendinnen konden niet allemaal uitgenodigd worden. Zij had er 3 inclusief ik. Zij had moeten kiezen.
Het ongeloof maakte mij sprakeloos waardoor ik geen reactie heb gegeven. Nog gedag gemoppeld en dat was het na jaren samen optrekken inclusief vakanties.
Wat heftig en verdrietig.
Jammer dat ze geen echt gesprek met je is aan gegaan.
Lijkt of dat ze is beïnvloed door derden.
Hier krijgt ze later zelf ook last van, dat kan niet anders.
Probeer het een plek te geven.
Heel veel sterkte
ik heb het een bijna vergelijkbare situatie gehad. Leuke collega die vriedin werd. Samen op vakantie. Onzekerheid over collega die helemaal verliefd op haar was en zij ook op hem. Aangemoedigd en gezegd: ga er voor. En ze werden een stel. Kregen kinderen. We waren bij de doop. Bij het dorpsfeest. Gingen uit eten. Met of zonder man. Hadden eindeloze gesprekken. Gewoon leuk en gezellig. Toen kwam hrt feest. Hij werd 45. Werd uitbundig gevierd. We kwamen binnen. Werden begroet en daarna volkomen genegeerd. Vriendin uit het dorp werd voorgesteld. Maar haar houding, haar reactie, van deze vriendin, was 1 en al afkeer en hooghartigheid. Dit was de laatste keer dat wij iets van mijn vriendin hebben gehoord of gezien. Op dat feest zijn we na 20 minuten vertrokken. We voelden ons niet welkom. En waarom? Geen idee.
Dat is nog het ergste, geen reden weten.
niet eerlijk zijn. Dat doet pijn.
Ook het plotseling afhaken, meegemaakt.
Denk dat ik de reden wel weet, ook naar gevraagd maar geen eerlijk antwoord.
Moet slijten
Gelukkig heb je meer vriendinnen dat deze voormalige vriendin. Ik hoop althans dat je er meer dan 1 had. De manier waarop is niet leuk, maar niets duurt oneindig.
Alsof dit haar door die vriendinnen is aangepraat. Beginnend met kritiek op traktaties, teveel werken et cetera.
Als je haar zó geholpen hebt met de voorbereidingen vind ik het ongelooflijk onbeschoft.
Die “inner circle” zal in de toekomst ook wel gaan tegenvallen. Deze dame krijgt haar trekken nog wel thuis. Maar daar schiet jij nu niets mee op.
Ik wens je heel veel sterkte en liefde en hoop dat je ooit weer een echte vriendin zult ontmoeten. Ze zijn zeldzaam, maar bestaan!
Wat rot voor je dat het zo gelopen is en Marijke ook niet eens een echt gesprek wilde aangaan. Ik begrijp wel dat hierdoor je vertrouwen in de mens beschadigd is. Maar probeer er niet de rest van je leven van af te laten hangen. Dat zij zo doet wil niet zeggen dat anderen dat ook doen. En als je daar nog behoefte aan hebt vind je vast wel een nieuwe vriendin, wie weet komt ze zomaar ineens onverwachts op je pad! sterkte met het verwerken van de verloren vriendschap.