Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Ik reed die ochtend met een half oog op mijn navigatie
Het was alweer november. De weken schoten voorbij. Ik naderde de rand van het bos. Nummer 23, een opvallend blauw geverfd huis, met een tuin vol wildgroei. Het was mijn eerste keer bij deze mensen. De intake had mijn collega gedaan, maar ik was ingeroosterd voor hun bevalling. Ze wilden graag thuis bevallen, zo natuurlijk mogelijk. Geen pijnstilling, geen inmenging. “Moeder Aarde regelt het,” had de aanstaande moeder gezegd volgens de overdracht. De partner heette Merlijn, en de vrouw heette Zanna.
Ik belde aan en de deur zwaaide meteen open
Zanna stond in een paarse kimono, haar buik overduidelijk in arbeid. Ze leunde tegen de deurpost en zuchtte. “Vier minuten sinds de laatste,” hijgde ze. Ik zag aan alles: dit was het begin, geen spoed. “Welkom in onze cocon,” zei Merlijn, terwijl hij een belletje liet klingelen boven mijn hoofd. Ik stapte naar binnen. De woonkamer was ingericht als een soort altaar: kristallen, een schaal met salie, kaarsen die al uren leken te branden. In het midden lag een yogamat. Zanna ging er weer op zitten en begon haar bekken zacht te wiegen. “Mag ik even voelen hoe ver je bent?” vroeg ik. Zanna knikte. Drie centimeter. Ik besloot rustig de tijd te nemen. Dit kon wel eens een lange dag worden.
Om het uur deed ik een check
De ontsluiting vorderde gestaag: één centimeter per uur. Precies volgens het boekje. Maar het was allesbehalve boekje in de woonkamer. Om de haverklap kwam Merlijn met nieuwe “ondersteuning”. Een klankschaal. Muziek. Hij zong soms zacht, terwijl Zanna haar weeën wegpufte. Soms vroeg ik me af of het haar hielp of haar irriteerde, maar ze zei er niets van. Rond de zes centimeter begon Zanna te wiebelen. “Ik wil in bad. Dat haalt de scherpe randjes eraf.” Merlijn had die ochtend al een bad gevuld in de serre. Regelmatig checkte hij het bad of het nog warm was. Soms deed hij er weer warm water bij. Het water was warm genoeg voor de bevalling. We hielpen haar erin, en ik zag hoe haar schouders ontspanden. Voor het eerst liet ze zich even echt gaan.
“Jullie kindje daalt goed in,” zei ik zacht, terwijl ik naar de frequentie van haar ademhaling keek
Merlijn was intussen wierook aan het branden. De lucht was zwaar van de geur. Het rook als een hele drogist in één kamer. Maar eerlijk: het werkte. Zanna bewoog ritmisch, gromde zachtjes bij elke wee. Bij acht centimeter vroeg ze of de hond erbij mocht. “Ehm… de hond?” vroeg ik voorzichtig. “Ja,” zei ze. “Hij is m’n bewaker. Hij moet voelen wat er gebeurt.” Merlijn haalde hem op. Een grote, wollige Berner Sennen kwam binnen, likte Zanna’s hand en ging rustig naast het bad liggen. “Dit is Sirius” zei ze. Ik knikte. Wat moet je ook zeggen?
De bevalling verliep gestaag
Rond drie uur in de middag zat ze op negen centimeter. Ik zag aan alles dat het niet lang meer zou duren. Ze begon te gillen, hard, rauw, als een oerkreet. En dat was het ook. Een half uur later zat ze op tien. Weer in een andere positie: hurkend boven een matras. Ik zat erachter, Merlijn naast haar, en samen begeleidden we de uitdrijving. Het hoofdje kwam in drie weeën. Daarna even pauze. Ik zag het glinsteren tussen haar benen. “Wacht even tot de volgende wee,” fluisterde ik. Ze knikte, zuchtte diep. En toen, met één lange duw, gleed hun dochter eruit. Ik ving haar op, draaide haar voorzichtig en legde haar meteen in Zanna’s armen.
“Welkom, Maena,” fluisterde Zanna
Tranen stroomden over haar wangen. Het was een prachtig kindje. Donker haar, meteen al alert. Ze zoog kort op haar vuistje. We lieten de navelstreng uitkloppen. Na een minuut of vijf knipte Merlijn het door. Toen begon de nageboorte. De placenta liet netjes los. Ik ving hem op in een glazen schaal. “Wil je hem zien?” vroeg ik. “Natuurlijk,” zei Zanna. “Dat is het huis van Maena geweest.” Ze bekeek het met grote interesse. Merlijn pakte er een vergrootglas bij. Ze vonden het prachtig, bijna kunst. En toen kwam het. “Marlin,” zei Zanna. “Ik wil iets met je bespreken.” “Zeg het maar,” zei ik. “We willen de placenta bewaren. En… klaarmaken voor Sirius. We hebben gelezen dat het heel voedzaam is. En symbolisch.” Ik wist even niet wat ik hoorde.
“Je bedoelt… geven aan de hond?”
“Ja. Gekookt. In stukken. Hij is immers haar bewaker.” Ik keek naar Merlijn, die al een pan uit de keuken haalde. “Wil je het met me koken?” vroeg Zanna. Ik aarzelde. Maar het was hun placenta. En dit was hun wens. “Ik kan het in stukken snijden voor jullie,” zei ik. “Maar het koken laat ik aan jullie over.” En zo gebeurde het. Ik sneed de placenta op het aanrecht, op een houten snijplank, alsof het een runderlap was. Het ging in de pan, en een uur later kreeg Sirius drie stukken op een bord. Hij at het direct op. Zanna aaide hem liefdevol. “Zo hoort het leven te zijn. Alles geven. Alles terugkrijgen.” Ik keek gefascineerd toe. Ik had dit nog nooit meegemaakt. Bijzonder…
VERLOSKUNDIGE MARLIN
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
