Marlou: “De oppasavond verliep prima, tot we de volgende ochtend een Tikkie kregen; ‘Dit voelt heel ongemakkelijk’, zei mijn man”

Het was voor het eerst in maanden dat ik weer eens hakken aan had

Niet die lage, degelijke enkellaarsjes die ik standaard draag als ik met de kinderen naar school loop, maar echte, glanzende hakken. Met een kleurtje zelfs. Mijn man, Roel, floot zachtjes toen hij me zag. “Jeetje Ruth, jij komt je avond wel door.” Ik lachte. Niet omdat ik mezelf zo prachtig vond, maar omdat het voelde alsof ik even íets anders was dan alleen moeder van Yrla (7) en Aiden (5). Even niet degene die de broodtrommels vult, de haren kamt, en ‘nee’ zegt tegen nog een schermtijd-verlenging. Vanavond was ik gewoon… Ruth.

De kinderen waren al in hun pyjama toen Kyra binnenkwam

Ze paste al vaker op. Meisje van 19, tweedejaars pedagogiek. Rustige uitstraling, vrolijk gezicht, altijd op tijd. Yrla was dol op haar. Aiden had zijn gebruikelijke ‘ik-ben-vermoeid-en-tegendraads’-momentje, maar gaf zich uiteindelijk ook over toen Kyra hem een boekje beloofde.

We gaven de overdracht, niks spannends

“Ze liggen al bijna,” zei ik. “Als Aiden moeilijk doet, mag je nog even bij hem zitten. Je weet het hè, één boekje. Geen scherm, hoe moe hij ook kijkt.” Roel gaf haar het gebruikelijke twintigje voor de avond. “En als je honger krijgt, er staat soep in de koelkast.” Kyra lachte. “Komt goed. Veel plezier!”

De avond zelf was alles wat ik had gehoopt

We gingen naar een klein restaurant aan de rand van de stad, aten zonder onderbreking, praatten over van alles behalve de kinderen. We dronken zelfs allebei een glas wijn, iets wat we thuis zelden deden – je weet immers nooit wanneer er eentje wakker wordt. En we liepen arm in arm terug naar de auto. Zo’n avond die je nodig hebt om te voelen dat je ook nog een stel bent, naast ouders.

Thuis was het stil

Lichten waren gedimd. Kyra zat op de bank met een boek. Ze glimlachte toen we binnenkwamen. “Het ging goed hoor,” zei ze. “Aiden was nog even onrustig, maar viel uiteindelijk wel. En Yrla heeft me een heel sprookje verteld dat ze zelf had verzonnen.” Ik glimlachte. Mijn meisje. Altijd creatief. We kletsten nog vijf minuutjes, ze pakte haar tas en vertrok. Ik gaf haar nog een extra vijfje. “Voor het boekje en het geduld,” grapte ik. Roel sloot de deur en keek me aan. “Ik voel me weer een mens.” “Voor even dan,” zei ik, “morgen begint het weer.”

De volgende ochtend zat ik op de bank met een koffie toen mijn telefoon pingde

Ik verwachtte een herinnering van de tandarts of een groepsapp over een verloren gymschoen. Maar het was Kyra. Ze had me een Tikkie gestuurd. Bedrag: €94,50. Ik las het drie keer. Knipperde. Er stond geen uitleg bij. Vreemd. Ik keek naar Roel. “Eh… wat denk jij dat Kyra gisteren gedaan heeft?” Hij fronste. “Hoe bedoel je?” Ik hield mijn telefoon omhoog. “Ze stuurt een Tikkie van bijna honderd euro.”

Roel kwam dichterbij

“Voor wat dan?” Er stond geen toelichting. Alleen: “Thanks voor gisteren! 💕” Ik wachtte even. Misschien zou ze nog een appje sturen. Een uitleg. Een fout misschien? Maar er kwam niks. Uiteindelijk stuurde ik een berichtje terug. Iets luchtigs.

“Hey Kyra! Bedankt voor gisteren! Even schrikken van de Tikkie – is er iets misgegaan met het bedrag?”

Na een minuut of tien kreeg ik een reactie.

“Hey! Nee hoor! Ik heb m’n standaard oppastarief van €12,50 per uur gerekend, plus maaltijdkosten (ik had iets besteld via Thuisbezorgd). Ik ben in totaal 7,5 uur gebleven 🙂 Hoop dat dat oké is!”

Mijn hart sloeg een slag over

Niet van woede, maar van ongemak. Ik dacht terug aan de overdracht. De lach. Het “komt goed”. Geen woord over haar uurtarief. Geen vraag of ze mocht bestellen. En zeven-en-een-half uur? We waren om 17.45 uur de deur uit en om 00.30 uur weer thuis. Roel las mee. “Wauw,” zei hij zacht. “Dat is nogal… zelfverzekerd.”

Ik wist even niet wat ik moest doen

Ik wilde geen gezeur. Geen conflict. Kyra had het goed gedaan. De kinderen waren rustig. Er was niets mis met haar werk. Maar dit voelde… ongemakkelijk. Alsof je achteraf ineens een bon krijgt voor iets waar je geen prijskaartje aan zag hangen. Ik stuurde terug:

“Kyra, bedankt voor je uitleg. We zijn heel blij dat je wilde oppassen. Alleen was dit niet wat we hadden afgesproken. Normaal geven we een vaste vergoeding vooraf. Ook eten had je even mogen overleggen, er stond soep klaar. Zullen we dit afronden op een ander bedrag?”

Ze las het. Reageerde niet. Tien minuten. Twintig. Uiteindelijk kwam er:

“Oh, ik dacht dat dit soort dingen wel normaal waren. Maar goed, laat maar weten wat je passend vindt. Ik vind het een beetje ongemakkelijk zo.”

Ik voelde me schuldig

Alsof ik een fout had gemaakt. Terwijl ik zeker wist: dit ís niet normaal. Niet zonder overleg. Niet zonder dat je iets zegt over een eigen tarief of bestellingen. Ik besloot om €35 over te maken. Het bedrag dat we normaal geven bij een avond van ongeveer zes uur, met kinderen die al op bed liggen. Ruim, vond ik zelf. Ik stuurde het Tikkie-deel af met een extra berichtje:

“Ik hoop dat je begrijpt dat we het op deze manier willen oplossen. We hebben je inzet gewaardeerd. Maar dit bedrag voelt eerlijker, zeker zonder afspraak vooraf.”

Geen reactie

Geen bedankje, geen uitleg, niks. Yrla vroeg gisteren nog: “Wanneer komt Kyra weer?” En ik moest zeggen: “Ik weet het niet lieverd, misschien even niet.” En toen ze zich omdraaide, voelde ik het. Die rare mix van teleurstelling en ongemak. Omdat ik iets goeds wilde doen – iemand een fijne avond geven, iemand vertrouwen met mijn kinderen – en het ineens voelde alsof er iets van misbruik tegenover stond.

Roel zei: “Je hebt niks verkeerd gedaan.”

En rationeel weet ik dat. Maar emotioneel voel ik me klein. Alsof ik weer die jonge moeder ben die geen grenzen durft aan te geven.

We zoeken nu een nieuwe oppas

Maar ik weet dat ik voortaan alles op papier ga zetten. Uurtarief? Bespreken. Eten? Alleen met toestemming. Geen open eindes meer. Ik heb geen zin om cynisch te worden. Maar ik heb ook geen zin meer om te betalen voor een les die ik eigenlijk allang had geleerd. Vertrouwen is mooi. Maar duidelijkheid is soms nog mooier.

Hoe hebben jullie het afgesproken met de vaste oppas?

MARLOU