Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Ik heb me zelden zó dom, zó schuldig en zó machteloos gevoeld als op die middag. Het had een gewone boodschap moeten zijn. Even snel naar de supermarkt met mijn dochtertje Loïs van twee. Maar het eindigde met sirenes in mijn hoofd, een hamer van een wildvreemde en glassplinters op de parkeerplaats.
Even snel boodschappen doen
Loïs wilde haar schoenen niet aan, ik kon mijn portemonnee nergens vinden, en die zat natuurlijk gewoon in de tas die al klaarstond. Zucht, je kent het wel. We deden de boodschappen, met de gebruikelijke mental breakdowns. Ik zette Loïs vervolgens in haar stoeltje, deed haar gordels om, gaf haar haar knuffeltje, gooide mijn boodschappentas op de passagiersstoel en liet mijn autosleutel in de bekerhouder liggen. Gewoon heel even, zodat ik haar deur dicht kon doen en aan mijn kant kon instappen. Maar op dat moment gebeurde het. De deur viel dicht. Een tikje harder dan normaal. En een klik. Een klik?!
Ik kon het niet geloven: “Nee, nee, nee!”
Ik dacht: dit gebeurt niet. Dit gebeurt op Facebook, bij andere moeders, in horrorverhalen die eindigen met ‘godzijdank is alles goed gekomen’. Dit gebeurt niet bij mij. Ik rukte meteen aan de deur; op slot. Ik vloog naar de bestuurderskant; op slot. Ik kon het niet geloven. “Nee, nee, nee, nee, nee!”
Ik keek naar Loïs, die me met grote ogen aankeek vanachter het raampje. Ze begreep niet wat er gebeurde. Ze zwaaide zelfs even. Mijn maag draaide zich om. Ik had haar daar gewoon opgesloten. In mijn oude barrel die ik al jaren koester, maar die dus totaal geen moderne snufjes heeft die bij nieuwe auto’s de deuren wél open houden in dit soort gevallen.
“HELP!”
Ik begon hysterisch te roepen. Ik schreeuwde “HELP! Mijn kind zit in de auto!” tegen iedereen die langsliep. Mensen stopten. Een oudere mevrouw pakte meteen haar telefoon om 112 te bellen. Een man in werkkleding kwam naar me toe. “Ik heb een hamer in mijn bus, wil je dat ik de ruit insla?” “JA!” riep ik. Zonder nadenken. “DOEN!”
En daar stond ik. Op de parkeerplaats van de supermarkt. Terwijl een wildvreemde man een zijruit van mijn auto aan diggelen sloeg. In de verte begon Loïs te huilen van schrik. En ik? Ik stond erbij en de tranen stroomden over mijn wangen. Ik voelde me de slechtste moeder op aarde. Alsof ik haar in de steek had gelaten.
Het leek een eeuwigheid te duren
De hele actie duurde misschien drie minuten. Maar het voelde als een eeuwigheid. Toen de deur eindelijk openzwaaide, rukte ik Loïs uit haar stoeltje en hield ik haar vast alsof ik haar net uit een brandend huis had gehaald. Ze huilde, ik huilde. Ik had geen woorden meer over. Alleen sorry. Duizend keer sorry. De man die zojuist de ruit had ingetikt glimlachte en zei: “Dit gebeurt vaker dan je denkt. Geloof me. Je bent echt niet de enige.” Maar dat voelde op dat moment totaal niet zo.
De nasleep
Thuis kon ik maar niet stoppen met denken aan die klik. Dat ene stomme moment. En dat ik had gedacht: “Dit overkomt míj niet.” Ik heb ’s avonds alles gegoogeld. En inderdaad: zóveel verhalen van ouders die per ongeluk hun kind hebben buitengesloten. Sommigen met de sleutel nog in de jaszak, anderen met automatische vergrendeling, weer anderen na een moment van verstrooidheid.
Het gaf me een beetje troost, maar ook een enorme motivatie om dit verhaal te delen. Want ik wil echt dat andere ouders weten: het kan jou ook gebeuren. Hoe slim, verantwoordelijk en oplettend je ook bent. Eén seconde onoplettendheid en het gaat mis.
Dus alsjeblieft…
Laat nooit de sleutel los terwijl je je kind vastmaakt. Neem hem mee in je jaszak. Hou ‘m in je hand. Doe wat je moet doen. En oordeel nooit over ouders bij wie dit wel gebeurt. Je weet niet hoe snel en onverwacht zoiets kan gaan.
Ik ben zó dankbaar dat er mensen waren die meteen handelden. Dat Loïs ongedeerd is. En dat ik het glas uit mijn auto veegde met een kind op mijn arm en het besef dat het erger had kunnen aflopen. En die auto? Die heeft nu een sticker op het dashboard: “Sleutel mee? Kind mee?” Zodat het me hopelijk nooit weer gebeurt.
MAUD
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Het kind heeft nu een trauma van jouw reactie. Treurig. En in een andere reactie lees ik iemand die de wegenwacht last komen. Belachelijk, pak een kei of iets dergelijks.
Als iemand in paniek is, denkt deze persoon niet aan simpele oplossingen of überhaupt. Dat is wat paniek doet met iemand. Het is heel makkelijk oordelen aan de zijlijn.
Het is fijn als er mensen in de buurt zijn die wel kunnen handelen. Die wel de simpele oplossingen kunnen aandragen om ervoor te zorgen dat er weer rust is.
En mensen kiezen er niet voor om in paniek te raken, het gebeurt. Als men kon kiezen, zouden mensen ervoor kiezen om zo snel mogelijk een simpele oplossing uit te voeren. Een klein beetje begrip zou het minste moeten zijn.
En meteen beginnen over het kind met een trauma, op z’n hoogst denk ik schrik omdat mama in paniek was. Er was niks ernstigs gebeurt. Ieder kind schrikt weleens omdat een ouder ‘onverwacht’ bepaalde emoties toont, dit leidt niet meteen tot trauma.
Hoeft niet eens met kinderen. Hoeft niet eens met een auto. Ik heb mezelf eens buitengesloten toen ik post voor de overburen die per ongeluk bij mij was bezorgd even gauw in de brievenbus wilde doen. Sleutel binnen laten liggen. Gelukkig is het de buitendeur van een appartement en hebben anderen ook sleutels.
Hier kon je niks aan doen. Het is gewoon gebeurd. Maar je was er bij!
Mensen die hun kind of hond ‘eventjes’ bewust in de auto laten zitten, daar vind ik wél iets van!
Ik begrijp dat je schrikt als zoiets gebeurt. Maar wat een paniek. Er staat dat het kindje veilig in haar stoeltje zat. Er moet dus niks kunnen gebeuren. Er staat nergens of het gigantisch warm was. Het kindje zwaaide. Dus nog niks aan de hand. Het kindje begrijpt dus totaal niet waarom de moeder zo in paniek raakt.
Misschien kun je van dit verhaal leren dat het beter is om , te proberen, rustig te blijven. Want van wat ik hier lees is het kind geen moment in gevaar geweest.
Inderdaad. 🙂
In de kop staat, met deze temperatuur, dus mag je aannemen dat het wel warm was die dag
‘Deze tempartuur’ is elke dag van toepassing. De kop is doorgaans clickbait, dus daar zou ik niet teveel waarde aan hechten.
Er zijn handige kleine raambrekers te koop. Handig voor in je tas. Je hebt goed gehandeld. En je bent alleen een “slechte” moeder, als je je kind bewust in een auto achterlaat.
Je kan beter aan goede doelen geven dan een auto kopen.
Wat is dat nou weer voor een raar antwoord?
Er zijn heel veel mensen in Nederland nog afhankelijk van hun auto(‘s). Hoe geweldig we altijd zeggen dat ons openbaar vervoer is in Nederland, dit is niet overal zo. Er zijn nog steeds heel veel plekken waar de bushalte meer dan een kwartier lopen is, de bus gaat maar eens in het uur en de overstap bij de volgende halte kan je precies niet redden waardoor je weer een uur moer wachten. En dan met een grote tas vol boodschappen en een klein kind. Niet te doen.
Voor hetzelfde geld geeft deze dame trouwens ook een hele lading donaties aan het goede doel. Daar gaat het artikel niet over en daar hebben we geen informatie van.
Volgende keer dat je een reactie schrijft denk eerst even na. Heeft deze reactie toegevoegde waarde of is het toepasselijk op het artikel. Soms zegt stilte meer dan duizend woorden en kan je dit soort commentaar beter voor jezelf houden.
Het verplaatst alleen zo lastig.
Inderdaad een goede waarschuwing voor iedereen, het kan iedereen gebeuren. Maar je hebt super goed gehandeld, en je dochter heeft er niets aan overgehouden, waarschijnlijk zelfs geen herinnering. Echt, voel je niet schuldig, je hebt je kind niet achtergelaten in de auto, wat ook nog steeds voorkomt. Je werd even verrast door de techniek van een oude auto.
Help me even, welke techniek hebben oude auto’s dat deuren vanzelf op slot gaan na het (per ongeluk) sluiten ervan? Ik ben alleen bekend met auto’s die de deuren vergrendelen zodra de auto gestart is en een bepaalde snelheid heeft bereikt.
Dit is mij als nanny ook wel eens gebeurd. Baby al in de auto, sleutels op de stoel en auto sloeg op slot. Schrok me echt dood. Toen was de moeder nog thuis met een reservesleutel dus was het snel opgelost maar een paar weken later gebeurde het haar zelf toen ik er (gelukkig) nog was. Zonder reservesleutel. Uiteindelijk heeft de wegenwacht een ruitje ingeslagen en kwam het ook goed maar het duurde eindeloos en is echt vreselijk. Ik hoop dat je het een beetje los kunt laten en je het jezelf niet kwalijk neemt. Ik dacht ook altijd; dit gebeurt mij niet. Maar het gebeurt dus wel.
Je laat de wegenwacht komen om een ruitje in te tikken? Er lag nergens een steentje? Er was geen andere automobilist die even een noodhamertje te leen had? Had je alle wachttijd gescheeld.