Rosemarijn: “Ik kreeg een berichtje van de moeder van het beste vriendje van mijn zoon: ‘Ik stuur je een tikkie voor het uitje’, ik vond het gênant, hoe moest ik hier nu op reageren?”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Het was zo’n dag waar ik me al weken op verheugde
Niet omdat het nu zo groots was, hoor. Geen pretpark of verre bestemming, maar gewoon: een dagje stad. Voor ons, als dorpelingen, voelt dat toch als een klein avontuur. De kinderen hadden het er ook al dagen over: “Gaan we écht met de trein, mama?” Alwin glunderde. En Timme had al drie keer zijn rugzak ingepakt. Met Pokémonkaarten, een Donald Duck, een pet, een oude zonnebril, en een halfleeg pakje rozijnen. We gingen met z’n zessen: ik met mijn jongens, en mijn vriendin Anouk met haar kinderen – Jytte van 9 en Bram van 6. We zijn al jaren bevriend, onze kinderen kennen elkaar van de voetbalvereniging, en dit soort uitjes doen we eens in de zoveel tijd. Zo’n dag waarop we allebei moeder zijn, maar ook een beetje vriendin, een beetje onszelf. Winkelen, kletsen, koffie, kinderen onder controle houden, broodjes eten, nog meer kletsen, en vooral: samen iets doen buiten het dorp om.
De treinreis begon goed
Nou ja, zo goed als het kan met vier kinderen die allemaal iets willen. Alwin had het over een LEGO-doos die hij “echt moét hebben voor de zomer” en Timme wilde weten of we ook écht door tunnels zouden rijden. Jytte zat aan haar moeder geplakt, telefoon in de hand, en Bram wilde alleen maar zitten bij het raam. Het was lawaaierig en gezellig. Anouk en ik wisselden blikken uit boven de hoofden van onze kinderen: “Welkom in ons dagje uit.” In de stad begon het meteen warm te worden. We waren voorbereid, zonnehoedjes, waterflesjes, zonnebrand. De eerste stop was de LEGO-winkel. Natuurlijk. Niet alleen voor de kinderen, maar ook een béétje voor mezelf. Ik vind die displays met minuscule gebouwtjes stiekem fantastisch. Alwin en Bram stonden ademloos te kijken naar een enorme Star Wars set, terwijl Timme al binnen vijf minuten aan mijn arm hing: “Ik moet plassen.” Gelukkig hield hij het nog even vol.
Daarna doken we de winkels in
Hema, C&A, WE, en een hele tijd in de Zara Kids. We zochten zomerbroeken, T-shirts, en luchtige sneakers. De jongens pasten om de beurt korte broeken met palmbomen of dinosaurussen, en Anouk vond voor Jytte een knalroze zonnebril die meteen ‘de beste aankoop van het jaar’ werd. Halverwege het winkelrondje haalden we lunch. We belandden op een pleintje met een bakkerij waar ze verse broodjes met kip-avocado en smoothies verkochten. We gingen op een bankje zitten in de schaduw. De kinderen kregen sapjes en krentenbollen, en wij dronken ijskoffie uit kartonnen bekers. Alles smaakte naar zon en zomer. Ik weet nog dat ik dacht: dit is echt genieten. Dit is het. Niet groots, niet perfect, maar samen, simpel, warm.
Rond half vier waren we allemaal moe
De kinderen ook, een beetje hangerig, plakkerig. We liepen terug naar het station, het laatste stukje was zwaarder dan het eerste. En toen gebeurde het. We stonden bij het perron en ineens zegt Timme: “Mama, ik moet poepen.” Alwin fronste. “Ik ook, eigenlijk.” En natuurlijk volgde Bram direct met: “Ik ook!” We keken elkaar aan. Het toiletgebouw op het station kostte 50 cent per kind. Anouk pakte haar portemonnee. “Laat mij maar gaan,” zei ze. “Ik neem ze even mee.” Ik wilde haar nog geld in de hand duwen, maar ze wuifde het weg. “Ach joh. Kleine moeite. Dan zitten ze tenminste rustig in de trein straks.”
En dat was ook zo
Ze kwamen opgelucht terug, letterlijk. We stapten in, de kinderen zaten rustig met hun Donald Ducks en snacks, en Anouk en ik zakten weg in een tevreden stilte. We hadden het over een volgende keer. Misschien een dagje strand. Of bioscoop. Iets met schaduw, zeiden we lachend.
De dag erna kreeg ik een Tikkie.
Anouk stuurde een vriendelijk berichtje erbij: “Hele fijne dag gehad gisteren! Hier even de verdeling van het eten en drinken 😊” Ik klikte op de link.
€35,80.
Ik schoot in de lach. Tuurlijk, logisch. We hadden broodjes, sapjes, koffie, ijsjes tussendoor. Niks mis mee. Maar toen ik naar de opbouw keek, viel me iets op. Er stond letterlijk:
- Lunch: €15 (voor jou en kids)
- IJsjes: €5
- Toiletbezoek: €1,00 (2x)
- Koffie: €2,80
- Smoothies: €12
Toiletbezoek. Eén euro. Voor mijn kinderen. Meegeteld. In de Tikkie. Ik weet nog dat ik even stil bleef zitten. Ik voelde me raar. Niet boos, niet verdrietig. Gewoon… verbaasd. Dit meen je toch niet? Het was maar €1. Daar ging het niet om. Maar het voelde als iets anders. We waren sámen op stap. We hadden samen besloten naar de stad te gaan, samen naar de wc gestuurd, samen genoten. En dat ze die 1 euro terug wilde voor het toiletbezoek, van míjn kinderen, dat zij vrijwillig had begeleid, voelde ineens zo kinderachtig. En stiekem: onbeschoft.
Ik begon aan een appje
“Hé, zag dat je zelfs het toiletbezoek had meegerekend haha, had je ook gewoon kunnen laten zitten 😉” Maar ik stuurde het niet. Ik begon opnieuw. “Is het serieus dat je ook het plassen van mijn kinderen meerekent?” Stuurde ik ook niet. Toen dacht ik: moet ik hier iets van zeggen? Of laat ik het gaan? Ik besloot te betalen. Gewoon om er geen punt van te maken. Maar toch bleef het hangen. Alsof onze vriendschap ineens op de euro was gezet. Alsof het meedragen van elkaars kinderen niet meer iets vanzelfsprekends was, maar iets wat afgerekend moest worden.
Was ik dan te gevoelig? Overdrijf ik?
Want rationeel gezien: ja, ze had geld voorgeschoten. Ze had drie kinderen (twee van mij) meegenomen naar het toilet en 1,50 uitgegeven. En ja, misschien is het eerlijk om dat te verdelen. Maar emotioneel? Nee. Dat voelde níet als hoe wij met elkaar omgingen. We deden dit soort dingen vaker. Ik heb ook weleens haar kinderen een ijsje gegeven zonder iets terug te vragen. Of een keer benzine betaald toen ik reed. Dat telden we niet uit. Dat was vriendschap. Toch?
’s Avonds vertelde ik het aan mijn man
Hij grinnikte. “Misschien houdt ze alles gewoon heel precies bij.” En hij voegde eraan toe: “Ik zou het ook raar vinden hoor. Maar ik zou er niks van zeggen. Gewoon onthouden.” En dat deed ik. Ik rekende af. Bedankte haar. Geen woord gezegd over dat wc-geld. Maar het zat wel in mijn achterhoofd. Gewoon altijd. Ik kan het niet meer vergeten. Sindsdien is er iets veranderd. Niet groots. Geen ruzie. Geen afstand. We spreken elkaar nog gewoon. Er is nu alweer een paar weken over heen gegaan. Soms denk ik: moet ik het alsnog zeggen? Gewoon luchtig. “Ik vond het toen wel gek dat je de wc mee had gerekend.” Maar ik ben bang dat het dan ineens zwaarder wordt dan het is. Dat zij het zal bagatelliseren. Of juist beledigd raakt. En het was maar 1 euro. Toch? Het zegt iets. Over hoe je naar elkaar kijkt. Over wat je vanzelfsprekend vindt. En over wat je voor elkaar over hebt, zonder bonnetje. Dat plassen heeft me gek genoeg meer gekost dan die ene euro…
ROSEMARIJN
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.