Jeanne: “Tijdens mijn vakantie zorgde mijn vriendin voor de konijnen… en bestelde op mijn naam spullen bij webshops”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Twee zomers geleden was ik er écht aan toe. Ik had een jaar lang keihard gewerkt, het was op mijn werk drukker dan ooit, en thuis draaide alles om schema’s en pubers. Mijn kinderen, Luuk van zestien en Emma van veertien, begonnen op hun beurt ook te snakken naar een paar weken niks. Geen school, geen toetsen, geen groepsappjes over huiswerk of bijbaantjes. Gewoon even eruit met z’n drieën. We boekten een vakantie naar Zuid-Frankrijk. Heerlijk weer, zwembad, een huisje met airco, alles erop en eraan. Eén ding bleef knagen: de konijnen.

Wat doen we met Snuffie en Waf?

Want ja, je gaat niet zomaar twee weken weg als je twee konijnen hebt die elke dag vers hooi, brokjes en een schoon hok nodig hebben. Snuffie en Waf waren een deel van het gezin. Mijn kinderen wilden per se dat ze goed verzorgd werden. Pension voor dieren vond ik persoonlijk te onpersoonlijk voor onze pluizenbollen. Ze zijn gewend aan hun eigen tuin, hun hok onder de appelboom, en aan rustige verzorging. Het moest iemand zijn die ze kenden. En toen kwam Hannah in beeld. Hannah was een vriendin van mij, niet mijn állerbeste vriendin, maar wel een goede bekende. We wandelden af en toe samen, dronken koffie op zaterdagochtend, en spraken over van alles en nog wat. Ze woonde twee straten verderop, werkte parttime, had geen kinderen en zei meteen: “Joh, ik wil wel even om de dag langskomen hoor.” Wat een opluchting.

Vol vertrouwen op vakantie

Ik maakte een lijstje met wat de konijnen nodig hadden. Brokjes stonden klaar in een afsluitbare ton, hooi in een grote zak in de schuur, en een sleutel kreeg ze ook. In de appgroep die ik speciaal voor de vakantie aanmaakte met haar en de kinderen, stuurde ze foto’s van Snuffie en Waf. “Ze lagen lekker languit vandaag,” schreef ze dan. Of: “Wat een knuffels zijn het toch.” Mijn kinderen reageerden enthousiast en ik vond het vooral fijn dat het zo goed liep. Die vakantie was alles wat ik nodig had. En wat een geruststelling dat ik geen moment hoefde te stressen over de konijnen.

Terug thuis: alles lijkt in orde

Toen we thuiskwamen, lagen de konijnen heerlijk in hun hok. Ze zagen er goed uit, het hok was netjes verschoond en Hannah kwam zelfs nog even langs om te vertellen hoe leuk ze het had gevonden. “Ze zijn echt makkelijk hoor,” lachte ze. Ik was oprecht dankbaar en gaf haar een flesje rosé uit Frankrijk. “Voor de moeite.” Ze wuifde het weg: “Stelt toch niks voor.”

Twee maanden later

Het begon met een envelop van een webshop waar ik nog nooit iets had besteld. Een betalingsherinnering. “Geachte mevrouw, uw betaling van €189,95 is nog niet voldaan.” Het ging om een bestelling van sneakers en een trui. Op mijn naam, mijn adres. Alleen… ik herkende niets. Eerst dacht ik dat het phishing was. Maar het zag er officieel uit. En er stond een besteldatum op: 23 juli. Dat was midden in onze vakantie. Een paar dagen later volgden er nóg twee brieven. Een van een webwinkel voor elektronica, eentje voor beautyproducten. Wéér openstaande bedragen. Soms met aanmaningskosten erbij. En alles besteld tussen 20 juli en 1 augustus. Maar toen was ik op vakantie?! Wat was hier aan de hand?

Wie heeft dit gedaan?

Ik zette alles op een rij. Luuk en Emma waren mee op vakantie, ik had ze letterlijk elke dag gezien. Mijn huis was afgesloten, Hannah had de sleutel. Niemand anders. Mijn eerste gedachte was: Nee, Hannah zou dat toch niet…? Maar hoe langer ik erover nadacht, hoe vreemder het werd. Wie had er toegang gehad? Wie had mijn laptop kunnen gebruiken? Mijn router en wifi stonden aan, dus misschien had iemand daar gebruik van gemaakt? Ik checkte mijn mail. En ja hoor. In de map met verzonden berichten stonden bevestigingen van bestellingen. Sommige met verzendadressen, andere met “ophaalpunt”. Alles liep via mijn account. Het wachtwoord? Dat wist Hannah niet… maar ik realiseerde me ineens dat mijn laptop gewoon op tafel stond. En die stond altijd op automatisch inloggen. Ik begon langzaam te trillen. Wat als het wél Hannah was?

“Je denkt toch niet dat ík…?”

Ik besloot haar te bellen. “Hee Jeanne,” nam ze luchtig op. “Hoe gaat het?” Ik hield me kalm. “Hannah, ik moet je iets vragen. Er zijn tijdens mijn vakantie allemaal bestellingen gedaan via mijn laptop en mijn naam. Ik wil gewoon weten: weet jij hier iets van?” Stilte aan de andere kant. Heel even maar. Toen klonk ze quasi-verontwaardigd. “Je denkt toch niet dat ík…?” Ik legde uit dat er niemand anders in huis was geweest, dat alles op mijn naam stond, dat mijn mail bewijzen bevatte. “Ik wil het gewoon begrijpen,” zei ik. “Als jij hulp nodig had, had je het kunnen vragen.”

Toen viel er een stilte. Ze zuchtte. En toen kwam het eruit. “Het was niet zo bedoeld,” zei ze. “Ik dacht echt dat ik het snel weer kon terugbetalen. Ik verkoop al een tijdje spullen via Marktplaats, van die limited edition kleding en elektronica. Je koopt iets goedkoop, verkoopt het duurder. Maar ik zat even krap. En toen… toen stond jouw laptop daar. En ik dacht: ik kan het bestellen, dan verkoop ik het, en betaal het meteen terug voordat jij het doorhebt.” “Maar dat heb je dus níet gedaan.” Ze mompelde iets over dat het niet lukte, dat ze met winst had gerekend, dat er dingen teruggestuurd zouden worden, maar dat ze het overzicht kwijt was geraakt.

Ik gaf haar een ultimatum

Hoe kon dit? Iemand die ik vertrouwde. Die bij mij thuis kwam. Die voor mijn huisdieren zorgde. En die stiekem zat te shoppen op mijn naam terwijl ik op het strand lag. Ik wist niet wat ik het vervelendste vond: het geld, of het verraad. Ik overlegde met een vriendin van vroeger die jurist is. “Je kunt aangifte doen,” zei ze. “Maar denk ook aan de impact op je vriendschap; wil je dat?” Ik wilde geen vriendschap meer. Maar ik twijfelde wel of ik haar voor de rechter wilde slepen. We spraken af. Ik zei haar dat ze alle openstaande bedragen zelf moest betalen. Ik printte alles uit. Alle betalingsherinneringen. En ik gaf haar een ultimatum: “Ik doe geen aangifte, maar jij lost dit tot op de cent af. Anders alsnog.”

Ik heb haar zelfs een fles wijn gegeven als dank

Het heeft maanden geduurd. En ze betaalde uiteindelijk alles terug, met veel gesputter en uitstel. Ik moest er vaak achteraan. Uiteindelijk was ik €0 kwijt, maar ik was er zó veel vertrouwen en rust aan verloren. Wat ik het moeilijkst vond? Dat ik het niet door had. Dat ik haar zelfs bedankte voor de hulp, dat ik haar een flesje wijn gaf en haar met mijn kinderen liet appen. Ze zat daar met haar hand in mijn leven en ik had het niet door.

De les

Sindsdien log ik alles uit als ik wegga. Mijn laptop is beveiligd. Mijn accounts hebben een tweestapsverificatie. En ik laat niemand meer zomaar met een huissleutel achter. Zelfs niet als het ‘maar om de konijnen’ gaat. Ik heb er lang van wakker gelegen. Niet alleen om wat ze deed, maar vooral omdat ik wílde geloven dat ik mensen kon vertrouwen. Dat ik het goed geregeld had. Dat ik haar goed kende. Blijkbaar niet.

JEANNE