Samantha: “‘Nee, ik ben even druk’, zei mijn man voor de zoveelste keer tegen mijn zoontje, keer op keer weer een smoes, het frustreert dat hij er niet voor ze is”

Jemig wat een gezeur. De titel van het verhaal doet vermoeden dat de vader totaal niets onderneemt met de kinderen. Maar integendeel juist blijkt uit het verhaal. Wat een drama om niets. Alleen omdat hij niet wil stoeien met de kinderen. Kom op, dan doe jij dat toch lekker.

Ik heb het artikel en ook de (meeste) reacties gelezen. Zeker gezien de leeftijden klopt mama’s gevolgtrekking helemaal. Het is de behóefte van deze kinderen om FYSIEKE aandacht van hun vader! En daarin schiet hij tekort.
Nu is niemand volmaakt en gezien de ruimte en aandacht die hij buiten dit fysieke om wél voor zijn kroost heeft… hij is beslist een acht. Maar dan wel een acht min.
Zijn weigering vind ik a) niet goed en b) problematisch.
Zelf kom ik uit een behoorlijk disfunctioneel gezin waarin onze vader kampioen aandacht weigeren te geven was. En daarbij nog een paar vervelende dingen, zoals zijn véél te korte lontje. Dus hoe genegeerd voelen voelt, vooral op of met betrekking tot iets dat je zoooo graag wilt? Ik vóel dat! Deze kinderen SNÁKKEN gewoonweg naar een beetje fysieke aandacht van hun pa. En geloof me, dergelijke aandacht? Heel belangrijk. Draagt bij aan zelfvertrouwen en een positief zelfbeeld. Mannen zijn over het algemeen tamelijk fysiek ingesteld. Dat pa dus meedoet, het voorbeeld geeft… heel belangrijk. Positieve en veilige hechting. Positief mannelijk rolmodel, vooral als je al die andere dingen die hij wél doet erin betrekt. Maar dit? Dit zegt zoveel als dat “fysiek” zijn niet echt oké is. Dn dat is niet goed!
Ik ben heel benieuwd naar de diepere gronden van zijn weigering. Snapt hij zelf dan niet dat zijn kinderen hier gewoonweg naar snákken? Dat ze (zo af en toe dan) een stoei-pappa nodig hebben? Een pappa van wie ze vol trots kunnen zeggen, “wie is de sterkste? Papa!”.
Moeders, probeer hier een vinger achter te krijgen. Waarom blijft hij zo weigerachtig? Vreemd eigenlijk.

Wat.een gezeur. Je man knutselt en legt ze uit hoe ze dingen kunnen repareren. Jij stoeit met ze. Ik hield niet van winkelen.Dat deed mijn man dan.

Ik zei altijd: ” Mijn man is geen doe-vader.” Hij zorgt op zijn manier voor zijn kind.

Ik zou graag nog iets toevoegen, naast het accepteren van verschillen in karakters en de acceptatie daarin

Als kinderen daadwerkelijk ergens opklimmen om in papa’s armen te kunnen springen, dan zou dat kunnen zijn omdat de behoefte echt heel groot is fysiek met papa te spelen of om de bevestiging te krijgen dat papa ze letterlijk en figuurlijk opvangt. Het zou een signaal kunnen zijn waar je iets mee kan of moet. Gebeurd het vaker, hoe vaak? Er zijn vaak laagdremmelige instellingen voor eenvoudige opvoedvragen in woonplaatsen. Daar zou ik eens, liefst samen, sparren. Gewoon situatie voorleggen. Even iemand die meedenkt en kan bemiddelen. Misschien helpt het jou om je verwachting bij te stellen en je man in te zien wat het brengt.

Persoonlijk zou ik in gesprek met je partner een compromis zoeken. Want past niet bij mij vind ik iets te makkelijk in het ouderschap. Elke ouder moet dingen doen en oefenen die niet bij zijn eigen karakter. Gelukkig kan jij veel stoeien met de jongens, maar jullie kunnen ook zoeken naar een balans die wel werkt. Bijvoorbeeld in het weekend even 10 minuten meedoen. Of een gericht fysiek spel (een parcourtje in de tuin waarbij 1 opdracht is 5x over papa zijn schouder, 10 minuten tikkertje in het park). Als papa moeite heeft iets verzinnen bedenk dan op voorhand samen kleine fysieke activiteiten. Dan beantwoord hij wel naar de vraag van de kids, maar hoeft hij ook niet heel erg uit zijn comfort zone te komen.

En betrek de kinderen, leg gewoon uit dat mama stoeikampioen is geworden door opa en papa veel beter is in voorlezen etc. Maar dat papa wel graag wat wil doen met de jongens op dit vlak. Wat kunnen jullie als gezin verzinnen als leuke fysieke activiteiten voor met papa. Kinderen begrijpen veel en hebben vaak de leukste ideeën.

In je verhaal lees ik een gezin met een betrokken moeder en vader. Koester dat en focus op wat er allemaal wel is. Hopelijk vinden jullie een balans in iets meer fysieke activiteiten met papa. En daag jezelf uit op een vlak wat niet vanuit nature past bij je maar wel wat toevoegd voor het gezien.

Je kan toch niet verlangen dat je man hetzelfde doet als jouw vader bij jullie deed? Als jullie alle vier even hysterisch zouden zijn, wanneer komen die momenten van rust die zo vreselijk belangrijk zijn in een gezin dan? Wees maar blij dat hij op de juiste momenten zijn kinderen tot bedaren kan brengen. Zij kunnen niet non-stop druk zijn en ik snap dat hij dat niet kan handelen na een dag werken bijv. Zéker niet als dat tegenover je eigen karakter staat. Accepteer dat het bij jullie gewoon andersom is: mama voor het stoeien, papa voor de rust. Zo simpel kan het zijn.

Misschien kan je met iemand gaan praten?
Je zit met je vader en hoe hij met jullie omging.
Er is helemaal niets mis met je man, hij is juist een voorbeeld hoe je als man kan zijn voor je kinderen

Ik vind dit nogal overdreven. Ik vind dat je blij mag zijn met zo’n lieve man als vader van je kinderen.

Er zijn mannen die niets doen, niet stoeien, niet voorlezen, niet bouwen, niet eens groeten als ze thuiskomen / wakker worden. Er loopt een man in huis rond, maar eigenlijk ben je alleenstaande moeder.

Buiten dat, iedereen is anders, de één doet het zo, de ander niet. Ik geloof dat kinderen heus wel kunnen accepteren dat hun ouders daar anders in zijn, behalve als jij duidelijk laat merken dat jij dat niet accepteert.

leg de kinderen samen uit dat papa niet van stoeien houd.
Waarom die verwachtingen.
niet iedereen is gelijk.
hou op te drammen en
laat iedereen zijn ding doen.

Lees de reacties: je maakt echt een probleem van niets!

helemaal met bovenstaande reacties eens.
verwachtingspatronen kun je bijstellen. (ideaal beelden zitten in je hoofd en meestal loopt het anders. wat is ideaal) iedere ouder doet wat hij denkt dat het beste is. de kinderen krijgen het beste van allebei. iedere opvoeding is anders. jullie doen het prima. het zit in die kleine momentjes. kijk naar de goede positieve dingen van elkaar en de kinderen.

wij waren met 3 meisjes..mijn vader stoeide nooit met ons..wel met mijn 2 neefjes…DAT deed zeer

Hij heeft goede kwaliteiten, maar dat een volwassene achteruit stapt als een kind roept “vang me” en daardoor letterlijk dat kind laat vallen is in mijn ogen onvergeeflijk. Dit kind heeft nu geleerd dat papa hem niet zal opvangen als het erop aankomt. Geen enkel kind verdient het om niet opgevangen te worden.

wat zeur jij..je man stoeit liever niet.. maar hij doet wel andere dingen met de kinderen.
ook is hij zacht naar de kinderen.. onsen ouders deden niets met ons die waren altijd aan het werk.
nee klaag niet over een bovenste beste vader.ook zorgt is volgens mij voor goed brood op
de plank..waardeer hem wat meer en kijk of jij zo perfect bent. tegenover hem..

hij is geduldig, van wat ik lees de enige met rust in het gezin. Je ziet hem knutselen voorlezen, dingen in elkaar zetten dus hij heeft ze technische vaardigheden mee, rustmomentjes, hij wil gesprekken, dat zijn hele waardevolle dingen in het leven. Waarom moet een man dan perse wild stoeien? ga jij dan knutselen en voorlezen… is dat dan een vrouwen ding..

ik denk persoonlijk dat ze nu het beste van beide hebben. Ik hoop dat je je verhaal aan hem laat lezen maar ook de reacties erop. En ga dan gesprek nog eens aan samen

Arme man. De verwachtingen zijn irreëel. Hij heeft andere, goede kwaliteiten. Jij denk teveel in ouderwetse hokjes. En zelfs dat is geromantiseerd.
Mijn vader stoeide niet, ook niet met mijn broer en hij heeft dat niet gemist. Wat hij wel miste was een betrokken vader, want dat was hij ook niet. Mijn zonen hebben ook geen stoeier als vader gehad.
Dus knuffel die man.

In het verhaal beschrijf je zelf dat vader rustig en geduldig is. Is dit dan niet het meest ideale gezinsdynamiek?
Bij jou kunnen de jongen lekker veel energie kwijt en wild spelen. Bij hun vader kunnen ze terecht voor kalmte en rust.
Stoeien en wild spelen past niet bij hem, probeer hem daar dan ook niet in te veranderen naar iets wat niet in hem zit. Daar kan een mens dood ongelukkig van worden.

Kijk naar je eigen laatste zin waarin je schrijft:” We moesten allemaal accepteren: dit was papa. Zacht. Met geen mogelijkheid tot ruwheid.”.
Accepteer dat dan ook. Eerlijk gezegd kreeg ik pijn in mijn buik van je verhaal. Niet van papa die niet stoeit, iets dat mijn vader ook NOOIT heeft gedaan. Maar dat zo’n lieve papa die met de kinderen knutselt voortdurend de boodschap krijgt dat hij het niet goed doet, dat hij niet voldoet als vader!
Dus leg uit aan de kinderen, dat pap er is voor de knutsel (geweldig toch) en ze dat aan hem kunnen vragen en mam voor de stoeipartijen.
Neem je lieve man in je armen en accepteer zijn kwaliteiten en neem hem zoals hij is en probeer hem niet te veranderen.
Mijn vader wandelde met ons, altijd en eindeloos. Geweldig vond ik dat als kind. Maar stoeien?
Dat deden we zelf en geen van mijn ouders deed dat ooit, en ik had een heel gelukkige jeugd. Dus verander je perceptie van wat hoort. Want je gezin is leuk en goed .

je kunt niet alles in je hebben, kijk naar wat er wel goed gaat.