Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Ik zat op de rand van de bank, terwijl ik keek naar hoe Luuk en Dylan elkaar in de haren vlogen op het vloerkleed
Ze waren alweer aan het stoeien, zoals altijd. Hun wangen rood, hun ogen glinsterend van het plezier. Ik hoorde ze gillen van het lachen, maar ik zag ook hoe ze steeds even opkeken naar Ruben, die aan de eettafel zat te scrollen op zijn telefoon. Weer die takketelefoon. “Pap, kom je meedoen?” vroeg Dylan met zijn hoge stem. Hij liet zich achterover vallen in een kussen en stak zijn armen uit naar Ruben, alsof hij wilde dat zijn vader hem kwam oppakken en in de lucht gooien. Ruben keek nauwelijks op. “Nee jongen, even niet. Papa is bezig.” Ik zag het kleine mondje van Dylan een beetje hangen. Zijn ogen schoten naar mij, alsof hij hoopte dat ik iets zou zeggen. “Kom op, Ruben,” zei ik zacht. “Ze willen gewoon even met je spelen.” Hij zuchtte, zonder zijn blik van zijn telefoon af te halen. “Samantha, ik heb gewoon even geen zin. Ze zijn zo druk.”
Ik beet op mijn lip
Dit was niet nieuw. Het gebeurde eigenlijk altijd. Luuk en Dylan wilden altijd stoeien en spelen met hun vader. Ze wilden dat hij hen optilde en ronddraaide, dat hij ze liet vliegen als helden. Maar Ruben had daar zelden zin in. Hij vond het gedoe, zei hij altijd. Te druk. Te wild. En ik… ik werd er verdrietig van. Want ik vond dat juist mooi: dat wilde, dat fysieke. Ik vond het belangrijk.
Ik groeide zelf op in een huis waar stoeien en dollen de normaalste zaak van de wereld was
Mijn vader was een grote man met brede schouders. Hij gooide ons in de lucht alsof we niets wogen. Hij liet ons gillen van het lachen, ons optillen tot we duizelig werden van het draaien. Misschien was het omdat ik wist hoe belangrijk dat was geweest voor mij. Dat fysieke contact, die ruwe knuffels. Het was niet alleen spelen, het was een manier om te laten zien: ik zie je, ik hoor je, ik hou van je. Dus als ik nu naar Ruben keek, zag ik niet alleen een man die moe was of geen zin had. Ik zag ook hoe hij iets van onze jongens niet zag. Hoe hij niet zag hoe belangrijk het was voor hen.
Een patroon dat zich bleef herhalen
“Dylan, kom hier!” zei ik opgewekt. “Dan stoeien we met z’n drietjes!” Ik trok hem naar me toe en liet hem over mijn knieën rollen. Hij gierde het uit van het lachen, terwijl Luuk meteen ook aansloot. Ze sprongen op mijn rug en trokken aan mijn armen. Het was zwaar, maar ik vond het heerlijk. Ruben keek even op, een soort half glimlachje om zijn mond, maar hij deed niets. Later, toen de jongens even weg waren om met hun Lego te bouwen, ging ik naast Ruben zitten. “Schat, ik snap dat je niet altijd zin hebt, maar ik vind het zo belangrijk dat je af en toe meedoet. Ze hebben dat nodig.” Hij haalde zijn schouders op. “Ja, maar ik ben gewoon niet zo’n stoeier. Dat is meer jouw ding.”
“Maar het gaat niet alleen om mij,” zei ik
“Ze willen jou erbij. Ze kijken steeds naar je.” Hij zweeg. Zijn ogen keken alsof hij het gesprek al duizend keer had gevoerd. “Jij kan beter stoeien. Je bent sterker. Een mannelijk voorbeeld”, zei ik. Het was eigenlijk voor iedereen duidelijk dat hij er niets mee te maken wilde hebben. Het voelde voor de jongens als een afwijzing. Pijnlijk. Ook om te zien.
Ik voelde me alleen
’s Avonds, toen de kinderen sliepen, zat ik in mijn eentje beneden. Ik hoorde hoe Ruben boven aan het douchen was. Ik voelde een soort leegte in mijn buik. Niet alleen omdat hij niet met de kinderen speelde, maar ook omdat ik me zo alleen voelde in dit verlangen. Alsof ik de enige was die het belangrijk vond. Ik dacht aan hoe ik zelf altijd naar mijn vader keek, vol verwachting. En hoe ik me gedragen voelde, veilig in zijn sterke armen. Ik wilde dat Luuk en Dylan dat ook voelden.
De volgende dag probeerde ik het opnieuw
Het was zaterdagochtend en de jongens zaten vol energie. “Pap, kom! Kom stoeien!” riepen ze terwijl ze hem aan zijn armen trokken. Ik porde hem pesterig in zijn zij. “Later misschien,” zei hij. Hij stond op en liep naar de keuken om koffie te zetten. Ik kneep mijn ogen dicht. Later misschien. Maar later kwam nooit. Het was een smoesje. Keer op keer.
Ik wist dat Ruben van ze hield
Daar had ik geen twijfel over. Hij was een goede vader op zijn manier. Hij knutselde eindeloos met ze, leerde ze hoe je een kast in elkaar zette of hoe je een lamp repareerde. Hij was rustig en geduldig, nooit schreeuwend of boos. Maar hij begreep het spelen niet. Hij vond het kinderachtig, misschien. Of hij voelde zich er ongemakkelijk bij. Dat laatste denk ik. “Waarom moet ik altijd zo wild doen?” vroeg hij me een keer, toen ik erover begon. “Ik kan toch gewoon naast ze zitten en een boekje lezen? Of met ze kletsen?” “Dat kan ook,” zei ik. “Maar ze willen jou ook voelen. Ze willen dat je met ze lacht en rolt en springt. Ze willen dat jij hun superheld bent, Ruben.” Hij keek me aan met een frons. “Ik snap dat niet,” zei hij. En ik wist niet hoe ik het hem moest uitleggen.
Dus ik deed het zelf
Ik speelde met ze, urenlang. Ik liet ze springen op het grote bed, ik gooide ze in de lucht in de tuin. Mijn armen deden soms pijn, mijn rug protesteerde, maar ik wilde niet dat ze dat moesten missen. “Wie is er sterker dan mama?” riep ik dan. “Niemand natuurlijk!” Ze lachten en riepen: “Neehee, mama is de sterkste!” En ik voelde me sterk. Maar ook een beetje verdrietig, omdat ik wist dat ze het ook aan hun vader wilden vragen.
Op een zondagmiddag liep het uit de hand
We waren in het park, het was zonnig en de jongens waren hyper van de limonade en de stroopwafels. Ze wilden rennen en vliegen, zoals altijd. “Pap, vang me op!” riep Luuk, terwijl hij van een grote kei sprong. Ruben stond er vlakbij, maar hij stapte achteruit. “Pas op, Luuk,” zei hij alleen. Luuk kwam met een klap op zijn knieën terecht en begon te huilen. Ik was meteen bij hem, pakte hem op en wiegde hem heen en weer. Ruben zuchtte. “Ik zei toch dat hij moest uitkijken,” zei hij zacht. Ik voelde iets in me knappen. “Maar Ruben, hij wil dat je hem opvangt! Dat je laat zien dat je er voor hem bent!” Hij zei niets. Keek alleen maar weg, alsof hij niet wist wat hij moest zeggen.
In de avond wilde ik er een gesprek over
“Ze hebben jou nodig,” zei ik zacht. “Niet alleen je handen bij het bouwen of je geduld bij het voorlezen. Ze willen jouw energie, je kracht. Ze willen voelen dat je er echt bent.” Hij keek naar zijn handen, die losjes op tafel lagen. “Ik kan dat niet,” zei hij toen. “Ik voel me daar zo ongemakkelijk bij. Ik weet niet wat ik moet doen als ze zo wild doen.” “Maar Ruben,” fluisterde ik, mijn stem brak, “het gaat niet om het ‘goed’ te doen. Het gaat om er zijn. Het gaat om een vader die met hen vecht en lacht en rolt. Omdat ze zich dan veilig voelen. Omdat ze weten dat ze bij jou mogen schreeuwen en duwen en lachen.” Hij schudde zijn hoofd. “Ik kan dat niet,” herhaalde hij zacht. En ik snapte er echt niks van…
Misschien was dit het dan
Misschien was dit wie hij was, wie wij waren. Hij die liever toekeek. Ik die liever meesprong. En ik wist: dit was geen verhaal dat eindigde in een knuffel en een lach. Dit was een verhaal dat bleef schuren. Dat bleef wringen tussen wat ik hoopte en wat hij kon geven. We gingen ook maar slapen. We liepen naar boven en keken naar Luuk en Dylan die vredig sliepen. Hij streek een hand door hun haar en fluisterde zacht: “Ik houd van jullie”. We moesten allemaal accepteren: dit was papa. Zacht. Met geen mogelijkheid tot ruwheid.
SAMANTHA
Jemig wat een gezeur. De titel van het verhaal doet vermoeden dat de vader totaal niets onderneemt met de kinderen. Maar integendeel juist blijkt uit het verhaal. Wat een drama om niets. Alleen omdat hij niet wil stoeien met de kinderen. Kom op, dan doe jij dat toch lekker.
Ik heb het artikel en ook de (meeste) reacties gelezen. Zeker gezien de leeftijden klopt mama’s gevolgtrekking helemaal. Het is de behóefte van deze kinderen om FYSIEKE aandacht van hun vader! En daarin schiet hij tekort.
Nu is niemand volmaakt en gezien de ruimte en aandacht die hij buiten dit fysieke om wél voor zijn kroost heeft… hij is beslist een acht. Maar dan wel een acht min.
Zijn weigering vind ik a) niet goed en b) problematisch.
Zelf kom ik uit een behoorlijk disfunctioneel gezin waarin onze vader kampioen aandacht weigeren te geven was. En daarbij nog een paar vervelende dingen, zoals zijn véél te korte lontje. Dus hoe genegeerd voelen voelt, vooral op of met betrekking tot iets dat je zoooo graag wilt? Ik vóel dat! Deze kinderen SNÁKKEN gewoonweg naar een beetje fysieke aandacht van hun pa. En geloof me, dergelijke aandacht? Heel belangrijk. Draagt bij aan zelfvertrouwen en een positief zelfbeeld. Mannen zijn over het algemeen tamelijk fysiek ingesteld. Dat pa dus meedoet, het voorbeeld geeft… heel belangrijk. Positieve en veilige hechting. Positief mannelijk rolmodel, vooral als je al die andere dingen die hij wél doet erin betrekt. Maar dit? Dit zegt zoveel als dat “fysiek” zijn niet echt oké is. Dn dat is niet goed!
Ik ben heel benieuwd naar de diepere gronden van zijn weigering. Snapt hij zelf dan niet dat zijn kinderen hier gewoonweg naar snákken? Dat ze (zo af en toe dan) een stoei-pappa nodig hebben? Een pappa van wie ze vol trots kunnen zeggen, “wie is de sterkste? Papa!”.
Moeders, probeer hier een vinger achter te krijgen. Waarom blijft hij zo weigerachtig? Vreemd eigenlijk.
Wat een gedram. Ik krijg niet de indruk dat hij zich volledig onttrekt (integendeel). Hij doet alleen andere dingen met jullie kinderen dan die jij van jouw vader gehoopt had te krijgen. Is dat niet projectie?
Je armen deden pijn en je rug protesteerde; lijkt me uiterst onprettig – misschien doe je veel te wild met ze.
Wat.een gezeur. Je man knutselt en legt ze uit hoe ze dingen kunnen repareren. Jij stoeit met ze. Ik hield niet van winkelen.Dat deed mijn man dan.
Ik zei altijd: ” Mijn man is geen doe-vader.” Hij zorgt op zijn manier voor zijn kind.
Ik zou graag nog iets toevoegen, naast het accepteren van verschillen in karakters en de acceptatie daarin
Als kinderen daadwerkelijk ergens opklimmen om in papa’s armen te kunnen springen, dan zou dat kunnen zijn omdat de behoefte echt heel groot is fysiek met papa te spelen of om de bevestiging te krijgen dat papa ze letterlijk en figuurlijk opvangt. Het zou een signaal kunnen zijn waar je iets mee kan of moet. Gebeurd het vaker, hoe vaak? Er zijn vaak laagdremmelige instellingen voor eenvoudige opvoedvragen in woonplaatsen. Daar zou ik eens, liefst samen, sparren. Gewoon situatie voorleggen. Even iemand die meedenkt en kan bemiddelen. Misschien helpt het jou om je verwachting bij te stellen en je man in te zien wat het brengt.
Persoonlijk zou ik in gesprek met je partner een compromis zoeken. Want past niet bij mij vind ik iets te makkelijk in het ouderschap. Elke ouder moet dingen doen en oefenen die niet bij zijn eigen karakter. Gelukkig kan jij veel stoeien met de jongens, maar jullie kunnen ook zoeken naar een balans die wel werkt. Bijvoorbeeld in het weekend even 10 minuten meedoen. Of een gericht fysiek spel (een parcourtje in de tuin waarbij 1 opdracht is 5x over papa zijn schouder, 10 minuten tikkertje in het park). Als papa moeite heeft iets verzinnen bedenk dan op voorhand samen kleine fysieke activiteiten. Dan beantwoord hij wel naar de vraag van de kids, maar hoeft hij ook niet heel erg uit zijn comfort zone te komen.
En betrek de kinderen, leg gewoon uit dat mama stoeikampioen is geworden door opa en papa veel beter is in voorlezen etc. Maar dat papa wel graag wat wil doen met de jongens op dit vlak. Wat kunnen jullie als gezin verzinnen als leuke fysieke activiteiten voor met papa. Kinderen begrijpen veel en hebben vaak de leukste ideeën.
In je verhaal lees ik een gezin met een betrokken moeder en vader. Koester dat en focus op wat er allemaal wel is. Hopelijk vinden jullie een balans in iets meer fysieke activiteiten met papa. En daag jezelf uit op een vlak wat niet vanuit nature past bij je maar wel wat toevoegd voor het gezien.
Goed antwoord. Dat parcour stukje is een goed idee. Denk dat de vader moeite heeft met spontaan reageren dus zou dit kunnen werken. Ook de moeder moet begrijpen dat haar man niet haar vader is. Denk dat de kinderen zich evengoed veilig voelen en dat het misschien meer haar gemis is dan van de jongens.
Je kan toch niet verlangen dat je man hetzelfde doet als jouw vader bij jullie deed? Als jullie alle vier even hysterisch zouden zijn, wanneer komen die momenten van rust die zo vreselijk belangrijk zijn in een gezin dan? Wees maar blij dat hij op de juiste momenten zijn kinderen tot bedaren kan brengen. Zij kunnen niet non-stop druk zijn en ik snap dat hij dat niet kan handelen na een dag werken bijv. Zéker niet als dat tegenover je eigen karakter staat. Accepteer dat het bij jullie gewoon andersom is: mama voor het stoeien, papa voor de rust. Zo simpel kan het zijn.
Precies, Annelies.
Misschien kan je met iemand gaan praten?
Je zit met je vader en hoe hij met jullie omging.
Er is helemaal niets mis met je man, hij is juist een voorbeeld hoe je als man kan zijn voor je kinderen
Ik vind dit nogal overdreven. Ik vind dat je blij mag zijn met zo’n lieve man als vader van je kinderen.
Er zijn mannen die niets doen, niet stoeien, niet voorlezen, niet bouwen, niet eens groeten als ze thuiskomen / wakker worden. Er loopt een man in huis rond, maar eigenlijk ben je alleenstaande moeder.
Buiten dat, iedereen is anders, de één doet het zo, de ander niet. Ik geloof dat kinderen heus wel kunnen accepteren dat hun ouders daar anders in zijn, behalve als jij duidelijk laat merken dat jij dat niet accepteert.
iedereen is inderdaad anders, maar ik denk dat het ook wel belangrijk is dat je de behoeften van je kinderen tegemoet komt. Er is een reden waarom kinderen (vooral jongens) zo graag willen stoeien met hun vader. Daar is behoeften aan en ook nog eens aangetoond dat dit ten goede komt van de ontwikkeling van een kind. stoeien komt ten behoefte van cognitieve, sociale en lichamelijk ontwikkeling. in dit geval moet de vader zich niet aanstellen en zich eroverheen zetten.
Ja dat lijkt mij ook. Zij moet niet van haar probleem het probleem van de kinderen maken.
leg de kinderen samen uit dat papa niet van stoeien houd.
Waarom die verwachtingen.
niet iedereen is gelijk.
hou op te drammen en
laat iedereen zijn ding doen.
Lees de reacties: je maakt echt een probleem van niets!
Inderdaad Marieke.
helemaal met bovenstaande reacties eens.
verwachtingspatronen kun je bijstellen. (ideaal beelden zitten in je hoofd en meestal loopt het anders. wat is ideaal) iedere ouder doet wat hij denkt dat het beste is. de kinderen krijgen het beste van allebei. iedere opvoeding is anders. jullie doen het prima. het zit in die kleine momentjes. kijk naar de goede positieve dingen van elkaar en de kinderen.
wij waren met 3 meisjes..mijn vader stoeide nooit met ons..wel met mijn 2 neefjes…DAT deed zeer
Hij heeft goede kwaliteiten, maar dat een volwassene achteruit stapt als een kind roept “vang me” en daardoor letterlijk dat kind laat vallen is in mijn ogen onvergeeflijk. Dit kind heeft nu geleerd dat papa hem niet zal opvangen als het erop aankomt. Geen enkel kind verdient het om niet opgevangen te worden.
Dit is een voorval dat duidelijk heel eenzijdig is beschreven, met heel veel mogelijkheden voor interpretatie. Als de zoon een zodanige actie uitvoert waardoor opvangen tot een gevaarlijkere situatie zou leiden dan hem te laten vallen, dan is de actie van de vader nog steeds prima. Dit hele verhaal geeft mij het gevoel dat de moeder haar zoons juist aanzet tot dit soort acties, terwijl de vader duidelijk heeft aangegeven dat hij dit niet fijn vindt. Laat hem gewoon de vader zijn die hij wil zijn, hij is er duidelijk wel voor zijn kinderen, alleen niet op de manier waarop de moeder dat graag ziet. De kinderen volgen hierin alleen het voorbeeld van hun moeder. Dus de moeder moet eens heel goed gaan kijken naar haar manier van opvoeden.
Overdreven reactie. Paar schaafwonden op je knie en trauma voor het leven. Dat wordt ze aangel*ld
Het kind sprong van een kei. Dan heb je het over centimeters of enkele decimeters. Als het goed is, spring je, als je opgevangen wil worden, alsnog op zo’n manier dat je voeten als eerst de grond raken en niet ‘head first’. Daarbij was het kind vooraf gewaarschuwd, zowel verbaal (‘pas op’) als non-verbaal (het wegstappen). Ik krijg niet de indruk dat hij de suggestie wekte dat hij het kind inderdaad op zou vangen. Dat het kind viel, is natuurlijk even vervelend, maar van een schaafwondje ga je doorgaans niet dood. Als het goed is, leert het kind ervan.
wat zeur jij..je man stoeit liever niet.. maar hij doet wel andere dingen met de kinderen.
ook is hij zacht naar de kinderen.. onsen ouders deden niets met ons die waren altijd aan het werk.
nee klaag niet over een bovenste beste vader.ook zorgt is volgens mij voor goed brood op
de plank..waardeer hem wat meer en kijk of jij zo perfect bent. tegenover hem..
hij is geduldig, van wat ik lees de enige met rust in het gezin. Je ziet hem knutselen voorlezen, dingen in elkaar zetten dus hij heeft ze technische vaardigheden mee, rustmomentjes, hij wil gesprekken, dat zijn hele waardevolle dingen in het leven. Waarom moet een man dan perse wild stoeien? ga jij dan knutselen en voorlezen… is dat dan een vrouwen ding..
ik denk persoonlijk dat ze nu het beste van beide hebben. Ik hoop dat je je verhaal aan hem laat lezen maar ook de reacties erop. En ga dan gesprek nog eens aan samen
Arme man. De verwachtingen zijn irreëel. Hij heeft andere, goede kwaliteiten. Jij denk teveel in ouderwetse hokjes. En zelfs dat is geromantiseerd.
Mijn vader stoeide niet, ook niet met mijn broer en hij heeft dat niet gemist. Wat hij wel miste was een betrokken vader, want dat was hij ook niet. Mijn zonen hebben ook geen stoeier als vader gehad.
Dus knuffel die man.
In het verhaal beschrijf je zelf dat vader rustig en geduldig is. Is dit dan niet het meest ideale gezinsdynamiek?
Bij jou kunnen de jongen lekker veel energie kwijt en wild spelen. Bij hun vader kunnen ze terecht voor kalmte en rust.
Stoeien en wild spelen past niet bij hem, probeer hem daar dan ook niet in te veranderen naar iets wat niet in hem zit. Daar kan een mens dood ongelukkig van worden.
Kijk naar je eigen laatste zin waarin je schrijft:” We moesten allemaal accepteren: dit was papa. Zacht. Met geen mogelijkheid tot ruwheid.”.
Accepteer dat dan ook. Eerlijk gezegd kreeg ik pijn in mijn buik van je verhaal. Niet van papa die niet stoeit, iets dat mijn vader ook NOOIT heeft gedaan. Maar dat zo’n lieve papa die met de kinderen knutselt voortdurend de boodschap krijgt dat hij het niet goed doet, dat hij niet voldoet als vader!
Dus leg uit aan de kinderen, dat pap er is voor de knutsel (geweldig toch) en ze dat aan hem kunnen vragen en mam voor de stoeipartijen.
Neem je lieve man in je armen en accepteer zijn kwaliteiten en neem hem zoals hij is en probeer hem niet te veranderen.
Mijn vader wandelde met ons, altijd en eindeloos. Geweldig vond ik dat als kind. Maar stoeien?
Dat deden we zelf en geen van mijn ouders deed dat ooit, en ik had een heel gelukkige jeugd. Dus verander je perceptie van wat hoort. Want je gezin is leuk en goed .
je kunt niet alles in je hebben, kijk naar wat er wel goed gaat.