Lisandra: “Ik kreeg babyspullen van een vriendin en toen stuurde ze ineens een Tikkie van €250”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Toen ik zwanger was van Anna, mijn eerste kindje, was ik in de zevende hemel. Alles voelde nieuw, spannend, kwetsbaar, groots. We hadden het financieel niet slecht, maar ik wilde ook niet meteen alles nieuw kopen. Waarom zou je, als er nog zoveel goed spul in omloop is? Veel dingen worden amper gedragen, want ze zijn er zo uitgegroeid. Ik had al besloten dat ik een combi wilde: wat nieuw en wat tweedehands. Toen ik dus van een vriendin een berichtje kreeg, was ik oprecht blij verrast. “Lis, jij krijgt een meisje hè? Ik heb hier nog zóveel leuke dingen liggen van mijn dochter. Echt mooie spullen. Zal ik eens wat komen brengen?” Ik weet nog dat ik haar appje hardop voorlas aan mijn vriend. “Wat lief”, zei hij, “dat scheelt je een hoop geshop.” “En geld,” zei ik er achteraan, “want al die kleine dingen tikken toch aan.”
Ze kwam met tassen vol
Diezelfde middag stond ze op de stoep. Met drie grote boodschappentassen vol. Truitjes, broekjes, hydrofiele doeken, slofjes, zelfs een muziekdoosje en een babydekentje. Ze legde alles één voor één uit: “Deze jurk is amper gedragen. En dit truitje kreeg ik van m’n schoonmoeder. Die moet je echt bewaren. Kijk, en deze slaapzak is heerlijk warm voor in de winter. Was bij ons favoriet.” Ik voelde me een soort museumbezoeker terwijl zij de waarde van elk stuk benadrukte. Maar het voelde warm. Alsof ze me echt wat gunde. Ik zei: “Wat fijn, hier ben ik echt heel blij mee. Dankjewel!” En ik meende het ook. Ik ben oprecht dankbaar voor hulp, en ook echt iemand die dat uitspreekt. Toen ze wegging, drukte ze me op het hart: “Kijk het allemaal rustig door. En als je wat niet kan gebruiken, geen probleem hoor!”
Die avond volgde een verrassing
Ik zat net met mijn benen omhoog op de bank en scroll door mijn telefoon. En ineens zie ik het: een Tikkie. Van haar. €250. Ik las het bericht drie keer. Of ik het bedrag wilde overmaken “voor de spullen van vanmiddag”. Mijn eerste reactie was ongeloof. Dit kan toch niet serieus zijn? We hadden het over spullen die ze me gaf. Ze zei letterlijk: “Ik heb nog wat leuks voor je.” Geen woord over geld. Ik keek mijn vriend aan en zei: “Kijk nou. Ze stuurt een Tikkie. Van tweehonderdvijftig euro.” Hij fronste. “Voor die oude kleertjes? Meen je niet.”
Wat moet je dan?
Mijn eerste instinct was: direct terugappen. “He, wacht eens even, dit was toch een cadeautje?” Maar ik hield me in. Want ik wilde geen ruzie. Ik waardeerde het oprecht dat ze moeite had gedaan om alles uit te zoeken. Maar ik voelde me ook een beetje genaaid. Alsof ik in een val was gelopen. Als je weet dat er een prijskaartje aan hangt, ben je ook veel kritischer. Dan denk je: dat truitje is het niet waard, dat jurkje heeft een vlek. Maar nu voelde ik me min of meer verplicht. Ik besloot de Tikkie te laten staan en het even te laten bezinken. De volgende ochtend belde ik haar.
Het ongemakkelijke gesprek
“Hey,” begon ik luchtig, “ik zag je Tikkie gisteravond. Dat verraste me een beetje, moet ik zeggen. Ik dacht dat je de spullen gaf?” Aan de andere kant bleef het even stil. Toen: “Nou ja, ik dacht… je bent er toch blij mee? Het is allemaal A-merk, nauwelijks gedragen. Ik heb er ook geld voor betaald, snap je?” “Zeker,” zei ik, “en ik waardeer dat je het me gunt. Echt. Maar als ik had geweten dat het €250 zou kosten, had ik misschien andere keuzes gemaakt. Dan had ik gekeken wat ik écht nodig had. En eerlijk is eerlijk: ik heb niet alles nodig. Een deel heb ik al.” Ze klonk wat geprikkeld. “Je hoeft het niet te houden, hoor. Als je het niks vindt, geef je het maar terug.” Ik voelde me ineens een soort marktplaatsklant. En dat terwijl ik dacht dat we vriendinnen waren.
Wat is vriendschap waard?
Na het gesprek bleef ik met een rotgevoel zitten. Was ik nou te zuinig? Te direct? Of juist te naïef, door te denken dat dit om een lief gebaar ging? Ik besloot de spullen uit te zoeken. Er zaten mooie dingen tussen, absoluut. Maar er zaten ook stukken tussen met pillende stof, een vlekje hier en daar, en kleding in maatjes die ik pas over een jaar of langer nodig zou hebben. Ik appte haar uiteindelijk: “Hee, ik heb alles even goed bekeken. Dank je wel voor het brengen. Er zitten echt mooie dingen bij. Maar niet alles past bij wat we gebruiken. Ik wil er graag een passende vergoeding voor geven voor wat ik wél houd. Wat dacht je van €100? Lijkt me eerlijk.” Haar reactie? “Doe maar. Succes met je zwangerschap.” Geen hartje. Geen smiley. Geen “fijn dat je er iets aan hebt gehad”.
Sindsdien hebben we nauwelijks nog contact. En als ik heel eerlijk ben: dat doet me meer dan ik wil toegeven. Het ging me niet om dat geld. Maar om de manier waarop. Als ik had geweten dat ik ervoor zou moeten betalen, had ik dat prima gevonden. Maar niet onder het mom van “wat leuk dat ik dit voor je kan doen.” Maarja, ik heb mijn les geleerd.
LISANDRA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.