Janita: “Een kennis zei: “Ik twijfelde of je nog wel zwanger was, je buik is zo klein”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Ik ben nu 38 weken zwanger van ons eerste kindje. Dat voelt nog steeds als een klein wondertje om uit te spreken. En hoewel ik zó uitkijk naar de ontmoeting met ons kindje, moet ik ook eerlijk zijn: deze zwangerschap was niet alleen roze wolk. Ik heb me ook vaak onzeker gevoeld. En dat kwam niet door de baby, niet door de hormonen, maar door de mensen om me heen. Door hun opmerkingen over mijn zwangerschapsbuik. Want ja, ik heb een kleine buik. Klein, maar fijn, maar groot genoeg voor mijn kindje. En toch heeft iedereen er een mening over.

Een buik die niet aan verwachtingen voldoet

Ik ben van mezelf slank. Altijd geweest, gewoon tenger gebouwd. Dus toen ik zwanger werd, verwachtte ik geen enorme buik, maar ik keek er wel naar uit om dat typische bolletje te zien groeien. En ja hoor, dat kwam er. Niet ineens, maar gestaag. Eerst alleen zichtbaar voor mij en mijn partner. Daarna voor de mensen die me goed kenden. En nu met 38 weken is het niet te missen. Althans, dat zou je denken.

“Je buik is zo klein… Gaat het allemaal wel goed?”

Dat is letterlijk wat een kennis me vorige week vroeg, op een verjaardag. Ze boog zich naar me toe met zo’n bedenkelijke blik. “Gaat het allemaal wel goed?” Ik voelde me overvallen. Want wat moet je zeggen? “Ja hoor, mijn baby doet het fantastisch, hij groeit goed, mijn verloskundige is tevreden, dus waarom ben jij dat niet?” En dit was niet de eerste keer.

“Je lijkt eerder 20 weken zwanger”

Een buurvrouw, met wie ik normaal gesproken nauwelijks praat hield me staande op straat. Ze keek me aan, kneep haar ogen samen alsof ze naar een ingewikkelde wiskundesom keek en zei toen: “Ben je echt 38 weken zwanger? Je lijkt eerder 20 weken dan 38.” Ik lachte maar wat, een ongemakkelijk lachje, terwijl ik mijn hand beschermend over mijn buik legde. Het voelde alsof ik me moest verantwoorden. Alsof mijn buik te weinig was om een baby in te groeien.

Wanneer is het wél goed?

Wat ik me de afgelopen maanden vaak heb afgevraagd: wanneer is een zwangere buik wel goed genoeg voor de buitenwereld? Want ik hoor ook verhalen van vrouwen die een grote buik hebben. En die krijgen óók opmerkingen: “Zeker een tweeling?”, “Wordt het niet zwaar, met zo’n buik?”, “Weet je zeker dat je niet te veel aankomt?” Dus laten we eerlijk zijn: wat je ook doet, wat voor buik je ook hebt, mensen hebben altijd wat te zeggen. En het raakt je. Zeker als je, net als ik, voor het eerst zwanger bent en alles nieuw is. Dan ben je toch al bezig met of je het wel goed doet, of je lichaam dit aankan, of je straks wel een goede moeder zult zijn. En dan krijg je daar bovenop de ongevraagde buikcommentaren van Jan en alleman.

Kleine buik, grote zorgen?

Na de zoveelste opmerking besloot ik het bespreekbaar te maken bij mijn verloskundige. “Moet ik me zorgen maken? Is mijn buik écht te klein?” Ze keek me met die rustige blik van haar aan, pakte mijn dossier erbij en zei: “Je baby groeit keurig volgens de curve. Je buikomvang past bij jouw postuur. Er is geen enkele reden tot zorg.” Ik moest bijna huilen van opluchting. Niet omdat ik écht dacht dat er iets mis was, maar omdat ik die bevestiging nodig had. Omdat de buitenwereld me zo had doen twijfelen aan mijn eigen buik.

En weet je, ik snap ergens wel waar het vandaan komt. Mensen willen soms gewoon praten. Een onderwerp aansnijden. En een zwangere vrouw is nu eenmaal een soort publiek bezit in de ogen van veel mensen. Ze denken dat het oké is om je buik aan te raken, om vragen te stellen over je bevalling, je gewicht, je voeding, je borstvoedingsplannen. En dus ook over de grootte van je buik. Maar dat betekent niet dat het ook werkelijk oké ís.

Wat je zegt tegen een zwangere maakt uit

Ik begon te tellen. Hoeveel opmerkingen ik in de afgelopen maanden heb gehad over de grootte van mijn buik? Meer dan dertig. Serieus. Van collega’s, buren, bekenden, zelfs familie. En wat ik nog erger vond: ik ben ze allemaal gaan geloven. Op een bepaald moment keek ik in de spiegel en dacht: “Misschien is het inderdaad te klein. Misschien groeit mijn baby niet goed genoeg. Misschien is er iets mis.” Ik heb me zó onzeker gevoeld. Terwijl ik me lichamelijk prima voelde. De baby bewoog volop, ik voelde me gezond. Maar woorden doen iets met je. Vooral als je hormonen door je lijf gieren en je lichaam aan het meest wonderlijke proces van je leven werkt.

De impact van kleine opmerkingen

Wat mensen vaak niet beseffen, is dat een ‘onschuldige’ opmerking best veel kan doen met een zwangere vrouw. Je wéét rationeel misschien wel dat je goed zit, dat je verloskundige tevreden is, maar emotioneel kan het echt binnenkomen. Je bent zo kwetsbaar. Je voelt je verantwoordelijk voor een leven in je buik. En alles wat daarover gezegd wordt, raakt direct aan je gevoel van falen of slagen als moeder. Een vriendin van mij had juist een grote buik. Ook zij kreeg opmerkingen. Ze werd zelfs nagekeken op straat. Alsof ze een bezienswaardigheid was. “Kijk die buik!”, “Dat kind moet er bijna uit vallen, joh!” Ook zij voelde zich onbegrepen, bekeken en gekleineerd.

Waarom kunnen we niet gewoon zeggen: “Wat mooi, je bent zwanger”?

Wat zou het fijn zijn als mensen in plaats van commentaar op je buik gewoon zeggen: “Wat mooi, je bent zwanger.” Punt. Zonder oordeel, zonder vergelijkingen, zonder twijfels. Geen opmerkingen over te groot of te klein. Geen grappen over “komt het wel goed?”. Maar gewoon: verwondering, blijdschap, respect. Want elke zwangerschap is anders. Elk lichaam is anders. En elk kindje groeit op zijn eigen tempo, op zijn eigen manier, in een buik die precies goed is voor dít kindje, voor déze moeder. Laat dat genoeg zijn.

JANITA