Maren: “Mijn dochter zei vastberaden: ‘Ik móet door!’, ze danste in een gevaarlijke slangenkuil, de druk werd steeds hoger, moest ik haar eruit halen?”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen en kijk op de website: old.kidsenkurken.nl

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Toen Lizzy in groep 5 begon met hiphop, was het allemaal nog onschuldig

Een paar meiden van school, een gezellige juf, wat danspasjes op leuke muziek, en aan het eind van het seizoen een optreden voor ouders. Lizzy straalde. Drie jaar later zat mijn dochter nog steeds op hiphop. Alleen was de glinstering veranderd. In iets harders. Iets scherpers. Ze zat in groep 8, en met zes meiden uit haar klas – allemaal tussen de tien en twaalf – vormden ze het ‘demoteam’. Dat klinkt als iets moois, iets ambitieus, iets om trots op te zijn. Maar achter de schermen? Was het een slangenkuil.

De selectie

Afgelopen jaar, toen Lizzy geselecteerd werd voor het demoteam, waren we zó blij. Ze had er keihard voor gewerkt. Extra lessen gevolgd, filmpjes gekeken, geoefend in haar kamer tot het zweet op haar voorhoofd stond. En ze was goed. Niet de beste, niet de fanatiekste, maar ze had een natuurlijke flair. Bij de auditie had ik aan de zijkant van de zaal gezeten, naast een groepje moeders. Een paar klapten zenuwachtig, anderen fluisterden in elkaars oor. Na afloop hoorde ik een van hen zeggen: “Nou, als zij wordt gekozen, dan weet ik het niet meer.” Ze keek daarbij naar Zoë, een meisje dat wat molliger was dan de rest. Ik voelde het al toen: dit wordt geen fijne sfeer.

En dat werd het ook niet

Vanaf het moment dat het team werd gevormd, veranderde er iets in de groep. De meiden begonnen elkaar te ranken. Wie stond vooraan in de formatie? Wie mocht het solostuk dansen? Wie werd genoemd door juf Kelly als ‘voorbeeld’? Alles werd vergeleken.
En thuis hoorde ik de verhalen.

“Lisa zei dat Lotte een stijve hark is.”
“Ze vonden dat Romy stonk in haar oksels.”
“Ik mocht niet meedoen met het TikTok-filmpje omdat mijn broek te ‘Bristol’ was.”

Ik slikte. “Wat bedoelen ze daarmee?” “Dat mijn kleren goedkoop zijn, denk ik.” Lizzy lachte erbij, maar ik voelde het prikken.

Moeders als olie op het vuur

Je zou denken dat meiden van elf onderling al venijnig genoeg zijn, maar de echte ellende begon bij de moeders. De groepsapp was een drama op zich. Er werd áltijd iets gezegd. Over wie te laat was. Wie ‘geen inzet toonde’. Of wie alweer afwezig was zonder geldige reden. Drie keer betekende uit het team. “Nou ja, ik vind het oneerlijk hoor,” appte een moeder op een dinsdagavond. “Onze dochters oefenen zich suf, en dan komt Lotte gewoon niet opdagen.” Een ander: “Misschien moeten de plekken vooraan dan ook naar de gemotiveerde kinderen gaan.” Mijn vingers jeukten om er iets van te zeggen, maar ik hield me in. Want ik wist: als je hier één keer iets zegt, word jij de volgende die besproken wordt.

Het werd steeds erger

Lizzy begon te veranderen. Ze was sneller prikkelbaar, wilde haar haar op een bepaalde manier, klaagde over puistjes, kleding, of dat haar schoenen “niet van het goede merk” was. Alles stond in het teken van dansen. Er waren veel extra trainingen, wedstrijden, optredens. Toen ik vroeg of het nog wel leuk was, haalde ze haar schouders op. “Ja… het is gewoon zo. Als je erbij wil horen, moet je gewoon zorgen dat je erbij hoort, dat je opvalt, op een goede manier.” Míjn dochter wilde erbij horen. Bij de juiste meiden. In de juiste outfit. Op de juiste plek in de dans. Ze begon haar oude vriendinnetje Noa minder te zien. “Die danst niet, mam. En ze snapt het allemaal niet.” Ik zag haar vervreemden. Niet alleen van anderen, maar ook van zichzelf, van haar oude ik.

De nieuwe audities

En toen kwamen de audities voor het nieuwe seizoen. Ze waren verplicht. Zelfs als je al in het team zat. “Iedereen begint weer op nul,” zei juf Kelly. Er werd wekenlang geoefend. Lizzy had enorme stress. Ze huilde zelfs een keer omdat haar knie pijn deed maar ze “per se door moest.” “Wie zegt dat?” vroeg ik. “Dat moet gewoon. Anders kom ik straks niet in het team”. Ik bracht haar naar de auditie met een raar onderbuikgevoel. Ik bleef in de auto zitten, dit keer. Ik kon het niet meer aanzien. Die gespannen blikken. De gefluisterde roddels. De oordelen die al werden geveld – door moeders èn kinderen – voor er ook maar iemand een pas gezet had.

Na de auditie

Toen ze instapte was ze stil. Niet blij, niet boos. Gewoon… leeg, doodmoe. “Hoe ging het?” Ik keek haar aan. “Geen idee.” “Was het fijn?” Ze haalde haar schouders op. “Ik weet niet of ik het nog wel leuk vind.” En toen was het stil. Tot de avond. Toen zag ik een story van een moeder: een filmpje van haar dochter in de auditie, met de tekst: “Mijn powervrouw ❤️ #frontrow #altijdinshape.”

Daaronder stonden allemaal reacties van andere moeders:

“Zij hoort gewoon vooraan!”
“Beter dat ze Romy dit jaar skippen 🙄, ze heeft namelijk een blessure.”
“Wat een talent 😍.”

Ik voelde walging. Pure walging. Dit ging niet meer over dansen. Dit was een wedstrijd, een show, een achterbakse battle tussen meiden én moeders.

Het gevecht om het middelpunt

Binnen het demoteam draaide alles om wie er vooraan stond. Niet letterlijk per se – al werd die plek in de dansformatie wel gezien als de heilige graal – maar ook figuurlijk. Wie kreeg de aandacht van de dansjuf? Wie mocht als eerste dansen? Wie werd als eerste genoemd? Er zat een meisje in het team, Olivia. Technisch goed, dat gaf ik meteen toe. Ze bewoog krachtig, had uitstraling, en kon die intense hiphopblikken opzetten alsof ze haar hele leven al op MTV danste. Maar Olivia was ook manipulatief. Ze strooide complimenten rond als het haar uitkwam, en trok zich net zo makkelijk terug in fluistergesprekken als het ging over iemand die haar dwarszat. Lizzy kwam een keer thuis en zei: “Olivia zei dat mijn haar eruitzag alsof ik het zelf had geknipt.” Ik keek verbaasd. “Wat zei jij toen?” “Niks. Ik lachte maar.” Dat was het patroon. De meiden lachten. Ze lachten álles weg. Beledigingen, pesterijen, vernederingen. Alles werd verpakt in grapjes. In ogenschijnlijk onschuldige opmerkingen met scherpe randen.

Maar de echte jungle was de groepsapp van de moeder

Het begon met praktische dingen – wie rijdt er, wie wast de shirts – maar het ontspoorde langzaam in een soort survival of the bitchiest. Er werd voortdurend gespeculeerd over het niveau van andermans kind:

“Ik heb het gevoel dat Eva dit seizoen een beetje is ingezakt.”
“Mijn dochter zegt dat Lotte vaak pasjes mist, maar daar zegt Kelly nooit wat van.”
“Zou het kloppen dat Roos weer vooraan staat, ondanks dat ze vorige week ziek was?”

Het ging verder dan opmerkingen. Er werden video’s doorgestuurd. Filmpjes van repetities waarin moeders hun eigen kind aanwijzen: “Kijk hoe scherp haar arm hier is vergeleken met de anderen.” Soms kwam er ineens stilte in de app. Meestal na een auditie of optreden. En dan wist ik: er is offline iets gebeurd. En dat offline werd daarna weer online uitgespeeld.

De uitslag

Twee weken later kwam de uitslag. Lizzy zat er weer bij. Maar… dit keer als ‘reserve’. Ze deed alsof het haar niks deed. “Ach, ik heb ook wel zin om wat minder te moeten.” Maar die avond hoorde ik haar zacht huilen in bed. En ik wist: dit heeft haar geknakt. Niet omdat ze niet goed genoeg was. Maar omdat het nooit genoeg ís in zo’n groep. Omdat je altijd moet presteren. Vechten. Lachen als het pijn doet.

De beslissing

De dag erna zei ik het: “Liefje, ik weet dat je van dansen houdt. Maar ik denk niet dat dit goed voor je is.” Ze keek me aan, vermoeide ogen. “Ik weet het ook niet, mam.” We besloten te stoppen. Niet met dansen. Maar met het demoteam. We vonden een andere dansschool, iets verder weg. Geen demoteam, geen competitie. Gewoon dansen. Voor jezelf. Voor de lol. Ik voelde me eerlijk gezegd opgelucht. Zowel ik, als Lizzy , hoefde niet meer te doen alsof de sfeer prettig voelde, terwijl die ons van binnen kapotmaakte.

MAREN