Ilona: “‘Mam, ik voel me beroerd, kan je langskomen?’, maar nee wederom pasten ze op de kleinkinderen en was er totaal geen tijd voor mij”

Ik denk dat het niet eens gaat specifiek om de boodschap of komen voor de pech het is vragen om een stukje medeleven op het moment dat het nodig is en dan geven de ouders niet thuis. Tuurlijk kun je dingen bestellen etc. Maar als je niet lekker bent en je even aan je moeder vraagt hey kun je wat halen zou ik als moeder zeker geprobeerd hebben te komen. Als ik hoor dat iemand ziek is zal ik altijd vragen of ze iets nodig hebben want je hoofd staat daar niet altijd naar als je flink ziek ben. Ik herken het hopen van bepaalde dingen van je ouders maar die niet waargemaakt worden. Mijn advies stel je verwachtingen bij hoe jammer ook maar dan behoed je jezelf van steeds weer die teleurstelling. En als je mentaal zover bent kijk idd of je mensen om je heen hebt die wel in je geïnteresseerd zijn of houd het bij je man en investeer daarin. Hoe lastig ook probeer niet in het negatieve te blijven hangen want daarmee doe je jezelf ook tekort ( daarmee zeg ik niet dat je verdriet niet echt is ofzo)

Zolang je ouders leven ben je in die relatie nog het kind. Daar gaat het in dit geval om naar mijn mening ze wil als kind erkend en gezien worden door haar ouders. Als ze belt voor die boodschappen zit er naast die praktische vraag natuurlijk onder zie mij en hoor mij. Het ANWB verhaal is volgens mij niet anders. Daarnaast maakt ze een enorm zwaar rouwproces door en moet de fertiliteitsbehandelingen met alle stress en hormoonschommelingen nog verwerken. Ze verwacht wat begrip en steun van haar ouders wat als kind normaal is al ben je volwassen. Je blijft altijd het kind in deze relatie

Er komt een dag dat ze jou nodig hebben.

Heel herkenbaar, ben ook kinderloos, broers wel kinderen en ouders hebben daar altijd voor klaargestaan, maar op het laatst van hun leven, waren de broers niet thuis. wie kon er toen voor opdraaien, jazeker ik , want ik heb geen kinderen en zij hadden te druk met de kinderen. Ik heb het met heel veel liefde gedaan en ben ontzettend blij dat ik het gedaan hebt, maar het voelt niet eerlijk en heb daarom ook geen contact meer met mijn broers. Na verloop van tijd went het wel om geen contact meer te hebben.

je bent een̈ volwassen vrouw, laat je niet zo leiden door je jaloers gevoelens. Jouw ouders kunen er ook niks aan doen. leef je eigen leven verleg je focus en stap uit deze slachtoffer rol. Je bent niet zielig maar onvruchtbaar en dat is heel verdrietig echt maar op deze manier maak je het alleen maar moeilijker voor je zelf.
heel veel kracht en liefde toegewenst
×××

Zoooo wat een luxe dat je ouders altijd langskwamen als je ziek was. Ik werd als kind niet eens ophaald van school als ik ziek was. Fiets maar mooi 7 km naar huis ook al ben je ziek.

Autopech? Anwb.

Fijn dat ze er zolang waren maar kom op.

ik heb 2 dochters, 1 dochter heeft een zoontje waar ik regelmatig op oppas en die ook wel eens komt logeren, maar ik zorg er altijd voor dat ik beide dochters gelijkwaardig behandel! ik maak tijd voor ze waar ik maar kan, kleinkinderen zijn leuk maar ik maak me geen illusies, zodra ze in de puberteit komen zie je ze niet meer. je eigen kinderen heb je later harder nodig!

“De wereld waarin anderen wel kinderen krijgen is confronterend” en de zin “mijn wereld stortte in” zijn de kern van het probleem. Je zit in een rouwproces, en vaak is de hulp van een psycholoog nodig om dit te verwerken. Je ouders en broer kunnen dit niet doen; hier heb je professionele hulp bij nodig.
Het zijn niet de praktische dingen als boodschappen, meestal heb je zelf nog dingen in je koelkast, vriezer, voorraadkast, of anders kun je wat bestellen. En je vader is waarschijnlijk geen automonteur, niet iedereen kan zomaar een auto repareren, daarvoor zijn abonnementen voor als je met pech komt te staan, ANWB of PechOnderweg.
Je zult je leven moeten herdefiniëren. Je ouders zijn misschien verdrietig over de situatie, en willen er niet iedere keer over beginnen omdat het te pijnlijk is. Probeer zelf af te spreken voor etentjes, vakantie, weekendjeweg, er zijn 7 dagen in de week. Het begint met praten en duidelijk maken wat je dwars zit. En professionele hulp zoeken, je ouders kunnen helaas je kinderloosheid niet oplossen, anders zouden ze dit vast doen.

Ook ik heb wel eens griep, met 3 kinderen en een man die er dan niet is. Ook ik heb wel eens autopech gehad, met zelfs 4 kinderen in de auto. Het kwam niet eens in me op om om hulp te vragen. Je familie is er voor de gezelligheid, niet voor jouw gemak. Overigens heb ik mijn ouders nooit gevraagd op de kinderen te passen op caste dagen. 2 dagen ik, 2 dagen mijn man, samen in de weekenden en 1 dag betaalde opvang.
Hebben de opa en oma überhaupt nog levens kwaliteit als ze overal moet opdraven om de gaten van hun kinderen dicht te lopen?

ik zie steeds de reacties ga het gesprek.

Waarom?
Als je niet vragen om een eerlijke behandeling van je ouders zal het vaak daarna geveinsde aandacht zijn.

Nu weet je wat je aan ze hebt.

In één zin:
Wat een stelletje kortzichtige egoïsten….

Mijn haren gingen nog meer overeind staan toen ik las dat ze daar samen, dus met z’n tweeën kleuteroppas aan het spelen waren en dan het lef hadden om te zeggen dat ze na het avondeten wel even langs kwamen om een boodschapje te brengen.
Dan gaat er toch één direct de zieke dochter helpen!! Je kan best in je eentje een paar kleuters in de gaten houden.

Nog los van het feit dat ik er bijna misselijk van word dat ze NUL rekening houden met de gevoelens van degene die geen kinderen kan krijgen. Dat oma het zelfs bagatelliseert. Vandaar ook de openingszin.

Wat een herkenning, ik had het verhaal zelf kunnen schrijven. Ook ik heb het meerdere malen bespreekbaar gemaakt maar dat heeft weinig effect, soms heel even. Bizar dat mensen dit als egoïstisch of jaloers zien, de verdeling is verrevan gelijkwaardig maar het wordt niet gezien. Niet alleen vanuit mijn kant zijn er irritatiepunten, ook andere familieleden die zelf geen opa en oma zijn storen zich aan de eeuwige verhalen over de kleinkinderen, dat steunt me. Ik heb mijn verwachtingen bijgesteld naar nul, vind ik het fair, nee. Helpt het me, ja.
Hopelijk ga jij ook zo’n modus vinden, sterkte!

wat een ellendige situatie. ik ben 68 geen ouder geen grootouder, oud klasgenootjes en kennissen in mijn leeftijd allemaal grootouders. Hun hele leven draait om de kleinkinderen…hebben geen eigen leven meer! Mijn moeder 91 woont in woonzorgcentrum mijn broer en ik gaan er iedere week op bezoek. waar zijn de kinderen en kleinkinderen van al die andere bewoners die nooit bezoek krijgen? de mooiste jaren die ze nog hadden en fit waren hebben ze besteed aan de kleinkinderen. En nu zitten ze alleen in een verpleeghuis of woonzorgcentrum.

Iedereen heeft recht op zijn eigen leed. Het is ook geen wedstrijd….

Het is pijnlijk om te voelen dat je ouders je op de tweede plaats zetten. Als je merkt dat ze structureel geen tijd voor je maken, is het goed om je verwachtingen bij te stellen. Blijf niet steeds hopen dat ze opeens anders gaan reageren, maar richt je op mensen die wél emotioneel beschikbaar zijn. Creëer je eigen steunnetwerk van vrienden of familieleden die er voor jou zijn, zonder dat je steeds hoeft te vechten om aandacht. Als het gemis te groot voelt, kun je dit rustig met je ouders bespreken, maar zonder te verwachten dat ze direct veranderen. Probeer nieuwe tradities te starten, zoals eigen feestdagen of uitjes, zodat je minder afhankelijk bent van hun aanwezigheid. Zorg ervoor dat je jezelf waardevol blijft voelen, los van hun aandacht. Je hoeft niet te blijven zoeken naar goedkeuring of erkenning van mensen die je niet geven wat je nodig hebt. Richt je energie op relaties die gelijkwaardig zijn en waarin jij ook centraal mag staan. Soms is loslaten pijnlijk, maar geeft het uiteindelijk de meeste rust.

de essentie van het verhaal is dat ze de aandacht mist van haar ouders in zijn algemeenheid. Niet alleen het feit dat ze kinderloos is.

het beste is toch altijd een persoonlijk gesprek en je ouders duidelijk maken hoe je je voelt. In de aanval gaan is geen oplossing, ouders zijn er hoogstwaarschijnlijk helemaal niet van bewust. Praat met ze!

ik ben zelf ook ongewenst kinderloos en ook omringt door familie met kinderen. Dat ze oppassen op de kleinkinderen kun je niets aan doen, maar dat je nooit mee wordt uitgenodigd in gezamenlijke familiedingen zoals zaterdag uit eten met je broer zou ik wel bespreken. Benoem niet expliciet je kinderloosheid, wel het gevoel dat je buiten de familie staat en dat dit pijn doet. Dat je ouders erg genieten van het grootouder zijn is begrijpelijk, maar ze moeten beseffen dat ze jou tekort doen. Wellicht even totaal geen contact zoeken en als ze vragen waarom: dit eerlijk als reden aangeven dat je hiervan baalt en wellicht dat ze moeten voelen hoe ze met jou omgaan.

Ongewenst kinderloos zijn, is een groot verdriet en gaat een leven lang mee – in verschillende vormen. Geen kinderen, betekent later ook geen oma kunnen worden.. Extra pijnlijk om je ouders zo op te zien gaan in hun nieuwe rol. Verdriet een plekje geven en opnieuw perspectief vinden kost tijd. Lotgenoten contact kan soms tijdelijk verschil maken en helpen. Anderen die zonder woorden veel begrijpen. Sterkte

misschien kan je ook een grotere rol bij deze kinderen spelen en een oppasdag doen? Dan krijg je veel kinderliefde, wat jouw hart kan helen, en kan je in dezelfde vibe als je ouders stappen.
Grootouder worden is opnieuw ouder worden, maar dan vooral de leuke dingen.
ik snap je verdriet en teleurstelling, ook in je ouders, maar ook de ouders van hun kleinkinderen dien er niet meer zoveel toe.
Het fijnste wat je jezelf kunt geven is dit met je broer en schoonzus bespreken en eens in de 2 weken of wekelijks een oppasdag doen ipv opa en oma. Zij worden ook ouder. En een geweldig leuke tante waar je altijd terecht kunt is ook heel waardevol.

sterkte voor je onvervulde moederhart

Natuurlijk is het verdrietig als je graag kinderen wilt maar niet kunt krijgen, dat zit je in een rouwproces en heeft tijd nodig om te verwerken. Wat ik mij afvraag waarom zoveel zelfbeklag , heb je hier met je ouders over gesproken? Misschien hebben ze het zelf niet door omdat ze opgaan in de kleinkinderen.
Ook ouders kunnen een blinde vlek hebben, zou het fijn vinden als mijn kinderen het bespreekbaar maken dan kan ik kijken wat ik er aan kan doen.

Mijn moeder wilde niet op mijn kinderen passen, maar ging wel op de twee kinderen van mijn vriendin passen. Sindsdien nooit meer naar haar toe gegaan……

Ziek op de bank, en je moeder vragen of ze boodschappen komt brengen.

Je moeder zei dat het nu even niet uitkomt omdat ze de kleinkinderen heeft om op te passen (haar wekelijkse oppasdag) maar dat ze het wel in de avond kan brengen.

Dus ze kon wel boodschappen langsbrengen, alleen niet gelijk.

Het lijkt of je dat voor jezelf niet kan accepteren, en het voor jou voelt alsof de kleinkinderen belangrijker zijn dan jij.

In mijn ogen heeft je moeder het goed opgelost.

Ik een hun vader hebben kijhaard gewerkt om hun toekomst veilig te stellen:- zonder opa’s kinderen verblijf. Na school tijd;- huiswerk doen! sporten,eten aan tafel met ons 4. Mams werk! Paps werkt! Nu bezef Ik:- had IK aanders!?- Moten doen??? Aan God de antwoord. Wat is goed? En wat is fout?. ..
Niemand is Perfect:- één de WERELD draait door.

Grootouders zijn heel eenzijdig bezig!

Ik lees jouw verdriet in het verhaal. En ik denk dat het goed is om eens dit verhaal aan je ouders te laten lezen. Hoe ik het lees zijn jouw ouders geen verkeerde mensen en worden ze opgeslokt door de liefde voor hun kleinkinderen. Een heel natuurlijk proces want kleine kinderen hebben volwassenen nodig, waardoor jouw ouders zich weer nuttig voelen. Jij als volwassen dochter zult hen moeten vertellen dat jij ze ook nog nodig hebt soms. Wellicht kun je ook een vast moment per week of om de twee weken met ze afspreken waarbij jullie bijv samen eten. Zonder jouw broer en de kinderen zodat jullie band ook weer sterker kan worden.

Daarnaast hoe moeilijk ook probeer uit de verwijtende rol te blijven. De verwijten die je hen maakt (waarbij ik heel veel liefde lees, dus bedoel dit niet verkeerd) zijn veelal gevuld door jouw verdriet en gemis. Ze zijn aan het oppassen en kunnen mij niet komen helpen, als jouw ouders aan het werk waren geweest had je dan hetzelfde gevoeld of was het dan oké geweest dat ze na het werk waren gekomen. Voor jouw ouders zal de afspraak over het oppassen het zelfde voelen als toen ze werkte voor een baas.

Afijn wat ik wil zeggen. Neem je eigen verantwoordelijkheid in de relatie met je ouders. Vertel hen wat je voelt en creeer je eigen leven met je ouders. Pak jouw eigen rol in jouw familie want zoals ik het lees laat je het nu heel erg bepalen door onbewuste acties van een ander.

Waarom zijn beide constant beide grootouders nodig om op de kleinkinderen te passen? Als er iets is kan 1 van de 2 toch heus wel even weg om te helpen. Wat een ongevoelige ouders zeg. Ik zou zeker het gesprek nog eens aangaan en anders, om jezelf te beschermen, het contact verminderen, want ze hebben toch geen tijd voor jou/jullie.

Wij zijn getrouwd en hebben 2 kinderen, mijn schoonzus en haar vriend hebben er ook 2.
Voor mijn schoonouders zijn die kinderen veel belangrijker dan onze kinderen. Onze jongste vroeg laatst zelfs of opa en oma dit jaar wel op haar verjaardag zouden komen. Maar, dan is mijn moeder er ook en daar is oma jaloers op…..”dan zijn de kinderen steeds met jouw moeder” wat logisch is, die zien ze regelmatig.
Maar als we dan daar naartoe gaan en we zitten goed en wel, dan wordt de schoonzus gebeld want “zo gezellig die kinderen samen” vervolgens zijn opa en oma constant met de andere kinderen bezig, die wonen daar praktisch, 4x per week oppassen, 6x per week wordt er gegeten (ook met vader en moeder), en 2x per week geslapen. Als wij daar zijn worden we ruim voor etenstijd de deur uitgewerkt……
Onze kinderen vinden het dus helemaal niet leuk om naar opa en oma te gaan.
Een paar jaar geleden kwamen ze 5 weken na de verjaardag nog langs. Het cadeau? Een popje van de Wibra, van 1 euro. Kind was er blij mee, maar wat dan steekt is dat, terwijl mijn kind een popje van een euro krijgt, ze trots zitten te vertellen hoe blij en dankbaar haar nichtje was met de, gloednieuwe, houten loopfiets van een bekend duur merk (ongeveer 120 euro). Dan denk ik, hou je dan stil.
Dus het wel of niet kinderen hebben maakt voor sommige mensen écht geen enkel verschil.

laat een tijdje niets meer van je horen. Dan kan je zien of zij hun dochter missen of niet. En als zij dan vragen waarom zij niets meer van jou horen. Dan kan je hun uitleg geven waarom je geen contact meer op nam. Dat zij toch geen tijd en aandacht voor jou meer hadden en dat alles draait om de kleinkinderen en je broer.

Vreselijk voor je! Ik lees ergens ‘probeer te genieten van tante zijn’. Ik weet niet of je dat mag/wil, maar dat lijkt me een goed advies. Hoewel ik me kan voorstellen dat het de pijn nog steeds niet wegneemt!

Begrijpelijk dat je jaloers bent, maar daardoor heb je zelf daar het meeste last van. Ik denk dat ze niet durven praten over jullie kinderloosheid, juist om zij waarschijnlijk daar ook verdriet over hebben en bang zijn om jouw verdriet te zien. Door juist extra hartelijk voor je ouders te zijn en zelf initiatief te nemen om eens wat gezelligs met hun te ondernemen, gaat hun hart voor je open en zie je alles niet meer zo negatief. Probeer beetje voor beetje je jaloezie los te laten en je ouders te vergeven. Dan zul je zien dat het oplucht en dat je alles wat meer van een afstandje gaat zien. En kan je daarna rustig met je ouders praten over je verdriet en gevoelens, waar ze misschien helemaal niet bij stil hebben gestaan. Ik spreek uit ervaring.

Ja ouders…
Het blijft een raar iets.
Ik heb er voor gekozen met mijn ouders te breken , na heel veel gedoe.
Het geeft mij rust , heel veel rust.
Ik zie mijn kleinkinderen, zo vaak als het lukt in het drukke schema van mijn dochter en haar partner.
De andere opa en oma passen 2 dagen in de week op, en soms nog tussendoor.
Is niet altijd leuk, maar het is wat het is.

Het gevoel, er niet toe te doen bij je ouders, is gewoon niet fijn.

Heel herkenbaar.. natuurlijk is het aan de ouders te doen zoals het hen goeddunkt maar bij ons speelt iets soortgelijks en dat zowel op het emotionele als het financiële vlak.. financieel omdat vakanties, een deel van de hypotheek en een grotere auto worden betaald door mijn ouders omdat ze het al zo zwaar hebben. Maar ook met feestdagen . naar mijn zus en haar gezin omdat dat zo gezellig is etc en per definitie nooit bij ons.. en zo kan ik nog vele voorbeelden opnoemen..
heb het achter me gelaten en sinds 2 jaar zijn we met de kerst op vakantie.

Blijf jeniet te veel hangen in het verdriet dat jezelf geen kinderen hebt? Je bent tante en kan een mooue rol in het leven van de kinderen van je broer spelen. Je kan op visite bij jou ouders gaan als jouneefjes en/of nichtjes er zijn. Bouw een band met ze op en neem ze mee op vakantie. Geniet van ze. Dan kun je deel makencan de familie. Dat jou broee en ouders hun leven rond de kinderen plannen is hun keuze. Beweeg en geniet mee en dan wordt je weer onderdeel van de familie Dit zal niet gemakkelijk zijn Vraag hulp aan je ouders en broer. Genieten van deze kinderen gun je hen en je zelf

Wat is er mis met een goed gesprek met de ouders. Ik krijg het idee dat je nooit goed duidelijk hebt gemaakt hoezeer je onder deze situatie lijdt.
Ik denk dat je moeder niet goed begrijpt hoe jij je voelt.
Probeer het haar duidelijk te maken. Succes.

je moet eens met je broer praten,misschien ziet hij ook in dat je op de dede plaats staat,en dat hij eens met jullie ouders gaat bespreken over hoe ze jou behandelen,misschien kiest hij party voor jou,wanneer hij om jou geeft succes

Ik mis in het verhaal wel wat informatie. Zijn opa en oma gepensioneerd? Zo ja, dan zijn er wellicht ook nog andere dagen in de week om iets af te spreken. Misschien zelfs een vaste dag? Zo niet, dan blijven er nog twee dagen in het weekend over. Wonen opa en oma in de buurt van Ilona? Kunnen ze zomaar opspringen en naar hun dochter gaan om boodschappen te brengen?

Ik ben zelf moeder van vier kinderen en oma van drie kleinkinderen. ( Ik werk drie dagen en heb twee vaste oppas dagen) Ik probeer mijn aandacht zo eerlijk mogelijk te verdelen. Dat valt niet altijd mee.
Ik hoop maar dat mijn kinderen altijd bij me zullen komen als ze iets met mij willen bespreken. Dan maak ik daar tijd voor. Dat kan ook ‘ s avonds of in het weekend.
Dus tip: praten, praten, praten.

Ik voel deels met jou mee. Ik heb gelukkig wel kinderen.
Maar mijn broer was altijd het lievelingetje van mn moeder. Hij was makkelijk, leek op haar vader, ik had zogenaamd mijn vader, maar ik had mijn vader niet want die was afwezig ook als hij er was en dominant. Met etentjes hingen wij er altijd maar bij. De laatste keer moest ik zo huilen. Ik vertelde over een heftig bijna ongeluk dat ik had als passagier een dag ervoor en was nog van slag toen ik het vertelde: ze zei maar het is nu toch goed (vanaf de andere kant van de tafel). Mn broer had door dat ik erg gehuild had op de wc, dus nu betrekt hij ons actief bij de gesprekken en gaat het niet meer alleen over het werk van hem en zn vrouw en hun kinderen, maar ook eens over ons. Maar qua contact blijft het altijd oppervlakkig, als het moeilijk wordt, praat ze alles goed. Zij worden daar te eten gevraagd, wij niet. Met die kleinkinderen gaat ze op stap, met mijn kinderen niet. Het zit in haar en ze ziet het niet. Ik zei het al toen ik 16 was ofzo en toen kreeg ik dus te horen: maar jij hebt je vader. Mn broer en ik zelfde humor om hem kon ze lachen om mij niet. Ik zou ook zeggen lekker even in hun eigen sop laten koken.

Ik lees zo alle reacties na het lezen van het verhaal en begrijp dat iedereen een eigen mening heeft. misschien vanuit gevoel…misschien vanuit verstand. Maar….het lijkt me wel zo dat ouders …hoeveel kinderen ze ook hebben…moeten proberen hun tijd en liefde te verdelen over alle kinderen…..niet één uitgezonderd!!! En dat gebeurt nu wel. Één lezeres schreef dat ze maar eens moesten voelen dat ze meer kinderen hebben dan één. Dus even afstand nemen. Even niet meer bellen….langsgaan….vragen…..gewoon even niets. Laat de ouders maar even voelen . Is misschien moeilijk…maar hou vol. Mochten ze contact opnemen kun jij eens even goed vertellen hoe jij je voelt. En hopelijk gaat er dan een belletje rinkelen bij ze. Succes en sterkte….en hou vol. Dan komt t misschien nog goed met jullie allemaal.

Heel jammer dat je moeder zo makkelijk over jouw gevoelens heen stapt door te zeggen dat alles vanzelf een plekje krijgt. Ze zou op zijn minst moeten proberen zich in jouw gevoelens in te leven. Pas hier zelf verdeeld over 14 dagen op 7 kleinkinderen, maar als er bij 1 van mijn 3 kinderen iets aan de hand is, zal ik altijd proberen daar toch iets te kunnen betekenen. Ook bij mijn oppasdagen kan er wel eens iets bij een vd anderen gebeuren en dan overleggen we meestal ff o er de app wie voor wie op dat moment iets kan betekenen. In noodgevallen, kan opa toch ook even alleen naar zn dochter tussendoor om te helpen, of mama eventueel. Zo is er toch iemand bij de kleinkinderen.

Wat zijn sommige reageerders lomp. Ze heeft alles gedaan om zelf kinderen te krijgen en nu moet ze toezien hoe haar ouders zich inzetten voor het gezin van haar broer. Mensen lees het verhaal een aantal keer voor je reageer. Moet zij zich opstellen als een leuke tante? Goh hoe lomp kun je zijn dit zeggen tegen een vrouw die zelf kinderen wilde. Hoeveel pijn doen zulke reacties. Haar ouders moeten inzien hoe lomp ze zelf bezig zijn en hoeveel pijn dit hun dochter doet. Maar als je dit niet kent of het meegemaakt heb weet je ook niet hoe pijnlijk het gedrag van haar ouders is, je telt alleen mee als je ze kleinkinderen geeft. Gelukkig waren mijn ouders niet zo lomp.

hallo
Ben ik mee eens …je ouders moeten ook begrijpen dat jij ook hun liefde wil .
je broer moet dat toch ook kunnen zien .
denk ook dat jij en je man door moeten met jullie leven .
kies voor jezelf meid .vind het erg rot voor je .
je kunt inderdaad een brief schrijven en aan hun geven .het een plekje geven te zeggen gaat niet zomaar ..dat heeft tijd nodig .veel sterkte

verroest je hebt gelijk…
maak het bespreekbaar anders gaat het te veel aan je vreten!

Misschien tijdelijk afstand nemen en even niet van je laten horen.
En als ze aan je vragen waarom dan kun je ze vertellen dat ze toch geen aandacht voor je hebben.
maar waarschijnlijk hebben ze niet eens door dat je geen kontakt met ze hebt.
sterkte

Wat verdrietig voor je. Als je niet lekker bent hoeven natuurlijk je ouders niet te komen, maar dat is de onderliggende vraag van jou ook niet denk ik.
Jij wil ook aandacht en medeleven. Dat je ouders worden opgevreten door hun grootouderschap is natuurlijk logisch. Maar jij bent er ook nog. En precies dat zul je bespreekbaar moeten maken.
Ga er heen op een oppasdag. Samen met de kinderen kleien en ondertussen met je moeder je verdriet bespreken.

Natuurlijk gun je je broer zijn gezin, maar jij had het ook zo graag gehad. Dat maakt nu ook dat je je ouders nog meer nodig hebt. Je moeder lijkt me een lieverd, dus het moet vast lukken.

Raar dat je van alles verwacht van je ouders! Als jullie ver uit elkaar wonen kunnen die dingen toch ook niet! bestel via internet je boodschappen en neem anwb! Het is niet leuk voor jou dat je geen kinderen kunt krijgen maar de wereld vergaat niet! zoek andere dingen om je leven zin te geven! reizen of werk of vrienden. Je ouders kunnen maar op één plek tegelijk zijn en dan vinden zij de kinderen dus het leukst

prima dat je ouders nogal veel druk zijn
met je broer en kleinkinderen.
alleen ze mogen heus wel eens aan
jou denken.bv op een zondag als je
broer en schoonzus zelf voor de kinderen
kunnen zorgen met jou en partner wat
gezelligs doen.
je kan hier wel eens met je ouders over praten..ze horen in te zien dat jij geen
kinderen hebt maar wel gevoelens hierover
en niet alles om je broer en gezin draait..
en inderdaad jij zou in jouw vrije tijd
ook wel af en toe de leuke tante kunnen zijn
en jou niet ingevulde moeder gevoelens
aan de kinderen van je broer kunnen geven.
ipv te gaan zielig zitten wezen..
je geeft schijnbaar niet zoveel om je broer en kinderen.. gezien je kinderloos bent zou
je verwachten dat je de kinderen van je broer leuk aandacht geeft..en wie weet
een dagje mee uit neemt of een ijsje met
ze gaat eten…en ja pas ook een keer op
de kinderen..je ouders willen nu eenmaal
zoveel mogelijk voor je broers gezin klaar staan… gebruik wat meer een vrij weekend
voor kontakt met je ouders en je broer.
sluit jezelf en partner niet buiten.. praat misschien wat meer met je vader als je
moeder jou gemis van aandacht weg wuift.

misschien een idee om het verhaal wat je hier schreef aan je ouders te laten zien
want ik snap je gevoel
sterkte en ik hoop dat je ouders inzien dat het anders moet

Wij zijn zelf opa en oma van 2 kleinkinderen. Maar we hebben ook een zoon zonder relatie en hij heeft ook geen kinderen. Als hij op visite is gaat onze aandacht volledig naar hem. Ik kan mij niet voorstellen dat het gesprek altijd over de kleinkinderen moet gaan

normaal reageer ik nooit, maar nu wil ik dat wel
ik vond het een beetje kort door de bocht om te zeggen dat jij initiatief moet tonen/nemen
jouw ouders gaan totaal voorbij aan het feit wat dit allemaal met jou doet!!
ik zou als ik jou was een brief schrijven en dat aan jou ouders geven en waarin je tevens aangeeft dat je even afstand wil, dat je niet tegen je ouders bent maar dat je voor jezelf kiest. Als ze nou geen zelfreflectie hebben en er niks mee doen….
maar dan heb je best gedaan, meer kun je niet doen!!

ik snap je leegte en pijn en dat je ouders druk zijn met de kleinkinderen.
ook vind ik dat als jij ziek bent er 1 van je ouders bij de kleinkinderen kan blijven en de ander even een boodschapje voor jou kan halen maar ik weet de hele situatie niet. of je beide ouders helemaal gezond zijn bijvoorbeeld.
heb je geen buren of vriendinnen aan wie je iets kan vragen? ik ben ook alleen en kan bij nood altijd terecht bij een vriendin of buurman en ja ook ik moet dan even wachten. je moet altijd zorgen dat je boodschappen in huis hebt en als je ziek wordt is niet alles ineens op. je partner kan savonds ook boodschappen halen na z’n werk of smorgens vroeg voor z’n werk want vanaf half8 is de supermarkt al open. beetje jezelf behelpen is ook een kunst. en ik heb een anwb abonnement voor 11 euro per maand, dan komen ze zelfs aan huis. en ja ik heb een heel laag inkomen maar doe dit omdat ik ook afhankelijk ben van weinig hulp. dus dat soort dingen kun je zelf doen.
als je je achtergesteld voelt moet je misschien zelf ook meer ondernemen door contact te leggen met je broer en Kids sn ouders hoe pijnlijk dit ook is. je moet er toch een keer doorheen. en je moet met je ouders bespreken dat ook jij betrokken wilt zijn bij kerst en sinterklaas en vakanties als je dat wilt.
niet achtergesteld voelen maar praten!
succes met het verwerken van jullie verdriet om het niet krijgen van kinderen maar zoek hulp ervoor als het je zelf niet lukt.
je broer is er wel mee gezegend rn dat geluk mag hij ook uitstralen samen met je ouders, dat doet niks af aan jouw verdriet.
je ouders zijn nu eenmaal trotse opa en oma en dat mag maar ze houden net zoveel van jou!

Lieve Ilona, ik voel je pijn door de tekst heen. Jij hebt ook gevoelens en behoeften. En daar wordt niet naar gevraagd. En ook geen gehoor aan gegeven als je ze aangeeft. Mijn hart breekt voor je. Ik heb geen oplossing. Enkel dat ik kan zeggen: Verberg je gevoelens niet 100% van de tijd. Je hoeft niet altijd een glimlach op te zetten. Je hoeft geen genoegen te nemen met het antwoord van je moeder. Die veel te kort door de bocht is. Ik hoop dat je ergens de woorden kan vinden voor je gevoel. Die veel verder gaan dan alleen de confrontatie met het niet hebben van kinderen vs. je broer wel. Het gaat ook om de omgang van je ouders met jou.

Een ouder, vind ik, hoort zijn eigen kind altijd hoger op de lijst te hebben dan hun kleinkinderen. En op het moment dat jij ziek bent of autopech hebt, dan kunnen zij Koen bellen en aangeven dat er iets is opgekomen waar ze ook bij nodig zijn. Dan kan hij en zijn partner op hun werk aangeven dat er een “noodgeval” is en dat ze onverwacht hun eigen kinderen even op moeten vangen. Zodat jouw ouders hun kind kunnen opvangen: Jou!!!

Ik wens je heel veel liefs!

Je kunt ook meegenieten, door ook eens op Koen te passen. Of een dagje iets leuks met Koen te doen. Koen is ook een beetje van jou lijkt mij. Of een van de andere kinderen. Dan krijg je ook meer dat gevoel , wat jouw ouders hebben. Ik vind dat jij ook een beetje zelf het initiatief moet nemen.

ik snap dat het heel pijnlijk voor je is. maar heb je al verder gekeken naar andere opties? adoptie? of een pleegkind of alleen een weekeind pleegkind. het is natuurlijk nooit helemaal hetzelfde als een eigen biologisch kind. maar het kan wel stukje van het gemis invullen en dje kinderen hebben ook recht op een fijne plek en fijne ouders.

Vriend van mij heeft een weekeinde pleegkind. Is daar heel blij mee. ontlast de echte ouders die het vaak te zwaar vinden en hij kan heerlijk met het meisje spelen en leuke dingen ondernemen.

pluspunt is dan doe je ook weer meer mee in de familie. kan je aansluiten met sinterklaas bij je broer en zijn kids en je ouders