Lida: “‘Hij wordt echt niet meer stil’, riep ik, nadat we naar het park waren geweest was onze kleinzoon ineens totaal overstuur, ik schrok me rot toen we wisten waardoor”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

De leukste dag van de week

Donderdag is onze vaste oppasdag. Mijn man en ik passen dan op onze kleinzoon Mason, van anderhalf. Voor mij de leukste dag van de week. We halen hem rond half negen op bij mijn dochter, stoppen zijn knuffel en zijn drinkflesje in de tas en gaan op pad. Meestal maken we een wandeling door het park vlakbij. Een vast rondje: eerst langs de dieren; geiten, kippen en een tamme pauw waar Mason gefascineerd naar blijft wijzen. Dan langs de vijver om de eendjes wat broodkorstjes te geven (vanuit de kinderwagen, want hij blijft het liefst zitten kijken), en als afsluiter een bezoekje aan de speeltuin. In de zandbak met zijn schepje en emmertje, een paar keer van de glijbaan, en dan is het meestal tijd om naar huis te gaan voor het middagslaapje.

Maar afgelopen donderdag liep het net even anders.

We begonnen zoals altijd. Het was heerlijk nazomerweer, Mason had zijn gele jasje aan en babbelde vrolijk terwijl we langs de dieren liepen. Hij wees naar de geitjes en kirde: “Meeh, meeeeh!” Mijn man lachte en zei dat Mason de geitentaal onderhand beter sprak dan wij. Daarna gingen we naar de eendjes. We gaven een paar kleine stukjes brood, Mason keek met grote ogen toe en lachte toen een brutale eend het laatste korstje voor de neus van een andere wegpikte.

Op de terugweg begon hij te jammeren

In de speeltuin leek ook alles normaal. Mason speelde even in de zandbak, klopte wat met zijn schepje en liet zijn handjes door het zand glijden. Daarna wilde hij nog even glijden – zoals altijd – en zat daarna weer braaf in zijn kinderwagen. Maar toen we richting huis liepen, begon hij zachtjes te jammeren. Eerst dachten we dat het moeheid was. De klok tikte tegen half één, zijn gebruikelijke slaaptijd.

Hij werd ontroostbaar

Thuis gaf ik hem nog wat water en legde hem in het campingbedje in onze logeerkamer. Maar in plaats van in slaap te dommelen, begon hij steeds harder te huilen. Ik wachtte even, misschien moest hij gewoon even wennen. Maar het huilen hield aan. Mijn man ging bij hem kijken en probeerde hem te troosten, maar ook bij hem werd Mason niet rustig. Hij was ontroostbaar. Niet krijsen van de pijn, maar wel heel overstuur, snikkend, met rode oogjes en snot aan alle kanten.

We konden geen verklaring vinden

“Hij wordt echt niet meer stil,” zei ik na een half uur tegen mijn man. “Zou hij ergens pijn hebben?” We legden hem op de bank, voelden aan zijn buikje, zijn voetjes, zijn ruggetje. Geen rare reacties. We namen zijn temperatuur op – 36,9 graden. Geen koorts. Maar dat maakte het juist zo gek. Als hij koorts had gehad, hadden we het misschien kunnen verklaren. Een virusje of een oortje dat opspeelt. Maar dit? Hij wilde niet drinken, niet knuffelen, niet slapen.

Ik belde mijn dochter om mijn zorgen te delen

Na anderhalf uur besloot ik toch mijn dochter te bellen om haar alvast in te lichten. “Hij is zó overstuur,” zei ik. “Misschien is hij ziek aan het worden. Dan weet je het vast.” Ze vond het goed dat ik haar belde en zei dat ze hem snel zou komen halen na haar werk. We kregen hem uiteindelijk stil met een beetje wiegen, maar hij bleef hangerig en klam aanvoelen.

’s Avonds belde mijn dochter…

Die avond belde mijn dochter terug. Ik pakte meteen de telefoon op. “Nou mam,” zei ze, “je raadt het nooit. Hij bleef zo onrustig, bleef huilen, en ik kreeg het gevoel dat er iets mis was. Geen koorts, niks zichtbaar, maar het klopte gewoon niet.” Ze was met hem naar de huisartsenpost gegaan. Daar had de arts in zijn neusje gekeken. En ja hoor: diep in zijn neus zat iets vast.

Ik schrok toen ze vertelde wat er was gevonden

“Wat dan?” vroeg ik geschrokken.

“Een eikeltje,” zei ze. “Een echt eikeltje. Die zat daar gewoon vastgeduwd.”

Ik viel even stil. Een eikeltje? “Zou hij dat in de zandbak hebben gedaan?” vroeg ik uiteindelijk. “Ik weet dat hij wat aan het peuteren was met z’n handjes, maar ik dacht niet dat hij iets in z’n neus had gestopt.”

“De arts zei dat het vaker voorkomt bij peuters,” antwoordde ze. “Ze ontdekken hun lichaam, en het neusje is kennelijk een interessant gat.”

Mijn man keek me met grote ogen aan toen ik het verhaal vertelde

“Ongelofelijk,” mompelde hij. “Zoiets kleins, en dan zó veel impact.” En inderdaad: na het verwijderen van het eikeltje was Mason weer rustig. Hij dronk een flesje, kroop op schoot, en viel die avond als een blok in slaap. Het schuldgevoel knaagde. Hoe hadden we dat gemist? Maar eerlijk: wie verwacht er nou dat je kleinzoon een eikeltje in zijn neus duwt? Dat lijkt bij voorbaat toch niet te passen? En het gebeurt in een seconden; één nieuwsgierig peuterhandje in de zandbak, en je hebt een mysterieus huilende peuter op je schoot.

Sindsdien kijk ik in de speeltuin niet meer alleen of hij zijn schepje nog heeft of of hij netjes van de glijbaan gaat. Ik check ook of er geen kleine dingen in zijn buurt liggen. Geen steentjes, takjes, eikeltjes. Ik let extra op z’n handjes, als hij zijn handjes dicht heeft check ik tien keer te vaak of hij niets iets erin heeft. Want ja, in een klein neusje past soms meer dan je denkt.

LIDA