Frederique: “Ik wilde het anders doen dan mijn ouders, maar mijn dochter hield me een spiegel voor”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Toen ik zwanger was van Siena, wist ik één ding zeker: ik word niet zoals mijn ouders. Geen kille blikken aan de eettafel, geen verwijtend zwijgen als iemand huilt, geen gevoel van “je moet eerst presteren voor je liefde krijgt”. Ik wilde warmte, openheid, zachtheid. Siena zou zich altijd veilig voelen bij mij. Nooit onzeker over of ze geliefd was. Nooit twijfelend aan zichzelf. Dat was mijn belofte. Aan haar, maar misschien nog wel meer aan mezelf. Toch merkte ik, nu Siena twee is, dat die belofte makkelijker klinkt dan dat hij leeft. Want sommige dingen, sommige patronen, zitten zó diep in je lijf, dat je ze pas herkent als je er middenin zit. Of als je ze ineens gespiegeld ziet door je kind.

Ik herkende mezelf in haar reactie

Het begon met een verslag van de opvang. Een paar zinnen maar. “Siena trekt zich soms terug als het druk is in de groep. Ze vindt het fijn om op zichzelf te spelen en moet soms even bijkomen van veel prikkels. Ze heeft behoefte aan haar eigen ruimte.” In eerste instantie voelde ik alleen maar trots. Wat mooi, dacht ik. Dat ze haar grenzen zo goed voelt. Dat ze haar eigen plekje durft op te zoeken. Maar daarna kwam het knagende gevoel. Het voelde zó bekend. Alsof ik mijn eigen observatiedossier las. Alsof iemand mijn peutertijd aan het beschrijven was. En ineens zag ik het voor me: hoe ik als klein meisje ook vaak stil was in groepen. Hoe ik me verstopte in de hoek van de kleuterklas, achter het poppenhoekgordijn. Hoe ik dagenlang overprikkeld kon zijn van kinderfeestjes of logeerpartijtjes. En hoe mijn ouders daar niets mee deden. “Ze is gewoon stil,” zeiden ze. “Ze moet gewoon wat meer leren meedoen.”

Mijn ouders begrepen het nooit

Mijn ouders zagen mij nooit echt. Ze bedoelden het misschien niet slecht, maar ze begrepen me gewoon niet. Mijn gevoeligheid werd als zwakte gezien, als lastig. Als iets dat gefikst moest worden. En dus probeerde ik al jong om te zijn wie zij wilden dat ik was: vrolijk, sociaal, niet te moeilijk. Ik lachte als ik me niet goed voelde. Ik zei dat het goed ging als het dat niet ging. En op een dag wist ik niet meer wat ik zelf voelde. Toen ik ouder werd, ging ik rebelleren. Niet luid en met veel lawaai, maar stil en doordacht. Ik trok me steeds verder terug uit het gezin. Ik at op mijn kamer, de deur dicht. En op mijn achttiende ben ik halsoverkop het huis uit gegaan. Geen studieplan, geen geld, geen vangnet. Alleen de diepe overtuiging: ik moet hier weg voordat ik mezelf verlies.

Ik had geen idee hoe ik zelf moeder moest zijn

Toen ik zwanger raakte van Siena, kwamen veel oude herinneringen boven. Dat gebeurt blijkbaar, dat je eigen jeugd ineens weer heel dichtbij voelt. En toch dacht ik dat ik er wel tegen gewapend was. Ik weet wat ik niet wil, dus ik zal het anders doen, hield ik mezelf voor. Maar eerlijk? Ik had geen idee hoe dan. Wat is eigenlijk normaal? Wat is liefdevol begrenzen? Wanneer ben je te streng en wanneer te slap? Mijn ouders waren niet bepaald een goed voorbeeld, maar een ander voorbeeld had ik niet.

Siena hield me onbedoeld een spiegel voor

En nu met Siena, begint alles opnieuw. Zij kijkt me aan met die grote bruine ogen en ik zie mezelf. Niet alleen qua uiterlijk, maar ook in haar gedrag. Als ze zich terugtrekt na een drukke ochtend. Als ze schrikachtig reageert op een luide stem. Als ze huilt, maar haar tranen meteen inslikt als ze denkt dat ik haar afkeurend aankijk. Dat breekt mijn hart. Want dat wil ik niet. Ik wil dat ze alles mag voelen. Dat ze weet dat er ruimte is voor haar hele binnenwereld. Maar ergens heeft ze toch iets van mij opgepikt. Mijn neiging om me aan te passen.

“Dit wil ik niet,” dacht ik. En ik besloot in actie te komen

Toen ik dat verslag van de opvang las, voelde ik de urgentie. Ik móét hier iets mee. Ik wil niet dat zij dezelfde mechanismen ontwikkelt. Dat ze zich afsluit. Of denkt dat ze pas goed genoeg is als ze perfect is. En dus ben ik met mezelf aan de slag gegaan. Ik ben gaan praten met een energetisch coach. Iemand die met me meekijkt naar die oude patronen. Hoe ze zijn ontstaan. Hoe ik ze onbewust doorgeef. En vooral: hoe ik ze kan doorbreken.

Therapie voelt als opvoeden van mezelf

De gesprekken zijn soms pijnlijk, maar ook verhelderend. Ik leer dat mijn gevoeligheid geen zwakte is, maar een kracht. Dat ruimte nodig hebben geen tekortkoming is, maar een behoefte. Dat ik Siena pas echt die ruimte kan geven, als ik hem zelf ook durf in te nemen. Soms betrap ik mezelf er nog op. Als ze haar zin niet krijgt en begint te huilen, voel ik hoe mijn spieren verkrampen. Mijn eerste impuls is: stop met huilen, dit is niet nodig. Maar dan adem ik in en denk: wat als ik vroeger had mogen huilen? Dus ik ga naast haar zitten, houd mijn armen open, en zeg zacht: “Huil maar, lieverd. Ik blijf bij je.”

Dankbaar voor mijn dochter, mijn spiegel

Siena is pas twee, maar ze is nu al mijn grootste leermeester. Door haar zie ik waar ik nog werk te doen heb. Waar ik nog mezelf mag helen. En waar ik vooral ook al ben gegroeid. Want ik zie haar. En dat is misschien wel het belangrijkste dat je als ouder kunt doen. Ze houdt me een spiegel voor. Soms is die spiegel pijnlijk. Maar vaak ook liefdevol. Ze laat me zien dat ik niet perfect hoef te zijn. Dat ik mag leren onderweg. Dat het nooit te laat is om het anders te doen.

Patronen doorbreken begint met bewustwording

Ik weet nu: het verleden bepaalt niet de toekomst. Maar je moet wel bewust kiezen. Niet op de automatische piloot. Niet denken: zo ben ik nou eenmaal. Want juist in de opvoeding komt alles terug. Je eigen jeugd, je overtuigingen, je angsten. En als je daar niet naar durft te kijken, geef je het door. Zonder dat je het wilt en zonder dat je het merkt. Ik zie het nu als mijn missie. Niet om een perfecte moeder te zijn, maar een bewuste moeder. Eentje die haar fouten durft te erkennen. Die zegt: “Sorry, ik reageerde te fel.” Die ook haar kwetsbaarheid laat zien. Want ik geloof: dat is wat kinderen het meeste nodig hebben.

FREDERIQUE