Marleen: “De leidster belde: “Je zoon heeft poep op de muur gesmeerd”
Ik was aan het werk, toen ik ineens een oproep zag van de kinderopvang. “Hallo, met Marleen?” “Met Simone van de opvang. Er is iets gebeurd met Sam…” Oh nee.. die woorden zijn nooit een goed teken. Even dacht ik dat hij gevallen was, een tand door zijn lip, of iets met een ander kind. Maar wat ik vervolgens te horen kreeg, had ik nooit kunnen verzinnen. “Sam heeft… poep op de muren gesmeerd.” Pardon? Ik dacht serieus dat ze een grap maakte. Ik wist ook echt niet wat ik moest zeggen. Het bleef even stil aan mijn kant van de lijn, terwijl ik haar woorden probeerde te laten bezinken. “Wat bedoel je?” vroeg ik uiteindelijk. “Nou… letterlijk wat ik zeg,” zei ze voorzichtig. “Hij had een volle luier, was blijkbaar ongeduldig en… ehm… is ermee gaan spelen. En gaan schilderen. Op de muur.”
“Niet mijn kind. Toch?”
Ik weet dat Sam een ondernemend kind is. Hij is twee. Hij klimt op alles wat los en vast zit, stopt knopen in zijn neus, trekt aan stopcontacten ondanks alle waarschuwingen en heeft ooit zijn beker melk in het toetsenbord van mijn laptop gegoten. Maar poep op een muur smeren? Dat is een ander level. “Was er geen leidster in de buurt?” vroeg ik met een lichte paniek in mijn stem. “Jawel, maar we waren met een ander kindje bezig dat een ongelukje had gehad. Het was echt maar een minuut of twee…” Ik kon me er weinig bij voorstellen hoe zoiets zó snel kon gebeuren. Tot ik Sam later ophaalde, zijn ondeugende ogen zag en hij doodleuk zei: “Mama… muur vies.”
Pure schaamte
Ik ben geen moeder die snel schaamte voelt. Kinderen zijn kinderen. Ze gillen, ze gooien met eten, ze hebben driftbuien in de supermarkt; been there, done that. Maar dit… Ik wist ook niet goed wat ik moest zeggen tegen de leidsters. Ik wilde me verontschuldigen, maar ook uitleggen. Dat Sam echt niet zo’n kind is dat overal poep op smeert. Dat dit niet iets is wat hij thuis doet. Maar ik zei niks van dat alles. Ik stamelde wat, lachte ongemakkelijk en gaf hem snel zijn jas. “Was dat niet zo slim, hè Sam?” vroeg ik terwijl ik de straat indraaide. “Neehee,” zei hij. “Waarom deed je dat?” “Luier bah.”
Ik appte mijn man Stefan, hij kon er wel om lachen. Natuurlijk.. “Onze zoon is een kunstenaar!” grapte hij. “Wie weet hangt het straks in het Stedelijk.” Ik kon er op dat moment totaal niet om lachen. Maar stiekem hielp zijn luchtigheid me wel. Want ik was mezelf echt aan het verliezen in de schaamte. En eigenlijk… was dat nergens voor nodig.
Sam is niet de enige
Die avond zat ik met een kop thee op de bank en googelde ik: kind smeert poep op muur. Tot mijn verbazing kreeg ik een hele waslijst aan forums, blogs en zelfs artikelen van kinderpsychologen. Blijkbaar is het helemaal niet zo zeldzaam. Sommige peuters doen het uit nieuwsgierigheid, anderen uit verveling of als signaal. Sam deed het waarschijnlijk uit frustratie en ongeduld. Hij was nat, zijn luier was vol, en hij wilde gewoon actie. En als die niet kwam… dan deed hij het zelf wel. Het stelde me ergens gerust. Ik was dus niet de enige moeder met een kind dat zijn ontlasting als verf beschouwt.
De dag erna
De volgende dag moest ik gewoon weer naar werk en Sam weer naar de opvang. Ik liep met lood in mijn schoenen naar binnen. De leidster lachte vriendelijk. “Maak je niet druk hoor,” zei ze meteen. “We hebben het vaker meegemaakt. En eerlijk? Sam is een heerlijk kind. Altijd vrolijk, altijd in voor avontuur. Soms zijn dat ook gewoon… vieze avonturen.” Wat was ik opgelucht. “We vinden hem echt geweldig, hoor. Alleen… vandaag wel even een extra luiercheckmomentje ingepland.” Ze knipoogde.
Na een paar dagen kon ik er zelfs om lachen. Ik vertelde het uiteindelijk zelfs aan mijn moeder. Ze gierde het uit. “Weet je nog, dat jij ooit op het kleed had gepoept omdat je dacht dat het een wc was?” Ze had het bewaard voor als ze ‘m ooit nodig had. En dat moment was nu.
MARLEEN