Megan: “Mijn man stond bij voetbal van onze zoon altijd aan de zijlijn, inmiddels heeft hij teveel overtredingen, ‘je bent 6 weken geschorst!'”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Mijn zoon Thijmen was twaalf en al jaren verknocht aan voetbal

Elke dinsdag en donderdag traint Thijmen bij de lokale club. Op zaterdag stonden we steevast aan de lijn. Nou ja, meestal stond zijn vader daar. Mathias. Hij miste geen training, geen wedstrijd. Zijn agenda draaide om de voetbal van Thijmen. En in het begin vond ik dat mooi. Ik moet eerlijk zeggen: Thijmen vond het ook geweldig. Ze waren twee handen op één buik. Mathias leefde voor die jongens. Hij wist hun statistieken, hun favoriete schoenen, hun plek in de ranglijst. Maar met de jaren werd het fanatieker. Zijn aanmoedigingen werden harder. Zijn commentaar werd scherper. Soms riep hij dingen als: “Wat doe je nou?!” of “Dat zie je toch zelf, man!” richting spelers van het andere team én hun ouders. Hij had al een paar keer een officiële waarschuwing gehad van het bestuur. En hoewel ik hem vaak ook waarschuwde, bleef het erbij. Tot vorige weekend. Toen ging het echt helemaal mis.

Ik besloot een keer mee te gaan

Thijmen speelde een thuiswedstrijd. Hij had me de avond ervoor gevraagd of ik kwam kijken. “Want papa is er sowieso,” had hij erachteraan gemompeld. Dus ik zette mijn koffie in een thermosfles, trok een dikke sjaal om en liep met hem naar het sportpark. De wedstrijd begon om 10:00. Mathias was er al. Hij stond aan de zijlijn, handen in zijn jas, pet op, klaar om in zijn rol te stappen. De eerste minuten gingen goed. Thijmen had een mooie actie. Ik klapte enthousiast, zag hem trots zijn. Maar al snel ging het fout. Een jongen van het andere team gaf Thijmen een harde duw. Hij viel. Geen fluitje. Mathias begon te roepen. “Scheids, word eens wakker! Dat was gewoon een overtreding!” Ik kneep mijn ogen dicht. Niet nu. Niet weer. Maar hij ging door. Hij riep nog wat naar de grensrechter. En toen begon hij zich te bemoeien met de trainer van de tegenpartij. “Wat leer jij die jongens eigenlijk?! Vuile trappers zijn het!” Er kwam geroezemoes vanaf de andere kant. Ouders draaiden zich om. Sommigen riepen wat terug. Toen deed Mathias iets verschrikkelijk doms: hij stapte het veld op. Midden tijdens het spel.

Hij liep recht op de scheidsrechter af

Een jochie van amper 16, vrijwilliger. Mathias wees met zijn vinger in zijn gezicht. “Je ziet het toch, man! Bescherm je spelers!” Het spel werd stil gelegd. De spelers stonden als bevroren. De jongens uit beide teams keken elkaar aan, alsof ze wilden vragen: “Is dit serieus aan het gebeuren?” Een paar ouders stonden al op, handen in hun jaszakken, te kijken naar het veld. Een moeder achter me fluisterde: “Dit kan echt niet meer, hoor.” Een andere vader pakte zijn telefoon, misschien om te filmen, of om iemand van het bestuur te bellen. Kinderen op het veld begonnen ongemakkelijk heen en weer te schuiven, terwijl de scheidsrechter bleek wegtrok en een stap achteruit zette. in die stilte hoorde ik een jongen op het veld zeggen: “Dat is Thijmens vader toch?” Alsof hij het nauwelijks kon geloven. De coach van onze club stormde richting Mathias en duwde hem achteruit.

En daar stond ik

Met een beker koffie in mijn hand. Mijn zoon op het veld. Mijn man midden op het veld. En al die ogen die keken. De clubvoorzitter werd erbij gehaald. Er werd geroepen dat Mathias per direct het sportpark moest verlaten. Hij weigerde. Pas toen twee bestuursleden hem onder begeleiding meenamen, liep hij langzaam mee. Zijn gezicht vuurrood. Thijmen zag het allemaal. Hij stond op het veld met een gezicht dat ik nooit zal vergeten. Alsof hij wilde verdwijnen. In de grond. Alsof hij hoopte dat dit niet echt gebeurde. Na afloop stond Thijmen stil bij de fietsenstalling. Hij zei niks. Zijn gezicht strak. Zijn vader was er niet. Verboden terrein, voorlopig. Ik liep op hem af. “Je hebt goed gespeeld,” zei ik. “Ik ben trots op je.” Hij knikte, maar keek me niet aan. “Ik wil niet meer dat papa komt,” fluisterde hij.

Die avond aten we in stilte

Iedereen was verzonken in zijn eigen gedachten. Thijmen was vroeg naar zijn kamer gegaan, zonder te mopperen over de groenten. Mathias zat met zijn vork in zijn bord te prikken, alsof hij niet wist wat hij at. De televisie stond aan, maar niemand keek. Ik wachtte tot de kinderen echt sliepen voordat ik hem aankeek. “We moeten praten,” zei ik zacht. Hij knikte, schoof zijn bord opzij en volgde me naar de woonkamer. Ik zei tegen Mathias dat dit onacceptabel was. Dat hij regels had overtreden, grenzen had overschreden, en zijn eigen zoon had gekleineerd met zijn gedrag. Dat ik me schaamde. Dat ik twijfelde of ik hem ooit nog mee kon nemen naar een sportpark. Mathias zat met zijn hoofd in zijn handen. “Ik weet niet wat er gebeurde,” zei hij. “Ik voelde me machteloos.” “Maar dit gaat niet over jou,” zei ik. “Dit gaat over Thijmen. Die jongen op het veld. Jouw zoon.”

Sindsdien is er veel veranderd

Mathias heeft een officieel toegangsverbod van zes weken gekregen. Daarna mag hij alleen onder voorwaarden terugkeren. Voorlopig doet hij dat niet. Hij volgt nu een cursus sportiviteit langs de lijn. De rollen zijn omgedraaid. Ik ben er nu élke wedstrijd. Omdat ik wil dat Thijmen weet dat hij belangrijk is. Dat zijn moeder kijkt, klapt, en niets roept. Thijmen heeft nog lang last gehad van schaamte gevoelens. Vooral naar zijn voetbalvrienden. Voor Thijmen was het allemaal niet zomaar voorbij. Op school kwamen er opmerkingen. Een klasgenoot vroeg of zijn vader ‘altijd zo gek’ deed. Bij de training dinsdagavond hielden teamgenoten afstand, en zelfs zijn vaste vriendje Ewout had gezegd: “Mijn moeder zegt dat jouw vader nooit meer mag komen.” Thijmen lachte het weg, maar ik zag het aan hem dat hij zich schaamde. Zijn plezier in voetbal was aangetast.

De band met Mathias had een knauw gekregen die niet zomaar hersteld was

Thijmen vermeed contact. Als zijn vader hem appte, las hij het wel, maar reageerde vaak niet. Tijdens het eten bleef het stil tussen hen. En waar ze vroeger samen YouTube-filmpjes van profwedstrijden keken, zat Thijmen nu alleen boven met zijn koptelefoon op. Mathias probeerde het goed te maken, met grapjes, met complimentjes, met zijn aanwezigheid. Maar het vertrouwen dat ooit vanzelfsprekend was, moet nu langzaam herstellen. En ik zie bij hen allebei hoe pijnlijk dat is.

MEGAN