Lisette: “Wacht maar tot je moeder bent…”, Waarom ik die opmerking zó zat was”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Tijdens mijn zwangerschap hoorde ik het constant: “Wacht maar…” Die twee woorden kwamen mijn strot echt niet meer uit tegen het einde. Alsof mensen collectief besloten hadden dat het hun taak was om mij alvast een beetje bang te maken voor wat er komen ging. Het begon onschuldig. Een opmerking hier en daar, meestal van vrouwen met kinderen. Ik dacht eerst nog: ach, ze bedoelen het vast goed. Maar na een tijdje kon ik het écht niet meer hebben. Waarom moesten mensen mijn roze wolk zo graag beïnvloeden?

Mijn zwangerschap was magisch

Ik vond mijn zwangerschap werkelijk magisch. Natuurlijk had ik ook mijn misselijke momenten. En ja, mijn rug vond het allemaal minder grappig in het derde trimester. Maar ik voelde me verbonden met ons meisje. Ik kocht een dagboek waarin ik alles opschreef wat ik voelde. Van de eerste schopjes tot de tranen bij de twintigwekenecho. En daar genoot ik intens van. Maar ik merkte ook al snel dat mijn enthousiasme vaak werd getemperd. Niet door mijzelf, maar door anderen.

De eerste ‘wacht maar’-opmerking

Ik weet nog precies wanneer ik de eerste ‘wacht maar’ hoorde. Ik was 14 weken zwanger en stond op een verjaardag met een non-alcoholisch drankje in mijn hand. Een vriendin van een vriendin keek naar mijn buik en zei: “Geniet er maar van hoor. Wacht maar tot je straks dikke enkels hebt en niet meer kan slapen van de rugpijn.” Ik lachte een beetje ongemakkelijk en dacht: misschien bedoelde ze het goed. Maar het werd daarna alleen maar erger. Op mijn werk, in de supermarkt, op social media. Iedereen had wel iets te zeggen. En zelden iets bemoedigends. Nee, het was altijd: “Wacht maar tot…”

“Wacht maar tot je niet meer slaapt”

Ik kreeg het zó vaak te horen dat ik op een gegeven moment bijna wilde roepen: “JA, ik weet het, ik ga niet meer slapen, kunnen we het daar nu gewoon over ophouden?” Alsof ik een soort naïeve gans was die dacht dat een baby alleen maar knuffelt, huilt als het honger heeft en dan weer vredig in slaap valt. Ja, ik wist echt wel dat het pittig zou worden. Maar moet je iemand daar op een feestje dan op zo’n manier aan herinneren? “Wacht maar tot je drie keer per nacht moet opstaan. Je bent nu al moe? O, meisje… je hebt nog geen idee.” Wat me vooral stoorde: de toon. Het was nooit liefdevol of zorgzaam. Het was neerbuigend. Alsof ze zeiden: “Laat haar maar even lekker dromen, straks ziet ze wel hoe zwaar het echt is.” Maar waarom? Waarom die behoefte om mijn geluk alvast een beetje te temperen?

“Wacht maar tot je hormonen met je aan de haal gaan”

Ook een leuke. Die kreeg ik van mijn schoonzus, die me zogenaamd “voorbereidde”. Ik zat op de bank, 30 weken zwanger, met een dekentje en een kop thee. “Ja, wacht maar tot je na de bevalling ineens uit het niets moet huilen. Dan ben je pas echt van de kaart.” Nou, bedankt hè. En weet je, ik snap heus dat sommige vrouwen het zwaar hebben. Echt. Dat je na een bevalling moet wennen, dat je overspoeld wordt door emoties. Maar waarom moet dat altijd op zo’n manier benoemd worden? Waarom niet gewoon: “Iedere bevalling is anders. Je zult je weg wel vinden.” Of: “Ik ben er voor je, mocht je het nodig hebben.”

De komst van Jula

En toen was ze daar. Onze Jula. Een kerngezonde, prachtige baby. Met een bosje haar en een paar van die stompzinnige babyhandjes waar je gewoon uren naar kunt kijken. De bevalling was pittig, maar mooi. En daarna… voelde ik me goed. Echt goed. Ik weet nog dat ik op dag drie thuis op de bank zat, met Jula op mijn borst, en ineens dacht: Wat nou, wacht maar? Waar is dat rampscenario waar iedereen me voor wilde waarschuwen? Natuurlijk was ik moe. Natuurlijk moest ik wennen. Maar ik voelde me goed en verliefd.

Ik durfde het bijna niet te zeggen

In de eerste weken had ik bijna een soort schuldgevoel. Omdat ik genoot. Omdat ik het fijn vond. Omdat ik geen horrorverhalen kon vertellen. Alsof ik me moest verontschuldigen voor het feit dat het goed ging. Toen ik een vriendin aan de lijn had, die me in de zwangerschap ook regelmatig had gewaarschuwd, zei ze: “En? Snap je het nu?” En ik antwoordde: “Nee. Ik geniet. Het is intens, maar mooi.” Er viel een stilte. En toen zei ze: “Oh. Nou, dat is fijn voor je.” Ik hoorde het in haar stem: een beetje jaloers, misschien zelfs ongemakkelijk. Alsof ik haar eigen ervaringen onderuit haalde. Maar dat was nooit mijn bedoeling. Ik wil gewoon delen dat het óók zo kan zijn.

Elke ervaring is anders

Dat is misschien wel mijn grootste punt. Waarom denken mensen dat hun ervaring de norm is? Dat wat zij hebben meegemaakt, ook mijn verhaal moet worden? Ja, jij vond het zwaar. Ja, jij had het gevoel dat je jezelf verloor. Maar dat wil niet zeggen dat dat voor iedereen geldt. Ik ben echt niet perfect. Jula heeft ook haar huildagen. Ik ook trouwens. Maar ik voel me gedragen. Door haar, door mezelf, door mijn partner. En ik ben zó blij dat ik niet naar al die waarschuwingen heb geluisterd. Dat ik gewoon in het moment ben gebleven.

Dingen die ik wél wil zeggen tegen een zwangere vrouw

Dus, als je het mij vraagt: waar heeft een zwangere vrouw behoefte aan? Niet aan “wacht maar tot…” Maar aan dingen als:

“Je doet het goed.”
“Vertrouw op jezelf.”
“Je gevoel klopt vaker dan je denkt.”
“Het wordt intens, maar ook zó mooi.”
“Slaap wanneer je kunt en vergeet jezelf niet.”

En als het zwaar is geweest voor jou, deel dan ook dat het weer beter werd. Niet alleen drama, maar ook het herstel. Als ik iets heb geleerd van deze hele ervaring, is het dit: laat aanstaande moeders hun eigen verhaal schrijven.

LISETTE