Mieke: “Mijn dochter kreeg in groep 8 een totaal verkeerd schooladvies, ik kon mijn kind niet beschermen tegen dit systeem”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Ik weet nog goed dat het me buikpijn gaf
Letterlijk. Vanaf het moment dat mijn dochter Stacy in groep 8 terechtkwam, begon de ellende. Niet omdat ze ineens dommer was geworden. Niet omdat ze niet meer haar best deed. Maar omdat haar juf, Anneke, haar simpelweg niet zag. Ik voelde het in alles, in de manier waarop Stacy thuiskwam van school: vermoeid, stil. Ze is normaal gesproken een vrolijk kind, eentje die honderduit vertelt over haar dag. Mijn moederhart maakte overuren, maar ik kon er mijn vinger niet op leggen. Ik dacht eerst nog dat het aan de overgang van de zomervakantie naar het schoolritme lag. Of aan de puberteit die al was begonnen. Maar hoe meer ik keek en luisterde, hoe zekerder ik werd: dit was meer dan dat. Dit zat dieper.
Een frisse start? Dacht het niet
Stacy had in groep 7 een meester die haar op handen droeg. Meester Edwin. Een man die haar begreep, haar uitdaging gaf, haar stimuleerde om net dat stapje extra te zetten. Haar toetsen waren prima, haar werkhouding was goed en ze genoot zelfs van het maken van werkstukken. Ze stak er veel tijd in. We kregen destijds een voorlopig advies: havo. Helemaal passend, vond ik. Misschien zelfs een tikkeltje voorzichtig, maar prima. Stacy zat goed in haar vel, had vriendinnen, voelde zich fijn op school. Ze vertelde enthousiast over de lessen, over zijn leuke grapjes, over hoe hij voorlas uit spannende boeken. Ze voelde zich gezien. Dat is zo’n belangrijk woord, hè: gezien worden. Als een kind zich gezien voelt, durft het te leren, te falen, te groeien. Maar in groep 8 veranderde dat allemaal. De frisse start die je hoopt op de basisschool? Die viel bij ons vies tegen. En ik kon niets anders doen dan toekijken.
De eerste scheuren
Na een maand of twee begon Stacy thuis steeds vaker te mopperen. “Juf begrijpt mij niet.” Of: “Ze zegt dat ik te veel praat, maar ik legde alleen iets uit aan Linde.” Ik vond het in het begin nog meevallen. Elke groep 8 is even wennen, toch? Maar de signalen stapelden zich op. Haar eerste Cito’s van het jaar? Een volle schaal naar beneden. Van A-scores naar B’s en C’s. Anneke legde het uit als ‘vermoeidheid’ en ‘puberpieken’. Ik noemde het zoals het was: onderprikkeling. Stacy zei ineens dat ze school ‘saai’ vond, terwijl ze vroeger elke ochtend om 07:00 klaarstond met haar rugzak. Ze begon haar huiswerk te vergeten – iets wat ze nooit deed. Ze lag langer in bed, wilde soms zelfs niet gaan. En als ik vroeg waarom, haalde ze haar schouders op. “Het heeft toch geen zin,” zei ze dan. Ik vond het schrijnend om te zien hoe snel een kind kan veranderen als het niet wordt gestimuleerd.
Mijn eerste explosie
Het tweede oudergesprek ging niet veel beter. Sterker nog, ik kookte. Ik had de laatste Cito’s uitgeprint meegenomen. Die keldering van haar resultaten kon je letterlijk in grafiekvorm zien. “En u zegt dat dit normaal is?” vroeg ik scherp. Anneke knikte. “We moeten kinderen niet overvragen. Stacy zit goed waar ze zit.” “Waar ze zit? Ze glijdt af!” zei ik. “Ze wordt niet uitgedaagd. Ze is doodongelukkig. Ze zei laatst letterlijk: ‘Ik ben niet slim genoeg.’ Dat heeft ze nooit gezegd.” Anneke haalde haar schouders op. “Misschien moet ze daar dan vrede mee leren hebben.” Ik wist oprecht niet wat ik hoorde. Hoe kun je als volwassene, als leerkracht, zo koud reageren op een kind dat duidelijk hulp nodig heeft? Ik wist: als ik nu uit mijn slof schiet, luisteren ze helemaal niet meer. Dus ik beet op mijn tong, en besloot: dit is nog niet klaar. Ik ga dit niet loslaten.
Bij het voorlopig advies barstte de bom
Toen het voorlopig advies kwam, had ik al een glas wijn nodig om het te verwerken. MAVO. MAVO?! Ik viel bijna van mijn stoel. Ik heb meteen gebeld. En daarna gemaild. En daarna opnieuw een gesprek aangevraagd. Maar Anneke hield voet bij stuk. “We moeten realistisch zijn,” zei ze. “Het niveau van groep 8 is anders dan groep 7. Stacy redt het nét.” Ik redde het ook nét om beleefd te blijven. Ik dacht aan al die avonden waarop ze enthousiast haar huiswerk maakte. Aan hoe ze op vakantie boek na boek las. En nu moest ik ineens geloven dat dit kind alleen maar mavo aan kon? Mijn moedergevoel schreeuwde: onzin.
De eindcito bevestigde alles
Alsof het nog niet frustrerend genoeg was, scoorde Stacy ook op de eindcito ondermaats. Niet verrassend. Ze was onzeker geworden, twijfelde aan zichzelf, vond leren ineens moeilijk. “Mama, ik denk dat ik niet zo slim ben,” zei ze. Mijn hart brak. Dit was niet mijn dochter die sprak. Dit was het stemmetje van twijfel. We hadden nog een gesprek met de school, maar het werd al snel duidelijk dat er geen ruimte meer was voor herziening. Het advies bleef staan. “Het is niet dat we haar geen kansen gunnen,” zei Anneke, “maar dit is gebaseerd op objectieve data.” Objectieve data? Alsof Stacy een rekensom was. Ik voelde me slecht. Ik kon mijn kind niet beschermen tegen dit systeem.
De brugklas
Stacy ging uiteindelijk naar de mavo. Het enige lichtpuntje was dat ze op een school kwam met een dakpanklas: mavo/havo. Daar had ik op aangedrongen. En wat denk je? Ze bloeide op. Binnen no-time waren haar cijfers torenhoog. Alles onder de 7 werd als ‘laag’ gezien. Ze vond haar plezier in school terug. Ze schreef weer verhalen. Ze deed weer presentaties met flair. De Stacy van groep 7 was terug. Ze kreeg complimenten van docenten, maakte nieuwe vrienden. Eindelijk weer dat sprankelende meisje dat ik zo gemist had. Ik weet nog dat haar mentor zei: “Wat een doordenker is zij.” En ik dacht: ja, dat heb ik altijd al gezegd. Er viel een last van mijn schouders. Maar ik kon het toch niet laten om soms terug te denken aan Anneke. Wat zou ze denken als ze Stacy nu zag?
Van havo naar vwo
Toen ze eenmaal op havo zat, bleef ze groeien. Het was alsof ze steeds een jas aantrok die net even lekkerder zat. En ja hoor – na drie jaar havo? Ze stapte over naar vwo. Mijn dochter. Die zogenaamd niet over havo-niveau kon denken. Ze haalde haar vwo-diploma met mooie cijfers. En inmiddels studeert ze aan de universiteit. Iets met taal, natuurlijk. Want schrijven, daar ligt haar hart. Ik ben zo ongelooflijk trots op haar. En nee, dat zit niet in de cijfers. Het zit in haar doorzettingsvermogen. In het feit dat ze zich nooit definitief liet tegenhouden.
Ik ben nog steeds boos
Ik zeg het eerlijk: ik ben nog steeds boos. Ik heb me vaak afgevraagd hoeveel kinderen zoals Stacy er zijn. Kinderen die op basis van één jaar, één leerkracht, en een paar toetsresultaten een schooladvies krijgen dat structureel te laag is. En ouders die zich erbij neerleggen omdat ‘het zo werkt’. Ik was zo’n ouder niet. Maar zelfs ik kon weinig beginnen. Het voelde als roeien tegen een betonnen muur. Ik wil niemand zwartmaken, maar er zit iets fundamenteel scheef in het systeem. De juf bepaalt het advies, de ouders mogen hooguit meeknikken. En ondertussen groeit het kind verder – of krimpt het. Ik wens dat geen enkel kind toe. En geen enkele ouder.
Ik denk vaak terug aan Anneke
Ik probeer mild te zijn. Echt. Misschien zag ze Stacy niet. Misschien was ze moe. Of zat ze gevangen in protocollen. Maar ik neem het haar nog steeds kwalijk. Want één verkeerde inschatting op zo’n belangrijk moment, het kan levens veranderen. En Stacy had geluk. Ze had ouders die in haar geloofden. Maar hoeveel kinderen krijgen die kans niet? Hoeveel dromen worden in groep 8 al gesmoord, nog voor ze begonnen zijn? Het maakt me verdrietig. Maar het motiveert me om het verhaal te blijven vertellen.
Dus als je dit leest, als moeder…
Blijf vragen stellen. Blijf je kind vertrouwen. Laat je niet sussen of afwimpelen. Niet elke juf ziet je kind zoals jij dat doet. En soms, heel soms, moet je knokken. Want geloof me: ik ben zó blij dat ik dat heb gedaan. Stacy heeft laten zien wat er kan gebeuren als iemand in je blijft geloven. Ook als anderen je afschrijven. Dus aan alle ouders: je kent je kind beter dan wie dan ook. Durf daar op te vertrouwen. Want soms, héél soms, is je moedergevoel het enige juiste kompas.
MIEKE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.