Rachel: “Ik besloot mijn beste vriendin te confronteren: ‘Geef je ze echt wel genoeg?’, ik vind haar opvoeding zo zorgelijk”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen en kijk op de website: old.kidsenkurken.nl

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Rachel maakt zich zorgen over het voedingspatroon van de kinderen van haar jeugdvriendin, iris. Iris heeft jarenlang geworsteld met een eetstoornis, en haar dochters krijgen opvallend weinig en uitsluitend ‘licht’ voedsel. Rachel vraagt zich af of ze hier iets van moet zeggen of juist haar mond moet houden. Ze is bang dat het haar vriendschap in de weg zal staan.

Mijn oudste vriendschap begon op de brugklasdag

Iris en ik leerden elkaar kennen toen we op de middelbare school in dezelfde klas terechtkwamen. Zij had een vissengraatvlecht en ik een oversized Eastpak vol met keycords, en we zaten meteen naast elkaar. Wat begon met samen huiswerk maken en elkaars MSN-nicknames aanpassen, groeide uit tot een diepe, hechte vriendschap. We deelden alles. Onze eerste verliefdheden, gebroken harten, eindexamens, ons studentenhuis in Utrecht en later zelfs onze zwangerschappen – al scheelden we net een jaartje per kind.

We zien elkaar nog steeds regelmatig, nu met de kinderen erbij

Nu wonen we nog steeds redelijk bij elkaar in de buurt. Niet om de hoek, maar dichtbij genoeg voor regelmatige speelafspraakjes tussen onze kinderen. En hoewel het contact tussen Iris en mij inmiddels wat rustiger is – we zijn geen ‘beste vriendinnen’ meer in de klassieke zin van het woord – voel ik nog altijd een sterke verbondenheid. We hebben gewoon een gedeeld verleden dat met niets anders te vergelijken is.

Onze kinderen kunnen het goed met elkaar vinden

Mijn dochtertje Jinte van acht is dol op de oudste van Iris, Fee, en mijn zoon Mats van vijf speelt verrassend goed met haar jongste, Merel. De kinderen zijn niet per se ‘beste vrienden’, maar als we bij elkaar zijn, is het meestal gezellig en relaxed. Ze bouwen hutten, spelen in de tuin of tekenen urenlang samen. Het is voor mij altijd een geruststellend idee dat deze vriendschap van vroeger op een bepaalde manier voortleeft in onze kinderen. Maar er zit één ding dat me steeds vaker bezighoudt. En eerlijk? Het begint aan me te knagen.

Eetmomenten met elkaar zijn altijd erg bijzonder

Laatst waren we bij ons thuis. We hadden een gezellige middag gepland met chips, ranja, knutselspullen en een film. Voor mij de ideale manier om kinderen samen te laten ontspannen. Maar ik merkte al snel dat de drie meiden van Iris steeds met elkaar fluisterden bij elk eetmoment. “Zit hier suiker in?” vroeg de middelste. “Mag ik geen tweede,” fluisterde de oudste. En toen ik een schaal met koekjes neerzette, namen ze er alle drie eentje, om vervolgens alleen maar te draaien en frummelen tot ze het uiteindelijk teruglegden.

Iris greep al snel in toen haar meisjes een koekje pakten

“Laat maar hoor, meisjes. We eten straks nog yoghurt.” Yoghurt. Altijd yoghurt. Of een rijstwafel met pindakaas. Geen gewone pindakaas, maar de ‘verantwoorde’ variant. Geen volle melk, maar havermelk light. Geen boter, maar een light versie zonder ‘onnodige vetten’. Ik weet al jaren dat Iris worstelt met anorexia. Ze is er altijd open over geweest. In haar studententijd was het ernstig, ze is zelfs een paar maanden opgenomen geweest. Inmiddels zegt ze dat het ‘onder controle’ is. Ze heeft een stabiel gewicht, sport niet obsessief meer en kan in gezelschap normaal eten – al is het dan altijd in kleine porties. Ik heb haar daar enorm om bewonderd. Maar nu ze moeder is, lijkt het alsof haar eigen eetregels zijn doorvertaald naar haar kinderen. Ik vind het zorgelijk.

Haar dochters zijn opvallend tenger

Haar drie dochters zijn prachtig. Echt waar. Slim, grappig, beleefd. Maar ook opvallend tenger. En altijd in beweging. Als ze bij ons zijn, dansen ze door de kamer, doen ze push-ups voor de grap of rennen ze de tuin rond. Ze lijken niet te kunnen rusten. Soms vraag ik me af of ze dat van zichzelf doen… of dat ze het gevoel hebben dat ze ‘moeten’ bewegen. Ik probeer het onderwerp voorzichtig aan te snijden. “Zeg, Iris… jouw meiden zijn wel érg slank hè? Eten ze een beetje goed?” Ze lacht het dan weg. “Ze zijn gewoon gebouwd als ik, weet je nog? Altijd dun geweest.” En ja, dat is waar. Iris had altijd maatje 32, zelfs zonder er moeite voor te doen – of dat zei ze toen. Maar ik zie ook hoe de meiden kijken naar wat ík mijn kinderen voorschotel. Jinte krijgt bij thuiskomst soms gewoon een roze koek of een handje chips. Mats drinkt chocolademelk. Dingen die volgens Iris ‘écht niet nodig zijn’.

“Zullen we een keer samen patat eten?”, maar samen eten komt nooit voor ze uit

Een tijdje terug stelde ik iets voor dat ons vroeger zó gelukkig maakte: een simpele frietavond. Kinderen in pyjama, bord op schoot, kaarsjes aan. “Kom met de meiden naar ons toe, we halen patat en maken er een gezellige vrijdagavond van!” Iris reageerde vriendelijk, maar vaag. “Oeh, ja, klinkt leuk! Even kijken wanneer het uitkomt.”

Een week later vroeg ik nog eens. “Vrijdag of zaterdag?” “Dit weekend komt niet uit… de meiden hebben al afgesproken.”

Het weekend daarna: “O nee, dan zijn we bij mijn schoonouders.”

En zo bleef het schuiven, ontwijken, afhouden.

Ik begin te vermoeden dat het gewoon nooit ‘gaat lukken’. Omdat ze het niet wil. Omdat patat eten niet past in het plaatje.

Moet ik er iets van zeggen?

En nu worstel ik. Niet voor mezelf, maar voor die meiden. Want wat als dit gedrag een patroon wordt dat zij later overnemen? Wat als ze zichzelf gaan uithongeren, net als hun moeder ooit deed? Wat als ze denken dat eten iets is dat je moet beheersen, beperken, ontwijken? Tegelijkertijd… wie ben ik om daar iets over te zeggen? Ik ben niet haar therapeut. Niet haar partner. Alleen een vriendin van vroeger. Iemand die aan de zijlijn meekijkt.

Mijn huis blijft ook als haar kinderen er zijn een plek waar je chocolademelk mag drinken, frietjes mag eten en waar niemand zich hoeft te verontschuldigen voor een tweede koekje. Waar eten ook gewoon plezier is, iets sociaals, iets liefs. En mocht Iris ooit klaar zijn om er wél over te praten – dan sta ik er. Zoals ik altijd heb gedaan.

WIST JE DIT? Volgens wetenschappelijk onderzoek kan restrictief opvoeden rond eten juist averechts werken. Kinderen leren hierdoor geen gezonde relatie met voeding op te bouwen. Een langdurig tekort aan vetten, vitamines en mineralen kan leiden tot groeiproblemen, een verzwakt immuunsysteem en concentratieproblemen. Tevens verhoogt restrictief voeden de kans op overeten later. Kinderen die bepaalde voedingsmiddelen verboden krijgen, gaan deze vaak stiekem of buitensporig eten wanneer ze de kans krijgen. (Bron: Voedingscentrum Nederland)

RACHEL

Lees ook: Mama Michelle belandt door de Anorexia in een rolstoel