Rianne: “Ik heb een baby en ik ben zwanger, iedereen vindt er wat van. “Is het wel gepland? Liever jij dan ik!”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Acht maanden geleden lag ik nog met mijn kraamverband en stuwing op de bank, met een piepkleine Sue op mijn borst. Ik weet het nog als de dag van gisteren. De eerste keer dat ze me met van die grote ogen aankeek. En nu, nog geen jaar later, draag ik opnieuw een kindje in mijn buik. 14 weken zwanger inmiddels. En voor wie denkt: “Oeps, dat zal wel een ongelukje zijn geweest”, nee hoor. Dit kindje is méér dan welkom. Bewust gekozen zelfs. Maar leg dat maar eens uit aan de rest van de wereld.
“Nu al?!”
Toen ik mijn positieve test in handen had, voelde ik alleen maar blijdschap. Martijn en ik waren dolgelukkig. We hadden er bewust voor gekozen om het ‘low key’ weer te proberen toen Sue ongeveer zes maanden was. Niet per se om meteen weer zwanger te worden, maar gewoon: als het gebeurt, dan gebeurt het. En twee maanden later, gebeurde het. Toen ik het aan mijn moeder vertelde, trok ze haar wenkbrauwen op. “Nu al?” Ze probeerde nog te glimlachen, maar ik zag de twijfel in haar ogen. “Is dat niet wat… snel?” Alsof we het niet goed hadden doordacht. Alsof we iets over het hoofd hadden gezien. Alsof er een ideale planning bestaat voor gezinsuitbreiding. En die planning… niet de onze was.
“Was het gepland?”, wát een vraag
Alsof dat de standaard eerste reactie moet zijn: “Was het gepland?” Wat denk je zelf? Ja, het was gepland. Omdat we een klein leeftijdsverschil heel fijn vinden. Omdat we het gevoel hadden dat we het aankonden. Omdat er ruimte is, in ons hart én in ons huis. Omdat ik niet de behoefte voelde om eerst ‘mijzelf weer helemaal terug te vinden’ of ‘uitgebreid van mijn nachtrust te genieten’. Dat is trouwens geen oordeel naar andere moeders, laat dat duidelijk zijn.
De oordelen vlogen me om de oren
Wat ik niet had voorzien, was hoe de omgeving zou reageren. De oordelen kwamen niet per se van boze mensen, maar van verbaasde, ongemakkelijke, soms zelfs lacherige opmerkingen. Alsof we iets geks deden. Alsof ik iets uit te leggen had. “Liever jij dan ik,” zei een vriendin, met haar derde cappuccino in de hand. Ik lachte wat schaapachtig mee, maar vanbinnen voelde ik het prikken. Want wat zeg je dan? “Ja, liever ik dan jij inderdaad, want jij klaagt alleen maar over je peuter van drie.” Anderen vroegen: “Maar was je lijf daar al wel klaar voor?” of “En hoe ga je dat dan doen met slapen?” of “Sue is toch net geboren?” Ja, Sue is net geboren. En ja, dat maakt het soms spannend. Maar niemand vroeg: Hoe voel je je erbij? Of: Wat mooi voor jullie!
Alsof ik dom ben
Het is zo bijzonder hoe snel mensen je ineens als ondoordacht of naïef zien, alleen omdat je snel weer zwanger bent. Alsof ik geen nadenkend, volwassen mens ben. Alsof we ons niet hebben laten informeren. Alsof we de fysieke en mentale gevolgen niet hebben besproken. En vooral: alsof mijn geluk niet legitiem is omdat het ‘te snel’ zou zijn.
De babyspulletjes staan er nog
We hebben alles nog in huis. De Maxi-Cosi, het wiegje, de box… alles staat er nog. Niets hoeven we opnieuw kopen. Het scheelt ons straks zoveel gedoe. Sue is straks net anderhalf als haar broertje of zusje komt, dus luiers, flessen, slaapjes; het zit allemaal nog in ons systeem. Ja, het wordt pittig. Maar weet je wat ik óók denk? Dat ik straks met twee van die kleintjes in de speeltuin sta en ze samen zie giechelen in de zandbak, opgroeiend als een onafscheidelijk duo. Dat ze misschien wel elkaars beste vriendjes worden. Dat er altijd iemand is om mee te spelen, te lachen, ruzie te maken, te delen. Dat wil ik ze meegeven. Niet omdat ik een sprookje nastreef. Maar omdat dit onze droom is. En die droom zijn we aan het leven.
Ook moeilijke momenten
Dat betekent niet dat ik nooit twijfel. Er zijn dagen dat Sue wakker wordt om 05:15 uur, dat ik drie keer haar luier verschoon en om 09:30 al smacht naar een middagdutje. Er zijn dagen dat ik naar de wc strompel met een opgeblazen buik, een dreinende peuter en nul energie. En dan denk ik heus even: Wat hebben we gedaan?! Maar die momenten duren nooit lang. Want het verlangen naar ons tweede kindje is oprecht.
“Wat zeg je dan tegen de buitenwereld?”
Mart zei laatst: “We hoeven niks uit te leggen. Als mensen het niet begrijpen, dan zegt dat meer over hen dan over ons.” En hij heeft gelijk. Maar toch voelt het soms ongemakkelijk als iemand z’n wenkbrauwen optrekt en met een grijns vraagt: “Weer zwanger?”, gevolgd door die blik die net wat te veel zegt. Ik probeer me dan te herinneren dat het niet aan mij is om hun aannames te corrigeren. Mijn energie steek ik liever in iets anders. In Sue en in de baby in mijn buik.
Wat ik anderen wil meegeven
Ben je zelf ook snel weer zwanger geraakt? Of overweeg je het? Dan wil ik je dit zeggen: volg je gevoel. Niet de mening van je schoonmoeder. Niet het advies van een random buurvrouw in de supermarkt. Niet de suggesties van moeders die het nooit zo zouden doen. Want weet je? Iedereen beleeft het ouderschap anders. En dat is juist mooi. De één heeft tien jaar tussen haar kinderen, de ander negen maanden. Het is allemaal goed. Als het maar jóuw keuze is. Jouw tempo. Jouw lijf. Jouw gezin.
Een nieuw hoofdstuk
Over een paar maanden verwelkomen we ons tweede kindje. Een meisje of jongen, we weten het nog niet. En hoewel het soms overweldigend voelt, voelt het vooral goed. Ik voel me krachtig. Ja, moe ook. En onzeker. Maar vooral: dankbaar. Dankbaar dat ik weer zwanger mag zijn. Dankbaar dat we als gezin groeien. Dankbaar dat ik straks twee kinderen mag knuffelen die zó kort op elkaar kwamen, maar voor altijd elkaars anker zijn. Dus ja, ik ben alweer zwanger. En ja, dat is wél de bedoeling.
RIANNE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.