Sandra: “Mijn zoon zakte op één tiende, ik kon niets meer uitbrengen, kon dit nog goedkomen?”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Hij stond er goed voor

Redelijk in elk geval. Kian had geen onvoldoendes, geen rode vlaggen. Gewoon een paar zessen, verder zevens en zelfs één acht. Geen kind dat uitblonk, maar wel iemand die altijd zijn best deed. Hij werkte gestructureerd, maakte zijn huiswerk, vroeg hulp als hij iets niet snapte. Geen luiheid, geen grote puberstreken. Eigenlijk lekker stabiel. Ik was daar trots op. Want je hoort vaak genoeg van die verhalen over jongens die alleen maar gamen of alles op het laatste moment doen. Kian was anders. Hij wilde zelf ook slagen. Hij was niet het type dat zich druk maakte om cijfers, maar hij had een duidelijk doel: zijn diploma halen, en daarna verder kijken. Of het nou hbo werd of iets anders, dat wist hij nog niet precies. Maar wél dat dit hoofdstuk afgesloten moest worden. Hij was geconcentreerd, zat er goed in. En ik, als moeder, kon alleen maar denken: dit komt goed. Dit moét goedkomen…

De examens kwamen eraan

Die weken waren spannend. Ik wilde rustig blijven voor Kian. De eindexamens: het grote einddoel van vijf jaar middelbare school. We hadden samen een schema gemaakt. Hij hield zich eraan. Hij leerde op tijd. Hij zat met oortjes in op zijn kamer, afgewisseld met markeerstiften en samenvattingen. Soms liep ik langs zijn kamer en dacht: dit komt goed. Dit moét goedkomen. Hij maakte proefexamens, zette wekkers zodat hij kon oefenen met de tijdsdruk. Af en toe kwam hij beneden voor een snack of om even een vraag te stellen aan zijn vader. Ik merkte wel dat hij gespannen was, maar hij hield zich groot. Hij wilde geen extra stress veroorzaken, ook niet voor mij. De sfeer in huis was op scherp gezet. Alles draaide om die examens.

Tijdens de examens

De examens zelf vond hij lastig. Elke keer als hij thuiskwam, keek ik hem verwachtingsvol aan, en elke keer zei hij: “Moeilijk, mam. Echt moeilijk.” De gymzaal, het geroezemoes, het getik van de pennen, de zweethanden… het maakte hem gespannen. Op een dag kwam hij thuis en zei: “Ik kon gewoon niks meer bedenken. Het leek alsof mijn hoofd op slot ging. Alle informatie was weg” Ik schrok daar natuurlijk van. Als dat maar goed kwam… Hij dronk toen een halve liter cola in een teug leeg en ging zonder wat te zeggen naar zijn kamer. De stress had hem volledig in zijn greep. Ik wilde hem troosten, maar ik wist ook dat hij op dat moment gewoon rust nodig had. De avondmaaltijden werden stiller, korter. Zijn vader en ik vroegen er niet meer naar. Het huis voelde als een snelkookpan.

Het wachten

De weken ná de examens vond ik nog erger. Die stilte. Dat wachten. Alsof je op een bom zat die elk moment kon afgaan. Kian deed luchtig. “We zien wel,” zei hij dan. Maar ik hoorde het in zijn stem. Het onzekere randje, het onuitgesproken ‘stel je voor’. We spraken er weinig over, ook mijn man en ik. Alsof we het daarmee minder echt maakten. Alsof we het slechte nieuws konden afwenden door te zwijgen. Hij verdiepte zich in games, ik en mijn man in werk. Maar op de achtergrond telden we de dagen af. Hij keek soms naar zijn cijferlijst en zei: “Als ik hier nou een zes haal, en daar een zeven…” We rekenden samen uit wat zijn CE-gemiddelde zou zijn. We waren hoopvol. Ik dacht dat hij het nét zou redden.

Het telefoontje

En toen was daar dè dag van de uitslag. We ontbeten uitgebreid met z’n allen. Kian keek daarna een film. Vanaf 12 uur werden de leerlingen gebeld. Dus ik zat vanaf die tijd met bonzend hart aan de keukentafel. Samen met Kian. De telefoon lag voor ons op tafel. We konden niets anders doen dan zitten. Letterlijk. Om 12:30 uur ging de telefoon. Anoniem nummer. Ik kreeg het direct koud. Daarna stikheet. Toen nam Kian op. “Met Kian.”

De klap

“Goedemorgen, met je mentor”. Alles in mijn lijf spande zich aan. Ik luisterde mee. Mentor Joost klonk serieus. Geen luchtigheid. Geen vrolijk “Gefeliciteerd!”. Gewoon een zakelijke stem. “Ik bel met vervelend nieuws, helaas. Kian je bent gezakt.” Ik weet nog dat ik even niets zei. Mijn mond ging wel open, maar er kwam geen geluid. Ik keek naar Kian. Hij zag er verslagen uit. “Het was echt op het nippertje. Hij komt helaas niet in aanmerking voor een herkansing. Hij zit er een tiende onder. Eén tiende punt.”

Ongeloof en hoop

Ik voelde mijn hoofd licht worden. Een tiende? Een TIENDE? Ik nam de telefoon over. “Hij stond 5,4 voor wiskunde. Hij had minimaal een 5,5 moeten halen voor een her. Maar het blijft steken op 5,4. We hebben alles nagerekend. Zijn CE gemiddeld is precies 5,49. We mogen niet afronden.” Ik had de neiging om te schreeuwen. “Maar een tiende! Daar ga je hem toch niet op laten zakken?!” Joost was kalm, vriendelijk zelfs, maar ook onwrikbaar. “Ik snap uw frustratie. Maar het ligt vast. Er ligt ergens een grens. We moeten ons aan de norm houden. Hij had ook geen compensatievakken meer om het op te vangen. Alles hing af van dat vak. En dat is hem dus net niet gelukt.”

De inzage

Ik hing op. Ik zat aan de keukentafel, de telefoon nog in mijn hand. Kian stamelde. “Hoe dan?” Hij staarde naar het tafelblad. Geen woede. Geen tranen. Alleen die zware stilte van een jongen die het niet meer begrijpt. Ik wilde iets zeggen, iets troostends, maar wat zeg je als een kind op één tiende punt zijn hele toekomst een jaar moet uitstellen? Hij keek me toen aan, met een schuin hoofd: “Kunnen we het niet laten nakijken? Misschien is er ergens een rekenfout? Een tiende is toch niks?” Ik sprong erop in. “Ja, ja! Natuurlijk, dat kunnen we aanvragen toch?” Ik pakte mijn laptop en zocht naar de mogelijkheden van inzage van het wiskunde-examen. Ergens hoopte ik op een wonder, een corrector die per ongeluk een punt vergeten was. Helaas konden we niets vinden. Het cijfer was correct.

Weken later, de nasleep

Ik zat met mijn man in de woonkamer. De tv stond op de achtergrond aan. Ik keek naar de cijfers die Kian allemaal afgelopen jaar had gehaald. Alles redelijk. Alles degelijk. Ik dacht aan al die keren dat hij zich uitsloofde. En nu? Helemaal opnieuw? Ik was nog steeds misselijk. Niet alleen voor hem, maar ook voor mezelf. Want mijn werk, mijn rooster, de stress van opnieuw toetsen leren, samenvattingen, deadlines… Het hing allemaal weer als een grijze wolk boven ons hoofd. Zijn motivatie zou kelderen. Hij zou mentaal moe worden van het idee dat hij ‘gezakt’ was. Terwijl dat woord eigenlijk niet helemaal eerlijk is. Hij had gewoon geen geluk gehad.

Geen vlag voor de deur

Er kwam geen vlag. Geen feestje. Geen trots. Alleen stilte. Mijn hart brak het meest toen ik hem ’s avonds hoorde zeggen tegen zijn oom aan de telefoon: “Nee, ik ben gezakt. Ja, echt. Nee, geen herkansing. Ja, op één tiende. Nee, ik ga het gewoon nog een keer doen. Ja. Ja. Dank je.” Tegen al zijn vrienden. Iedereen om hem heen was geslaagd. Er zullen wel mensen een her hebben, maar zijn vrienden (5 jongens) waren stuk voor stuk geslaagd. En dat maakte het nog rotter.

Een nieuwe ronde

Straks krijgt hij een plekje op dezelfde school. Zelfde schooljaar. Zelfde boeken. Geen vlag in de tuin. Geen diploma aan de muur. Maar wel een jongen die, ondanks alles, opnieuw wilde proberen. “Dit jaar ga ik het beter doen,” zei hij ineens op een dag in de vakantie. En ik knikte, met een brok in mijn keel. Dat wel.

SANDRA