Martine: “Ik zwaaide mijn kinderen uit: ‘Ik denk aan jullie!’, ik gun ze de vakantie bij hun vader maar ik ga zelf 3 weken door een diep dal”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen en kijk op de website: old.kidsenkurken.nl

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Na haar scheiding leeft moeder Martine in weken: de ene met haar kinderen, de andere zonder. Het co-ouderschap met haar ex-man Mark begint steeds meer te wennen. Maar in de zomervakantie is het gemis ondraaglijk. Drie weken lang is ze zonder Mats en Novi, en hoewel ze het hen gunt, voelt het leeg. Ze vraagt zich af: hoe gaan andere co-ouders hiermee om?

We hebben co-ouderschap met week op week af

Sinds mijn scheiding van Mark, nu bijna twee jaar geleden, leef ik in weken. De week dat Mats (9) en Novi (7) bij mij zijn, bruis ik. Van leven, van geluid, van zorgen, van was, van knuffels. En de week dat ze bij hun vader zijn, voelt het stil. Een stilte die ik inmiddels ken, die ik een beetje heb leren verdragen. Maar als de zomervakantie begint, verandert alles. Dan zijn het geen zeven dagen. Geen aftellen tot zondagavond. Dan zijn het drie lange weken waarin ik ze niet zie, niet hoor, niet ruik, niet troost. En dat is zo veel zwaarder dan ik me ooit had kunnen voorstellen.

Iedere ochtend word ik wakker met een steen op mijn borst

Het is alsof mijn lijf weet dat er iets niet klopt. Alsof mijn systeem alleen maar goed functioneert als het de voetstapjes van mijn kinderen op de trap hoort, het gezeur om choco-pasta hoort, het gegiechel in de badkamer. Nu is het stil. Te stil. En ik voel me… leeg. Elke ochtend sleep ik mezelf naar mijn werk, trek een glimlach uit mijn kast die allang niet meer past, en doe alsof. Alsof het goed gaat. Alsof ik geniet van mijn ‘vrije tijd’. Maar ik mis ze. Alles aan hen. Ik mis het drukke gekibbel tussen broer en zus. Ik mis de eindeloze vragen van Mats over planeten. Ik mis Novi’s handje in de mijne op weg naar de supermarkt. Ik mis hun geuren. Hun ruzies. Hun sokken onder de bank. Alles.

Ik gun het ze, en toch breekt het me

Mark is een goede vader, echt waar. En ik ben blij dat ze daar ook thuis zijn. Hij heeft een mooie vakantie met ze gepland: eerst een week kamperen in Frankrijk, dan een week bij hun oma in Zeeland, en daarna nog een paar dagen in een huisje aan het water. De kinderen zijn enthousiast, ze hadden hun koffers al klaarstaan voordat ik het idee had afscheid te nemen. En ik gun het ze. Ik gun het hen met heel mijn hart. Maar het doet pijn omdat ik er geen deel van ben. Ik zie hun eerste keer surfen niet. Ik hoor hun verhalen niet direct. Ik ruik hun zonnebrand niet, ik pluk geen zand uit hun haar, ik tel geen sproetjes op hun neuzen. Ze maken herinneringen zonder mij, en ik moet toegeven: dat vind ik moeilijk.

De foto’s op mijn telefoon zijn mijn pleister

Soms kijk ik naar foto’s van een paar weken terug. Novi die in haar prinsessenjurk de tuin in rent. Mats die met zijn Lego een hele stad bouwt. Ik swipe, zoom in, en probeer voor even weer te voelen hoe het was. Hoe het voelt als je kinderen gewoon in de buurt zijn. Soms huil ik dan zachtjes. Soms wat harder. En ik weet: dit klinkt dramatisch. Maar zo voelt het dus echt. En ik durf te wedden dat ik niet de enige ben.

Waarom praat niemand hierover of lijk dit maar zo?

Ik ken meerdere gescheiden ouders. We knikken naar elkaar bij school, we lachen beleefd, we doen alsof het allemaal wel prima is. Maar ik weet zeker dat ik niet de enige ben die het liefst zou gillen in de leegte van het co-ouderschap. Vooral tijdens vakanties. Want dat is het moment waarop het gemis als een vloedgolf binnenkomt. Waarom zeggen we daar zo weinig over? Waarom delen we alleen de praktische kant van co-ouderschap – wie brengt ze naar hockey, wie regelt de kapper, hoe verdelen we de feestdagen – en zo weinig over het hart?

Is dit normaal? Of ben ik te emotioneel?

Ik heb mezelf die vraag vaak gesteld. Zou ik sterker moeten zijn? Losser? Meer genieten van de rust? Een vriendin van mij, ook co-ouder, zei laatst: “Martine, drie weken alleen is voor sommige mensen een droom.” En ik snap dat. Maar voor mij voelt het als een straf. Ik probeer heus hoor, leuke dingen doen, goed eten, afspreken met vriendinnen. Maar het is alsof alles op mute staat. Alsof ik in zwart-wit leef en zij in kleur. En die kleur keert pas terug als ik weer twee armen om me heen heb, als ik de geur van kinderkapsels ruik, als er weer tandpastaspetters op de spiegel zitten.

Wat een beetje helpt

Er zijn een paar dingen die me op de been houden. Kleine dingen. Maar misschien helpen ze ook een ander:

• Ik stuur wekelijks een digitaal kaartje naar Mats en Novi. Niet om te controleren, maar gewoon als warme groet van mama.
• Ik heb met Mark afgesproken dat hij regelmatig een fotootje stuurt.
• Ik schrijf. Alles eruit. In een notitieboekje of op mijn telefoon.
• Ik plan bewust vooruit. Al is het maar: “Volgende week woensdag koffie met Sanne.”
• Ik maak hun bedjes op een week voordat thuiskomen, met hun favoriete knuffel op het kussen. Dat vooruitzicht, dat helpt mij al 1/3 van de tijd beter door te komen

Mag ik het er gewoon moeilijk mee hebben?

Ik weet dat co-ouderschap de realiteit is van veel ouders. En dat het ook mooie kanten heeft. Maar laten we eerlijk zijn: soms is het gewoon keihard. Vooral in vakanties. Vooral als je moet toekijken hoe je kinderen gelukkig zijn – zonder jou. En nee, dat is geen jaloezie. Dat is liefde. Overlopend, onuitputtelijk, allesverslindend liefhebben. En dat kan behoorlijk pijn doen.

Dus als jij dit leest, en jezelf herkent: je bent niet alleen. En ik hoor graag van je. Hoe jij het doet. Wat jou helpt. Want dit delen, dat lucht al een beetje op.

MARTINE

WIST JE DIT? Uit onderzoek van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS, 2024) blijkt dat ruim 1 op de 5 kinderen in Nederland opgroeit met gescheiden ouders. Tijdens vakanties ontstaat er vaak extra spanning of gemis bij co-ouders: volgens Stichting Villa Pinedo geeft 62% van de ouders aan dat de zomervakantie emotioneel zwaarder is dan andere periodes. Toch praten weinig ouders openlijk over het psychologische effect van vakanties zonder hun kinderen. Het delen van ervaringen, zoals in lotgenotengroepen of online fora, blijkt helpend te zijn voor het verwerken van die leegte. (Bron: CBS, “Kinderen en echtscheiding in Nederland”, 2024 en Stichting Villa Pinedo, “Onderzoek naar gevoelens bij co-ouderschap”, 2023)

Lees ook: Lindy: “Niemand had verwacht dat we, ondanks de scheiding, dit nog samen zouden doen”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen en kijk op de website: old.kidsenkurken.nl

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.