Jess: “Ik schrok wakker, alles flikkerde oranje. Ik wist het meteen: brand! Maar waar komt het vandaan?”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

In de nacht van 7 op 8 juli kreeg ik de schrik van m’n leven. Ik neem jullie mee. Na een warme zomeravond besloten mijn man en ik rond half twaalf naar bed te gaan, hoewel het erg gezellig was in de serre. Cocktailtje erbij, luisteren naar oude vinylplaten; denk aan Etta James, Sam Cooke, Otis Redding. What a night. We wisten dat de zaak de volgende dag weer vroeg open moest, dus we gingen toch maar slapen.

Ik wist het meteen: brand

De rust was van korte duur. Om kwart over één ’s nachts schrok ik wakker van de stem van mijn buurman. Normaal een altijd vrolijke, lachende man, maar nu klonk hij duister en in paniek. In een soort oerkreet hoorde ik hem de naam van mijn man roepen: “Word wakker! Nu!” Ik schrok. Ik deed mijn ogen open, en het eerste wat ik zag, waren muren die fel oranje oplichtten. De hele kamer; alles flikkerde oranje. Ik wist het meteen: brand.

Het was meteen duidelijk wat er aan de hand was

In eerste instantie schiet je in paniekmodus. Mijn kinderen (17 en 8) lagen boven te slapen. (Mijn man overigens ook nog. Hoe dan?!) Je weet op dat moment nog niet waar het vandaan komt; binnen, buiten, boven, beneden? De badkamerdeur stond open. Door de flikkering van het vuur en de enorme hitte die via het badkamerraam binnenkwam, wist ik dat het van buiten moest komen. Oef… dat was een pak van m’n hart. Na mijn man een flinke por te hebben gegeven, werd hij eindelijk wakker. De kinderen gelukkig nog niet. We renden met een bloedgang naar buiten, waar de buurman al op ons stond te wachten. Het was meteen duidelijk wat er aan de hand was. Door de oorverdovende explosies en torenhoge vlammen… uit mijn auto.

“Gek! Dat zorgt alleen voor meer explosies!”

Mijn auto. Mijn tweede huis. Waar we onze family trips mee deden. Die ik vol laadde met speelgoed, picknickkleed, een wegwerpbarbecuetje om verlaten strandjes te bezoeken met mijn kids. Daar hing het bedeltje van de bedevaart naar de kerk van de heilige Antonio in, voor oma. De eerste schoentjes van mijn dochter. De lievelingsfoto met mijn zoon. In mijn hoofd dacht ik: dit ga ik oplossen! Ik wilde naar mijn buurman rennen, hij heeft een tuinslang bij de voordeur. Maar mijn andere buurman trok me terug. “Gek! Dat zorgt alleen voor meer explosies!” Wist ik veel…

Het voelde als een groot verlies

Daarna dacht ik aan de brandblusser in de schuur. Ook daar werd ik tegengehouden, dit keer door mijn man. “Lieverd, dit is niet meer te redden. Door de explosies… Ik wil niet dat er ook nog iets met jou gebeurt. Uiteindelijk is het maar blik.” Mooi dat hij er zo over dacht. Voor mij voelde het niet zo. Het voelde als een groot verlies. Ik was intens verdrietig. M’n benen voelden als te lang gekookte spaghetti, ik kon er niet meer op staan.

De dader stond van torso tot kruin in brand

Kort daarna kwam eerst de politie, toen de brandweer. Inmiddels stonden er vijf auto’s in brand. De aangifte moest de agent gehurkt opnemen, alleen zo vond ik nog enige stabiliteit. Gelukkig kwamen er al snel camerabeelden van buurtbewoners. Daarop was te zien dat inderdaad mijn auto als eerste werd aangestoken. Gevolgd door een enorme, enorme explosie. De dader zelf ook; die stond van torso tot kruin in brand. En het gekke is… er is nog steeds geen spoor van hem.

JESS