Layla: “Ik verzon mijn eigen verhalen tijdens het voorlezen, omdat ik de woorden niet kon lezen”
Namens Layla, door onze redactie
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Als je mijn kinderen, Nous van twee en Lara van vier, zou vragen wat ze het allerliefst doen, dan zouden ze roepen: “Boekjes lezen!” Ze zijn helemaal verzot op prentenboeken, verhaaltjes over dieren, prinsessen en alles wat rijmt of grappige geluidjes maakt. We zitten vaak samen op de bank, zij op schoot, boek op schoot, en ik vertel. Alleen… ik lees het niet echt voor. Ik verzin wat. Ik schaam me kapot als ik dit zeg. Maar het is de waarheid.
Ik woon sinds mijn zestiende in Nederland
Ik kom uit Syrië. Toen ik zestien was, zijn we naar Nederland gevlucht. Ik was toen te oud voor het reguliere middelbare onderwijs en ben uiteindelijk via een inburgeringstraject op mijn achttiende aan het werk gegaan in de schoonmaak. De basis van het Nederlands heb ik wel geleerd, ik red me prima in gesprekken, met appjes sturen, boodschappen doen. Maar lezen… écht goed lezen, dat is me nooit gelukt. En toen kwamen de kinderen.
Ze wilden steeds meer boekjes
Toen Lara twee werd, begon het. Ze pakte boekjes uit de kast en bracht ze naar me toe. “Mama lezen!” Ik deed mijn best. Echt. Maar als ik het boek opensloeg, raakte ik in paniek. Zoveel tekst. Soms moeilijke woorden. Soms rijmpjes waarvan ik niet eens wist hoe ik ze moest uitspreken. Dus begon ik maar wat te verzinnen. “Kijk, dit is een konijntje. Het konijntje wil naar de maan. Maar er komt een draak!” Dat soort dingen. En Lara vond het geweldig. Nu doet Nous het ook. Boek pakken, op schoot klimmen, kijken, luisteren. Alsof ik de beste voorlezer van de wereld ben.
Maar dat ben ik dus niet
Ik lees de woorden niet die er staan. Soms probeer ik het, als er weinig tekst is, of makkelijke woorden. Dan probeer ik hardop te lezen. Maar vaak struikel ik. Over letters, klanken, zinnen. Soms maak ik fouten die Lara opmerkt. “Mama, dat staat er niet!” En dan schaam ik me. Dan lach ik het weg, verander ik snel van onderwerp. Want hoe leg ik uit dat mama niet goed kan lezen?
Ik ben bang dat ik mijn kinderen iets tekortdoe
Er zijn dagen dat ik me echt verdrietig voel. Niet omdat ik het niet wíl leren. Maar omdat ik het gevoel heb dat ik al te laat ben. Dat andere moeders moeiteloos voorlezen, hun kinderen meenemen naar boekpresentaties en meezingboeken. En dat ik daar maar een beetje bij sta, alsof ik alleen de buitenkant van dat wereldje snap. Niet de binnenkant. En dan denk ik: wat als Lara straks naar school gaat en sneller leert lezen dan ik? Wat als zij zich straks voor míj schaamt?
De uitnodiging van de bibliotheek veranderde alles
Toen ik op een dag met Nous in de buggy en Lara aan mijn hand naar de bibliotheek ging, zag ik een bord met “Cursus”, het bleek te gaan om een “Cursus Voorlezen voor Ouders”. Gratis. Gewoon op woensdagochtend, met koffie en thee. Voor ouders die hun kinderen willen helpen groeien met taal. Ik dacht eerst: nee, dat is niet voor mij. Ze gaan vast merken dat ik het niet kan. Ze gaan vast denken: wat doet zij hier? Maar toen Lara die avond weer een boekje uit de kast trok en ik opnieuw een verhaal verzon dat niets met de plaatjes te maken had, wist ik: ik moet dit doen. Voor haar en voor Nous, maar ook voor mezelf.
De eerste keer was ik doodsbang
Ik zal eerlijk zijn. Ik heb die eerste ochtend drie keer overwogen om weer terug naar huis te gaan. Maar ik liep naar binnen, werd welkom geheten door een lieve vrouw met een zachte stem, en kreeg een kopje thee in mijn handen gedrukt. We zaten in een kring met zes andere ouders. Een vrouw uit Turkije, een man uit Somalië en een moeder uit Polen. De begeleidster begon: “Wisten jullie dat 1 op de 6 mensen in Nederland moeite heeft met lezen en schrijven?” Ik keek op. Meende ze dat? Ik dacht altijd dat ik de enige was.
Kleine stapjes, maar ze betekenen de wereld
We oefenen nu elke week. Soms lezen we samen kinderboeken. Soms oefenen we met klanken of met woorden als ‘slang’ en ‘regenboog’. En weet je wat het mooiste is? We oefenen ook hoe je voorleest met je stem. Hoe je een stemmetje doet bij een kikker of een beer. Hoe je je kind kunt betrekken bij het verhaal. Dus niet alleen wat er staat, maar ook hóé je het vertelt. Ik leerde dat het niet erg is als je een foutje maakt. Kinderen luisteren naar de liefde in je stem. Niet naar je perfecte uitspraak.
Lara hoorde het verschil
Een paar weken geleden las ik het boek Rupsje Nooitgenoeg voor. Niet uit mijn hoofd, niet verzonnen. Maar écht gelezen. Voor het eerst. Langzaam, stamelend, maar met aandacht. En Lara zat ademloos te luisteren. Ik kreeg tranen in mijn ogen.
Het hoeft niet perfect te zijn
Ik weet nu dat je niet perfect hoeft te zijn om een goede moeder te zijn. Ik heb misschien geen diploma Nederlands, maar ik heb wél liefde, wilskracht en de moed om te leren. Elke week leer ik een nieuw woord. Elke week groeit mijn vertrouwen een beetje meer. En weet je wat ik nog geleerd heb? Dat mijn kinderen later niet alleen herinneren dát ik voorlas, maar hóé ik het deed. Met hun lievelingsstemmetjes, met grapjes, met kusjes tussendoor. Niet de fouten tellen, maar de momenten samen.
En ik ben niet alleen
In de cursus ontmoette ik vrouwen en mannen die allemaal met dezelfde schaamte kwamen. Die nu met trots vertellen dat ze samen met hun kinderen boekjes lezen. Je hoeft niet perfect te zijn. Je hoeft alleen maar te beginnen.
LAYLA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.