Loes: “Ik dacht: “Wat als ik mijn baby nu op de grond gooi?”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Toen Mila net geboren was, zat ik op een roze wolk. Althans, dat dacht ik. De eerste weken leefde ik op adrenaline en slaapgebrek, maar mijn hart stroomde over van liefde voor mijn dochter. Toch was er iets wat ik niet durfde uit te spreken. Iets wat me beangstigde en verwart maakte. Want tussen de mooie momenten door, waren er ook gedachten. Gedachten die ik niet wílde denken. En toch kwamen ze.

De eerste keer dat het gebeurde

Mila lag op mijn borst te slapen. Ik hoorde haar ademhaling zachtjes piepen, voelde haar hartje tegen mijn huid kloppen. En toen gebeurde het. Vanuit het niets schoot er een gedachte door mijn hoofd: “Wat als ik haar nu gewoon zou laten vallen?” Ik schrok van mezelf.. Ik hield haar alleen maar steviger vast en durfde haar bijna niet meer te verplaatsen. Wat was dit? De rest van de dag bleef die gedachte rondzingen in mijn hoofd. Ik probeerde het weg te duwen, maar het kwam steeds terug. Niet alleen dat scenario, ook andere dingen. Wat als ze zou stikken in haar slaap? Wat als ik haar buggy per ongeluk los zou laten bij de trap? Wat als ik een ongeluk zou veroorzaken met haar op de achterbank? Wat als ik haar per ongeluk pijn zou doen?

Ik durfde het aan niemand te vertellen

Die avond zat ik op de bank, met een slapende Mila in de draagzak. Mijn man zat naast me en vertelde iets over zijn werk, maar ik hoorde hem amper. Hoe kon ik zúlke gedachten hebben, als ik zoveel van haar hield? Ik keek naar haar gezichtje, haar zachte wimpertjes, haar mollige handje op mijn borst, en de tranen sprongen in mijn ogen. Ik voelde me zó schuldig. Ik dacht: Als ik dit vertel aan iemand, dan nemen ze haar van me af. Misschien denken ze wel dat ik een gevaar ben. Terwijl dat het laatste is wat ik ben. Juist omdat ik haar zó wil beschermen, maken die gedachten me kapot.

TikTok redde me

Ik lag in bed, het was al ver na middernacht. Mila sliep eindelijk en ik scrolde doelloos op mijn telefoon om de stilte in mijn hoofd te verdragen. En toen verscheen er een TikTok. Een jonge vrouw met wallen onder haar ogen, een rommelige knot, en een zachte stem zei: “Als jij net moeder bent geworden en je hebt rare, enge, onverklaarbare gedachten… Je bent niet alleen. Het heet ‘intrusive thoughts’ en het komt vaker voor dan je denkt.” Wat zei ze nou? Intrusive thoughts? Ze vertelde over hoe zij haar baby’tje vasthield en ineens dacht: “Wat als ik hem nu laat vallen?”
Ik kon wel huilen. Ik ben niet de enige. Ik ben niet gek. Er is een naam voor.

De zoektocht naar begrip

De dagen erna kon ik aan niets anders meer denken dan die TikTok. Ik zocht het op. Opdringerige gedachten. Niet iets wat je daadwerkelijk wilt uitvoeren, maar je denkt het wel. En juist dat maakt het zo angstaanjagend. Ik kwam erachter dat veel moeders dit meemaken in de postpartumperiode. Door hormonale veranderingen, stress, vermoeidheid. Soms heeft het een link met angststoornissen of postnatale OCD. Maar het betekent níet dat je gek bent of dat je je kind iets aan wil doen. Dat was de belangrijkste zin die ik vond: “Je daden zijn wat tellen, niet je gedachten.” Ik hoef mezelf niet te veroordelen op wat er in mijn hoofd opkomt. Ik hoef het alleen maar te laten passeren. Net als een wolk.

Ik vertelde het aan mijn man

Het duurde nog even voordat ik het aandurfde om mijn man erover te vertellen. We zaten aan tafel, Mila lag te slapen. Ik zei: “Mag ik iets delen wat ik moeilijk vind?”
Hij keek meteen bezorgd. Ik haalde diep adem en zei: “Ik heb soms rare gedachten. Over Mila. Hele enge dingen. En ik wil ze helemaal niet. Maar ze komen gewoon.” Hij zei niets, maar pakte mijn hand. Ik vertelde het hele verhaal. Dat ik bang was dat ik haar iets aan zou doen. Dat ik soms beelden zag van nare scenario’s, terwijl ik juist alles voor haar wil doen. En dat ik me daardoor voelde alsof ik faalde als moeder. Zijn reactie vergeet ik nooit. “Je hebt haar nog nooit iets aangedaan. Integendeel. Je bent de zachtste, meest zorgzame moeder die ik ooit heb gezien. En dat je dit deelt, zegt alles.”

Professionele hulp zoeken

Hoewel de erkenning van mijn man me goed deed, wist ik dat ik meer wilde. Ik wilde leren omgaan met deze gedachten. Weten waar ze vandaan komen, en hoe ik ze niet mijn hele dag laat overnemen. Dus belde ik de huisarts. Dat was een enorme stap. Ik dacht: ze verklaren me vast voor gek. Maar ze deed dat niet. Ze luisterde en zei kalm: “Dit hoor ik vaker. Je bent echt niet alleen.” Ze verwees me door naar een psycholoog die ervaring had met jonge moeders en postnatale klachten. Daar kon ik eindelijk alles kwijt. De psycholoog legde uit dat het brein van moeders hyperalert staat na een bevalling. Dat het brein voortdurend scant op gevaar en dat het soms doordraait. Die gedachten zijn geen reflectie van je werkelijke wil. Het zijn schrikbeelden. En hoe banger je ervoor bent, hoe hardnekkiger ze blijven. We oefenden met het toelaten van gedachten. Niet vechten, maar benoemen: “Aha, daar is weer zo’n gedachte.” En dan… doorademen.

Eindelijk rust in mijn hoofd

Nu is Mila 1. Ze loopt wankelend door de kamer, roept ‘mama!’ en klapt in haar handjes als ik lach. Ik voel me zoveel rustiger dan een jaar geleden. De gedachten zijn er soms nog. Maar ze overspoelen me niet meer. Ik herken ze, glimlach er soms zelfs naar. Alsof ik zeg: “Hé brein, lekker creatief weer.” En dan ga ik verder. Wat ik vooral heb geleerd: ik bén een goede moeder. Juist omdat ik me zorgen maak, omdat ik bewust ben, omdat ik om hulp heb gevraagd. Ik weet nu: er is niets mis met mij. Mijn hoofd had tijd nodig om de overgang naar moederschap te verwerken. En dat is oké.

Wat ik andere moeders wil meegeven

Als jij dit leest en jezelf herkent: je bent niet alleen. Je bent niet raar, niet gevaarlijk, niet fout. Je hebt alleen een brein dat op scherp staat. Misschien uit liefde. Misschien uit angst. Maar je bént niet je gedachten. Durf het te benoemen. Tegen je partner. Een vriendin. De huisarts, indien nodig. En als laatste: wees zacht voor jezelf. Moederschap is al pittig genoeg. Gun jezelf de ruimte om imperfect te zijn. Want zelfs met die gedachten ben je precies de moeder die jouw kindje nodig heeft.

LOES