Maaike: “De apothekersassistente riep: Ik lees dat u zwanger probeert te raken..”, Mijn moeder was mee en wist van niks, weg privacy..”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Ik had nooit gedacht dat zoiets simpels als een bezoekje aan de apotheek me zó in verlegenheid zou kunnen brengen. Maar goed, laat ik bij het begin beginnen.

De pijn begon ineens

Ik zat achter mijn laptop, ik had net een paar mails verstuurd, en ineens kreeg ik zo’n intense steek in mijn onderbuik dat ik krom moest buigen. Alsof er iemand met een mes in stak. Het trok een beetje naar mijn rug en ik wist meteen: dit is niet normaal. Ik heb vaker menstruatiekrampen gehad, maar dit was echt anders. En ik wist ook: ik kan niet even gaan liggen en het negeren, want het bleef maar doorgaan. We waren inmiddels een paar maanden bezig om zwanger te worden. Iedere maand weer die spanning en dat hoopvolle wachten. We hadden het verder met niemand gedeeld. Zelfs niet met mijn moeder. Ik vond het fijn om dat nog even tussen mij en mijn vriend te houden. Maar nu zat ik daar, alleen thuis, krom van de pijn. En ik dacht alleen maar: wat als er iets mis is? Wat als ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap heb? Wat als ik iets beschadig door niks te doen?

Ik belde mijn moeder

Ik wist dat mijn vriend op dat moment niet kon komen. Hij zat midden in een overleg, ver weg, en ik wilde niet alleen naar de huisarts gaan. Dus ik deed iets wat ik normaal nooit doe: ik belde mijn moeder. Ze hoorde het meteen aan mijn stem.
“Wat is er, Maaik? Je klinkt helemaal niet goed.” “Het doet zo’n pijn, mam. Echt niet normaal. In mijn buik, links onderin. Ik weet niet wat ik moet doen.” Ze liet me niet eens uitpraten. “Ik kom eraan. We bellen samen de huisarts. Jij gaat nu zitten en rustig ademen.” En daar was ze, binnen tien minuten. Ze woont niet ver bij ons vandaan.

Waarschijnlijk een cyste of heftige eisprong

In de wachtkamer zat ik nog steeds krom, mijn moeder naast me. We mochten vrij snel doorlopen. Ik ging alleen naar binnen en de huisarts deed een kort onderzoek, stelde wat vragen en zei dat het waarschijnlijk een cyste kon zijn, of een heftige eisprong. Hij kon het niet met zekerheid zeggen, maar hij zag verder geen acute alarmerende signalen. Ik kreeg pijnstillers voorgeschreven. “Als het erger wordt of niet zakt, dan moet je meteen weer bellen,” zei hij. Dus met een receptje op zak liepen we richting de apotheek.

Naar de apotheek

Ik liep voorzichtig, iedere stap deed pijn. Mijn moeder liep naast me. In de apotheek moesten we even wachten. Ik zakte neer op een stoel, mijn moeder bleef staan. Toen we aan de beurt waren, zei de assistente dat het recept nog klaargemaakt moest worden en dat het een minuutje zou duren. Mijn moeder draaide zich naar mij om: “Blijf jij maar zitten, ik haal het wel even voor je.” Dat leek me op dat moment een prima plan. Ik voelde me echt beroerd.

“Ze hebben nog wat aanvullende vragen…”

Een paar minuten later kwam mijn moeder terug naar me toe. “Maaike, ze hebben nog wat aanvullende vragen. Ze willen dat jij zelf even naar de balie komt.” Ik zuchtte diep. Natuurlijk. Ik trok mezelf omhoog en liep langzaam naar de balie. En toen gebeurde het. De apothekersassistente keek op haar scherm, knikte en zei of nouja riep door de hele apotheek, terwijl er meerdere mensen achter me stonden (inclusief mijn moeder): “Ik zie hier dat u zwanger probeert te raken…”

Weg privacy

Mijn hoofd werd knalrood. Ik hoorde achter me iemand zijn keel schrapen, en ik voelde dat iedereen die daar stond ineens even extra goed luisterde. Mijn moeder stond nog maar een meter achter me. Ik durfde niet om te kijken. Dit was precies het geheim dat ik nog niet wilde delen. Niet omdat ik haar niet vertrouw, maar omdat ik haar die hele emotionele achtbaan wilde besparen. Ik wilde haar pas iets vertellen als ik goed nieuws had. En nu, door één achteloze opmerking, lag alles open en bloot.

Ik wist niet wat ik moest zeggen

Ik stamelde: “Eh… ja…” De assistente leek zich van geen kwaad bewust. “Oh, maar dat is alleen om te controleren of dit medicijn dan wel veilig is voor u, hoor. We moeten dat altijd vragen.” Ik knikte, maar ik voelde dat mijn stem trilde toen ik zei:
“Oké. Ja. Prima.” Toen ik me weer omdraaide en terugliep naar de stoel, keek ik mijn moeder vluchtig aan. Ze zei niks. Helemaal niks. Maar ik zag het in haar ogen. Ze had het gehoord. En ze had het begrepen. We namen het tasje met medicijnen mee naar buiten en liepen naar de auto. Het was doodstil. Pas toen ze de deur van de auto dichtdeed, zei ze zacht: “Waarom heb je daar niks over gezegd?” Mijn ogen vulden zich meteen met tranen. “Omdat het nog zo pril is, mam. We zijn pas een paar maanden bezig. Ik wilde het gewoon nog even voor mezelf houden. Voor ons. Zonder die druk van anderen.” Ze knikte alleen maar.

Een gesprek dat ik niet had gepland

In de auto, terwijl ik probeerde rustig te worden van de schrik, voerden we een gesprek dat ik nog helemaal niet gepland had. Ik vertelde dat we sinds begin van het jaar voorzichtig proberen om zwanger te raken. Dat het allemaal nog onzeker voelt. Dat ik bang was voor teleurstellingen. Mijn moeder luisterde. Ze legde haar hand even op mijn arm en zei: “Dat begrijp ik wel. Ik had je gewoon graag gesteund, maar ik snap dat je het op je eigen moment wilde vertellen. Het spijt me dat het nu zo moest gaan.” En dat was het dan. Het geheim was eruit.

Had het niet iets discreter gekund?

Die ene zin van de assistente had alles veranderd. Mijn plan om het rustig, op ons moment, in een gezellige setting aan mijn ouders te vertellen, met een leuke verrassing erbij, dat kon ik wel vergeten. Het voelde alsof een stukje privacy me was afgepakt. Ik snap echt dat zij haar werk doet en dat ze het moest weten vanwege de medicijnen, maar waarom moet dat zo hardop, terwijl er een rij mensen achter me staat? Had het niet iets discreter gekund? Een briefje, een fluisterstem, of gewoon een rustig kamertje?

Het hoort niet ineens publiekelijk besproken te worden in een wachtrij

De pijn werd na een paar uur gelukkig minder door de medicijnen. Thuis ben ik meteen mijn bed in gedoken. Mijn moeder ging weer naar huis en stuurde later nog een appje: “Rust maar lekker uit. En maak je geen zorgen. Ik vertel het aan niemand.” Ik ben dankbaar dat ze het goed oppakte. Maar ergens voel ik me nog steeds ongemakkelijk over hoe dit ging. Het is toch iets intiems, bezig zijn met een kinderwens. Het hoort niet ineens publiekelijk besproken te worden in een wachtrij. Ik hoop gewoon dat mensen daar iets voorzichtiger worden met gevoelige informatie. Want je weet niet wat het allemaal bij iemand teweegbrengt.

MAAIKE