Shirley: “Ik zei nog in het vliegtuig tegen mijn man: ‘Rugzak echt gecheckt?’, onze droomvakantie naar Thailand startte dramatisch”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen en kijk op de website: old.kidsenkurken.nl

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

De vakantie van onze dromen begon met een nachtmerrie

We hadden er zo naar uitgekeken. Eindelijk weer een verre reis maken, voor het eerst met ons dochtertje Jade van vier. Mijn man Lars en ik hadden Thailand gekozen omdat we daar ooit, vóór we ouders waren, een fantastische rondreis maakten. Nu wilden we datzelfde gevoel delen met Jade.

We vlogen op Bangkok en hadden een prachtig hotel geboekt met zwembad op het dak, uitzicht over de stad en airco in elke kamer. Alles was geregeld. Alleen… waren we één ding vergeten: een AirTag aan haar knuffelbeer genaamd ‘Sausje’.

Sausje de knuffelbeer was alles

Sausje was niet zomaar een knuffel. Het was een versleten, lichtgrijs beertje met een vlek op zijn poot die Jade ooit ‘siroop’ had genoemd, vandaar de naam. Ze had hem al sinds ze een baby was. Hij moest overal mee naartoe. Naar de opvang, naar bed, naar de supermarkt. Zelfs tijdens het tandenpoetsen zat hij vaak onder haar arm.

We wisten dat het een risico was om Sausje mee te nemen op vakantie, maar we hadden de strijd opgegeven. Niets ging zonder die knuffel. Ik had nog tegen Lars gezegd: “We moeten hier eigenlijk een AirTag aan doen.” En toen lachten we. Een knuffel met GPS. Hoe overdreven.

De tussenstop in Doha

De vlucht naar Bangkok had een tussenstop van drie uur in Doha. Best lang voor een kleuter, maar het ging verrassend goed. Jade was vrolijk, huppelde met haar rugzakje door de gate, en had Sausje stevig in haar hand.

Tijdens het boarden viel hij één keer op de grond. “Pak jij hem even?”, zei Lars. Ik raapte hem op, klopte het stof eraf en stopte hem terug in Jade’s hand. Alles leek onder controle. We speelden nog spelletjes op de iPad en aten wat in het vliegtuig. Niets verdachts. Tot we bij aankomst in Bangkok onze koffers hadden en richting taxi liepen.

“Waar is Sausje?”

“Ik wil Sausje”, zei Jade ineens, terwijl we in de taxi stapten.

“Hij zit in je rugzakje toch?”, vroeg ik.

Ze begon driftig te zoeken. Ritsen open, spullen eruit, weer erin. Geen Sausje. Lars en ik keken elkaar aan. We doorzochten de handbagage, onze jassen, haar reiskussen. Niets. De paniek begon op te borrelen.

“Misschien ligt hij nog in het vliegtuig?”, fluisterde Lars. Maar we hadden het toestel net verlaten via een gate die inmiddels alweer dicht was. Ik belde met Qatar Airways, maar de kans dat een gevonden voorwerp meteen wordt teruggevonden… is nihil.

WIST JE DIT? Uit een onderzoek van het Nederlands Jeugdinstituut (mei 2025) blijkt dat 72% van de kinderen tussen 2 en 6 jaar een hechtingsobject heeft, zoals een knuffel of doekje. Kinderen kunnen zich hier zó sterk aan hechten dat het verlies ervan leidt tot langdurige stress, slapeloosheid en prikkelbaarheid. Bron: NJi, Rapport Hechtingsgedrag bij Jonge Kinderen, mei 2025

Tranen in de hotelkamer

Bij aankomst in het hotel in Bangkok was Jade volledig overstuur. Ze schreeuwde niet, ze huilde op die stille, diep verdrietige manier die dwars door je ziel snijdt. “Ik wil naar huis. Ik wil naar Sausje. Bel de piloot.”

We zaten met haar op het kingsize bed, in een koele kamer met marmeren vloer en uitzicht over de stad. Maar het voelde als een gevangenis. Ze bleef maar vragen stellen. Of we gingen terugvliegen. Of we konden wachten tot Sausje op de post kwam. Of hij bang was.

Alles draaide om afleiding

De eerste dagen in Bangkok stonden volledig in het teken van Jade troosten. De tempels sloegen we maar over. We konden moeilijk met een overstuur kind daar rondlopen. Alles draaide om afleiding.

We kochten een knuffeltje op de markt – een roze olifantje met kraaloogjes – maar dat was ‘neppe Sausje’. We kochten een tweede knuffel. En een derde. Het hielp niets.

Op een middag zaten we in Lumphini Park, waar ze normaal eindeloos zou willen schommelen. Maar ze zat op mijn schoot, duim in haar mond, met dikke tranen over haar wangen. “Hij vindt mij nu vast stom omdat ik hem heb laten vallen.”

Lars en ik kregen er ook ruzie over

We probeerden het allemaal luchtig te houden. “Straks zijn we op Koh Samui, dan kan je lekker zwemmen in de zee en dan ben je Sausje zo vergeten,” zei Lars. Maar ik zag aan hem dat het hem ook raakte. ’s Avonds op de hotelkamer kregen we ruzie. Hij vond dat ik te dramatisch deed. “Het is maar een knuffel,” zei hij.

Toen ontplofte ik. “Voor haar is het niet maar een knuffel. Het is veiligheid. Het is thuis. Dit is haar houvast.” We huilden samen, fluisterend, terwijl Jade eindelijk lag te slapen. We waren kapot. Geen een van ons had vakantiegevoel.

Kleine lichtpuntjes

Na vier dagen in Bangkok begon Jade ietsje meer te ontspannen. Bij het zwembad maakten we grapjes met haar nieuwe knuffel. Ze begon hem zelfs een naam te geven – ‘Soesje’ – maar corrigeerde zichzelf steeds. In een café vonden we een speelhoekje en daar lachte ze even. Heel even.

Ik besloot een mini-fotoboekje te maken op mijn telefoon: allemaal foto’s van Sausje die we nog hadden. We bekeken het voor het slapengaan. “Zie je, hij kijkt blij,” zei ik. Ze glimlachte. “Misschien is hij in Qatar gebleven om andere kindjes te helpen.” En vanaf dat moment leek ze hem steeds meer los te kunnen laten en konden we eindelijk echt genieten van onze vakantie.

Een anonieme knuffel via Facebook

Lars zette toch nog een bericht op een reizigersgroep op Facebook: “Knuffel kwijt tussen Doha en Bangkok. Grijs beertje met vlekje op de poot.” We kregen tientallen reacties. Tips, medeleven, zelfs iemand die op dezelfde vlucht had gezeten. We realiseerden ons: deze vakantie was bij de start niet geworden wat we verwacht hadden, maar de eerste – niet te vergeten gebeurtenis – hadden we in the pocket.

SHIRLEY