Osara: “‘Het zal toch niet?’, zei ik tegen mijn man, tijdens het oppassen was onze kleindochter ineens echt weg en toen zagen we dat de achterdeur op een kier stond…”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Het was een rustige zaterdagmiddag. Mijn man en ik pasten op onze kleindochter Mila van tweeënhalf. Onze dochter en schoonzoon hadden een weekendje weg verdiend en wij waren maar wat blij dat we mochten oppassen. “Lekker even spelen en wandelen,” had ik nog tegen mijn man gezegd over de invulling, “en Mila slaapt vast ook nog een uurtje.”
Alles verliep rustig, ten minste dat dacht ik…
We hadden net samen een boterham gegeten. Mila zat nog in haar kinderstoel te smullen van een plakje ontbijtkoek, terwijl mijn man een boek voorlas. Alles ging heerlijk rustig. En zoals dat gaat met oma’s: ik zag ineens dat de wasmachine klaar was. “Even snel die was ophangen, dan ben ik daar ook weer klaar mee,” dacht ik. Ik liep naar de bijkeuken, liet de tussendeur open zodat ik Mila kon horen en begon de was over te laden in de wasmand.
“Is ze bij jou?”
Het zal misschien drie minuten zijn geweest. Vijf hooguit. Toen ik terugliep naar de woonkamer, zag ik de kinderstoel leeg. Geen Mila. Ik keek snel naar mijn man, die op de bank zat te dommelen met het boek nog in zijn hand. “Waar is Mila?” vroeg ik. Hij keek op. “Ze wilde uit de kinderstoel en naar jou.”
“Ik heb haar helemaal niet gezien! Ik was in de bijkeuken en dacht dat jij op haar lette…”
We begonnen meteen te zoeken
Eerst in de woonkamer, achter de bank, onder de tafel. “Mila?” riep ik, met een lichte trilling in mijn stem. “Mila, kom eens, waar ben je?” Geen antwoord. Geen gegiechel, geen voetstapjes, helemaal niets. Ik liep snel naar de hal. Keek in het toilet, de gangkast, de trap naar boven. Niks. Mijn man keek ondertussen in de keuken en liep daarna de tuin in. Toen hoorde ik zijn stem, hardop denkend: “De achterdeur… die stond toch op slot?” Ik kwam erbij staan. De deur was open. Niet wagenwijd, maar nét genoeg om erdoor te glippen.
“Het zal toch niet…”
Ik keek hem aan. “Het zal toch niet…?” fluisterde ik. De paniek sloeg nu echt toe. Mila, buiten? Alleen? We vlogen de tuin in. Riepen haar naam. “Mila! Mila, meisje, waar ben je?” De tuin was leeg. Wat als ze tóch langs het hekje ons was geglipt? Wat als iemand haar had meegenomen? Mijn man liep het schuurtje in. “Misschien is ze daar.” Ik holde naar de zijkant van het huis, keek tussen de containers, achter de kliko’s. Geen Mila. De stilte was oorverdovend. Geen kinderstem, geen voetstapjes, geen gelach. Alleen het bonken van mijn hart in mijn borst.
We stormden weer naar binnen
“Misschien is ze naar boven gegaan,” zei ik hijgend. We renden alle kamers door. Onze logeerkamer, de badkamer, de slaapkamer. Ik keek zelfs onder het bed. Ik begon te zweten van angst. En de tranen prikten achter mijn ogen. Wat als we haar niet zouden vinden? Wat als… “Ze moet hier ergens zijn,” zei mijn man, al even gejaagd. Hij liep alweer naar beneden. Ik stond in de deuropening van de logeerkamer en voelde me duizelen. Mijn kleine meisje. Waar kon ze toch zijn?
En toen… een piepklein geluidje
Ik liep terug naar de bijkeuken. Misschien was ze me achterna gelopen? Maar daar was niets. Tot ik weer in de woonkamer kwam. Ik keek om me heen. En toen… hoorde ik een zacht geluidje. Ik draaide me langzaam om. En toen zag ik het. De wasmand. Niet de lege waar ik net de natte was uit had gehaald. Maar de andere. Die met schone was, die ik nog moest strijken. De grote, witte mand. Ik liep ernaartoe en keek erin. En daar lag ze. Mila. Op een bedje van opgevouwen T-shirts en theedoeken, haar duimpje in haar mond, een tevreden glimlachje op haar gezicht. Ze keek me aan alsof ze zeggen wilde: “Wat is er, oma?”
De schrik in mijn benen
Ik zakte op mijn knieën en begon te lachen en te huilen tegelijk. Mijn man kwam aangelopen. “Ze ligt hier,” zei ik met een trillende stem. Hij keek en begon ook te lachen van opluchting. “Nou, dat was ons middagdutje wel,” grapte hij, al zat de schrik ook in zijn benen. Mila rekte zich uit alsof ze net uit een vijfsterrenhotel wakker werd. Ze had zich blijkbaar heerlijk genesteld tussen de zachte, warme was.
En de achterdeur? Die zit sindsdien standaard op dubbele grendel.
OSARA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen