Pien: “Ik werd ineens aangesproken op het schoolplein: ‘Dit laat je toch niet toe met dit weer?!, waar bemoeienden ze zich mee”
“Ik trek vandaag mijn Pikachu-shirt aan met mijn rode korte broek en die sokken met bliksem erop.” Het is half acht in de ochtend. Ik zit nog met m’n slaperige hoofd aan een kop lauwe koffie, terwijl mijn zesjarige zoon, Gideon, als een mini-stijlicoon zijn kledingcombinatie van de dag samenstelt. “Eh, wil je niet misschien een lange broek, Gied? Het is pas 5 graden buiten.” Hij kijkt me aan alsof ik net gezegd heb dat we de hond gaan opeten. “Maar mam, het is lente. De zon schijnt.”
Ik sta in een coltrui en hij trekt zijn korte broek aan
Daar kan ik niet tegenop. Als die eerste voorzichtige zonnestralen doorbreken, dan is het voor Gideon zomer. Punt. Hij voelt geen kou. Of hij negeert ‘m. Of hij vindt het gewoon niet belangrijk genoeg. En ja hoor, terwijl ik nog twijfel tussen een coltrui en een vest, staat hij daar in zijn korte broek. Met blote benen. In maart.
De bretels-fase
Deze outfit is nog niets vergeleken met de ‘bretels-fase’ van afgelopen maand. Ik had ooit zo’n schattige blouse met bretels gekocht, zo’n Pinterest-dingetje. Dacht: leuk voor een bruiloft of een keer Kerst. Maar Gideon trok dat ding aan op een maandag. Voor school. Met crocs eronder. “Ik ben een zakenman vandaag”, zei hij bloedserieus. Ik probeerde het zacht te saboteren. “Gied, dat is eigenlijk een net pak, hè. Niet voor naar school…”
Gideon heeft een stijl die sterker is dan mijn wil
Hij tilde z’n kin op. “Ik wil knap zijn, mama.” Nou, wie was ik om zijn kansen op een indruk te verpesten. Dus hup, naar school in z’n zakelijke outfit. De juf glimlachte vriendelijk toen ze hem zag. Het is niet dat ik niet geprobeerd heb om hem in ‘gewone’ kleding te stoppen. Ik heb eindeloze discussies gevoerd over T-shirts met rustige prints, neutrale broeken en laagjes. Maar Gideon heeft een stijl die sterker is dan mijn wil.
Ik voer geen strijd meer
De ene dag is het dus ‘zakenman chic’, de volgende dag heeft hij een Spiderman-cape over zijn jas. Soms wil hij drie T-shirts over elkaar. En ik? Ik ben opgehouden met strijden. Ik leg geen kleding meer klaar ’s avonds. Geen zin in. Hij trekt het toch niet aan.
Die ochtend met de korte broek
Maar laatst… Het was net iets té fris. De voorspellingen waren 15 graden in de middag, maar de wind was nog best guur en in de ochtend was het amper 5 graden. Gideon had al dagen aangekondigd dat hij “nu écht z’n korte broek aan mocht.” En dus kwam hij die ochtend naar beneden met z’n blauwe korte broek en een T-shirt met een dansende banaan erop. “Mag ik er wel een vest bij doen?” vroeg ik nog voorzichtig. “Alleen als het niet muf ruikt”, zei hij, terwijl hij aan een stapel kleding rook alsof hij in de H&M werkte. Ik gaf het op. Stopte stilletjes een lange broek in z’n rugtas – gewoon voor het geval dat.
“Je laat hem zo naar school gaan?”
Op het schoolplein gebeurde het. Kinderen liepen in dikke jassen. Gideon liep rechtop, zijn blote benen glansden in het ochtendlicht. Ik zag een paar ouders kijken. Eén moeder kwam op me af. “Je laat hem zo naar school gaan?” vroeg ze met opgetrokken wenkbrauw. “Ja,” zei ik luchtig, “hij wilde dit heel graag.”
“Dit laat je toch niet toe?”
“Maar Pien, het is maar 5 graden. Straks wordt hij ziek. Dit laat je toch niet toe?” Alsof ik mijn kind had gestuurd met een zwembroek en een waterpistool in december. Ik haalde mijn schouders op. “Hij voelt zelf wel of hij het koud heeft. Ik heb een lange broek in zijn tas gestopt.”
“Wat stoer dat je hem gewoon zo laat gaan”
Het is zo gek. We doen allemaal alsof we onze kinderen willen laten zijn wie ze zijn. “Laat ze zichzelf ontdekken”, “Laat ze creatief zijn”, “Laat ze fouten maken.” Tot het kind ineens iets doet wat afwijkt van het groepsgevoel. Ik kreeg die ochtend nog twee appjes van moeders uit de klas: “Wat stoer dat je hem zo laat gaan. Dat lukt mij nooit met mijn dochter, die wil alleen roze tutu’s.” Maar ook: “Ik snap dat je hem zelf wil laten kiezen, maar ik zou hem echt verplichten iets warms aan te doen. Sorry dat ik het zeg.” Maar weet je? Gideon kwam die middag naar buiten, nog steeds in zijn korte broek. Blij, warm van het rennen en klimmen. Zijn knieën zaten onder het zand. “Mam, ik heb gevoetbald met de grote jongens!” riep hij trots. Zijn lange broek bleef onaangeroerd in z’n tas.
Hij weet gewoon wat hij wil
Kijk, ik ben ook gewoon een moeder die het beste wil voor haar kind. Ik ben soms onzeker, twijfel ook. Ik wil niet dat hij gepest wordt. Niet dat hij ziek wordt. Niet dat mensen denken dat ik ‘zo’n moeder’ ben. Maar ik wil hem ook leren luisteren naar zichzelf. Naar zijn lijf. Naar wat hij mooi vindt. Soms heeft dat als gevolg dat je kind in maart in een korte broek naar school gaat. En soms betekent het dat hij een blouse met bretels draagt naar de gymles. En weet je wat? Dat is oké. Hij weet wat hij wil en dat is ook iets moois!
PIEN