Dori: “Ik heb enorme spijt van de naam die we onze zoon hebben gegeven”

Voor veel ouders voelt het kiezen van een naam voor hun kind als iets magisch. Het hoort bij de voorpret van een zwangerschap, het fantaseren over hoe die naam straks bij dat kleine gezichtje zal passen. Maar wat als die keuze, eenmaal gemaakt, maanden later voelt als een fout die niet meer terug te draaien is? Wat als elke keer dat je de naam hardop zegt, je een steek in je buik voelt omdat het niet klinkt zoals je gehoopt had? Voor Dori (31) is dat de harde realiteit. Haar zoontje is nu een paar maanden oud, maar elke dag wordt ze geconfronteerd met de naam die zij en haar man James hem gaven, en waarvan ze nu voelt dat hij niet past.

Toen ik zwanger was, was het kiezen van een naam voor ons kindje iets waar ik wekenlang mee bezig was

Ik maakte lijstjes, ik riep namen hardop in de auto en zelfs in de supermarkt, gewoon om te horen hoe ze klonken. Samen met mijn man James streepten we namen weg, voegden er weer nieuwe aan toe. Uiteindelijk bleven er twee namen over waar ik echt een klik mee voelde. Twee prachtige namen die allebei bijzonder voor ons waren. En op het moment dat ik beviel, koos ik, bijna instinctief, voor de naam die ik nu nauwelijks durf uit te spreken.

De eerste dagen na de geboorte leek alles perfect

Ik keek naar dat kleine gezichtje, dat roze huidje, en ik dacht: deze naam past. Maar na een paar weken begon er iets te sudderen, in mijn buik en mijn hoofd. Steeds vaker dacht ik aan de tweede naam. En dat gevoel werd niet minder, het werd sterker. Elke keer dat ik de gekozen naam hoorde, voelde het alsof er een kleine rimpel door mijn hart trok. Het begon met kleine momenten. Een vriendin die de naam uitsprak en ik die een frons voelde in mijn gezicht. Een kraamverzorgster die de naam opschreef op een briefje en ik dacht: is dit het? Het voelde niet meer als onze naam. Het voelde alsof ik iemand anders hoorde roepen. En ik dacht steeds vaker: wat als we die andere naam hadden gekozen? Toen ik hem in de box zag liggen, met zijn kleine handjes die omhoog reikten, fluisterde ik soms die tweede naam. En dan dacht ik: dit is hoe het had moeten zijn. Ik kreeg er tranen van. Het maakte me verward en verdrietig. Ik wilde blij zijn met mijn keuze, maar het voelde alsof ik een fout had gemaakt die niet meer goed te maken was.

De tranen

De laatste weken gaat het verder. Ik huil soms zomaar midden op de dag. Het kan zijn tijdens het verschonen van zijn luier of als ik hem na een voeding tegen me aan hou. James vindt me dan en vraagt wat er is. “Niks,” zeg ik dan, maar vanbinnen voel ik alles. Het is verdriet dat ik moeilijk uit kan leggen. Het idee dat ik hem niet de juiste naam heb gegeven, voelt vreselijk. Soms pak ik het geboortekaartje erbij. Ik lees de naam en denk: dit had anders moeten zijn. En dan rollen de tranen vanzelf. De kaartjes, de rompertjes met zijn naam, het geboortebord dat al lang is weggehaald, het is allemaal een herinnering aan die ene verkeerde beslissing.

Op een avond kon ik het niet meer voor me houden

De baby sliep, de woonkamer was stil. Ik keek James aan en zei: “Ik moet iets zeggen. Iets waar ik al maanden mee zit.” Hij zette zijn glas neer en keek me aan. “Het gaat over zijn naam.” Ik vertelde alles. Hoe ik spijt had. Hoe ik nu voel dat die tweede naam zoveel beter bij hem zou passen. Hoe ik soms de tweede naam fluister als ik met hem alleen ben. En hoe het me elke dag verdriet doet dat ik dat niet heb gedaan. James was stil. Hij wreef over zijn kin en zei toen: “Je overvalt me hiermee. Ik dacht dat je zo zeker was.” Ik voelde me schuldig, alsof ik hem ook teleurstelde. “Ik was ook zeker,” zei ik zacht. “Maar nu niet meer. Het voelt niet goed.” We praatten er die avond lang over. James zei dat hij het raar vindt om de naam te veranderen. “De geboortekaartjes zijn allang de deur uit. Iedereen kent hem onder deze naam. En straks moeten we dat allemaal uitleggen?” Ik begrijp hem. Het is een groot ding. En toch kan ik het gevoel niet loslaten. Hij ziet mijn tranen en zegt: “Misschien zijn het de hormonen, Dor.” Maar ik weet dat het meer is dan dat. De twijfel die ik voel is diep. Het zit in mijn hart, in mijn buik. Ik vraag me af of ik er ooit aan zal wennen. James en ik zitten er nu middenin. We twijfelen samen.

Soms denk ik: wat als we gewoon de tweede naam alsnog zouden geven?

Ja, het zou veel gedoe zijn. Ja, mensen zouden raar opkijken. Maar wat als ik daar gelukkiger van word? Wat als hij daar gelukkiger van wordt? Ik wil hem een naam geven waar hij trots op kan zijn. Een naam waar mijn hart rustig van wordt. Is dat niet belangrijker dan wat mensen denken? Mensen om me heen zeggen dat het misschien de hormonen zijn. Dat ik nog moet wennen aan het moederschap. Dat ik over een jaar terugkijk en denk: waar maakte ik me druk om? Maar diep vanbinnen weet ik dat dit gevoel niet zomaar weggaat. Dit is geen tijdelijke bui. Het is een rouwproces om iets wat niet meer terug te draaien lijkt. Ik probeer mezelf gerust te stellen, maar het gevoel blijft aan me knagen.

FEITENKADER

Spijt van een babynaam: hoe vaak komt het voor?

• Uit onderzoek van de Universiteit Utrecht (2023) blijkt dat 8% van de ouders spijt heeft van de naam die ze hun kind hebben gegeven.
• De meest voorkomende reden is dat de naam na verloop van tijd niet goed bij het kind lijkt te passen.
• In Nederland kan een voornaam officieel worden gewijzigd via de rechtbank, maar dit is een lang en kostbaar proces.
• Het advies van experts: wacht minimaal een jaar voordat je een definitieve beslissing neemt. Soms verandert het gevoel vanzelf.

Voor nu spreken James en ik af om de komende maanden te kijken of het gevoel verandert

Ik probeer de naam elke dag opnieuw hardop te zeggen, om er een band mee op te bouwen. Maar in mijn hart blijft de andere naam rondspoken. En als ik ’s nachts naast zijn bedje sta en hij rustig slaapt, fluister ik die naam. De naam waarvan ik hoop dat hij ooit de zijne zal zijn.

DORI