Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Ouder​verhalenMijn Verhaal

Harriet: “Vorige maand had mijn man zijn ex-vrouw uitgenodigd op zijn verjaardagsfeest, ik voelde me op z’n zachtst gezegd ongemakkelijk”

R
Door Redactie
3 augustus 2025 8 min lezen 9 reacties
Ad

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen en kijk op de website: old.kidsenkurken.nl

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Ik ben nu anderhalf jaar samen met Joey

Het klinkt misschien cliché, maar bij hem voel ik me veilig en geliefd. Joey is stabiel. Alles wat ik zo lang gemist heb. En het mooie is: hij wil graag nog een kindje. Samen met mij. Alleen al het idee dat we samen zoiets mogen meemaken, maakt me intens blij. We zijn er inmiddels ook actief mee bezig. Ovulatietests, supplementen, rust in mijn agenda. Alles staat in het teken van onze wens. Toch merk ik dat het niet altijd even eenvoudig is om te bouwen aan een toekomst, als het verleden zo nadrukkelijk mee-eet aan tafel. Soms voel ik me net een bouwvakker op een scheef fundament. Je probeert iets moois neer te zetten, maar onder je voeten rommelt het nog van oude verhalen, oude banden, oude gewoonten. Soms denk ik: had ik maar iemand zonder geschiedenis ontmoet. Maar dan voel ik me schuldig. Want ik hou van hem. En zijn geschiedenis is ook waarom hij geworden is wie hij nu is.

Een samengesteld gezin

Joey heeft namelijk al twee kinderen uit een vorig huwelijk: Katrina van 4 en George van 3. Lieve kinderen, daar niet van. Maar ik moet echt wennen aan ons samengestelde gezin. Ik had geen kinderen toen we elkaar leerden kennen. Dus ineens beland je in een soort tussenpositie: je bent er wel, maar hoort er niet helemaal bij. Op maandagen en donderdagen zijn ze bij ons. Dan zit ik aan tafel met twee kleintjes die me nog steeds aankijken met een blik van: ‘waar is mama?’ En dat snap ik. Dat zou ik ook doen. Net op het moment dat ik het idee heb dat ik mijn plek begin te vinden… komt Priscilla weer om de hoek kijken. Dat is zijn ex-vrouw. Soms verlang ik naar een dag waarop het gewoon alleen maar ‘wij’ is, zonder invloeden van buitenaf. Zonder appjes over wisselmomenten. Zonder dat er speelgoed ligt waar haar naam nog op staat. Maar dat is niet de realiteit. Ik moet er aan wennen. En snel een beetje. Want het zijn haar kinderen. Natuurlijk is ze aanwezig. Ik moet dat respecteren. Tanden op elkaar. Glimlachen terwijl ik liever even de kamer uit zou willen lopen.

Een ex die nooit echt vertrekt

Priscilla is zijn voormalige vrouw. En dus de moeder van Katrina en George. En hoe goed ik ook mijn best doe, ze is overal. In de WhatsApp-groep voor ‘logistiek en afstemming’ bijvoorbeeld. Dan stuur ik een voorstel om een dagje te wisselen – netjes, vriendelijk – en krijg ik een ijskoud antwoord terug: “Bespreek dit liever eerst met Joey.” Of die keer dat we met z’n allen in de speeltuin stonden, omdat George jarig was en we het op neutraal terrein vierden. Priscilla kwam later aan, torste een taartdoos van drie kilo en begroette Joey alsof ze hem gisteren nog had gekust. “Joe!” riep ze uit. “Je haar zit eindelijk goed!” Iedereen moest lachen. Ik stond erbij met een plastic vork in mijn hand en voelde mijn gezicht gloeien. Ik weet dat het niks betekende. Maar het voelde alsof ik in haar schaduw stond. Precies dat. Het voelde alsof ze me subtiel even wilde laten weten: ‘Ik was er eerst, vergeet dat niet.’ Soms denk ik dat ze dat niet eens expres doet, maar onbewust de toon blijft zetten. Ik ben altijd volgend. Nooit leidend. Zelfs als ik iets regel, wordt het dubbel gecheckt bij haar. Joey bedoelt het vaak goed. Maar hij ziet het vaak niet. Of hij wil het niet zien. Want toegeven dat het ongemakkelijk is, betekent ook dat hij iets moet veranderen.

Missing alt text

Joey’s verjaardag

Het allermoeilijkst vond ik Joey’s verjaardag. Hij had een feestje georganiseerd bij ons thuis. Familie, vrienden, kinderen, het hele huis vol. En ineens, zonder overleg vooraf, was Priscilla daar ook. Misschien was het ook wel gewoon logisch en te verwachten. Ze kwam met een sixpack speciaalbier in haar hand en een brede lach op haar gezicht. “Waar is de jarige?!” vroeg ze. Ik stond verstijfd in de keuken. Joey had haar uitgenodigd. Omwille van de kinderen, zei hij later. Omdat ze ‘erbij hoort’. Ik weet nog dat ze met een biertje in haar hand een verhaal begon te vertellen over vroeger. Over hoe Joey ooit in de regen de tent verkeerd had opgezet tijdens een vakantie in de Ardennen. Oma lag dubbel. Joey lachte mee. Een aantal vrienden ook. En ik stond daar. Met een schaal bitterballen in mijn handen. Alsof ik de catering had geregeld. Niet zijn partner, niet zijn toekomst. Maar iemand uit de marge. Dat gevoel bleef dagen hangen. Ik was boos. Verdrietig. En gek genoeg ook jaloers. Dik jaloers. Niet omdat ik Joey niet vertrouw, maar omdat ze een verleden delen waar ik nooit deel van zal zijn. Ze hebben herinneringen waar ik niet in besta. En die herinneringen worden levend gehouden – midden in mijn woonkamer. Die avond zei ik niets. Ik ruimde op, lachte beleefd en keek toe. En dat deed meer pijn dan ik had gedacht.

De prijs van inslikken en glimlachen

Ik weet dat dit erbij hoort. Dat samengestelde gezinnen complex zijn. En dat liefde ook zit in het toelaten van wat al bestaat. Maar ik merk dat ik mezelf steeds een beetje verlies. Dat ik dingen inslik, om de lieve vrede. Dat ik ‘tuurlijk’ zeg, terwijl ik ‘liever niet’ denk. En ik weet dat dat niet houdbaar is. Ik wil een kind met Joey. Een gezin bouwen. Ik moet met Joey praten. Over hoe ik me voel. Over Priscilla. Over de verjaardag. Over alles. Misschien ben ik te conflictvermijdend. Of te voorzichtig. Misschien wil ik te graag leuk gevonden worden door iedereen. Maar ik voel steeds vaker dat ik moet kiezen: voor mezelf of voor de schijn van harmonie.

Feiten over samengestelde gezinnen

  • Het duurt gemiddeld 3 tot 5 jaar voordat een samengesteld gezin echt stabiel voelt
    (Bron: Stiefgoed, De 4 fases van samengestelde gezinnen, 2024)
  • Kinderen in samengestelde gezinnen leven vaak in twee ‘mini-werelden’ met verschillende regels
    (Bron: Opgroeien.be, Nieuw samengesteld gezin – enquête, 2023)
  • De ex-partner blijft invloed houden op keuzes over school, vakanties en regels, ook als ze niet meer in beeld lijkt
    (Bron: Vereniging FAS, Rapport onderzoek samengesteld gezin, 2024)

Tijd om voor mezelf te kiezen

Misschien is dat de les van dit alles. Dat samengestelde liefde niet vanzelf gaat. Dat het vraagt om communicatie, om helderheid, om grenzen. En dat het oké is om je af en toe een buitenstaander te voelen, zolang je het maar durft te benoemen. Want ik hou van Joey. En ik weet zeker dat hij van mij houdt. Maar ik wil ook dat hij ziet hoe het voor mij is. Hoe het echt voelt, daar op de achtergrond. Misschien kan Priscilla wat stappen terug doen? Of vraag ik dan teveel?

HARRIET

Ad

Reacties (9)

Deel je ervaringen en steun andere ouders die met vergelijkbare situaties te maken hebben.

Reactie plaatsen

Ad
P
Priscilla
4 augustus 2025

ik vind het erg naar dat sommige mensen zo negatief zijn en haar afzetten als iemand die zielig probeert te doen.

ik zie vooral iemand die haar weg probeert te vinden in de hele situatie en nadenkt over waar ze goed aan doet qua wel/niet bespreken.

persoonlijk zou ik een kus van je ex niet accepteren. er moeten grenzen zijn.
als kinderen zien dat de exen nog “kussen” kan er ook de hoop/suggestie onstaan dat ze weer bij elkaar komen (bij de kinderen!), dit had ik ook bij mijn ouders. ze zeiden dat het niet goed ging en ik zag t verdriet maar later zag ik een knuffel en dacht komt het dan “goed”?

mijn advies zou zijn: praat met je partner en zoek een lotgenoot. ik denk dat het fijn is om met iemand te kunnen sparren en ventileren die in dezelfde situatie zit of dit ook ervaren heeft. ik denk dat die de beste adviezen kunnen geven door ervaring. ook is het fijn om het met iemand te kunnen bespreken die het begrijpt, ik denk dat dat zou kunnen helpen in je minder alleen voelen. ik weet ook dat er ook therapeuten gespecialiseerd zijn in scheidingen en daarnaast samengestelde gezinnen. misschien kan je daar naar toe om je gevoel te bespreken en voor hulp en advies

als je het lastig vind om dit met je vriend te bespreken zou je ook een brief kunnen schrijven. dit doen wij ook wel eens omdat je dan over je woorden kan nadenken en het “hoge woord” er dan uit is. we praten er daarna wel altijd over zodat je dan ook er over praat hoe het over komt (soms lees je het op een andere manier) en het sowieso goed is om het gesprek dan aan te gaan

ik hoop dat je hier een weg in kan vinden en jullie wens mag uitkomen

M
Mieke
2 augustus 2025

Je maakt het jezelf moeilijk. Je wist waar je aan begon. Ze zijn niet alleen exen van elkaar, maar ook ouders van 2 kinderen en dat kun je nooit weggummen.
Tuurlijk hebben ze gezamenlijke herinneringen, logisch. En leuke ook, anders waren er geen 2 kinderen geboren. Het is aan jou, jij moet daar een weg in vinden. Dat begint denk ik met accepteren dat iedereen een geschiedenis heeft.

A
Angela
1 augustus 2025

Je zou ook eens bij jezelf te raden kunnen gaan ipv meteen alles zo zwaar te zien. Allereerst wist je waar je aan begon toen je een relatie aanging met iemand met nog jonge kinderen waardoor de moeder vooral de eerste jaren, en nog heel wat jaren tot ze 18 zijn, veelvuldig “aanwezig ” is voor overleg en afspraken. En ten tweede vind ik persoonlijk dat je dit heel erg zwaar opvangt allemaal en probeert zielig over te komen omdat ze met elkaar herinneringen van vroeger ophalen waar jij geen deel van bent. Hoe is het voor hem als jouw familieleden en vrienden dat met jou doen? Ik zou juist meelachen over een tent opzetten wat niet goed ging en net zo hard grapjes erover maken.

Misschien is ze helemaal niet zo’n “heks van een ex” waarvoor de meeste exen vaak worden uitgemaakt, zijn ze misschien om redenen uit elkaar gegaan die jij niet weet, zonder ruzie en op goede voet. Wie ben jij dan om de jaloerse vriendin uit te hangen?
Niet elk stel gaat vechtend uit elkaar.
Praat gewoon eens met haar, begin over koetjes en kalfjes, en wie weet kunnen jullie samen wel op een normale manier met elkaar omgaan en allemaal op feestjes, verjaardagen en evt feestdagen met z’n allen bij elkaar zijn.
Wat denk je hoe fijn dat voor de kinderen zou zijn? Aangezien de kinderen altijd de dupe zijn van een scheiding en de ellende erna door ruzie, jaloerse exen en nieuwe partners terwijl het zoveel fijner voor ze kan zijn en ze later kunnen terugkijken op een liefdevolle jeugd waar de ouders en nieuwe partners normaal met elkaar om konden gaan.

Ik ken diverse gezinnen waar de exen en nieuwe partners op een normale manier met elkaar omgaan en hun kinderen zijn super blij.

Je hoeft echt geen vriendinnen te worden maar accepteer elkaar en bedenk dat jullie allebei de “moederlijke” taken op jullie nemen als ze bij jullie zijn, hoe fijn zou het voor de kinderen dan zijn dat die op veel vlakken hetzelfde gaan. Praat gewoon eens rustig met haar over hoe dingen voelen maar ga niet de zielige vriendin uithangen want je wist waar je aan begon toen je een relatie met een gescheiden man met kinderen aanging.

G
G
31 juli 2025

ik zou het wel met mijn partner bespreken, ze zijn gescheiden dus niets meer van elkaar. natuuis er een geschiedenis en kinderen. die zijn belangrijk en goed overleg en harmonie is belangrijk. maar een ex hoeft zeker niet geïntegreerd te blijven in het vorige gezin. hoeft ook niet op verjaardagen te komen. ze zijn gescheiden dus niet meer samen.

K
Kaatje
30 juli 2025

1 ding werd er niet overgepraat, is wat haar man Joey van vindt.

Je moet met je man gaan bespreken en kijk hoe hij reageert.

Dan weet je genog en denk aan je toekomst wilt.

S
suzanne
30 juli 2025

DIe ex vrouw doet koel tegen jou. Het zou een ander verhaal zijn als ze ook hartelijk tegen jou doet. Zou haar er niet bij willen hebben dan.
En dan oude dingen oprakelen. Tuurlijk voel je je je rot dan. Bespreekbaar maken, en je grenzen aangeven.

M
Moontje
30 juli 2025

voor mij persoonlijk zou ik het niet willen dat de ex erbij is op verjaardagen, het is niet voor niets een ex. normaal en vriendelijk met elkaar omgaan, ja dat wel en als er iets met de kinderen is gelijk samen rond tafel, maar verder….

IV
Ineke vos
30 juli 2025

bij ons is t heel eenvoudig. op verjaardagen is iedereen aanwezig, ook de exen.
ook vaak met andere feestdagen trouwens. is voor de kinderen ook goed, gewoon met elkaar omgaan.

A
Anita
30 juli 2025

Moeilijke situatie ik zou me waarschijnlijk net zo hebben gevoeld. Afgezien van het feit dat ze hun kinderen delen en het goed is voor de kinderen dat pappa en mamma goed met elkaar zijn is uitnodigen op je verjaardag iets totaal anders. Dat is misschien zelfs wel verwarrend voor de kinderen. Dat er vriendelijk met elkaar gesproken wordt en niet over de ex wordt geklaagd of slecht gesproken Dat moet standaard zijn. Overleggen over vakantieverdeling onder het genot van een kop koffie kan ook nog maar bij familiefeestjes daar had ik de grens getrokken. Ik zou zeggen maak het bespreekbaar en zoek een oplossing hoe dit in de toekomst te voorkomen voordat dit soort dingen een draak in de kamer worden.