Margriet: “Ik regel het wel mam”, zei mijn zoon, en ineens was al mijn spaargeld verdwenen”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Ik heb één zoon: Juriën. Hij is 24 en ik ben alleenstaand, al sinds hij een peuter was. Zijn vader wilde het vaderschap niet combineren met zijn carrière in het buitenland. Ik was er niet boos om, teleurgesteld vooral, maar uiteindelijk zijn we met z’n tweeën heel goed uit de voeten gekomen. We waren een team. En Juriën? Die was mijn steun en toeverlaat, zeker de afgelopen jaren.

Hij regelde het altijd

Ik ben namelijk vreselijk onhandig met alles wat digitaal is. Ik bedoel: ik kan typen en een e-mailtje sturen, maar zodra het ingewikkelder wordt zoals online bankieren, apps installeren, of een QR-code scannen, dan voel ik me alsof ik op een andere planeet ben beland. Gelukkig had ik Juriën. Als ik weer eens in paniek belde omdat ik geen toegang had tot mijn internetbankieren of een mysterieuze melding op mijn telefoon kreeg, kwam hij langs. En hij regelde het. Altijd. Dat vond ik zó lief van hem. Ik had hem echt nodig. En ik zei dat ook vaak. “Zonder jou zou ik verzuipen, jongen.” Dan grijnsde hij alleen maar en zei hij: “Je bent ook gewoon een beetje digibeet, mam.”

“Zou je dat nou wel doen, mam?”

Een half jaar geleden begon ik over iets wat ik eigenlijk al een tijdje wilde: een nieuwe bank. Mijn oude was helemaal doorgezakt. Als ik opstond, leek het wel alsof mijn knieën kraakten van ellende. En ik wilde ook een elektrische fiets. Ik ben geen twintig meer, en ik vond het idee van ontspannen fietsen zonder dat gejakker tegen de wind in steeds aantrekkelijker worden. Maar toen ik het tegen Juriën zei, reageerde hij ineens vreemd. “Zou je dat nou wel doen, mam? Is dat wel nodig?”
Ik keek hem verbaasd aan. “Waarom niet? Ik heb toch genoeg spaargeld? Daar staat nog meer dan twaalfduizend euro op.” Hij haalde z’n schouders op en mompelde iets over dat het misschien beter was om een beetje voorzichtig te zijn. “Voorzichtig? Waarom? Ik wil mezelf iets gunnen.”

Dit kón niet, waar was mijn geld gebleven?!

Het zat me niet lekker. Hij had me nóóit eerder afgeremd. Juist hij was degene die zei: “Je leeft maar één keer, mam. Gun jezelf ook eens iets.” En nu ineens deze aarzeling. Die week probeerde ik nog een paar keer voorzichtig het onderwerp aan te snijden, maar Juriën bleef vaag doen. Hij zei dat hij het zou checken, dat er misschien iets met de bank was, of dat er “technisch iets mis” was. Vond ik raar. En op een middag dacht ik: ik bel zelf wel met de bank. Vragen kan altijd, toch? Ik vroeg of ze mijn spaarrekening konden nakijken en of ik eventueel een papieren overzicht kon krijgen. Gewoon, voor de zekerheid. Twee dagen later lag er een brief op de mat. Ik stond met m’n jas nog aan bij de voordeur, maakte ‘m open en liet bijna m’n sleutels vallen. €131,65 stond erop. Ik dacht dat ik het verkeerd las. Of dat het een oude rekening was. Of een vergissing. Maar nee, mijn naam stond erboven. Mijn IBAN. Mijn spaarrekening. Ik zakte op de trap en bleef daar zitten. Dit kón niet. Hier had ruim twaalfduizend euro op gestaan.Ik pakte mijn telefoon. Mijn handen trilden. Ik belde Juriën.

“Hee mam,” zei hij vrolijk.
“Wat is er gebeurd met mijn spaarrekening?”
“Wat bedoel je?”
“Er staat nog maar 131 euro op.”
Het bleef even stil.
“Wat raar! Huh. Hoe kan dat nou? Misschien ben je gehackt. Ik ga er meteen achteraan, oké?”

Maar het klonk niet geloofwaardig. Het was te ingestudeerd. Alsof hij dit zinnetje al had voorbereid. Ik belde mijn broer op. Die is altijd heel nuchter. Toen ik hem vertelde wat er aan de hand was, en dat Juriën het ging “uitzoeken”, zei hij: “Geloof je dat zelf, Margriet?” “Wat bedoel je?” “Denk eens na. Wie heeft toegang tot jouw bank? Wie installeerde je apps? Wie beheert jouw wachtwoorden?” Mijn maag draaide zich om. Nee, nee. Dat zou Juriën nooit doen. Maar ik kon niet anders dan het hem de volgende dag opnieuw vragen.

“Je hebt mijn vertrouwen gebroken.”

Ik nodigde hem uit voor koffie, met het overzicht in m’n hand. “Er mist 12.369 euro, Juriën. En niemand anders had toegang dan jij.” Hij keek me aan, en ineens zag ik het. Niet die open blik van vroeger, maar schuld. Paniek. Hij barstte in tranen uit. “Mam… ik wilde het terugzetten. Echt. Ik had schulden. Ik dacht dat ik het kon verdubbelen met gokken. Ik wilde het goedmaken. Maar ik verloor alles. Alles.” Ik kon niks zeggen. Alleen maar voor me uit staren. “Ik wilde je niet belazeren,” zei hij snikkend. “Maar dat is precies wat je gedaan hebt,” zei ik zacht. “Je hebt mijn vertrouwen gebroken.”

Ik voelde me bedrogen

Ik stuurde hem die dag weg. Niet schreeuwend. Niet tierend. Maar met een koude, strakke stem. Ik moest nadenken. Ik moest voelen wat ik voelde. En ik wist het niet eens. De weken daarna voelde ik me leeg. Bedrogen en verward. Ik had altijd gedacht dat ik m’n zoon kende. Dat hij áltijd eerlijk tegen me was. En dat ik hem kon vertrouwen. Hij was mijn enige kind. Mijn maatje. Mijn alles. Maar hij had geld van me gestolen. Langzaam sijpelde het door. Het ene moment dacht ik: ach, hij had het moeilijk. Misschien moet ik het begrijpen. Maar dan zag ik mijn lege spaarrekening weer voor me. De elektrische fiets waar ik al jaren naar keek. De bank waar ik met pijn in m’n rug op zat. Het geld dat ik met discipline had gespaard. Elke maand iets opzij, voor als ik eens iets wilde. Voor mij. En het was weg. Vergooid aan een illusie.

Er is iets stuk, wat misschien nooit meer helemaal heelt

Ik heb hem uiteindelijk weer gesproken. Hij bood duizend keer zijn excuses aan. Hij had inmiddels een regeling getroffen met een hulpverlener. Hij was gestopt met gokken. Hij wilde alles terugbetalen. Elke cent. “Dat moet ook,” zei ik. Hij knikte. “Ik weet het.” Maar ik kijk anders naar hem. Er is iets stuk. Iets wat misschien nooit meer helemaal heelt.

Wanhoop maakt mensen blind

Ik vertel dit omdat ik nooit gedacht had dat dit mij zou overkomen. Dat mijn eigen zoon, die ik met liefde heb opgevoed, die ik alles heb gegeven, zó iets zou doen. Maar geldproblemen maken mensen wanhopig. En wanhoop maakt mensen blind. Ik vertrouw hem weer, beetje bij beetje. Maar niet met mijn wachtwoorden. Niet met mijn bank. Dat regel ik nu zelf. Met hulp van iemand van de bank die het rustig uitlegt. Want digibeet of niet; het is mijn geld, mijn toekomst. En daar waak ik nu zelf over.

MARGRIET

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.