Celine: “Ik verheug me telkens op familieaangelegenheden, en dat heeft alles te maken met mijn zwager Richard, wat moet ik hiermee?”

Voor veel vrouwen is het vanzelfsprekend: familie-uitjes horen bij het leven en de partner van je broer of zus is gewoon onderdeel van de groep. Voor Celine (34) ligt dat net iets ingewikkelder. Al tien jaar is ze getrouwd met Bas en samen hebben ze een dochtertje Livvy van twee. Maar bij iedere verjaardag, barbecue of spelletjesavond merkt ze dat ze zich ongemakkelijk verheugt op één persoon: Richard, de broer van Bas. De klik tussen hen is sterker dan ze ooit had durven denken – en soms vraagt Celine zich af of hij dat ook voelt.

We hebben een hecht huwelijk

Ik hou van Bas. Echt waar. Tien jaar huwelijk, een prachtig meisje van twee, en een huis waar we hard voor gewerkt hebben. Maar soms verrast het leven je met iets waar je niet om gevraagd hebt. Bij mij gebeurde dat toen ik langzaam merkte dat ik iets voelde bij Richard, de jongere broer van Bas.

Het begon onschuldig. Ik vond hem grappig, charmant, iemand die makkelijk praat en overal een luchtige draai aan geeft. Bas is meer serieus, nuchter, en praktisch. Dat zijn kwaliteiten waar ik van hou – maar het verschil tussen de twee broers werd ineens zo duidelijk toen ik Richard beter leerde kennen. Hij heeft iets waardoor ik me gezien voel, alsof hij me feilloos begrijpt.

Familie-uitjes zijn voor mij een hoogtepunt

Elke keer als er een familiedag gepland wordt, voel ik een spanning die ik moeilijk kan omschrijven. Waar ik vroeger dacht: gezellig, denk ik nu: ik hoop dat Richard er is. Het is gênant om toe te geven, maar het is de waarheid. Ik voel me meer mezelf als hij erbij is.

Tijdens verjaardagen staan we te vaak toevallig naast elkaar. En dat komt niet alleen uit mij, maar ook uit hem. We praten makkelijk, alsof we elkaar al jaren kennen. Hij stelt vragen over mijn werk, over Livvy, over hoe ik me voel. Bas doet dat niet vaak. Niet uit onwil denk ik, maar omdat hij gewoon anders in elkaar zit. Bij Richard voelt het alsof er altijd ruimte is voor mijn verhaal. Ook plaagt hij mij, en ik denk dat dat ook iets betekent.

Wat ik zo leuk aan hem vind

Hij heeft humor. Niet het soort humor waarbij je moet doen alsof je het grappig vindt, maar echte humor die je laat lachen tot je buik pijn doet. Hij kan heel serieus zijn als het moet, maar meestal is hij speels. En dat is iets waar ik naar verlang, merk ik.

Daarnaast heeft hij een soort energie om zich heen. Hij is relaxed, nergens op uit, maar toch aanwezig. Als hij binnenkomt, lijkt het alsof alles lichter wordt. Bas kan soms heel gespannen zijn, veel piekeren, en Richard is het tegenovergestelde. Het voelt alsof ik even kan ontsnappen uit het serieuze leven als hij er is.

En misschien is het stom, maar ik vind hem aantrekkelijk. Het is niet dat ik er iets mee wil doen, maar ik zie het wel. Zijn lach, zijn manier van lopen, de blik in zijn ogen – het is er gewoon.

Ik zal het hem nooit durven te vragen

Soms vraag ik me af: voelt hij dit ook? Voelt hij die klik? Maar dat zal ik hem nooit durven vragen. Want wat als ik het me allemaal inbeeld? Wat als ik alleen maar een spelletje in mijn hoofd speel? En stel dat hij het ook voelt – wat dan? Ik ben getrouwd met zijn broer. Ik zou nooit iets doen om dat kapot te maken. Dat idee maakt me misselijk. Ik wil geen pijn doen. Dus hou ik mijn mond en blijf ik vriendelijk glimlachen als we elkaar zien.

Bas merkt er helemaal niets van

Bas heeft nooit iets gezegd. Hij ziet dat ik het goed kan vinden met Richard en daar lijkt hij alleen maar blij mee. Hij vindt het fijn als zijn familie hecht is. Soms voel ik me schuldig dat er iets anders onder die glimlach zit. Ik ben bang dat hij ooit iets gaat merken.

Maar voor nu is het mijn eigen geheime worsteling. We hebben een fijn huwelijk. Ik wil dat ook zo houden. Daarom zet ik geen stap buiten de lijnen. Ik hou het bij gesprekken, bij blikken die soms langer duren dan nodig is. Dat is alles.

De spanning die blijft

Het gekke is dat ik niet verliefd ben. Het is geen crush zoals op de middelbare school. Het is iets subtielers, iets wat dieper zit. Een soort aantrekking waar ik geen woorden voor heb. Het blijft bij spanning en verwachtingen. En misschien is dat juist wat het zo heftig maakt: het blijft in mijn hoofd leven.

Elke keer als er een uitnodiging komt voor een familiefeest, voel ik dat het weer gaat kriebelen. Ik vraag me af of hij er zal zijn. Ik vraag me af hoe het gesprek zal gaan. En ergens verheug ik me daar veel te veel op. Ik zou willen dat ik dat niet deed.

De grens die ik zelf trek

Ik weet dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn gedrag. Daarom heb ik voor mezelf besloten dat ik afstand houd als ik merk dat ik te veel op hem gericht ben. Ik zoek het niet op. Ik zoek geen contact via berichtjes of telefoontjes. Alles speelt zich af tijdens de momenten dat we bij elkaar zijn door familieaangelegenheden. Ik zorg ervoor dat het daar ook bij blijft. Want ik wil niet dat het overgaat in iets waar we later spijt van krijgen.

Soms vraag ik me af: is het erg dat ik dit heb? Is het erg dat ik iemand anders leuk vind dan mijn man? Volgens mij gebeurt dit vaker dan mensen toegeven. Het verschil zit hem in wat je ermee doet.

WIST JE DIT?

Aantrekkingskracht binnen de familie: hoe vaak komt het voor?

• Volgens onderzoek van Relatie Instituut Nederland (2024) geeft 1 op de 8 getrouwde vrouwen toe zich weleens aangetrokken te voelen tot een familielid van hun partner.
• In de meeste gevallen blijft dit gevoel beperkt tot fantasie en leidt het niet tot actie.
• Experts adviseren om afstand te houden en grenzen duidelijk te stellen als er sprake is van wederzijdse spanning.

Ik kan er nu en in de toekomst niets mee

Ik weet dat ik met deze situatie moet leren omgaan. Ik wil Bas niet verliezen, ik wil ons gezin niet op het spel zetten. Maar ik kan ook niet ontkennen dat ik anders kijk naar Richard. Misschien is het een fase, misschien gaat het over. Voor nu is het iets waar ik mee leef. En stiekem blijf ik me verheugen op de familie-uitjes, op die gesprekken die zo vanzelf lijken te gaan. Misschien is dat genoeg. Misschien is dat alles wat er ooit zal zijn.

Zou jij het vertellen als je je aangetrokken blijft voelen tot een familielid van je partner, of zou je het voor jezelf houden?

CELINE