Maxim: “Online gokken heeft mij in de greep, ik hoop steeds op die ene klapper”

Online gokken. Het begon als iets onschuldigs, een spelletje voor erbij, een manier om even te ontsnappen aan het drukke gezinsleven. Maar wat voor Maxim (36) begon als afleiding, is langzaam een verslaving geworden die steeds meer grip op haar leven krijgt. Samen met haar man Heiko heeft ze drie kinderen: Tina (9), Toby (7) en Terri (4). Niemand van hen weet hoe diep Maxim erin zit. Het is een geheim dat ze elke dag met zich meedraagt. Soms lig ik in bed en vraag ik me af hoe ik in deze spiraal terecht ben gekomen. Ik voel dan de spanning in mijn lijf, alsof mijn hart constant in een halve sprint zit. Alles lijkt te draaien om dat ene moment van winnen, en dat vreet aan me.

Het begon eigenlijk precies tijdens de coronatijd

Ik zat thuis, het was stil in huis en ik zocht naar iets wat me even kon afleiden. Reclames voor online casino’s verschenen overal en ik dacht: ach, waarom niet? De eerste keren zette ik een paar euro in. Een paar keer gewonnen, een paar keer verloren. Ik dacht dat ik het onder controle had. Het voelde alsof ik iets had gevonden dat alleen van mij was, een soort geheime hobby. In die periode was ik vaak moe van de drukte thuis en het zorgde voor een ontsnapping. Steeds vaker zat ik ’s avonds met mijn telefoon in mijn hand terwijl de rest van het gezin tv keek. Ik dacht dat ik er makkelijk mee zou kunnen stoppen als ik dat wilde. Toen ik 50 euro won met een spelletje blackjack voelde dat als een klein feestje. Het gaf me een adrenalinekick die ik lang niet had gevoeld. En ik dacht: dit kan ik vaker doen. Het was alsof ik even iemand anders was, iemand met controle en geluk. Een heerlijk gevoel. Ik begon mezelf voor te houden dat het onschuldig was en dat ik toch geen grote bedragen inzette. Maar ergens wist ik dat het een stap richting iets groters zou zijn.

De eerste grote winst

Het eerste grote succes kwam maanden later. Ik zette 20 euro in en won ineens 1200 euro met een gokkast. Ik zat te trillen van de spanning. Ik kon het niet geloven en staarde minutenlang naar het scherm. Ik hoorde Tina beneden roepen of ze iets mocht drinken, maar ik was verdoofd van geluk. In mijn hoofd maakte ik meteen plannen: nieuwe schoenen voor de kinderen, een dagje uit, en een keer uit eten met Heiko. Ik voelde me voor het eerst in maanden licht en opgetogen. Alsof alle zorgen van me af gleden en ik even kon ademen. Ik dacht dat dit het moment was dat alles zou veranderen. Maar achteraf was het het begin van iets veel groters. Die winst voelde als bewijs dat het echt kon. En vanaf dat moment wilde ik dat gevoel steeds opnieuw ervaren. Ik vertelde niemand iets, want ergens voelde ik dat het niet goed was om dit geheim te delen. Toch kon ik aan niets anders meer denken. Het idee dat ik misschien nog meer zou kunnen winnen, liet me niet meer los.

Van spel naar verslaving

Waar ik eerst één of twee keer per maand speelde, werd het langzaam elke week. En van elke week ging het naar bijna elke dag. Ik zette kleine bedragen in, soms maar een paar euro. Maar het werd meer, steeds meer. En als ik een keer won, gebruikte ik dat geld meteen weer om verder te spelen. Het voelde alsof ik gevangen zat in een web. Ik kon er niet meer uit. Elke klik maakte het net strakker om me heen. Ik was er voortdurend mee bezig, ook tijdens gewone bezigheden. Het spel zat in mijn hoofd, als ik er niet fysiek op zat. Het is zo’n gekke aantrekkingskracht: de spanning van het spel, de hoop op die ene klapper. Zelfs als ik kook voor de kinderen of hen naar school breng, denk ik aan het spel. Ik plan mijn dag eromheen. Soms schrik ik van mezelf als ik merk dat ik liever achter een scherm zit dan met mijn kinderen speel.

Het sloop erin, bijna ongemerkt

Eerst was het onschuldig en zat ik een paar minuten achter mijn scherm, maar al snel veranderden die minuten in uren. Er zijn dagen geweest dat ik het eten op het fornuis heb laten aanbranden omdat ik mezelf nog één ronde gunde. Als Toby vroeg of ik mee naar de speeltuin wilde, zei ik dat ik druk was met iets anders, maar in werkelijkheid zat ik vastgekluisterd aan een bonusspel. ’s Nachts lag ik met mijn telefoon in bed terwijl Heiko sliep, stiekem te klikken op digitale gokkasten alsof niemand het zou merken. Ik heb zelfs verjaardagsgeld dat ik van mijn moeder kreeg ingezet en binnen een kwartier zien verdwijnen. Er zijn momenten geweest dat ik met kloppend hart de creditcard pakte, wetend dat het fout was, en toch klikte. Dit alles voelt alsof het mijn hele dag heeft overgenomen. Ik merk dat ik de kinderen soms laat wachten op mijn aandacht. Kleine dingen die ik vroeger vanzelfsprekend deed, voelen nu als last. Ik schaam me daar diep voor, maar de drang naar het spel is sterker.

Grote verliezen, maar ook grote winsten

De ene keer win ik bedragen waarvan ik denk: dit is niet normaal. Een keer won ik 3000 euro met een paar inzetten op roulette. Maar diezelfde week verloor ik het allemaal weer. Het lijkt soms alsof ik constant achter mijn eigen staart aan ren. Ik kom er niet uit. Als ik win voel ik me euforisch, maar daarna komt de paniek: moet ik nu stoppen of doorgaan? Vaak kies ik voor het laatste, met alle gevolgen van dien. Het gevoel van controle is een illusie. Op dit moment sta ik nog maar een paar honderd euro in de min. Ik houd mezelf voor dat ik dat terug kan winnen. Dat er binnenkort weer zo’n grote prijs komt, en dat ik dan kan stoppen. Maar diep vanbinnen weet ik dat ik niet stop als ik win. Dan denk ik alleen maar: “misschien kan het nog meer worden”. Het is een vicieuze cirkel die elke dag opnieuw begint. Ik voel dat ik langzaam mijn grenzen opschuif. Bedragen die ooit groot leken, zijn nu normaal geworden. En dat maakt me bang.

Het gesprek met Heiko

Ik heb het nog niet verteld. Heiko weet dat ik soms online spelletjes speel, maar hij denkt dat het onschuldig is. Hij weet niets van de bedragen die erdoorheen gaan. En ergens ben ik bang om het te vertellen. Bang dat hij teleurgesteld zal zijn, boos misschien. Ik merk dat ik prikkelbaarder word, dat ik sneller uitval tegen de kinderen. Het schuldgevoel groeit. Ik heb vaak geoefend hoe ik het gesprek zou beginnen, maar ik durf niet. Soms denk ik dat hij het misschien wel al doorheeft. Hij kijkt me soms net iets te lang aan. Soms stel ik me voor dat ik het hem vertel. Dat ik ’s avonds aan tafel zeg: “Ik heb een probleem.” Ik zie zijn gezicht voor me, het ongeloof. Ik weet dat hij zal vragen: “Waarom heb je niets gezegd?” En ik weet niet wat ik dan moet antwoorden. Het idee dat dit tussen ons kan komen te staan, maakt me bang. Maar ik weet ook dat ik dit niet eeuwig geheim kan houden. Vroeg of laat moet ik eerlijk zijn.

De hoop op die klapper

Elke dag hoop ik op dat ene moment. Dat ene winnende spel. Ik fantaseer over wat ik zou doen met een enorme jackpot: een vakantie, een nieuwe auto, een buffer op de spaarrekening. Ik weet dat het gevaarlijk is om zo te denken, maar het is als een sprookje in mijn hoofd. Ik zie mezelf soms met een lach op mijn gezicht tegen Heiko zeggen dat alles weer goedkomt. Dat ik alles terug heb gewonnen en dat de zorgen voorbij zijn. Het is een droombeeld dat me tegelijk hoop geeft en pijn doet. Want diep vanbinnen weet ik dat geld niet de echte oplossing is. En soms, als ik achter mijn laptop zit en alles om me heen stil is, lijkt het alsof dat sprookje binnen handbereik ligt. Dan klik ik, en klik ik nog een keer, en hoop ik dat het scherm volloopt met confetti en cijfers. Dat moment geeft me een korte roes, maar daarna komt de leegte. De stilte voelt dan nog zwaarder dan daarvoor. En ik vraag me af hoe ik hier ooit uit ga komen.

Wat het doet met mij als moeder

Ik voel me schuldig. Als ik naar Tina, Toby en Terri kijk, denk ik: dit is niet wie ik wil zijn. Ik wil een moeder zijn die er altijd is, die volledig aanwezig is. En nu voelt het alsof ik een deel van mezelf heb weggegeven aan iets waar ik geen controle over heb. Soms vraag ik me af of zij het merken. Of ze voelen dat ik met mijn hoofd ergens anders ben. En ik hoop dat ze me later niet herinneren als een moeder die altijd op haar telefoon zat. Dat idee breekt mijn hart. Als ik ze naar bed breng, beloof ik mezelf dat het morgen anders wordt. Dat ik ga stoppen. Maar elke keer dat de rust in huis terugkeert, grijpt de drang me weer vast. Toch wil ik blijven proberen. Voor hen.

FEITENKADER

Online gokverslaving in Nederland

• Volgens de Kansspelautoriteit (2024) spelen meer dan 1 miljoen Nederlanders wel eens in een online casino.
• Ongeveer 95.000 mensen kampen met een gokverslaving, waarvan een groot deel in het geheim speelt.
• Online gokken is extra verslavend door de constante beschikbaarheid en de snelle beloningen.
• Hulp zoeken bij een gokverslaving kan via de huisarts, verslavingszorg en zelfhulpgroepen zoals AGOG.

De weg vooruit

Ik weet dat ik hulp nodig heb. Dat ik dit niet alleen kan. Er zijn momenten dat ik op het punt sta om alles aan Heiko te vertellen. Ik hoop dat ik de moed vind om dat te doen. Want ik wil niet dat mijn kinderen later zeggen dat hun moeder meer bezig was met haar telefoon dan met hen. Ik wil weer leven in het hier en nu, zonder de belofte van die ene klapper.