Lizet: “Ik draag een noise cancelling koptelefoon, ik kan het geluid van mijn kind niet aan”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Als ik ‘s ochtends mijn ogen opendoe, weet ik eigenlijk al hoe laat het is. Scott, mijn zoontje van drie, is meestal wakker vóór de vogels. En niet gewoon wakker. Nee, hij gilt. Niet van verdriet. Gewoon… omdat hij wakker is. Maar ook als hij iets wil. Omdat de boterham verkeerd doorgesneden is. Omdat z’n sok kriebelt. Omdat hij vandaag een blauwe beker wil in plaats van de groene. Of gewoon zomaar. Dat gegil is niet schattig of ondeugend. Het is loeihard, schel en eindeloos. Mijn buren vragen weleens: “Gaat het wel goed?” Dit is gewoon Scott. Hij is een blij ei, een stuiterbal, een vuurwerkshow aan emoties. En hij communiceert alles via gillen.
De noise cancelling koptelefoon is mijn beste vriend geworden
Ik weet dat het gek klinkt, maar ik draag dus regelmatig een noise cancelling koptelefoon in huis. Niet om muziek te luisteren, niet om mezelf af te zonderen, maar gewoon om niet gek te worden. Want als ik hem niet opzet, bonkt mijn hart na tien minuten al in mijn keel. Het geluid van zijn gegil gaat door merg en been. Eerst voelde ik me daar schuldig over; wat voor moeder draagt nou een koptelefoon terwijl haar kind in dezelfde ruimte is? Maar ik heb geleerd: het is óf dat, óf volledig opbranden.
Alleenstaand zijn maakt het extra zwaar
Er is niemand die het even van me overneemt. Geen partner die zegt: “Ik breng hem wel even naar de speeltuin, jij een uurtje rust.” Geen schoonouders die hem op woensdagmiddag meenemen. Het is gewoon ik en Scott. Altijd. 24/7. En begrijp me goed: ik wilde hem. Met heel mijn hart. En ik ben dankbaar voor hem. Maar de combinatie van alleenstaand zijn en een kind dat geluid produceert als een luchtalarm, is soms ronduit wreed. Soms denk ik: als ik ook maar één nacht in een stil huis kon slapen..
De buitenwereld begrijpt het niet
Wat het extra lastig maakt, is dat de buitenwereld hem ziet als een grappige, enthousiaste jongen. En dat is hij ook. Hij maakt grapjes, heeft een levendige fantasie, en is mega sociaal. Maar ze horen niet hoe het gegil nooit gewoon ophoudt. Soms voel ik me zo machteloos. Ik heb geprobeerd om hem op zachte toon uit te leggen dat hij ook dingen mag zeggen in gewone taal. Ik heb geprobeerd het te negeren. Ik heb geprobeerd consequent zijn favoriete speelgoed even weg te halen als het gegil nergens op sloeg. Maar niets lijkt structureel te helpen.
Ik voel me geen leuke moeder meer
Er zijn dagen dat ik me geen seconde een leuke moeder voel. Dan sta ik om 08.00 uur al te huilen op het toilet omdat ik het gevoel heb dat ik faal. Ik wil een rustige moeder zijn. Een moeder die met liefde geduld opbrengt. Maar als je al voor het ontbijt tien keer gegild “NEEEEEE!” in je gezicht hebt gekregen, dan komt er op een gegeven moment een knak in je systeem. Er zijn momenten dat ik snauw. Of harder praat dan ik wil. Of hem negeer. En elke keer breekt dat mijn hart. Want hij is mijn hart. Alleen doet hij me soms zoveel pijn zonder het door te hebben.
Waarom hij gilt? Geen idee…
Ik heb het weleens met de huisarts besproken. En ook met het consultatiebureau. Die zeiden vooral: “Misschien is het temperament.” En: “Sommige kinderen verwerken prikkels anders.” Dus voor nu is het: Scott is gewoon een luid kind. En ik ben een overprikkelde moeder.
Wat me redt, is humor. En soms Netflix.
Er zijn gelukkig ook dagen dat het meevalt. Dat hij zich verliest in tekenen. Of een half uur lief met zijn autootjes speelt. Dan slaak ik een zucht en zet ik snel een kop thee. Soms kijk ik op zulke momenten letterlijk naar hem en denk ik: wat ben jij geweldig. En ik probeer ook te lachen. Als hij bijvoorbeeld schreeuwt: “MAAAAM! DE BROODKORST IS EEN DRAAK!”, dan moet ik stiekem ook glimlachen. Want wat een creativiteit, wat een levendigheid. ‘s Avonds als hij slaapt, kijk ik een serie. Of ik scroll doelloos door m’n telefoon. Niet om te ontspannen, maar om m’n hoofd leeg te maken. Even géén gegil.
Ik weet dat hij er niets aan kan doen
Het belangrijkste is misschien wel: ik weet dat hij dit niet expres doet. Hij doet dit niet om mij te pesten. Hij is geen verwend nest. Hij is een jongen met grote emoties, een gevoelig lijf en een luide stem. En ik ben een moeder die alles geeft, maar soms leegloopt. En dat mag. Het moet zelfs. Want pas als ik mezelf serieus neem, kan ik er voor hem zijn. Met koptelefoon.
LIZET
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.