Mijn VerhaalOuderverhalen

Marie-Claire: “Mijn man kiest altijd zijn moeders kant, boven die van mij, pijnlijk…”

Door Redactie

• 5 augustus 2025 • 9 min lezen • 19 reacties

Voor veel mensen klinkt het als een cliché: de man die altijd luistert naar zijn moeder. Maar in mijn leven is het bittere ernst. Ik ben Marie-Claire en samen met mijn man Emiel hebben we twee kinderen: Sara-Sue (12) en Johnny (6). En ik kan het niet mooier maken dan het is: mijn schoonmoeder Rhona zit als een soort derde persoon in ons huwelijk. Alles wat ze zegt, lijkt door te sijpelen in Emiels hoofd. Soms hoor ik hem praten, maar ik hoor haar woorden. Het gevoel dat ik nooit alleen met hem praat, maar altijd ook met háár, is slopend. Soms droom ik van gesprekken waarin we alleen maar wij tweeën zijn, zonder invloeden van buitenaf. Ik merk dat ik erdoor gespannen raak, vaak al voordat een gesprek begint. En het gekke is dat ik vroeger dacht dat ik sterk genoeg was om deze invloed te negeren, maar dat ben ik niet.

Het gevoel dat je tegen twee mensen praat

Als Emiel en ik ruzie hebben, gaat het zelden meer om ons tweeën. Er zit altijd een stem achter hem, een stem die niet van hem is. Het is alsof ik tegen twee mensen praat: mijn man en zijn moeder tegelijk. Dat maakt dat ik me alleen voel. Ik heb lang geprobeerd om dit te negeren, te denken dat hij zijn eigen mening vormt. Maar hoe langer we samen zijn, hoe meer ik hoor dat het háár woorden zijn die hij uitspreekt. Het is alsof hij mijn woorden niet kan horen zonder eerst een filter in zijn hoofd. Ik voel me buitengesloten. Altijd in de minderheid. Het doet iets met mijn vertrouwen in hem. Soms denk ik: wat is nog echt van hem, en wat is alleen van Rhona? Ik wil met mijn man zijn en niet met Rhona. Ik ben immers met hem getrouwd, en niet met haar. Ik wil haar mening tot aan de voordeur houden.

Het schooladvies van Sara-Sue

Dit voorjaar werd het schooladvies van onze dochter Sara-Sue werd besproken. Ik was trots op haar havo/vwo-advies. Helemaal prima. Ze werkt hard, ze wil graag leren. Zo leuk! Maar volgens Rhona moest er meer in zitten. Minstens een dik vwo-advies, en dan een brugjaar op gymnasium. En dat hoorde ik terug in Emiels woorden. Ik vertrouwde zijn oordeel niet, sterker nog, ik merkte dat hij het zelf niet eens vertrouwde. Hij twijfelde aan zijn eigen woorden. Ik hoorde zijn stem, maar het was niet zijn gedachte. Het was een herhaling van wat hij eerder van haar had gehoord. Dat voelde niet goed.

Ik zat aan tafel met hem, vol enthousiasme, over hoe goed ze het deed

Maar hij zei ineens: “Misschien moeten we haar bijles geven. Mijn moeder zegt dat ze meer kan. Dat ze haar teveel laten hangen op school.” Ik keek hem aan en voelde de boosheid in me opborrelen. Hij had het advies van de juf nog niet eens zelf besproken, en toch wist hij al wat Rhona vond. Ik voelde een steek in mijn lijf, omdat ik op dat moment besefte dat mijn mening minder telde dan die van zijn moeder. Het maakte me verdrietig en boos tegelijk. Waarom kon hij niet eerst naar mij luisteren? Het was alsof mijn woorden er niet toe deden. Ik was blij met havo/vwo. Het paste helemaal bij Sara-Sue.

Die middag barstte ik uit: “Kun je nu één keer zélf nadenken?

Zonder dat je je moeder in je hoofd meeneemt?” Maar hij keek me alleen maar aan alsof ik degene was die te boos reageerde. Uiteindelijk volgden er weken vol spanning. We hadden geen ruzie over Sara-Sues cijfers, we hadden ruzie over zijn moeder. Want hoe kan ik het nog opnemen voor mijn kind als ik tegen een onzichtbare derde partij vecht? Ik was moe van het praten, moe van het verdedigen. Het verdedigen van mijn woorden, mijn mening. Het eindigde ermee dat hij, na eindeloos praten, toegaf dat hij zich misschien had laten beïnvloeden. Maar het deed wèl iets met mij. Het vertrouwen dat ik had dat we sámen keuzes zouden maken voor onze kinderen, kreeg een barst. Ik ben nog steeds bang dat dit opnieuw zal gebeuren, dat we nooit meer helemaal één lijn zullen trekken. Het is alsof er altijd een derde stem meepraat. Het gebeurt automatisch. Ik denk niet dat Emiel het bewust doet. Daarmee is het probleem niet opgelost.

Nog pijnlijker, was toen we vorig jaar ons huis gingen verbouwen

Ik had maanden gespaard, moodboards gemaakt en alles geregeld. Maar toen het gesprek ging over de nieuwe keuken, hoorde ik ineens: “Mijn moeder zegt dat een kookeiland niet praktisch is, we moeten gewoon een rechte keuken doen.” Ik voelde dat ik rood werd van onmacht. Alles waar ik weken over had nagedacht, leek ineens niet meer te bestaan. Ik hoorde haar stem door hem heen, zo duidelijk dat ik er niet omheen kon. Het was alsof iemand een emmer ijskoud water over me heen gooide. Ik stond daar, met al mijn plannen, en ineens was alles weg. Niet omdat Emiel het niet mooi vond, maar omdat zijn moeder iets had gezegd. Toen ik daar wat van zei, zei hij: “Maar zij heeft er verstand van, ze heeft het vaker gedaan.” Ik wist gewoon niet meer wat ik moest zeggen. Ik voelde me buitenspel gezet. Alsof alles alleen nog via haar liep. Ik was woedend. Het voelde als een nederlaag. Die avond lag ik naast hem in bed en voelde ik de afstand tussen ons groter worden. Ik vond hem er minder aantrekkelijk door worden. Hij had geen idee dat dit voor mij veel groter was dan een keuken. Het ging om wie er in ons huis bepaalt wat er gebeurt. Om wie er invloed heeft op de keuzes die wij maken. En steeds weer was dat niet ik. Maar ook Emiel niet. De stem van Rhona had de regie. Ik begon te twijfelen aan mijn plek in dit gezin.

De weken daarna leek het huis steeds meer háár project te worden

Het was afgepakt. Haar adviezen kwamen via hem en ik voelde dat ik verdween uit mijn eigen plannen. Het moment dat de keuken eindelijk werd geplaatst en er géén kookeiland stond, heb ik gehuild in de badkamer. Niet omdat ik zo’n eiland miste, maar omdat ik mezelf kwijt was. Ik keek in de spiegel en zag iemand die ik niet meer herkende. Het leek alsof ik een deel van mezelf had moeten opgeven. En dat doet pijn op een manier die ik niet goed onder woorden kan brengen.

De dagelijkse strijd

Het zijn niet alleen de grote dingen. Het zijn de kleine opmerkingen tussendoor. “Mam zegt dat we het beter zo kunnen doen.” “Mam vindt dat we te veel geld uitgeven.” “Mam denkt dat de kinderen niet genoeg buiten komen.” Ik hoor het bijna elke dag. Die woorden vreten langzaam aan me. Het laat geen ruimte voor mijn mening of mijn ideeën. Het maakt me onzeker. En het is zo vermoeiend. Ik voel me alsof ik elke dag opnieuw moet vechten om gehoord te worden. Alsof ik altijd op de tweede plek sta. En soms vraag ik me af: weet hij eigenlijk wel hoe dat voelt? Hoe het voelt om altijd te moeten opboksen tegen iemand die niet eens in de kamer is? Het voelt alsof ik altijd een examen moet afleggen dat ik nooit kan halen.

Ons huwelijk staat erdoor onder druk

Ik hou van Emiel, maar ik ben zo moe van altijd de tweede viool spelen. Ik ben bang dat als er niet iets verandert, ik het op een dag niet meer kan. Ik wil een partner naast me, niet een boodschapper van zijn moeder. Ik wil dat hij luistert naar míj, niet naar de stem die hij zo goed in zijn hoofd heeft zitten. Ik merk dat ik steeds vaker nadenk over hoe ik hiermee verder kan. Ik droom soms van hoe het zou zijn als hij alleen maar zichzelf zou zijn. En dat beeld doet me verdriet, want zo zou het moeten zijn. Soms denk ik: moet ik met Rhona zelf praten? Moet ik haar vertellen wat dit met mij doet? Maar ik weet dat dat niks gaat oplossen. Want het probleem zit niet bij haar. Het zit bij hem. Hij moet de keuze maken wie er naast hem staat. Ik kan hem daar niet toe dwingen. En ik weet ook niet of ik dat nog jaren kan volhouden.

Ik twijfel zo veel

Ik wil niet dat mijn kinderen opgroeien in een huis waar oma altijd op de eerste plek staat. Ik wil dat ze zien hoe twee ouders sámen keuzes maken. Dat is wat ik ze gun. En ik hoop, echt, dat Emiel op een dag wakker wordt en ziet wat dit met mij doet. Want als dat niet gebeurt, weet ik niet hoe ik dit vol moet houden. Een scheiding is iets wat ik niet zie zitten, maar dat is straks nog de enige oplossing.

Feitenkader: invloed van schoonouders op relaties

60% van de stellen ervaart spanningen door schoonfamilie (bron: Nederlands Relatie Instituut, 2024).
In 35% van de gevallen heeft dit directe impact op beslissingen over opvoeding en financiën (bron: NRI, 2024).
Onderzoek van de Universiteit van Tilburg (2023) laat zien dat een dominante schoonmoeder vaak zorgt voor langdurige relatieproblemen.
Experts adviseren stellen om duidelijke grenzen af te spreken om de invloed van schoonouders te beperken (bron: NRI, 2024).

MARIE-CLAIRE

Reacties (19)

Deel je ervaringen en steun andere ouders die met vergelijkbare situaties te maken hebben.

Reactie plaatsen

Christa

21 augustus 2025

Een van de meeste redenen voor de echtscheiding is schoonfamilie. Ik heb het in mijn eigen familie meegemaakt en zelf ook. een jongen van 23 mocht mij niet helemaal naar huis bregen (ik was toen 26!), van zijn moeder. Die man heeft geen eigen karaker, geen eigen persoonlijkheid, het is zijn moeder. Je bent met zijn moeder getrouwd in plaats van met hem. Dat is geen goed huwelijk. Je moet duidelijk zijn tegen je man en je schoonmoeder. Het is jouw gezin, het zijn jouw kinderen. Dat kookeiland komt er toch, dan moet de verbouwing maar overnieuw. Met een scheiding los je het probleem niet op, dan komen die kinderen helemaal onder invloed van oma. Je schoonmoeder is waarschijnlijk alleenstaand en haar zoon is enig kind. Dat maakt het bijzonder lastig… Heel veel sterkte. Jullie moeten naar een relatietherapeut, die je man laat inzien dat hij een probleem heeft.

Astrid

10 augustus 2025

Dat was bij mij ook zo. Plannen die we samen maakten wb verbouwing werd door schoonmoeder veranderd en hij luisterde er ook nog naar. Na een vreselijke ruzie heb ik mijn partner de keus gegeven… zij eruit of ik eruit..Ik “won” en ik heb er nu 13 jaar niet meer over de vloer gehad en hij laat zijn moeder geen beslissingen meer maken.

Mies

7 augustus 2025

De ander veranderen is moeilijk. Zelf gezond weerbaarder worden is belangrijk. Eventueel middels coaching/ therapie. Deze pijn en patronen lijken ouder. Word ik wel gezien? Doet mijn stem/ grens ertoe? kan mijn mening afwijken van de ander en mag ik dan toch naar mijn visie handelen? Gezond en constructief opkomen voor jouw gevoelens. Het is geen wedstrijd..

Ellis

6 augustus 2025

Wat een drama.. ik liet hem lekker lullen, ene oor on, andere er weer uit, en deed m’n eigen zin. En als die commentaar had, lekker bij je moeder gaan zitten.

Mientje

6 augustus 2025

Lieve Marie Claire ,
Ik heb je brief met aandacht gelezen.
Een paar dingen vielen mij daarbij op.
Dat zinnetje dat je vroeger wel dacht dat je er sterk genoeg was en later er toch achter kwam dat je dat niet bent.
Dit speelt dus al vanaf het begin.
Dat is natuurlijk heel frusterend.
Ook valt het me op dat ik nergens lees dat je wel eens met haar alleen of samen een gesprek hebt.
Ik krijg de indruk dat je man een vrouw nodig heeft met een sterk karakter die tegengas geeft en laat zien dat in jullie huishouden jullie de regels bepalen en niet je schoonmoeder.
Niet meteen gaan scheiden is mijn advies daarmee wordt de situatie alleen maar erger.
Dan gaat je schoonmoeder het helemaal overnemen. En raak je de controle kwijt.
Bovendien is dat voor jullie kinderen alles behalve fijn.
Ga het gesprek aan ook met je schoonmoeder en laat goed weten wie in jou huis de regels bepalen.
Ze zal eerst boos zijn je man misschien ook maar geloof me die draaien wel bij als jij maar voet bij stuk houdt. ik wens je sterkte en blijf dichtbij jezelf.

Roos

7 augustus 2025

gesprek met haar schoonmoeder? Ze moet het gesprek met haar man aangaan. die schoonmoeder geeft haar advies/mening en dat mag. Wat je ermee doet is eigen keus. Maar blijkbaar is dat voor haar man de enige juiste en niet die van zijn vrouw. Maar aangezien al een kind van 12 hebben, vind ze het al 12 jaar (of langer) prima dat hij naar zijn moeder luistert. Ik zou zeggen, als de mening van je moeder belangrijker is als die van mij, fijn bij je moeder gaan wonen.
En ik zou eens wat vaker mijn eigen mening doordrukken.

IJS

6 augustus 2025

En wat als je hem antwoordt met een wedervraag? Oké, en wat denk je zelf? Oké, en wat vind je zelf ?
Oké, en heb je je ook afgevraagd wat wij vinden?
Uiteindelijk moet je het met hem doen. Hij moet te horen krijgen wat jij wil! En dan vervolgens wat jullie samen willen. Dat er een keuken is geplaatst zonder eiland begrijp ik echt niet. Zeker niet als dat jouw wens was.

Josi

6 augustus 2025

wat erg om zo te moeten plooien…maar dat ligt voor een groot stuk aan jezelf. als jou man afkomt met mijn moeder zus of zo antwoord dan gewoon….ok maar bij ons gaat het zo. ik ben jou moeder niet. zij bij haar ik bij ons thuis. zij moet niet akkoord gaan met onze beslissingen. als het haar niet aanstaat dikke pech voor haar. dat hoeft ook niet. zolang het ons maar aanstaat. laat je toch zo niet doen. je bent toch geen 10 meer. jou gezin is jou verantwoordelijkheid en daar heeft jou schoonmoeder niks in te bemoeien. het is soms moeilijk om op je strepen te staan onder het mom van ik wil geen ruzies. ok maar jezelf laten wegcijferen en niet respecteren????? kom voor jezelf op praat eens heel deftig met je man en zet je schoonmoeder eens flink op haar plaats en zie wat er gebeurt. is ze boos? pech voor haar. maar jij gaat je verl beter voelen zonder haar bemoeienissen. veel sterkte

Helga

6 augustus 2025

ik trapte hem de deur uit gelijk met schoonmoe

Corry

6 augustus 2025

Emiel respecteert zijn moeder veel meer dan jou.
houdt hij wel echt van jou?
je beseft toch dat hier niks zal veranderen en dat de boel op een dag ontploft. en dan vraag je je af Waarom je het zo lang hebt laten duren.

Carl

6 augustus 2025

Het spijt me, dat ik het zeggen moet, maar wakker worden zal hij zeker niet uit zichzelf. Hij zal alleen wakker worden aan de hand van jouw uitlatingen. En dat is ten eerste hem precies vertellen, hoe dit voor jou is, zodat hij zich in kan leven in jou en mísschien wil gaan veranderen. En ten tweede zou ik hier niet mee proberen te leven, dit is gedoemd te mislukken, zoals al blijkt uit jouw verhaal. Ergens barst een keer de bom en dan is het te laat en einde verhaal. Dus om dat te voorkomen zul je heel duidelijk je grens moeten neerzetten en duidel8jk moeten maken, dat je zónder je schhonnmoeder een relatie met hém wil. Dus elke keer, als hij zegt “mam zegt dit’, zeg jij: ik wil haar mening niet, maar de jouwe. Ik ben met jou getrouwd en niet met haar. En aangeven, dat je dit een bepaalde tijd wil uitproberen en anders vertrekt, want dit tast jouw geestelijke gezondheid duidelijk aan en er is maar één iemand, die voor jouw gezondheid en geluk kan zorgen en dat ben jezelf.
Niemand anders gaat dit voor jou doen.
Het ultimatum is niet bedoeld, om hem onder druk te zetten, maar om aan te geven, dat het je ernst is. En ik hoop, dat het je ernst is..
k wens je veel succes en bovenal een gelukkige relatie en in ieder geval een gelukkig leven, als dat andere er niet in zit.

Anita

21 augustus 2025

Dit is een goed antwoord!!

Manon

6 augustus 2025

Als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg. Of te wel, als jij niet verandert dan zal er niks veranderen.
Wees duidelijk, je grens is bereikt, wat wil je anders en wat doe jij als dat niet gebeurt. En DOE dat dan ook!
Succes!

Jollie

6 augustus 2025

Het lijkt me een heel moeilijke situatie waar je in zit. Emiel is duidelijk een mama kindje en dat is al erg genoeg. Maar ik vraag me wel af waarom je het blijft toestaan. Waarom is het kookeiland er niet gekomen? Waarom sta je te huilen in de badkamer? ik begrijp dat niet. Als jij in jouw eigen huis niet kunt beslissen over wat JIJ graag wilt heb je een groot probleem dat nooit zal veranderen als jij niet verandert.
Ik wens je veel sterkte.

Door

6 augustus 2025

Denk dat je beter af bent zonder hem.Als hij het zo fijn vindt dat MAM voor hem denkt, moet hij maar terug gaan naar zijn MAM. Mijn reactie is misschien wat kort door de bocht maar hier gaat nooit iets veranderen. Het zal altijd eerst MAM en dat de rest zijn.

Margriet

6 augustus 2025

Dit lost zich nooit vanzelf op, vrees ik. Eens een moederskindje, altijd een moederskindje. Wil je ooit rust krijgen, dan kan je het beste van deze man scheiden. Anders ga jij er nog onderdoor. Gewoon voor jezelf kiezen!

Annelies

6 augustus 2025

Je moet niet ‘hopen dat Emiel op een dag wakker wordt en in ziet wat dit met mij doet’. Nee, jíj moet hem dat vertellen, van de grote dingen tot aan de allerkleinste. Want hij is in die zin duidelijk blind geworden voor jouw gevoelens. Daarbij moet hij leren niet alles te bespreken met je moeder. Hoezo weet zij van de verbouwing van de keuken en het feit dat jullie een kookeiland willen? Waarom wordt zij hier überhaupt in meegenomen? Waarom wordt zij meegenomen in een keuze voor school? Jullie moeten haar achteraf vertellen dat dit de definitieve keuze is en wat ze daarna er nog over te zeggen heeft zou niet meer moeten uitmaken. Ook vind ik dat je man een schop onder de kont nodig heeft en dat jullie samen het gesprek moeten aangaan, desnoods met hulp van een professional.
Heel veel sterkte! Ik snap je enorme frustratie, maar jij hebt nu eerst de hoofdtaak hierin. Jij moet hem alles vertellen wat je dwars zit en aangeven dat je gesprekken wil. Daarna ligt de bal bij hem…

Jan

6 augustus 2025

Je lijkt me een intelligente vrouw met een eigen mening. Praten, sessies, moodboards, dat gaat het ene oor in, het andere uit. Vandaag, morgen en over 5 jaar. Wordt het niet eens tijd dat je zegt “Is het gvd nu eens eindelijk afgelopen? Wat je moeder denkt interesseert me niet. Das kookeiland komt er! Regel het maar. Anders is het jij en je moeder eruit of ik eruit.

Johanna

6 augustus 2025

Waarom in hemelsnaam sla je niet met je vuist op tafel. Jij laat toch je man alles bepalen, je hebt toch ook zelf een wil.
je gaat huilen om je keuken zonder eiland, je had toch ook kunnen zeggen dat je een eiland WILT.
ik snap niet dat je dit allemaal laat gebeuren, ik had hem allang voor de keuze gezet, zij of ik.