
Fabienne: “Ik en mijn kinderen kwamen eten, aan het einde zei ze ineens: ‘Dit gaan we wel verrekenen hè?’, ik vond het absurd”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen en kijk op de website: old.kidsenkurken.nl
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Maartje en ik waren al jaren vriendinnen
Niet dat soort vriendinnen die elkaar elke dag spraken, maar wel die steady, warme vriendschap die altijd vanzelf liep. We hadden altijd diepgaande gesprekken, en vanaf onze eerste speelafspraakje met de kinderen in het park waren we een soort duo geworden. We deden veel samen. Naar het strand op zonnige dagen, soms spontaan, soms gepland. Dan zaten we met onze voeten in het zand, kinderen spelend aan het water, terwijl wij kletsten over het leven, opvoeding, relaties, werk. We lachten om dezelfde dingen, hadden aan een half woord genoeg. Het voelde als een vriendschap die voor altijd mee zou gaan. Soms appte ze me midden in de nacht als ze piekerde, en dan luisterde ik. En andersom ook. Zo bijzonder. Ik heb dat nog nooit gehoord: ’s nachts appen. We hadden een hele bijzondere band.
We gingen vaak samen lunchen of thee drinken
Op woensdagen gingen we naar de speeltuin met de meiden, en wisselden dan af wie de snacks meenam. Soms gingen we shoppen, en we zijn zelfs een weekendje weg naar een boerderijcamping geweest, met zijn vieren in een safaritent. We deelden tandpasta, lakens, en gesprekken bij de picknicktafel met een wijntje. We vroegen nooit wie wat had betaald, want het kwam altijd wel goed. Het voelde ontspannen en vanzelfsprekend, zoals vriendschap hoort te zijn. Ik vond het bijzonder hoe moeiteloos het ging, alsof we zussen waren zonder familieband. Ze kende mijn diepste twijfels over moederschap, over werk, over mezelf.
Financieel voelde het altijd in balans
We betaalden om en om. Dat ging vanzelf. Als zij een lunch betaalde, nam ik de volgende. Als ik kaartjes regelde voor een binnenspeeltuin, haalde zij luxe broodjes en ijsjes toe. We hielden het niet bij, maar het voelde eerlijk. Geen rekenmachines, geen appjes met stomme tikkies. Gewoon geven en nemen, met vertrouwen. Ik dacht dat zij dat ook zo voelde. Misschien was ik daarin te goed van vertrouwen. Maar ik wilde ook gewoon geen boekhouding van mijn vriendschappen maken. Het idee alleen al voelde kil. Tot vorige week.
Ik kwam met mijn kinderen Mila en Mees bij haar eten
Niets bijzonders. Pasta kip met pestosaus en een salade, en ijsjes voor iedereen. We hadden een fijne middag gehad. De kinderen hadden geknutseld, we dronken thee, praatten over de juf van groep 2 die zo streng was, en over de vakantieplannen. Het voelde, zoals altijd, gezellig. Onbezorgd. We lachten om kleine dingen, de kinderen schaterden in de tuin, en ik dacht: wat een fijne dag. Ik voelde me thuis bij haar, veilig in de routine van onze vriendschap. En toen zei ze het. Terwijl ik de jassen van de kinderen pakte en zij de borden naar de keuken bracht, draaide ze zich om en zei luchtig: “Dat wordt dan 12 euro, Fab.” Ik verstijfde. 12 euro? Mijn hoofd sloeg meteen op tilt. Mijn adem hield ik in. “Eh… wat bedoel je?” vroeg ik nog. “Nou ja, voor het eten hè,” zei ze, terwijl ze glimlachte en even met haar hoofd knikte. “Drie personen.” Ik lachte ongemakkelijk. “Oh… ja…”
Ik wist niet wat ik moest zeggen
Gewoon niet. Het voelde alsof ik in een soort verborgen camera-moment zat. De luchtigheid in haar stem, terwijl mijn hoofd tolde. Was dit serieus? Had ik iets gemist? Was dit een grap? Maar aan haar blik te zien, was het bloedserieus. Ze zei het alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Alsof het altijd zo ging tussen ons. Maar dat was niet zo. In de auto bleef het zinnetje in mijn hoofd galmen. “Dat wordt 12 euro, Fab.” Ik hoorde het steeds opnieuw. De kinderen zongen achterin een liedje over olifanten, maar ik hoorde alleen dat ene zinnetje. Ik voelde me ongemakkelijk. Beduusd. Verdrietig, eigenlijk ook. En boos. Niet om het geld — die 12 euro had ik haar zó gegeven. Maar om het principe. De vriendschap die altijd zo vanzelfsprekend was geweest, voelde ineens gekanteld. Als een evenwicht dat stilletjes was verschoven zonder dat ik het doorhad. Het raakte me dieper dan ik dacht. Alsof iemand op een onzichtbare knop had gedrukt waarmee alles ineens anders voelde.
Thuis ging ik alle herinneringen langs
Hadden we dan tóch geen evenwicht? Had zij het gevoel gehad dat ik vaker niet betaalde? Was dit een eerste stap naar een andere verhouding, eentje met bonnetjes en schuldgevoel? Of zat er iets achter? Was ze ergens teleurgesteld in mij en wist ik dat gewoon niet? Had ik iets over het hoofd gezien? Had ze geld tekort? Zat ze even krap bij kas? Ik werd er misselijk van. Ik bleef maar peinzen. Ik wilde er met haar over praten, maar wat moest ik zeggen? ‘Ik vond het raar dat je geld vroeg?’ Kwam ik dan niet kinderachtig over? Of gierig? Ik vond mezelf niet gierig. En ik vond haar ook geen slechte vriendin. Maar dit was gewoon gek.

De dagen daarna ontweek ik haar een beetje
Appjes beantwoordde ik kortaf. Ik had geen zin in luchtige praatjes over zwemles of traktaties. Er zat iets tussen ons in. Een onzichtbare muur die ik niet had zien aankomen. En hoe langer ik erover nadacht, hoe hoger die muur werd. Het maakte me verdrietig. Maar ik voelde ook een soort koppigheid in mezelf groeien. Ik dacht ook aan andere vriendinnen. Hoe dat daar ging. Bij Sara betaalden we altijd zelf ons deel, of soms deed zij iets meer, omdat ze meer verdiende. Bij Lois deden we ook om en om, zonder druk. En ineens voelde ik hoe waardevol dat eigenlijk was: relaties waarin je niet hoeft te rekenen. Waarin geven vanzelf gaat, en ontvangen ook. Zonder dat iemand de balans opmaakt aan het eind van de dag. Daar voelde ik me vrij. Bij Maartje voelde ik me ineens klein.
Ik vertelde het aan mijn man, die me verbaasd aankeek
“Voor het eten?” vroeg hij. “Serieus?” Hij kon het ook nauwelijks geloven. We vroegen nooit iets voor thuis afspraken. “Misschien zit ze krapper dan je denkt,” opperde hij. “Misschien durft ze het gewoon niet te zeggen.” “Zou kunnen,” zei ik. “Maar dan nog… dan zeg je dat, toch? Dan zeg je: ‘Zeg Fab, ik zit even krap, kunnen we de kosten wat verdelen de komende tijd?’ Of je stuurt een tikkie, maar met uitleg. Niet zó, uit het niets.” Het gaat om de toon. Om de intentie. En daar zat gewoon geen zachtheid in. Geen vriendelijkheid. Het bleef in mijn hoofd hangen. Ik begon me af te vragen: wilde ik dit nog wel? Zo’n vriendschap? Waarbij ik me schuldig voelde als ik een pannenkoek te veel at? Waarbij elk uitje nu misschien een prijskaartje zou hebben? Dat is toch geen ontspannen vriendschap meer? En dat deed pijn. Want ik gaf om haar. We hadden gelachen, gehuild. Maar ergens was iets verschoven. Het voelde alsof alles vanaf nu op een weegschaap ging.
Na een paar dagen piekeren besloot ik iets te doen
Misschien kinderachtig. Misschien passief-agressief. Maar ik kon het niet laten. Ik opende onze appgeschiedenis en zocht het moment terug dat wij samen naar de dierentuin waren geweest, een paar weken geleden. Ik had toen de kaartjes betaald én de lunch, voor haar en haar dochter. Ruim 50 euro. Geen probleem, toen. Omdat het goed voelde. Maar nu voelde het anders. Ik stuurde haar een appje: “Hee Maartje, ik moest denken aan de dierentuin laatst. Toen betaalde ik alles. Jullie deel was toen ruim 50 euro. Misschien kunnen we dat tegen elkaar wegstrepen?” Binnen tien minuten kreeg ik een reactie. “Laat maar zitten die 12 euro.” Zonder smiley. Zonder toelichting. Zonder iets.
En dat was het moment dat ik wist: deze vriendschap heeft een flinke deuk opgelopen
Ik voelde dat dit niet repareerbaar was. Deze vriendschap was over. Terwijl ik dat niet wilde. En Maartje misschien ook niet. Hoe kon het dan toch gebeuren?
FABIENNE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen en kijk op de website: old.kidsenkurken.nl
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.