Sandra: “‘Dat wordt dan €1.75 voor het brood’, mijn schoonouders letten zó op hun geld, het is beschamend”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Liefdevolle grootouders die nooit iets weigeren? Dat dacht ik ook, tot ik moeder werd en het ineens begon op te vallen: hoe zuinig mijn schoonouders zijn. En niet omdat ze krap zitten, integendeel. Ze hebben hun huis afbetaald, een uitstekend pensioen, en hun zoon – mijn man Rens – helpt ze met de administratie. Hij weet precies hoe hun financiën ervoor staan. Toch is het alsof elke euro die eruit gaat, pijn doet. En inmiddels valt het zelfs onze kinderen op. Terwijl mijn ouders het tegenovergestelde zijn: gul, royaal, betrokken. Ik, Sandra, zit hier dus tussenin. Met twee kinderen, een man die het niet erg lijkt te vinden, en schoonouders die €1.75 terugvragen als ze een brood voor ons hebben gehaald in mijn kraamweek. Echt waar.

Een kraamweek met kassabon van mijn schoonouders

Toen ik net bevallen was van onze oudste zoon Liam, nu negen, had ik geen idee wat me overkwam. De hormonen, de slapeloze nachten, de pijn van de hechtingen. Rens was een schat – hij stond dag en nacht voor me klaar – maar zijn ouders waren ook vaak in huis. Eerst vond ik dat fijn. Tot het brood op was.

Ik weet het nog precies. Zijn moeder stond in de keuken en zei: “Zal ik even een brood halen?” Ik knikte dankbaar. Twintig minuten later kwam ze terug, legde het brood neer en zei: “Dat is dan €1.75” Ik dacht dat ik het niet goed hoorde. Ik lag op de bank, met zo’n kraamverband waar je u tegen zegt, en ik moest €1.75 teruggeven voor een brood. Mijn eigen moeder zou tien broden halen en er nog een taart bij geven. Het voelde pijnlijk.

Altijd precies, nooit royaal

Verjaardagen? Altijd een tientje. Steevast. Een briefje van tien, in een simpele enveloppe, zonder kaart. Zelfs niet bij een mijlpaal – toen Liam zeven werd en een speciaal feestje had, kwam precies hetzelfde. Geen ballon, geen extraatje. Terwijl mijn ouders een voetbalgoal lieten bezorgen in de tuin én taart kwamen brengen. Faas, onze jongste van nu zeven, zei laatst zelfs: “Oma en opa geven altijd precies tien euro. Alsof ze ons betalen in plaats van een cadeautje geven.”

Ze hebben nooit speelgoed gekocht. Nooit spontaan iets meegenomen. Zelfs geen ijsje na een dagje helpen. Ze helpen wel, hoor. Daar ligt het niet aan. Ze zijn lief, oppassen regelmatig, vragen hoe het gaat. Maar zodra er een kassa aan te pas komt, sluiten de handjes.

WIST JE DIT? Feitenkader: Gierigheid en grootouders

• Volgens onderzoek van Nibud (2024) voelt 38% van de Nederlanders zich ongemakkelijk als familieleden extreem zuinig zijn.
• Uit CBS-data blijkt dat 71% van de gepensioneerden in Nederland voldoende pensioeninkomen heeft om royaal te leven, zonder financiële stress (CBS, 2023).
• Psychologen stellen dat kinderen vanaf zes jaar al verschillen in gulheid tussen familieleden opmerken, wat hun beeld van geld en relaties beïnvloedt (bron: Trimbos-instituut, 2022).
• Generaties verschillen: babyboomers (zoals Sandra’s schoonouders) zijn vaker geneigd om “zuinigheid” te zien als deugd, terwijl jongere ouders dat juist als emotioneel afstandelijk ervaren (bron: NRC, 2023).

Het verschil met mijn ouders is groot

Mijn ouders doen álles zonder iets terug te vragen. Toen ik corona had, stonden ze met tassen vol boodschappen voor de deur. Toen Faas viel en zijn arm brak, kwamen ze met nieuwe Lego om hem op te vrolijken. Toen we op vakantie gingen, gaven ze elk kind twintig euro zakgeld mee. Ze vragen nooit wat terug. Ze zouden zich kapot schamen als ze bij hun net bevallen dochter geld voor een brood zouden vragen.

Het contrast is te groot. En als ik er iets van zeg tegen Rens, haalt hij zijn schouders op. “Zo zijn ze nou eenmaal.” Maar ik zie hoe onze jongens zich verwonderen. Hoe ze opa en oma van mama’s kant beginnen te prefereren. En ik voel hoe ik langzaam afstand neem van zijn ouders, uit pure frustratie.

De ijsjeskwestie op de camping

Een jaar geleden gingen we met z’n allen kamperen in Limburg. Mijn ouders waren er ook. Op een middag gingen we met z’n allen naar een pizzeria. Mijn vader zei: “Ik trakteer dit keer!” Rens’ ouders stonden erbij en keken ongemakkelijk, maar bestelden wel op mijn ouders hun kosten.

Toen het hun beurt was om te trakteren – een paar dagen later – betaalde ze alleen voor zichzelf. Ik wilde door de grond zakken van schaamte. Rens mompelde dat het niet uitmaakt, wij betaalden de rest. Maar ik zag in zijn ogen dat hij zich ook schaamde. Alleen zegt hij nooit iets. Nooit. Hij vindt alleen dat ik “te kritisch” ben.

Als zelfs de kinderen het doorhebben

Laatst vroeg Liam: “Mama, waarom geeft oma nooit iets echts aan ond?” En ik brak. Kinderen zijn eerlijk. Ze merken dingen op. En hoewel ik hun liefde wil laten zien voor álle grootouders, lukt dat steeds minder. Want liefde is ook geven, delen, iets doen zonder iets terug te verwachten.

Ik weet dat geld niet alles is. Maar symboliek is wél iets. En kinderen voelen het verschil tussen warmte en afstand. Tussen iemand die wat extra’s doet, en iemand die altijd op de centen let.

Wat ik écht denk – maar nooit hardop durf te zeggen

Ik denk dat ze gewoon ontzettend gierig zijn. Niet zuinig. Niet verstandig. Gewoon bizar gierig. En dat mag ik niet zeggen van Rens. “Ze zijn op leeftijd, ze hebben dat zo geleerd.”

Maar ik weet hoeveel er op hun spaarrekening staat. Hoe vaak ze op vakantie gaan. Hoe ze elk jaar kerst vieren in een luxe hotel. En dan geven ze hun kleinkinderen een briefje van tien. Geen minuut langer oppassen dan afgesproken. Geen kleinigheidje. Geen extraatje.

Wat moet ik doen?

Ik wil de relatie niet verpesten. Ze zijn lief, echt waar. Ze geven op hun manier. Maar het schuurt. En het doet pijn als je voelt dat jouw kinderen – jouw álles – op de laatste plaats komen als het op geld aankomt.

Ik weet niet of ik het ooit durf te bespreken. Of ik het überhaupt moet bespreken. Misschien moet ik het gewoon laten voor wat het is.

SANDRA

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.